Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 03-09-2024 om 12:28:

k denk juist dat deze situatie niet houdbaar is. Ik ben echt 100% klaar en kan haar niet eens meer aan kijken. Desnoods ga ik naar mijn ouders, en neem ik daar dan op en af de kinderen. Ook prima. Alles om van deze psychopaat af te zijn. Chalet of stacaraven huren is dermate duur dat ik daar financieel gewoon niet op zit te wachten.

Je klinkt enorm boos. Dat zal ook vast terecht zijn, maar toch: boos. 

Kinderen van en naar ouders bij wie ingewoond wordt slepen en een moeder die afwisselend bij de kinderen en bij haar kersverse minnaar woont, klinkt mij niet erg stabiel in de oren, vandaar mijn suggestie voor een chalet/stacaravan/leegstaande B&B. Maar goed, dat is slechts een advies . 

Ik wens je veel sterkte.

Persephone schreef op 03-09-2024 om 13:01:

[..]

Je klinkt enorm boos. Dat zal ook vast terecht zijn, maar toch: boos.

Kinderen van en naar ouders bij wie ingewoond wordt slepen en een moeder die afwisselend bij de kinderen en bij haar kersverse minnaar woont, klinkt mij niet erg stabiel in de oren, vandaar mijn suggestie voor een chalet/stacaravan/leegstaande B&B. Maar goed, dat is slechts een advies .

Ik wens je veel sterkte.

Ik vond het meest stabiele nog om zelf dan een week bij mijn ouders te gaan zodat ze bij de kinderen is en de week erop zij naar die kerel, best stabiel klinken. Als we dan de kinderen vertellen dat mama in de tussentijd bij een vriendin slaapt, zie ik het verschil niet zo tussen bij die kerel wezen, of in een huisje zitten. In een huisje zitten zal voor haar namelijk de uitwerking hebben dat ze alsnog bij die kerel is, dus ik zie het verschil niet zo. 

Ik ben vooral boos op mezelf: boos dat ik mezelf verloren ben en boos op mezelf dat ik mezelf voor de gek heb blijven houden. Maar voor haar voel ik niks. Ik wil der gewoon niet meer aan kijken. Het is alleen maar walging. 

Omdat ik die boosheid niet wil uiten, is het zaak om zsm onder 1 dak weg te gaan. Dat lijkt me echt het beste voor de kinderen. 

Boos op jezelf zijn is een nutteloze emotie, Elpisto. Je hebt om goede redenen je vrouw en je gezin een tweede kans gegeven en die kans heeft zij verknald. In plaats van boos zou je trots op jezelf mogen zijn: je hebt het geprobeerd.

Je hebt natuurlijk gelijk als je zegt dat het zinloos is als je vrouw alsnog bij die man zou zitten als er een chaletje voorhanden was. Ik sloeg eigenlijk meer aan op jouw idee om de kinderen bij je te nemen in " jouw" week terwijl je bij je ouders woont. Dat leek me gedoe en heel eerlijk: de komende periode zal de stabiliteit voor jouw kinderen naar alle waarschijnlijkheid van jou moeten komen. Dan lijkt het mij voor de kinderen het prettigst als zij altijd in hetzelfde huis zijn (voorlopig) en dat jij er de ene week bent en je vrouw de andere week. Aangezien je vrouw in een emotioneel instabiele situatie zit, zal jij dus zo stabiel mogelijk moeten zijn.

Dat is niet eenvoudig (spreek ik uit ervaring), maar dat gaat je vast lukken.

Beste Elpisto, 

Allereerst sterkte gewenst met de aankomende scheiding en alle emoties die daarbij komen. Ik wil je vanuit ervaring graag het advies geven om niet met een mediator in zee te gaan zonder dat deze ook advocaat is. Zo eensgezind als jullie nu nog zijn over de afwikkeling kan in de komende periode nog veranderen wanneer de (financiële) gevolgen echt voelbaar worden. Je hebt dan ook twee keer kosten nl en de mediator en de advocaat. En het risico dat je er toch niet uitkomt omdat de mediator onvoldoende de wet kent of toch partijdig lijkt, waardoor goedkoop, duurkoop wordt. Beter is, als jullie het toch grotendeels eens zijn, een advocaat mediator in te schakelen. VFAS advocaat mediators staan goed aangeschreven en hebben in de situatie waar ik mee bekend ben gezorgd voor een einde aan een langlopende Echtscheiding die ook met alle goede bedoelingen is begonnen met een mediator die niet ook advocaat was. De rechter heeft toen ingegrepen en aangedrongen tot het traject met een VFAS mediator. 
nb mocht het daadwerkelijk co ouderschap worden en jullie hebben meerdere kinderen, dan is het het financieel gunstigst, zeker bij inkomsten die niet ver uit elkaar liggen, om beide een kind op het eigen adres in te schrijven. En beide voor 1 kind de aanvrager te zijn voor de kinderbijslag. De aanvrager van de kinderbijslag krijgt ook het kindgebonden budget. Dus het hoofdverblijf van kind 1 bij jou en kind 2 bij haar. Dit ivm de toeslagen die je als eenouder gezin ontvangt. Je krijgt dan samen meer KGB dan wanneer de kinderen bij 1 ouder staan ingeschreven. Vaak een recept voor gedoe en strijd. Ik ken jullie inkomsten natuurlijk niet maar voor kgb ligt de inkomensgrens best hoog. In ieder geval goed om je daar vast in te verdiepen. 
sterkte

Renate46 schreef op 03-09-2024 om 13:42:

[..]

Je hoeft niet boos te zijn. Waarom omdat je nog in je huwelijk geloofde en ook het voor de kinderen deed. Vele hadden toen gelijk de stekker eruit gedaan.

Nee man je mag trots op jezelf zijn. Meen ik. Jouw kinderen zullen later hun eigen mening hebben. Nou garandeer je hun moeder valt van hun voetstuk. Overigens (vaak) zullen nog heel wat partners de revue passeren bij haar met de onrust die daar bij hoort. Zeker omdat ze in een identiteitscrisis zit. Maar goed dat is haar probleem.

Zorg voor een veilige haven voor je kinderen en je hebt niks meer met haar te maken. Eerst los komen.

Prima dat jij het huis wil delen maar eis dat haar nieuwe lover niet in jullie huis komt en al helemaal niet als de kinderen er zijn.

Om het feit dat ik niet eerder haar met deze ogen bekeken heb. Er zijn wel veel meer dingen gebeurd waarin ik grenzen heb verlegd. Die niet normaal zijn. En ik had de ballen moeten hebben om voor mezelf en de kinderen daarin een grens te trekken. Als wij zaterdagavond een spelletje monopoly spelen en mijn dochter vraagt om 21:00, mind u ze is 8, of mama al dronken is, dan vraag ik me echt af waar ik de afgelopen jaren mee bezig ben geweest. 

Oh dat over die nieuwe gast heb ik natuurlijk direct benoemd, want ik weet inmiddels wel dat ze echt alles aan elkaar liegt: Maar nee hoor, zo laag zou ze niet zinken. En dan nog: Ik weet uit de vorige keer, dat ze zulke dingen toch wel doet als haar hoofd er naar staat. Wat moet ik daar aan voorkomen, anders dan eisen? 

Wenda schreef op 03-09-2024 om 13:48:

Beste Elpisto,

Allereerst sterkte gewenst met de aankomende scheiding en alle emoties die daarbij komen. Ik wil je vanuit ervaring graag het advies geven om niet met een mediator in zee te gaan zonder dat deze ook advocaat is. Zo eensgezind als jullie nu nog zijn over de afwikkeling kan in de komende periode nog veranderen wanneer de (financiële) gevolgen echt voelbaar worden. Je hebt dan ook twee keer kosten nl en de mediator en de advocaat. En het risico dat je er toch niet uitkomt omdat de mediator onvoldoende de wet kent of toch partijdig lijkt, waardoor goedkoop, duurkoop wordt. Beter is, als jullie het toch grotendeels eens zijn, een advocaat mediator in te schakelen. VFAS advocaat mediators staan goed aangeschreven en hebben in de situatie waar ik mee bekend ben gezorgd voor een einde aan een langlopende Echtscheiding die ook met alle goede bedoelingen is begonnen met een mediator die niet ook advocaat was. De rechter heeft toen ingegrepen en aangedrongen tot het traject met een VFAS mediator.
nb mocht het daadwerkelijk co ouderschap worden en jullie hebben meerdere kinderen, dan is het het financieel gunstigst, zeker bij inkomsten die niet ver uit elkaar liggen, om beide een kind op het eigen adres in te schrijven. En beide voor 1 kind de aanvrager te zijn voor de kinderbijslag. De aanvrager van de kinderbijslag krijgt ook het kindgebonden budget. Dus het hoofdverblijf van kind 1 bij jou en kind 2 bij haar. Dit ivm de toeslagen die je als eenouder gezin ontvangt. Je krijgt dan samen meer KGB dan wanneer de kinderen bij 1 ouder staan ingeschreven. Vaak een recept voor gedoe en strijd. Ik ken jullie inkomsten natuurlijk niet maar voor kgb ligt de inkomensgrens best hoog. In ieder geval goed om je daar vast in te verdiepen.
sterkte

Dit soort zaken had ik inderdaad al uitgezocht en voorgesteld, maakt het ook wat makkelijker voor de ICK bijvoorbeeld. Want zelfs bij co-ouderschap, gaat de Belastingdienst daar altijd vragen over stellen en ben je weer overgeleverd aan je ex om daar een vragenbrief over in te vullen. 

Ik zit in de accountancy en weet inderdaad van deze regelingen af. We verdienen ongeveer het zelfde, op misschien 200 euro na, dus verwacht ik eigenlijk niet dat we met alimentatie komen te zitten. Wellicht qua kinderen, maar bij co-ouderschap lijkt me dat ook nog mee te vallen. En eerlijk: Ik heb geen pensioenopbouw en zij wel, dus dan zie ik wel van haar pensioen af als zij van alimentatie af ziet. 

Nogmaals: Ik zit absoluut niet te wachten op gedoe en zij is gelukkig en heeft die kerel waar ze lekker mee kan praten, dus tot nu toe is ook zij niet uit op gedoe. Gewoon alles netjes verdelen, 50/50 afspreken. Tot nu toe zijn al haar ideeën over hoe in te vullen ongeveer precies wat ik zelf in gedachten heb. 

elpisto, ik weet precies wat je voelt op dit moment. Hier ook boosheid en verdriet en kan hem ook echt niet aankijken. Ik blijf verder wel kalm, 3 jaar geleden toen hij vreemd ging kon ik mezelf soms echt niet beheersen en ook niet bij alle dingen die daarna naar boven kwamen, nu wil ik gewoon rust en zsm door, wss voel jij t ook zo. Ik ben ook boos op mezelf maar meer in de zin van waarom was ik zo dom om 3 jaar geleden niet te vertrekken!! Maar ik weet ook dat ik er alles aan heb gedaan om ons te redden en daar zal ik nooit spijt van hebben. Op dit moment vind ik t erger voor de kids dan voor mijzelf. Voor hen voel ik nu t meeste verdriet. 
Hier al afgesproken dat ik het huis houd, en dat hij mij financieel zal steunen betrefd de kids waar nodig. Gelukkig geen advocaat ofzo nodig dus. Wat hij dan verder doet met zn leven en waar hij gaat wonen zal me een zorg zijn. We wonen nu nog samen maar normaal gezien gaat hij weg zodra hij iets vind voor zichzelf. We kunnen wel in kalmte nog samen wonen maar ik verlang echt naar alleen wonen hoor. T liefst wil ik zo min mogelijk contact en zo min mogelijk weten van zijn leven. 
Veel sterkte!! 

Titiv schreef op 03-09-2024 om 14:37:

elpisto, ik weet precies wat je voelt op dit moment. Hier ook boosheid en verdriet en kan hem ook echt niet aankijken. Ik blijf verder wel kalm, 3 jaar geleden toen hij vreemd ging kon ik mezelf soms echt niet beheersen en ook niet bij alle dingen die daarna naar boven kwamen, nu wil ik gewoon rust en zsm door, wss voel jij t ook zo. Ik ben ook boos op mezelf maar meer in de zin van waarom was ik zo dom om 3 jaar geleden niet te vertrekken!! Maar ik weet ook dat ik er alles aan heb gedaan om ons te redden en daar zal ik nooit spijt van hebben. Op dit moment vind ik t erger voor de kids dan voor mijzelf. Voor hen voel ik nu t meeste verdriet.
Hier al afgesproken dat ik het huis houd, en dat hij mij financieel zal steunen betrefd de kids waar nodig. Gelukkig geen advocaat ofzo nodig dus. Wat hij dan verder doet met zn leven en waar hij gaat wonen zal me een zorg zijn. We wonen nu nog samen maar normaal gezien gaat hij weg zodra hij iets vind voor zichzelf. We kunnen wel in kalmte nog samen wonen maar ik verlang echt naar alleen wonen hoor. T liefst wil ik zo min mogelijk contact en zo min mogelijk weten van zijn leven.
Veel sterkte!!

Ik ben juist heel erg blij dat ik de vorige keer niet vertrokken ben. Althans dat was ik tot voor kort. Juist omdat we op dat moment echt niet normaal uit elkaar hadden kunnen gaan. En dan verwacht je dat het deze keer anders wordt. Het was juist mijn eerste gedachte: Ik ben blij dat ik dit allemaal gedaan heb en dat we dan nu, nu de koek blijkbaar echt op is, uit elkaar kunnen gaan. En dan dit. 

Ik heb er alles aan gedaan en daar kan ik mezelf voor in de spiegel aan kijken. Het zal nog wel even duren voordat ik daar rust in vind.

Het is ook niet dat ik mijn boosheid niet onder controle heb, ik kan der gewoon niet aan kijken. Het is zo ongelooflijk pijnlijk om haar te moeten zien. Bah.

Elpisto schreef op 03-09-2024 om 14:02:

[..]

Dit soort zaken had ik inderdaad al uitgezocht en voorgesteld, maakt het ook wat makkelijker voor de ICK bijvoorbeeld. Want zelfs bij co-ouderschap, gaat de Belastingdienst daar altijd vragen over stellen en ben je weer overgeleverd aan je ex om daar een vragenbrief over in te vullen.

Ik zit in de accountancy en weet inderdaad van deze regelingen af. We verdienen ongeveer het zelfde, op misschien 200 euro na, dus verwacht ik eigenlijk niet dat we met alimentatie komen te zitten. Wellicht qua kinderen, maar bij co-ouderschap lijkt me dat ook nog mee te vallen. En eerlijk: Ik heb geen pensioenopbouw en zij wel, dus dan zie ik wel van haar pensioen af als zij van alimentatie af ziet.

Nogmaals: Ik zit absoluut niet te wachten op gedoe en zij is gelukkig en heeft die kerel waar ze lekker mee kan praten, dus tot nu toe is ook zij niet uit op gedoe. Gewoon alles netjes verdelen, 50/50 afspreken. Tot nu toe zijn al haar ideeën over hoe in te vullen ongeveer precies wat ik zelf in gedachten heb.

Ik ben via mediator gescheiden voor 1 bedrag a tussen de 2500-3000 euro. Ze werken samen met een advocatenbureau. Zeker aan te raden als je het over veel eens bent, scheelt veel kosten; beter dan uurtje factuurtje.

Boosheid, schuld , afschuw, allemaal normale gevoelens.

Ik zou eerst heel goed berekenen wat het betekent de komende 30 jaar tov de alimentatie ( waar de gever weer de helft van kan terugvragen) eer je van pensioen afziet. Ik denk nl dat je je in je eigen vingers snijdt en dat moet je misschien niet doen.

Elpisto, ik herken in jouw verhaal het ontbreken van de soort boosheid die mensen vaak van je verwachten. Het is om het absurde van het gedrag en het wezen van je partner. Het is te absurd om maar gewoon boos op te kunnen zijn. Het zou ook geen zin hebben, want het normale boos worden heeft als functie dat je de grenzen helder trekt naar iemand toe en kan constructief zijn als de ander voor correctie open staat. En als dat niet het geval is, dan kan het zijn dat het heel erg op zijn plek is dat die boosheid voor jou gewoon niet werkt op dit moment. Het gaat er meer om, ik denk tenminste dat ik dat lees, dat je een soort van rouw voelt omdat deze persoon niet is en niet wordt wat je van een partner kunt verwachten. Niet kan worden ook. Vandaar ook het medelijden. Ik heb hetzelfde gehad. Als mensen dan standaard cliché dingen zeiden over de scheiding, dacht ik vaak, het is net anders als je denkt. Ook herken ik dat je een soort van blij kunt zijn met de helderheid die je nu tenminste wel hebt. Sterkte en je doet het goed, maar dat weet je zelf ook. 

Thera schreef op 03-09-2024 om 17:03:

Elpisto, ik herken in jouw verhaal het ontbreken van de soort boosheid die mensen vaak van je verwachten. Het is om het absurde van het gedrag en het wezen van je partner. Het is te absurd om maar gewoon boos op te kunnen zijn. Het zou ook geen zin hebben, want het normale boos worden heeft als functie dat je de grenzen helder trekt naar iemand toe en kan constructief zijn als de ander voor correctie open staat. En als dat niet het geval is, dan kan het zijn dat het heel erg op zijn plek is dat die boosheid voor jou gewoon niet werkt op dit moment. Het gaat er meer om, ik denk tenminste dat ik dat lees, dat je een soort van rouw voelt omdat deze persoon niet is en niet wordt wat je van een partner kunt verwachten. Niet kan worden ook. Vandaar ook het medelijden. Ik heb hetzelfde gehad. Als mensen dan standaard cliché dingen zeiden over de scheiding, dacht ik vaak, het is net anders als je denkt. Ook herken ik dat je een soort van blij kunt zijn met de helderheid die je nu tenminste wel hebt. Sterkte en je doet het goed, maar dat weet je zelf ook.

Ik denk dat het inderdaad rouw is en de vraag aan mezelf: Wie heb ik de afgelopen jaren voor mij gehad? Dit is niet de vrouw die ik heb leren kennen. Maar ik begrijp dat ik dat los moet laten hoor.

Het is boosheid op de gevoelens die ik ervaar. Zelfs nu leven haat en liefde heel dicht naast elkaar. Ik schrok er de vorige keer van, toen het uitkwam, toen ik riep: Spullen pakken en wegwezen, dat ik daar eigenlijk helemaal niks van meende. Dat ik eigenlijk een soort van blij was dat ik de oorzaak gevonden had en dat we door konden. Zelfs afgelopen zondag weer datzelfde gevoel: Nog steeds voelde ik, na de boosheid wederom, dat er nog steeds heel veel liefde zit. En daar ga ik wel echt hulp voor zoeken, want ik denk dat het niet helemaal een lekkere reactie is dat je er maar voor zou kiezen om toch door te gaan.

Ik snap dat niet zo heel erg van mezelf. Maar misschien ben ik te veel aan haar gehecht in die zin. Ik moet loskomen.

Er hangt iets in de lucht blijkbaar.

Ook hier nu het punt bereikt dat we na twee jaar concluderen dat het verder niet zo gaat.

Het vertrouwen is gewoon weg. Er zijn het afgelopen jaar wel wat rode vlaggen voorbij gekomen waar hij bij navraag geen echt antwoord kon/kan geven. Ik merk dat dit blijft vreten aan mij en dat mij dat zoveel energie kost. Hij kan er niet over praten, heeft het nog steeds aan niemand verteld, geeft aan dat hij dat gewoon moeilijk vind. Maar daardoor kan hij ook niet naar het echte onderliggende probleem kijken en eraan werken. Hij zegt dat hij dat zelf doet en graag wil veranderen.

Hoe graag ik dat ook wil geloven maakt dit dat als het even moeilijk gaat hij weer in zichzelf terug kruipt en dat ik hem daar dan weer moet uittrekken omdat ik bang ben dat er anders weer iets gebeurd. Deze dynamiek is zo slopend…

Nu dan ook echt besloten dat we gaan kijken hoe we dit, zeker voor de kinderen, zo goed mogelijk kunnen gaan aanpakken. Het idee van birdnesting lijkt voor ons een werkbare en ook enige oplossing gezien ons huis en de kosten die we net gemaakt hebben hiervoor en ook om hun een stabiele basis te laten houden.

Maar men wat is dit moeilijk, het loslaten, vertrouwen hebben dat het goed komt (traumabond) en dat we hier met zijn tweeën goed doorkomen om het ook echt af te sluiten.

Irtje schreef op 04-09-2024 om 08:43:

Er hangt iets in de lucht blijkbaar.

Ook hier nu het punt bereikt dat we na twee jaar concluderen dat het verder niet zo gaat.

Het vertrouwen is gewoon weg. Er zijn het afgelopen jaar wel wat rode vlaggen voorbij gekomen waar hij bij navraag geen echt antwoord kon/kan geven. Ik merk dat dit blijft vreten aan mij en dat mij dat zoveel energie kost. Hij kan er niet over praten, heeft het nog steeds aan niemand verteld, geeft aan dat hij dat gewoon moeilijk vind. Maar daardoor kan hij ook niet naar het echte onderliggende probleem kijken en eraan werken. Hij zegt dat hij dat zelf doet en graag wil veranderen.

Hoe graag ik dat ook wil geloven maakt dit dat als het even moeilijk gaat hij weer in zichzelf terug kruipt en dat ik hem daar dan weer moet uittrekken omdat ik bang ben dat er anders weer iets gebeurd. Deze dynamiek is zo slopend…

Nu dan ook echt besloten dat we gaan kijken hoe we dit, zeker voor de kinderen, zo goed mogelijk kunnen gaan aanpakken. Het idee van birdnesting lijkt voor ons een werkbare en ook enige oplossing gezien ons huis en de kosten die we net gemaakt hebben hiervoor en ook om hun een stabiele basis te laten houden.

Maar men wat is dit moeilijk, het loslaten, vertrouwen hebben dat het goed komt (traumabond) en dat we hier met zijn tweeën goed doorkomen om het ook echt af te sluiten.

Ook jij heel veel sterkte. Als je in dit proces af en toe samen wat delen wil, mag je altijd een PB sturen. Het klinkt een beetje als eenzelfde proces als bij mij, zelfs de tijd die er tussen zit.