Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 18-10-2024 om 10:36:

Nou mensen, over een uurtje zit ik bij de advocaat. Duim voor me dat we het snel rond gaan krijgen.

Ik moet wel zeggen, als ik er over nadenk dat we vandaag misschien een handtekening gaan zetten onder de scheiding, dat ik me heel erg vreemd en verdrietig voel.

Doen we 👊. Hele gekke dag met een zwarte rand. Sterkte vandaag!

Veel sterkte Elpisto.

Helaas vandaag nog niks kunnen ondertekenen. Dat had ik voor het convenant wel verwacht, maar ze hadden dus ook nog niet eens de moeite genomen om het ouderschapsplan door te nemen.....

Afijn, we hebben wel alle afspraken door kunnen geven en tot nu toe veranderd er daar nog niks in, dus het lijkt goed te gaan. Al snap ik dat er nog van alles kan gebeuren de aankomende 2 week met die ex van mij. Dus blijven duimen, als het goed is is het met 1 a 2 weken klaar en dan gaan we tekenen. 

blauwgeel schreef op 18-10-2024 om 11:56:

Mijn man bewaakte zijn grenzen ook niet. Hij heeft heel lang contact gehad met Truus en dit is steeds meer uit de hand gelopen. Heel veel contact, steeds vaker buiten de deur afspreken en uiteindelijk fysieke ontrouw.
Ik heb een aantal keer gevraagd waarom zij zoveel contact hadden (dat ze ook met elkaar afspraken wist ik niet), maar er was altijd wel een 'goede' reden. En ik.. ik wilde geen jaloerse vrouw zijn, niet verbieden, niet controleren. En ik heb daar nu spijt van!!! Ik heb haar ook eens gevraagd wat het contact betekende. Leugens kreeg ik te horen. Maar nu weet ik; zij is grenzeloos. Kende mij en ons gezin. Maar had geen respect voor ons. Ik heb gezin hoe ze hem steeds weer naar binnen probeerde te hengelen. En hoe hij weerstand probeerde te bieden. Maar de aandacht van vrouwen bracht hem teveel. Goed gevoel over zichzelf. Opkrikken van zijn ego.

Ik heb gezegd dat ik het contact met andere vrouwen niet meer accepteer. Ik heb gezien dat andere vrouwen geen respect hebben voor elkaars huwelijk. En dat mijn man niet voor mij of zichzelf opkomt. Ik heb nooit zo'n huwelijk gewild. Maar als het contact met andere vrouwen belangrijker is dan mijn welzijn, ben ik liever gescheiden.

En spreekt hij idd niet meer met andere vrouwen af? Laat hij je zien en merken, dat nooit meer? 

Ik kijk daar dus echt totaal anders naar dan velen hier. Ik moet er niet aan denken een volwassen partner te controleren. Ieder moment van de dag te kunnen zien waar hij is. Laat staan dat ik iemand ga verbieden anderen te zien. Die ander is een volwassen persoon en ik ben niet zijn moeder. Als iemand te zwak is om dat aan te kunnen is het een loser en hoef ik daar verder geen relatie mee. Andersom zou ik ook nooit willen dat een ander mij gaat controleren. Ik heb mijn eigen privacy. Als je doorgaat maar al dat soort maatregelen zijn nodig is er dus geen basis van onderling vertrouwen en respect. En partners zijn niet gelijkwaardig. Daarnaast is het natuurlijk schijnveiligheid. Want als je iemand wilt zien of spreken zijn er altijd manieren. 

Voor mij is de basis dat mijn partner niet mijn eigendom is. Wij zijn beiden individuen. 

Ik ben het met je eens Izza, alleen als je net overreden bent door de vrachtwagen van ontrouw... dan heb je gewoon heel veel hulp nodig om er bovenop te komen. Dan moet je eerst herstellen van die crash. Als dat lukt dan is het na verloop van tijd niet meer nodig als het goed is. 
Ik ben ook altijd heel vrij gelaten en dat voelt inderdaad heerlijk. Moet er niet aan denken dat ik elke stap die ik zet moet verantwoorden. Ik heb niets te verbergen, dus in geval van nood kan mijn man mij ook traceren middels mijn telefoon, dat voelt voor mij veilig. 

Yessie2000 schreef op 18-10-2024 om 18:26:

Ik ben het met je eens Izza, alleen als je net overreden bent door de vrachtwagen van ontrouw... dan heb je gewoon heel veel hulp nodig om er bovenop te komen. Dan moet je eerst herstellen van die crash. Als dat lukt dan is het na verloop van tijd niet meer nodig als het goed is.
Ik ben ook altijd heel vrij gelaten en dat voelt inderdaad heerlijk. Moet er niet aan denken dat ik elke stap die ik zet moet verantwoorden. Ik heb niets te verbergen, dus in geval van nood kan mijn man mij ook traceren middels mijn telefoon, dat voelt voor mij veilig.

Die volledige openheid zou ik ook willen.

Ik vergelijk het dan maar zakelijk: als de mede-eigenaar van ons bedrijf ineens de boel gaat flessen, dan doe ik voordat ik hem aanspreek eerst onderzoek en daarna verbreek ik of de samenwerking of hij/zij mag het vertrouwen terugverdienen. En dan doe ik steekproeven. 

Voor mij heeft dat niet te maken met dat we individuen zijn, maar dat ik geen Achterlijke Lotje ben. Verder staat de deur altijd open om te vertrekken, maar dicht is dicht. 

Izza schreef op 18-10-2024 om 18:17:

Ik kijk daar dus echt totaal anders naar dan velen hier. Ik moet er niet aan denken een volwassen partner te controleren. Ieder moment van de dag te kunnen zien waar hij is. Laat staan dat ik iemand ga verbieden anderen te zien. Die ander is een volwassen persoon en ik ben niet zijn moeder. Als iemand te zwak is om dat aan te kunnen is het een loser en hoef ik daar verder geen relatie mee. Andersom zou ik ook nooit willen dat een ander mij gaat controleren. Ik heb mijn eigen privacy. Als je doorgaat maar al dat soort maatregelen zijn nodig is er dus geen basis van onderling vertrouwen en respect. En partners zijn niet gelijkwaardig. Daarnaast is het natuurlijk schijnveiligheid. Want als je iemand wilt zien of spreken zijn er altijd manieren.

Voor mij is de basis dat mijn partner niet mijn eigendom is. Wij zijn beiden individuen.

Ben het volledig met je eens, ik zou er ook niet aan moeten denken!

Anna Cara schreef op 18-10-2024 om 21:31:

Eens met dat het schijnveiligheid is. Ik dacht er nooit aan om iets te checken. Of hij wel was waar hij zei dat hij was. Of met wie. Blind vertrouwen. Maar ging van 200% vertrouwen in mijn partner naar 0. Naar 70 en weer naar 0. En nu bouwt dat weer op. Steekproeven brachten mij veel. Ook een dwangmiddel om hubby eerlijk te laten worden. Onze relatie is voorwaardelijk geworden. En dat is spijtig. Ik vond het oprecht gelul toen mijn man in begin over zijn privacy begon. Let wel: hij had nog steeds stiekem contact bleek later. Dat maakt mij ook fel hierop. Want weet je, als je niks te verbergen hebt is het niet zo moeilijk om openheid te geven. Zo denk ik nu.

Eens, als je niks te verbergen hebt dan voelt het niet als een aantasting van je privacy. Je geeft dan uit jezelf al gewoon aan waar je bent en wat je doet omdat dat normale communicatie/afstemming binnen een relatie is. 

Ik geef altijd aan waar ik naar toe ga en met wie, dat hoef ik verder niet te verklaren want er speelt verder niks maar gewoon om de ander te laten weten waar ik ben. 

Daar zit voor mij ook het verschil: ik vind het gezond verantwoording af te leggen, transparant te zijn. Ook voor mijzelf omdat het een verdedigingsmechanisme is. Controle komt denk ik voort uit angst en wantrouwen. Hoe begrijpelijk ook na wat je hebt meegemaakt (en daarom vind ik dat partner van zichzelf mag vragen om uit zichzelf transparant te zijn), het draagt niet bij aan een vrolijker sfeer.

@izza: wat is de behoefte aan privacy? Voor mij klinkt het alsof je doelt op ruimte waar je partner niet van weet. Ik heb behoefte aan eigen ruimte. Dus ik ontmoet zelf mensen, maak zelf plannen, heb eigen activiteiten. Maar daar zit niets tussen wat mijn partner niet zou moeten weten. In die zin herken ik de behoefte aan privacy niet zo. Ik wil graag een relatie waarin eigen ruimte is, maar geen geheimen zijn.

Met privacy bedoel ik dat ik in grote lijnen aangeef waar ik ben. Maar niemand hoeft dat te controleren (middels een app). Ik wil de vrijheid hebben mijn eigen ding te doen en soms wijken plannen af. Kan het later worden, kom ik iemand tegen, besluit ik toch wat anders te doen etc. Ik moet er niet aan denken continu mijn partner te moeten informeren wat ik precies aan het doen ben en waar en hoe lang. Dat voelt enorm benauwend. Andersom wil ik dat ook niet. En dat hij mij in nood moet komen redden en ik daarom te volgen moet zijn is natuurlijk onzin. Ik ben nog nooit in een situatie geweest waarbij ik zelf niet meer in staat was hulp te vragen of weg te gaan etc. 

En iemand anders heeft niets te zoeken in mijn mail, telefoon etc. Wat ik kwijt wil bespreek ik zelf op volwassen wijze. 

Snap wel wat je bedoelt hoor, Izza. Maar ik vind het toch prettig idee. Heeft ook met mijn werk te maken dat ik dat fijn vind dat ik te volgen ben voor mijn geliefden. Ik heb een man die mij veel vrijheid gunt en mij totaal niet wil begrenzen. Hij vertrouwd mij. Ik hem nu ook, en feit dat hij het niet storend vind dat ik zijn locatie kan checken geeft mij vertrouwen. Hij vertelde ook eerlijk dat hij er in begin wel moeite mee had en nu totaal niet meer. Dit komt ook doordat hij nu anders is gaan kijken en voelen.

Ik ben het in die zin ook wel met Izza eens. Wij konden wel altijd in elkaars telefoon/mail noem het maar op, maar dat was meer praktisch. Dat ik wat regelen moest waarvoor mijn vrouw dan een mail kreeg, ergens in dat proces stuurde ze dan haar wachtwoord bijvoorbeeld, omdat ze zelf het op dat moment te druk had om die mail op te zoeken. Dat soort zaken. Niet om elkaar te controleren. Dat valt inderdaad onder privacy en daar heb ik niks mee te maken. 

Ik weet ook van de vorige keer dat ook al zou je wel overal in kunnen, je echt jezelf een soort van schijnveiligheid geeft.

Afijn. Het is hier weer drama. Ik wordt echt heel erg moe van het gedrag van de ex. Man man man. Ik herken echt 0,0 meer in deze vrouw. Dat beangstigd me wel. Mijn meiden weten inmiddels dat ze " extra broertjes en zusjes" krijgen. Hebben ze verteld op het turnen. Ik vind het zo ziek allemaal he. Pfff