Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ja, begrijp jouw redenering. Maar in geval van mijn man had hij de openbaring van het geheim nodig om ermee te kunnen stoppen en te gaan kijken vanbinnen waarom hij dit deed. Dus dan is het wel fijn dat het geen jaren hoeft te duren zoals in ons geval. Man zag zelf niet wat de diepere oorzaak was van zijn gedrag. Vind ik zelf ook heel lastig te begrijpen, omdat ik zelf anders in elkaar steek. Eens dat je geen afspraken hebt met die derde, maar als daar ook een gezin is dan vind ik het toch beter om het te vertellen. Of je de persoon in kwestie nu wel of niet kent.
Maar als man van de affaire partner zijn vermoedens tegen mij geuit had, dan had het veel minder lang geduurd. Onze kinderen hebben er ook erg onder geleden. Omdat er in de onderstroom van alles voelbaar is. Dat voelde ik en ook de kinderen. Onrust, maar niet weten waar het vandaan komt. Heel akelig.
Ik begrijp wat je zegt hoor. Maar ik voel mij niet verantwoordelijk voor onbekenden en hoe zij hun leven inrichten. Jij wilde het weten (en dat begrijp ik). Maar genoeg vrouwen die zoiets echt niet willen weten. Of die het wel weten maar een oogje toeknijpen. Niet iedereen heeft problemen met een partner die er iemand naast heeft zolang ze er zelf maar buiten blijven. En jij kunt als boodschapper van het slechte nieuws ook boze reacties krijgen. Of nog meer gezeur met je eigen partner. En met die persoon moet je door (ook bij een scheiding blijf je verbonden). Mijn eigen welzijn en gezin gaan gewoon voor. Andermans leven op de kop zetten heb ik geen trek in.
Yessie2000 schreef op 10-11-2024 om 09:15:
Ja, begrijp jouw redenering. Maar in geval van mijn man had hij de openbaring van het geheim nodig om ermee te kunnen stoppen en te gaan kijken vanbinnen waarom hij dit deed. Dus dan is het wel fijn dat het geen jaren hoeft te duren zoals in ons geval. Man zag zelf niet wat de diepere oorzaak was van zijn gedrag. Vind ik zelf ook heel lastig te begrijpen, omdat ik zelf anders in elkaar steek. Eens dat je geen afspraken hebt met die derde, maar als daar ook een gezin is dan vind ik het toch beter om het te vertellen. Of je de persoon in kwestie nu wel of niet kent.
Maar als man van de affaire partner zijn vermoedens tegen mij geuit had, dan had het veel minder lang geduurd. Onze kinderen hebben er ook erg onder geleden. Omdat er in de onderstroom van alles voelbaar is. Dat voelde ik en ook de kinderen. Onrust, maar niet weten waar het vandaan komt. Heel akelig.
Helemaal eens. Als ik mijn onderbuikgevoelens niet had genegeerd en mij niet schuldig had gevoeld naar die zgn zielige truus en men had mij hun vermoedens over die 2 hadden verteld dan waren zijn ogen eerder open gegaan en was de bubbel eerder geklapt. Het heeft mi niets te maken met andermans leven wel of niet overhoop halen. Geheimen maken veel kapot.
WAARHEID MAAKT VRIJ !
Izza schreef op 10-11-2024 om 15:30:
Ik begrijp wat je zegt hoor. Maar ik voel mij niet verantwoordelijk voor onbekenden en hoe zij hun leven inrichten. Jij wilde het weten (en dat begrijp ik). Maar genoeg vrouwen die zoiets echt niet willen weten. Of die het wel weten maar een oogje toeknijpen. Niet iedereen heeft problemen met een partner die er iemand naast heeft zolang ze er zelf maar buiten blijven. En jij kunt als boodschapper van het slechte nieuws ook boze reacties krijgen. Of nog meer gezeur met je eigen partner. En met die persoon moet je door (ook bij een scheiding blijf je verbonden). Mijn eigen welzijn en gezin gaan gewoon voor. Andermans leven op de kop zetten heb ik geen trek in.
Dat zou voor mij dan niet echt een issue zijn.
Ik vond de periode van gissen en weten dat er stront aan de knikker is, maar het niet kunnen bewijzen, de aller moeilijkste periode uit mijn leven. Oprecht. Ik was de partner van de AP heel erg dankbaar dat ze me te woord wou staan. Ik snap best dat er ook situaties zijn waarin dat misschien niet zo is, maar ik zou het ten alle tijden melden. Niet voor mezelf, niet om mijn partner een hak te zetten, maar puur omdat ik het niemand gun om in een dergelijke situatie te zitten.
Ik moest een keuze maken of ik verder wou met mijn partner, terwijl ik niet wist wat er zich precies had afgespeeld. Nog steeds denk ik dat ik niet weet wat zich er "precies" heeft afgespeeld, maar ik weet wel dat het daardoor niet echt een eerlijke keuze was.
Anna Cara schreef op 09-11-2024 om 19:23:
S.ndra, dit topic bestaat al zo'n 10 jaar en de benaming T wordt hier al vele jaren gebruikt. Neem het niet persoonlijk.
Ik neem het niet persoonlijk. Maar het is ook niet per se nodig om die benaming te gebruiken, toch?
S.ndra schreef op 11-11-2024 om 17:26:
[..]
Ik neem het niet persoonlijk. Maar het is ook niet per se nodig om die benaming te gebruiken, toch?
Naja, zo zal er bij elke benaming wel iemand zijn die een associatie heeft er mee toch? Ik zou er niet zo zwaar aan tillen.
S.ndra schreef op 11-11-2024 om 17:26:
[..]
Ik neem het niet persoonlijk. Maar het is ook niet per se nodig om die benaming te gebruiken, toch?
Je neemt het duidelijk wél persoonlijk, maar of we de 3e nu truus/bep/karen/wim/piet noemen, is er altijd wel iemand die een persoon kent met deze naam. Deze persoon bedoelen wij dus niet persoonlijk, maar hypothetisch en zo moet je het ook opvatten. Niets meer, niets minder….til er niet zo zwaar aan.
S.ndra schreef op 11-11-2024 om 17:26:
[..]
Ik neem het niet persoonlijk. Maar het is ook niet per se nodig om die benaming te gebruiken, toch?
Tja. Het is ongeveer hetzelfde als vragen of mensen de uitdrukking :'Joost mag het weten' niet meer willen gebruiken, omdat jouw zoon zo heet en ermee geplaagd wordt op school.
Over oordelen in de maatschappij als je bij je partner blijft.
https://open.spotify.com/episode/4WDaUDFuz0ywCC03Ua0PK6?si=Y9CcCvGjQiqNz4ZcCh-U9g
LifeEvent! schreef op 15-11-2024 om 09:49:
Over oordelen in de maatschappij als je bij je partner blijft.
https://open.spotify.com/episode/4WDaUDFuz0ywCC03Ua0PK6?si=Y9CcCvGjQiqNz4ZcCh-U9g
Oordelen zijn er ( hier) ook als je kiest om te scheiden. Je moet doen wat het beste voelt en bij je past.
Max88 schreef op 15-11-2024 om 10:10:
[..]
Oordelen zijn er ( hier) ook als je kiest om te scheiden. Je moet doen wat het beste voelt en bij je past.
Ja precies. De titel van de podcast "Als je blijft bij je partner na ontrouw ben je juist krachtig en sterk" is alweer een oordeel op zich. Ja sommigen zullen krachtig en sterk zijn. Anderen zijn ook weer slap en bang als ze blijven. Het kan zelfs samengaan. Je kan er niet één aanname op leggen. Hetzelfde geldt voor mensen die weggaan na ontrouw: sommigen zullen dat makkelijk doen en meer opzichzelf gericht zijn, anderen zullen heel veel krachte en sterkte aan hebben moeten wenden om zich aan een toxische dynamiek te ontworstelen. Ieder geval is anders maar ik denk dat het mensen die bedrogen zijn geen goed doet om überhaupt over 'krachtig en sterk' te gaan praten. Dat riekt al naar inspelen op sentimenten die er eigenlijk niet toe doen. Het gaat er namelijk totaal niet om wie de sterke is, we zijn allemaal gewond door het vreemdgaan, iedere relatie is een ingewikkelde dynamiek op zichzelf waar een ander niet alle ins en outs van kent. Nou ja weer veel woorden voor wat jij, Max88 al mooi zegt: je moet doen wat het beste voelt en wat bij je past. Oordelen doen er dan niet meer toe.
Ze stelt ook dat het krachtig is als je de bedrieger de deur nietmeteen uit zet. Dat is ook persoonlijk. Voor ons was het nodig. Hij moest weg!
Ik kon hem niet verdragen! Anderen gaan pleasen en willen later pas afstand. Zo reageert iedereen anders op een trauma. Het gaat erom dat er een taboe heerst op blijven na ontrouw. Men heeft oordelen als "eens een bedrieger altijd een bedrieger" iemand die vreemd gaat is een slecht mens en kan niet veranderen. Hoe kan het dat je iemand nog vertrouwt etc
En idd wat Max zegt. Bij scheiden wordt er ook geoordeeld. Wat de vreemdgaanexpert zegt is dat het wel moed vergt om te onderzoeken hoe het heeft kunnen gebeuren en de pijn te doorleven ipv weg te vluchten mits de bedrieger verantwoordelijkheid neemt en echt wil veranderen.
Eens met jou post mri!!
En waar ik ook echt achter ben gekomen in dit afgelopen tijdspad is dat mijn socialisatie en opvoeding een enorm grote impact heeft gehad op de keus die ik heb gemaakt om bij mijn man te blijven. Ik heb een dagboek bij gehouden en zag vrijdag opeens een patroon wat mijn hele puzzel compleet maakte. Het was echt een eye opener.
Ben blij met dit stuk in de puzzel.
Afgelopen week had ik het ook even moeilijk ondanks dat het ruim zes jaar geleden is dat ik achter de ontrouw kwam. Soms popt het nog op. Een opmerking, een serie, een ervaring... gelukkig ben ik veel liever voor mezelf geworden en kon ik me na 2 dagen weer herpakken.
Helaas hier geen goed nieuws.
Een tijdje terug gaf ik al aan dat het minder goed ging tussen ons. Ik was er toen nog niet helemaal achter waar het nu precies aan lag.
Sinds een week zie ik het heel helder, gek eigenlijk dat ik het nu pas echt door heb.
Mijn man was rond de zomer zeer positief, 180 graden gedraaid en deed er alles voor.
Ondertussen werd dat steeds minder. Nog wel positief, maar hij deed er nog maar weinig moeite voor. Ik vroeg hem vorige week naar zijn therapie, hij was al even niet geweest. Tja, dat had hij niet meer opgepakt. Hij vond haar toch niet zo passen bij hem. Maar hij had ook nog geen moeite gedaan om iemand anders te zoeken, want dat vond hij moeilijk.
Voor mij is hulp zoeken voor zichzelf een voorwaarde, maar daar voldoet hij dus niet meer aan.
Na een week niet slapen, gister aangegeven dat ik er doorheen zit, dat het me niet meer lukt, dat ik geen 100% overtuiging zie. Naast 2 jonge kindjes en andere persoonlijke omstandigheden die op dit moment spelen, lukt het me niet om ook nog eens zoveel energie in onze relatie te steken als ik de enige ben die zo hard werkt.
Gisteren weer aangegeven: therapie is een voorwaarde. Zijn antwoord? 'Ik ga nu niet in therapie want ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet niet wat ik zou moeten aangeven bij een therapeut, waarom ik in therapie wil.'
Een antwoord dat ik helaas had verwacht. Ik geloof er eerlijk gezegd niet meer in. Deze man zal niet veranderen. Jammer. Ik kan zo 10 dingen opnoemen waarom hij in therapie zou moeten, maar als hij niet wil, kan ik daar niks mee. Bovendien lijkt het alsof hij het ontrouw niet zo zwaar telt, want 'er is niks fysieks gebeurd.' Hij vindt het verder verschrikkelijk dat ik er zo doorheen zit. Maar volgens mij geeft hij zichzelf daar niet zo de schuld van vanwege de andere zaken die spelen.
Besloten dat ik niet met hem in een huis wil zitten. Heb birdnesting voorgesteld voor de komende tijd. Hij reageerde eerst negatief, en daarna twijfelend. Het alternatief is dat ik gewoon ga. Ik moet uit deze situatie want ik raak uitgeput.
Hebben andere ouders met jonge kinderen hier ervaring mee?
Ik vind het zo verschrikkelijk voor mijn 2 kindjes, had ze zo graag meer gegund. Ik kan al dagen niet slapen. Ben wat dat betreft ook geen fijne moeder zo.
Ylja94 schreef op 17-11-2024 om 07:36:
Helaas hier geen goed nieuws.
Een tijdje terug gaf ik al aan dat het minder goed ging tussen ons. Ik was er toen nog niet helemaal achter waar het nu precies aan lag.
Sinds een week zie ik het heel helder, gek eigenlijk dat ik het nu pas echt door heb.
Mijn man was rond de zomer zeer positief, 180 graden gedraaid en deed er alles voor.
Ondertussen werd dat steeds minder. Nog wel positief, maar hij deed er nog maar weinig moeite voor. Ik vroeg hem vorige week naar zijn therapie, hij was al even niet geweest. Tja, dat had hij niet meer opgepakt. Hij vond haar toch niet zo passen bij hem. Maar hij had ook nog geen moeite gedaan om iemand anders te zoeken, want dat vond hij moeilijk.
Voor mij is hulp zoeken voor zichzelf een voorwaarde, maar daar voldoet hij dus niet meer aan.
Na een week niet slapen, gister aangegeven dat ik er doorheen zit, dat het me niet meer lukt, dat ik geen 100% overtuiging zie. Naast 2 jonge kindjes en andere persoonlijke omstandigheden die op dit moment spelen, lukt het me niet om ook nog eens zoveel energie in onze relatie te steken als ik de enige ben die zo hard werkt.
Gisteren weer aangegeven: therapie is een voorwaarde. Zijn antwoord? 'Ik ga nu niet in therapie want ik ben er nog niet klaar voor. Ik weet niet wat ik zou moeten aangeven bij een therapeut, waarom ik in therapie wil.'
Een antwoord dat ik helaas had verwacht. Ik geloof er eerlijk gezegd niet meer in. Deze man zal niet veranderen. Jammer. Ik kan zo 10 dingen opnoemen waarom hij in therapie zou moeten, maar als hij niet wil, kan ik daar niks mee. Bovendien lijkt het alsof hij het ontrouw niet zo zwaar telt, want 'er is niks fysieks gebeurd.' Hij vindt het verder verschrikkelijk dat ik er zo doorheen zit. Maar volgens mij geeft hij zichzelf daar niet zo de schuld van vanwege de andere zaken die spelen.
Besloten dat ik niet met hem in een huis wil zitten. Heb birdnesting voorgesteld voor de komende tijd. Hij reageerde eerst negatief, en daarna twijfelend. Het alternatief is dat ik gewoon ga. Ik moet uit deze situatie want ik raak uitgeput.
Hebben andere ouders met jonge kinderen hier ervaring mee?
Ik vind het zo verschrikkelijk voor mijn 2 kindjes, had ze zo graag meer gegund. Ik kan al dagen niet slapen. Ben wat dat betreft ook geen fijne moeder zo.
Ach wat verdrietig voor je. Ik begrijp het helaas, heb ook jaren gewacht op dat iemand in therapie ging (had hij ook beloofd). Het was overigens niet de vreemdganger, die kwam daarna. Maar mèn wat heb ik er een pijn van gehad en wat heb ik ook te lang gewacht omdat we een klein kindje hadden en ik wilde een heel gezin voor mijn kindje. Er was veel te winnen geweest, als hij maar aan zijn patronen had willen werken. Hij zag ze wel wel en gaf ze ook toe(verslavingen etc) maar "hij wilde het makkelijk hebben" . Op een gegeven moment zag ik dat de streken die hij me daarvoor geleverd had weer in zicht kwamen doordat hij het allemaal maar liet lopen en niet naar zichzelf wilde kijken en met therapeuten wilde praten en moest ik hem loslaten. Zo jammer want er was wel liefde. Het is wat generaliseren maar ik hoor het veel over mannen dat ze niet willen werken aan zichzelf. En dat is ook begrijpelijk zij hebben geleerd dingen op te lossen door acties ipv introspectie. Daarom denk ik dat hij (je man) ook echt vindt dat er niets is om aan te werken. Maar triest is het wel. Heel veel sterkte!
