Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Birdy24 schreef op 19-01-2025 om 14:46:
[..]
Oké dat klinkt logisch. Mag ik vragen hoe je met jezelf aan de slag bent gegaan en welke dingen het waren waarvan jouw man dacht dat het persoonlijkheid was?
Wat rot dat het nu niet zo goed gaat. Waarvan vind jij dat hij onvoldoende veranderd?
Mijn man was/is een pleaser. Dus hij deed altijd heel veel voor mij. Ik ben daar gevoelig voor. Als iemand iets voor mij wil doen, heel fijn! Wil niet zeggen dat ik geen verantwoordelijkheid nam en helemaal niks deed, maar mijn man deed veel meer. Met 2 zwangerschappen en een moeilijke tijd na de eerste zwangerschap, heeft hij veel voor mij/het huishouden gedaan.
Toen hij in een dip terecht kwam vanwege verschillende factoren (familie/werk/uitbreiding gezin), kwam dat punt naar voren. Daarnaast vond hij dat ik te weinig belangstelling/genegenheid toonde, en te weinig aan zijn behoeftes toe kwam. Maar dit deelde hij niet met mij, want hij wilde mij niet kwetsen. Plots kwam hij een leuke collega tegen die het herkende van haar man. En tja, van het een kwam het ander.
In feite was het zo: mijn man kon geen grenzen aangeven, heeft een enorm verantwoordelijksheidsgevoel en geeft niet aan wat hij nodig heeft. Het enige verschil is dat ik dat wel deed. Dat was dus het patroon waar we in zijn gegroeid.
Nou goed, voor mij voelde dat enorm oneerlijk en dat was het ook. Maar ook een eye opener. Ik ben meer in het huishouden gaan doen. Wat me zelf ook een beter gevoel gaf, en ik ben meer gefocust geweest op hem. Probeerde te luisteren naar zijn behoeftes. In het begin was dit overigens vooral een: 'pff, hoezo doe ik niks? Ik zal je eens laten zien wat ik allemaal kan!' Nu is er gewoon een natuurlijke rolverdeling in het huishouden.
Hij is nog steeds een pleaser, al kan hij zijn grenzen nu ietsje beter aangeven. Maar hij neemt te weinig tijd voor zichzelf, wil alles voor onze kids doen. Zegt dat ik mijn rust moet nemen, etc. maar doet dat niet zelf. En dat geeft mij onrust.
Hij is zich onvoldoende bewust van de patronen en het gedrag die binnen zijn familie zijn ontstaan. Daarnaast reageert hij vaak defensief als ik mijn gevoel deel of aangeef iets niet oké te vinden. Hij wil nog steeds terug naar hoe het voorheen was en wil dit vergeten. Tja, dat kan niet meer.
En het belangrijkste: het lukt hem niet om daar echt iets mee te doen. Ik weet niet wat dat precies is. Hij wil geen therapie, leest geen boeken/podcasts oid. Ik snap dat het echt heel erg moeilijk is wat ik van hem vraag. Maar voor mij is het ook moeilijk om de ontrouw te verwerken en nog bij hem te zijn. Voor wat hoort wat, lijkt me.
ik voel overigens wel dat ik er denk ik klaar voor ben om hem te vergeven voor wat er is gebeurd. of misschien wel klaar mee ben. Wat de uitkomst ook gaat zijn. Ik wil niet meer in die boosheid zitten. Gebeurd is gebeurd. Kan er niks aan veranderen. Misschien komt het ook wel omdat ik meer berusting heb nu met uit elkaar gaan. Het voelt in ieder geval wel als een opluchting dat ik zover ben. Dus dat is fijn!
Hoe je met jezelf aan de slag gaat ligt denk ik ook aan hoe de situatie is. Ik heb in therapie gewerkt aan mijn eigenwaarde. Daarnaast ook naar mijn jeugd gekeken en dat heeft me ook veel gebracht.
Heb je zelf al een idee?
Izza schreef op 19-01-2025 om 08:54:
[..]
Maar je beeld van de ander is veranderd. Je weet dat iemand kan liegen en bedriegen. Wat een heel groot verschil is of iemand er zelf mee komt of betrapt is (en dus gewoon had willen doorgaan). En of iemand direct laat zien er volledig aan te werken. Mannen die niet uit zichzelf actief in therapie gaan zou ik opgeven. En niet blijven werken aan terugwinnen van vertrouwen en de relatie is ook einde oefening. Weet dat jij een 2e kans geeft. Daar moet wat tegenover staan.
Dit is bij ons momenteel onderwerp van discussie. Hij weet niet hoe hij kan laten zien dat hij betrouwbaar is. Hij zegt dat er niks meer gebeurd maar weet dus niet hoe hij dat kan laten zien? Hem op zijn blauwe ogen geloven kan ik niet meer en dat ik hem blijf controleren wil ik en hij ook niet.
Hoe deed hij/zij dat bij jullie, echt laten zien dat er niks meer gebeurde? Waartoe waren jullie partners bereid te doen?
En aanvullend wat was voor jullie voldoende om te zien? Misschien ligt mijn lat in deze gewoon hoog🤔
Stresskipje schreef op 19-01-2025 om 17:51:
[..]
Dankjewel. Tijd is inderdaad alles.
Ik was de eerste 2/3 weken ook een wrak in mn hoofd, maar ik kon wel de knop omzetten dat dat niks ging opleveren. Integendeel. Alleen heb ik nu een zwak moment omdat man vanacht tegen me aan kwam liggen en ik droomde over een verzoening. Maar daar blijf ik niet lang in hangen. Ik wil gewoon door met mn leven, waar ik met 2 benen positief insta, en ik verrek het gewoon om dat door hem te laten verpesten.
Die instelling komt voort uit jaren levenservaring waarin ik mn geluk heb laten afhangen van anderen (ouders,relaties, "vrienden") en dat bracht me nul comma niks. Na de zoveelste therapie wilde ik dat gewoon niet meer. Dat is klaar. Soms een zwak moment, zoals nu, maar dat gaat ook weer over.
En jij komt er ook, wat er ook gebeurd
Nou weet niet of dat zwak is. Zou mij ook zo kunnen overkomen ware het niet dat man op de logeerkamer ligt, dus dit doet zich niet voor hier nu..
Irtje schreef op 19-01-2025 om 18:24:
[..]
Dit is bij ons momenteel onderwerp van discussie. Hij weet niet hoe hij kan laten zien dat hij betrouwbaar is. Hij zegt dat er niks meer gebeurd maar weet dus niet hoe hij dat kan laten zien? Hem op zijn blauwe ogen geloven kan ik niet meer en dat ik hem blijf controleren wil ik en hij ook niet.
Hoe deed hij/zij dat bij jullie, echt laten zien dat er niks meer gebeurde? Waartoe waren jullie partners bereid te doen?
En aanvullend wat was voor jullie voldoende om te zien? Misschien ligt mijn lat in deze gewoon hoog🤔
Ik zit hier ook erg mee. Heb het er nu soms over en dan zit ze hopeloos te zuchten en soms te huilen omdat ze het niet meer ongedaan kan maken en ze niet weet hoe ze het moet goedmaken. En ik zie dat dan ook. Dus ik vind het ook lastig om te bedenken wanneer het goed is. Denk gewoon dat het tijd kost. En dat ze nog een tijdje moet 'incasseren' en moet aanhoren hoeveel pijn het mij doet soms. Dan moet ik uiteindelijk zelf de conclusie trekken of ik haar nog vertrouw of niet. Een leuke tijd samen hebben en haar inzet voor mij/ons gezin helpt daarbij wel. Voor zover ik er op dat moment zin in heb...
Irtje schreef op 19-01-2025 om 18:24:
[..]
Dit is bij ons momenteel onderwerp van discussie. Hij weet niet hoe hij kan laten zien dat hij betrouwbaar is. Hij zegt dat er niks meer gebeurd maar weet dus niet hoe hij dat kan laten zien? Hem op zijn blauwe ogen geloven kan ik niet meer en dat ik hem blijf controleren wil ik en hij ook niet.
Hoe deed hij/zij dat bij jullie, echt laten zien dat er niks meer gebeurde? Waartoe waren jullie partners bereid te doen?
En aanvullend wat was voor jullie voldoende om te zien? Misschien ligt mijn lat in deze gewoon hoog🤔
Op dit moment is dat hier voor mij te weinig. Wat ik precies nodig heb, weet ik niet, maar ik heb nu 0 inzicht eigenlijk en die blauwe ogen kan ik ook niks meer mee.
Ik ga wel proberen dat controleren te laten nu. Onder het mom van dat vertrouwen terugwinnen niet vanuit mij kan komen, hij moet daar iets en alles in (willen) doen.. nog los van dat je nooit alles vindt, verbergen lukt altijd als ze dat willen - maar dat is meer rationeel dan gevoel bij mij.
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 07:31:
Zijn (of waren) jullie ook wel eens bang dat, stel, je partner kiest opeens wel in volle overtuiging voor jou en het gezin. Gaat opeens enorm zijn best doen, heeft duidelijk schuldgevoel en spijt en wilt er alles aan doen om het beter te krijgen.
Zijn jullie wel eens bang dat dan later zou blijken dat het voor jóú toch niet genoeg blijkt?
Of zijn/waren jullie toch al in de volle 100% overtuigd dat je zelf sowieso verder wilt?
Bij ons is dit zo. Wij zijn bijna 7 maand verder. Van zodra ik het ontdekte doet hij keihard zijn best. Ik ging van staperverliefd en heel erg houden van naar niets meer voelen. Hij is overtuigd dat dit terug goed komt, want, 'ik werk er alle dagen aan, doe hard mijn best, en zal volhouden. Ik zal je nooit meer kwetsen.'
Zo denkt hij dus, als ik hard genoeg mijn best doe komt alles goed.
En ik erken dat hij zo hard aan zichzelf en ons werkt. Maar hij ziet niet in dat, hoe hard hij ook werkt, dit niet wil zeggen dat mijn wonde zal helen. Dat mijn gevoel terugkomt.
Ik kan niets voelen. Ik zit op slot, ik verstar. Zijn therapeut zei dat dit normaal is. Dat dit angst is van mijn kant. Angst om weer gekwetst te worden.
Ik kan daarin komen. In deze modus ben ik veilig. Hij kan me niet meer kwetsen zo. Ik raak ook niet uit deze modus, ik weet niet hoe. Ik ben op slot en mijn sleutel is zoek.
Hier geen ruzies meer. Alles verloopt gemoedelijk en we gaan ergens wel liefdevol om met elkaar in het dagelijks leven. We praten vaak. En hij werkt echt hard aan zichzelf. Is echt bevrijd.
En ik, ik laat het vaker los. Kan het niet veranderen. Ik heb geen man die verliefd is op een Truus. Mijn problematiek is niet hetzelfde maar een verslaving aan is wel iets die hij levenslang zal moeten bekampen. Herval is altijd mogelijk. Dit gaat niet over, dit is iets levenslang. Als ik jullie verhalen lees, denk ik soms oef, van mij is dit niet zo heftig. Maar aan de andere kant, misschien net wel. (Bedoel dit niet verkeerd, ik denk soms dat ik het beter heb dan jullie situtie, maar dit is in wezen niet zo denk ik achteraf. )
Ik ben moe, moe, moe. Zooooo uitgeput. Denk dat ik nu te moe ben om te vechten tegen mijn demonen. Een beetje zelfzorg voor mij is dus rust. Ik snak naar wat energie.
Dikke zoen aan iedereen hier. Geen scheve schaatszoen. Maar een welgemeende 'hou jullie sterk zoen'. (Hoh kmoet huilen van mijn emo post. Maar dit is van moeheid, niet van verdriet. Niets voelen is handig. Dan voel je geen verdriet.)
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 18:53:
[..]
Op dit moment is dat hier voor mij te weinig. Wat ik precies nodig heb, weet ik niet, maar ik heb nu 0 inzicht eigenlijk en die blauwe ogen kan ik ook niks meer mee.
Ik ga wel proberen dat controleren te laten nu. Onder het mom van dat vertrouwen terugwinnen niet vanuit mij kan komen, hij moet daar iets en alles in (willen) doen.. nog los van dat je nooit alles vindt, verbergen lukt altijd als ze dat willen - maar dat is meer rationeel dan gevoel bij mij.
Dit dus hij (en ik) weten alleen niet hoe dat dan moet. Welke acties kan je, naast therapie, ondernemen om te laten zien (daden) dat je echt nooit meer die stap zult nemen.
Ik vind dit zo lastig maar dit gaat nu de afweging bepalen om te blijven of niet.
Ik ben dus wel benieuwd wat voor jullie (degene die al verder zijn en de beslissing hebben genomen) het doorslaggevende element was waarom je gebleven bent?
Irtje schreef op 19-01-2025 om 19:18:
[..]
Dit dus hij (en ik) weten alleen niet hoe dat dan moet. Welke acties kan je, naast therapie, ondernemen om te laten zien (daden) dat je echt nooit meer die stap zult nemen.
Ik vind dit zo lastig maar dit gaat nu de afweging bepalen om te blijven of niet.
Ik ben dus wel benieuwd wat voor jullie (degene die al verder zijn en de beslissing hebben genomen) het doorslaggevende element was waarom je gebleven bent?
Je wil zekerheid. Je schrijft 'nooit meer die stap durft nemen.
Die zekerheid zul je nooit hebben. Nooit.
Als je beslist om samen door te gaan moet je rekening houden dat dit 'nog' eens kan gebeuren.
Als je weggaat en een nieuwe relatie aangaat, weet je ook niet wat die toekomst je brengt.
We willen allemaal die zekerheid. Ook ik. Ik kan me er ziek in piekeren.
Maar die zekerheid zullen we nooit hebben helaas.
Die onrust heb ik al kunnen aanvaarden. Na bijna 7 maand.
Die garantie dat je wil, dat is er niet.
Breiertje schreef op 19-01-2025 om 19:07:
[..]
Bij ons is dit zo. Wij zijn bijna 7 maand verder. Van zodra ik het ontdekte doet hij keihard zijn best. Ik ging van staperverliefd en heel erg houden van naar niets meer voelen. Hij is overtuigd dat dit terug goed komt, want, 'ik werk er alle dagen aan, doe hard mijn best, en zal volhouden. Ik zal je nooit meer kwetsen.'
Zo denkt hij dus, als ik hard genoeg mijn best doe komt alles goed.
En ik erken dat hij zo hard aan zichzelf en ons werkt. Maar hij ziet niet in dat, hoe hard hij ook werkt, dit niet wil zeggen dat mijn wonde zal helen. Dat mijn gevoel terugkomt.
Ik kan niets voelen. Ik zit op slot, ik verstar. Zijn therapeut zei dat dit normaal is. Dat dit angst is van mijn kant. Angst om weer gekwetst te worden.
Ik kan daarin komen. In deze modus ben ik veilig. Hij kan me niet meer kwetsen zo. Ik raak ook niet uit deze modus, ik weet niet hoe. Ik ben op slot en mijn sleutel is zoek.
Hier geen ruzies meer. Alles verloopt gemoedelijk en we gaan ergens wel liefdevol om met elkaar in het dagelijks leven. We praten vaak. En hij werkt echt hard aan zichzelf. Is echt bevrijd.
En ik, ik laat het vaker los. Kan het niet veranderen. Ik heb geen man die verliefd is op een Truus. Mijn problematiek is niet hetzelfde maar een verslaving aan is wel iets die hij levenslang zal moeten bekampen. Herval is altijd mogelijk. Dit gaat niet over, dit is iets levenslang. Als ik jullie verhalen lees, denk ik soms oef, van mij is dit niet zo heftig. Maar aan de andere kant, misschien net wel. (Bedoel dit niet verkeerd, ik denk soms dat ik het beter heb dan jullie situtie, maar dit is in wezen niet zo denk ik achteraf. )
Ik ben moe, moe, moe. Zooooo uitgeput. Denk dat ik nu te moe ben om te vechten tegen mijn demonen. Een beetje zelfzorg voor mij is dus rust. Ik snak naar wat energie.
Dikke zoen aan iedereen hier. Geen scheve schaatszoen. Maar een welgemeende 'hou jullie sterk zoen'. (Hoh kmoet huilen van mijn emo post. Maar dit is van moeheid, niet van verdriet. Niets voelen is handig. Dan voel je geen verdriet.)
Alleen even een
niets Voelen is inderdaad handig, maar vrouw, wat een strijd.
Irtje schreef op 19-01-2025 om 18:24:
[..]
Dit is bij ons momenteel onderwerp van discussie. Hij weet niet hoe hij kan laten zien dat hij betrouwbaar is. Hij zegt dat er niks meer gebeurd maar weet dus niet hoe hij dat kan laten zien? Hem op zijn blauwe ogen geloven kan ik niet meer en dat ik hem blijf controleren wil ik en hij ook niet.
Hoe deed hij/zij dat bij jullie, echt laten zien dat er niks meer gebeurde? Waartoe waren jullie partners bereid te doen?
En aanvullend wat was voor jullie voldoende om te zien? Misschien ligt mijn lat in deze gewoon hoog🤔
Als eerste heeft dat heel veel tijd nodig. Dus echt jaren. In die periode
- Gaat hij uit zichzelf naar therapie EN heeft daar een actieve inzet (anders is het zinloos)
- past de therapie ook.actief toe na afronding. Een terugval komt heel veel voor. Dat moet iemand (uit zichzelf!) Met jou bespreken.
- partner zet jou en de kinderen als prioriteit op een.
- partner laat weten waar hij is. En bespreekt de plannen (dat is dus geen toestemming vragen! Volwassen mensen nemen zelf beslissingen).
- jullie ondernemen gezamenlijke activiteiten.
- jij werkt ook aan jezelf.
En verder is het een kwestie van loslaten. Niemand heeft garanties. Als jij kiest voor voortzetting van de relatie moet je het ook kunnen loslaten. Niet continu over het verleden of over Truus beginnen. Jij kiest ervoor door te gaan. Dan moet je kunnen vergeven. Kan of wil je dat niet (sommigen hier op het forum blijven jarenlang hangen in het verdriet of wantrouwen) dan moet je stoppen.
Breiertje schreef op 19-01-2025 om 19:07:
[..]
Bij ons is dit zo. Wij zijn bijna 7 maand verder. Van zodra ik het ontdekte doet hij keihard zijn best. Ik ging van staperverliefd en heel erg houden van naar niets meer voelen. Hij is overtuigd dat dit terug goed komt, want, 'ik werk er alle dagen aan, doe hard mijn best, en zal volhouden. Ik zal je nooit meer kwetsen.'
Zo denkt hij dus, als ik hard genoeg mijn best doe komt alles goed.
En ik erken dat hij zo hard aan zichzelf en ons werkt. Maar hij ziet niet in dat, hoe hard hij ook werkt, dit niet wil zeggen dat mijn wonde zal helen. Dat mijn gevoel terugkomt.
Ik kan niets voelen. Ik zit op slot, ik verstar. Zijn therapeut zei dat dit normaal is. Dat dit angst is van mijn kant. Angst om weer gekwetst te worden.
Ik kan daarin komen. In deze modus ben ik veilig. Hij kan me niet meer kwetsen zo. Ik raak ook niet uit deze modus, ik weet niet hoe. Ik ben op slot en mijn sleutel is zoek.
Hier geen ruzies meer. Alles verloopt gemoedelijk en we gaan ergens wel liefdevol om met elkaar in het dagelijks leven. We praten vaak. En hij werkt echt hard aan zichzelf. Is echt bevrijd.
En ik, ik laat het vaker los. Kan het niet veranderen. Ik heb geen man die verliefd is op een Truus. Mijn problematiek is niet hetzelfde maar een verslaving aan is wel iets die hij levenslang zal moeten bekampen. Herval is altijd mogelijk. Dit gaat niet over, dit is iets levenslang. Als ik jullie verhalen lees, denk ik soms oef, van mij is dit niet zo heftig. Maar aan de andere kant, misschien net wel. (Bedoel dit niet verkeerd, ik denk soms dat ik het beter heb dan jullie situtie, maar dit is in wezen niet zo denk ik achteraf. )
Ik ben moe, moe, moe. Zooooo uitgeput. Denk dat ik nu te moe ben om te vechten tegen mijn demonen. Een beetje zelfzorg voor mij is dus rust. Ik snak naar wat energie.
Dikke zoen aan iedereen hier. Geen scheve schaatszoen. Maar een welgemeende 'hou jullie sterk zoen'. (Hoh kmoet huilen van mijn emo post. Maar dit is van moeheid, niet van verdriet. Niets voelen is handig. Dan voel je geen verdriet.)
Mag ik vragen hoe je zijn inzet merkt zo dagelijks? Is dat dat hij wat attenter is, of zijn er andere concrete dingen?
Wat maakt dat je zegt dat de problematiek misschien minder heftig zou zijn? Ontrouw is altijd heftig, denk ik? Hoewel ik inmiddels zou tekenen voor een one night stand dronken in de kroeg hoor, dat is denk ik minder heftig (en toch ook heftig hoor, wil het niet bagatelliseren.. maar een hele lange emotionele affaire incl ontrouw zou ik zelf graag inruilen geloof ik..).
Ik hoop voor je dat je wat rust mag gaan vinden, al kan ik me voorstellen dat rust je ook bang maakt want dan ga je het misschien veel meer voelen).
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 19:55:
[..]
Mag ik vragen hoe je zijn inzet merkt zo dagelijks? Is dat dat hij wat attenter is, of zijn er andere concrete dingen?
Wat maakt dat je zegt dat de problematiek misschien minder heftig zou zijn? Ontrouw is altijd heftig, denk ik? Hoewel ik inmiddels zou tekenen voor een one night stand dronken in de kroeg hoor, dat is denk ik minder heftig (en toch ook heftig hoor, wil het niet bagatelliseren.. maar een hele lange emotionele affaire incl ontrouw zou ik zelf graag inruilen geloof ik..).
Ik hoop voor je dat je wat rust mag gaan vinden, al kan ik me voorstellen dat rust je ook bang maakt want dan ga je het misschien veel meer voelen).
Mijn verhaal staat hier op dit forum op een aparte topic. Zonder te willen vergelijken... Bij mij ook sprake van ontrouw ja, maar geen Truus, geen verliefdheid. Misschien even mijn topic opzoeken en de intro lezen. Wil het nu niet onder woorden brengen. Het is me te heftig, zit even door de moeheid zonder energie, en wil het nu niet opnieuw oprakelen door te typen. Want als ik typ, is die boomerang met realiteit er. Ik zak dan weer heel diep en ik wil dit even niet. Ben nu weer een paar dagen beter, en wil nog even genieten voor de volgende dip komt.Geloof me. Geen one night stand of dronkenmanswip. God was het maar dat.
Hoe ik merk dat hij zich inzet.
Hij is in het hier en nu.
Hij slaapt niet continu tijdens de dag.
Hij ziet mij en de kinderen. Is attent. Toont veel affectie, knuffelt, wil vrijen. Is bevrijd van zijn demonen. Is oprecht gelukkig ondanks dat ons leven een complete puinhoop is.
Pakt hobby's op. Is actief, doet klusjes in huis.
Luistert, ziet mij.
Adoreert me. Teast en verleidt me. Kookt lekker. Doet dingen samen. Is transparant uit zichzelf. Aanvaard mijn grenzen, respecteert ze.
Gaat trouw naar therapie.
Praat over onze toekomst.
Er is intimiteit tussen ons. (Los van sex intimiteit bedoel ik).
Hij leeft weer, is dankbaar voor wat hij heeft, dankbaar dat ik er nog ben.
Hij bestrijdt zijn demonen en doet actief wat therapeut hem oplegt.
Wij praten veel over wat er is gebeurd, en hij is geen prater. Hij kan dit niet van nature uit. Toch doet hij dit, doet hij hiervoor een hele inspanning, probeert antwoorden te geven. Hij is hier zo in gegroeid. 7 maand geleden kwam er niets uit. Ik praatte tegen een muur.
Hij wil echt genezen. Maar het is een gemene verslaving....
Kortom hij doet wat je in een normale relatie doet.
Lijkt of ik niets doe, maar dat is niet zo. Ik was altijd wat je hoort te zijn in een relatie. Ik zag in mijn jeugd hoe het moest. Hij heeft door jeugdtrauma's (verwaarlozing, geweld) een hechtingsstoornis, met alle gevolgen vandien.
Wij waren altijd heel gelukkig. Soulmates. Maar ik kan niet aan vroeger denken. Alle foto's van vroeger heb ik gewist. Mijn trouwring wil ik nooit meer dragen.
Hij ging vreemd. Hij heeft alles wat we samen opgebouwd hebben, ons warme, warme nest ((dat was het echt, hoe raar dit klinkt) gewoon weggegooid. En dan moet ik, die niets fout deed (want de problematiek was er al lang voor ik hem kende, dat weet ik nu pas) ik moet beslissen of we uiteengaan. Hij blaast op, maar ik moet beslissen. Zo'n unfair gevoel.
Ik moet dus beslissen of ik verder wil met oemand die eigenlijk een duistere kant heeft, een geheime 'ik' waar niemand ooit vanaf wist.
Soms kijk ik naar hem, zie ik hem zoals ik hem ken, en denk ik, fuck, jij hebt ook een 'dark side'.
Moeilijk echt een enorme mentale mindfuck
Ylja94 schreef op 19-01-2025 om 17:51:
[..]
Mijn man was/is een pleaser. Dus hij deed altijd heel veel voor mij. Ik ben daar gevoelig voor. Als iemand iets voor mij wil doen, heel fijn! Wil niet zeggen dat ik geen verantwoordelijkheid nam en helemaal niks deed, maar mijn man deed veel meer. Met 2 zwangerschappen en een moeilijke tijd na de eerste zwangerschap, heeft hij veel voor mij/het huishouden gedaan.
Toen hij in een dip terecht kwam vanwege verschillende factoren (familie/werk/uitbreiding gezin), kwam dat punt naar voren. Daarnaast vond hij dat ik te weinig belangstelling/genegenheid toonde, en te weinig aan zijn behoeftes toe kwam. Maar dit deelde hij niet met mij, want hij wilde mij niet kwetsen. Plots kwam hij een leuke collega tegen die het herkende van haar man. En tja, van het een kwam het ander.
In feite was het zo: mijn man kon geen grenzen aangeven, heeft een enorm verantwoordelijksheidsgevoel en geeft niet aan wat hij nodig heeft. Het enige verschil is dat ik dat wel deed. Dat was dus het patroon waar we in zijn gegroeid.
Nou goed, voor mij voelde dat enorm oneerlijk en dat was het ook. Maar ook een eye opener. Ik ben meer in het huishouden gaan doen. Wat me zelf ook een beter gevoel gaf, en ik ben meer gefocust geweest op hem. Probeerde te luisteren naar zijn behoeftes. In het begin was dit overigens vooral een: 'pff, hoezo doe ik niks? Ik zal je eens laten zien wat ik allemaal kan!' Nu is er gewoon een natuurlijke rolverdeling in het huishouden.
Hij is nog steeds een pleaser, al kan hij zijn grenzen nu ietsje beter aangeven. Maar hij neemt te weinig tijd voor zichzelf, wil alles voor onze kids doen. Zegt dat ik mijn rust moet nemen, etc. maar doet dat niet zelf. En dat geeft mij onrust.
Hij is zich onvoldoende bewust van de patronen en het gedrag die binnen zijn familie zijn ontstaan. Daarnaast reageert hij vaak defensief als ik mijn gevoel deel of aangeef iets niet oké te vinden. Hij wil nog steeds terug naar hoe het voorheen was en wil dit vergeten. Tja, dat kan niet meer.
En het belangrijkste: het lukt hem niet om daar echt iets mee te doen. Ik weet niet wat dat precies is. Hij wil geen therapie, leest geen boeken/podcasts oid. Ik snap dat het echt heel erg moeilijk is wat ik van hem vraag. Maar voor mij is het ook moeilijk om de ontrouw te verwerken en nog bij hem te zijn. Voor wat hoort wat, lijkt me.
ik voel overigens wel dat ik er denk ik klaar voor ben om hem te vergeven voor wat er is gebeurd. of misschien wel klaar mee ben. Wat de uitkomst ook gaat zijn. Ik wil niet meer in die boosheid zitten. Gebeurd is gebeurd. Kan er niks aan veranderen. Misschien komt het ook wel omdat ik meer berusting heb nu met uit elkaar gaan. Het voelt in ieder geval wel als een opluchting dat ik zover ben. Dus dat is fijn!
Hoe je met jezelf aan de slag gaat ligt denk ik ook aan hoe de situatie is. Ik heb in therapie gewerkt aan mijn eigenwaarde. Daarnaast ook naar mijn jeugd gekeken en dat heeft me ook veel gebracht.
Heb je zelf al een idee?
wij willen starten met relatie therapie maar zijn beide erover eens dat we ook aan onszelf moeten werken (dmv therapie). Ik herken veel in jouw verhaal over hoe het bij ons ging waarbij ik ook degene was die vaak wel het gesprek aanging over zaken die me dwars zaten. Hij vond het altijd wel best en had niet zoveel problemen totdat hij nu bij Truus gevoeld heeft dat hij toch behoefte had aan meer emotionele connectie. Hij beseft zich dat hij zich daar bij ons niet vaak voor heeft opengesteld en dat daar werk aan de winkel is. Klinkt hoopvol misschien maar tegelijk blijf ik het zo lastig vinden dat hij dat bij haar ervaren heeft en er nu, na 5 weken geen contact meer met haar, nog steeds gevoel is voor haar. Bedoel niet dat ik had verwacht dat dat al weg was (nadat ze 10 maanden alles gedeeld hebben) maar dit voelt als een smet op uitzoeken of wij dit ook samen kunnen gaan ervaren. Hoe kan er ruimte voor mij komen als zij die ruimte nog ‘bezet’?
