Verder na ontrouw - deel 8

@Izza

Vlgs mij lees jij mijn bericht verkeerd, het gaat immers niet om iets af te dwingen ofzo. Hij zal toch écht zelf voor zn natje en droogje moeten gaan zorgen als zij gaan scheiden, was draaien, eten koken etc. Zo lang hij nog binnen het gezin woont, wordt dit voor hem gedaan. Verdere inspanning zie ik hem niet verrichten namelijk.

Dag Buitenspel,

alweer een tijdje geleden dat ik hier bijlas. Nu even tijd genomen daarvoor en godverdomme… wat maak ik mij hier kwaad in jouw plaats. Ik denk gewoon “buitenschoppen die gast!”
Privacy opeisen? Ammehoela!
Niet willen praten? Fuck of!
Het slachtoffer uithangen? Hilarisch gewoon. 

Jouw man gedraagt zich als een hufter. 
Dit roept zijn gedrag op bij mij. Echt ongelooflijk woedend word ik ervan.
Nu jij nog. 

Die is je gewoon nog steeds aan het bedonderen. 

Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 22:04:

[..]

Is zoiets als cognitief schuldbesef dan iets dat bij jouw man wel is veranderd nadat hij een strohalmpje hoop kreeg? Op zich zou mijn man wel een strohalm hoop moeten voelen of hebben gevoeld de afgelopen maanden..

De nuance van de deur is dat ik hem dichtgesmeten heb, niet man. Heb ik niet duidelijk getypt denk ik nu.

Dat over privacy herken ik ook. Man heeft geen social media maar benoemt dat wel mbt zijn telefoon.

Nee cognitief schuldbesef betekent dat hij cognitief wist dat hij iets vreselijks had gedaan maar doordat emotioneel besef ontbrak afzwakkend ontwijkend verdedigend aanvallend en defensief gedrag ging vertonen om controle te houden. Eenmaal emotioneel besef brak hem mentaal en fysiek. En dat gaf hem een nog veel groter ellende gevoel. 

Dat staat los van het strohalmpje want daardoor kon hij zich herpakken 

Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 20:22:

[..]

Bah.

Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.

Of dit nou zo helpend is, weet ik niet. Maar die eeuwige impasse van hem is dat natuurlijk ook niet dus dat continueren is ook zinloos..

Wat een nare situatie zit je in Buitenspel. Dit moet ontzettend lastig zijn voor jou!

Hoe ik zijn antwoorden interpreteer is dat hij behoorlijk in de knoei zit met zichzelf. En niet meer weet hoe hij hier zelf uitkomt, en zich daardoor behoorlijk afsluit en de verkeerde keuzes maakt. Ik geloof best dat hij wil dat het goed komt, en dat hij verder wil met jou. Maar hij steekt z'n kop in het zand en hoopt dat het over waait. Zodat hij maar niet hoeft te voelen en naar zichzelf hoeft te kijken. 

Of is er nog contact met Truus?

Dat zijn werk momenteel belangrijker is herken ik van mijn man destijds. Ik kon dat wel verklaren: werk was zo'n beetje het enige wat hij nog had en waar het allemaal nog normaal was. Dat wilde hij niet opgeven. Als we dan al gingen scheiden, had hij tenminste nog wel zijn werk. 

Maar goed, ik ben het eens met de anderen hier. Het wordt tijd om echt grenzen te stellen. Schop 'm desnoods uit huis zodat hij elders na kan denken wat nodig is. Of creëer flink wat mentale afstand en ga leuke dingen doen, laat hem links liggen.   

Mijn ervaring is dat mijn man pas het besef kreeg dat hij moest veranderen toen ik grenzen ging stellen. Ik riep dat hij elders mocht verblijven en na mocht denken of hij wel écht met mij verder wilde omdat ik het zat was. Dat maakte dat hij ging beseffen dat zijn gedrag moest veranderen. 

Wil niet zeggen dat jouw man dat ook gaat beseffen. Maar wat wil je? Zo verder gaan, of voor jezelf kiezen? 

Sterkte, het is allemaal niet makkelijk 🫂

Ylja94 schreef op 10-03-2025 om 20:23:

[..]

Wat een nare situatie zit je in Buitenspel. Dit moet ontzettend lastig zijn voor jou!

Hoe ik zijn antwoorden interpreteer is dat hij behoorlijk in de knoei zit met zichzelf. En niet meer weet hoe hij hier zelf uitkomt, en zich daardoor behoorlijk afsluit en de verkeerde keuzes maakt. Ik geloof best dat hij wil dat het goed komt, en dat hij verder wil met jou. Maar hij steekt z'n kop in het zand en hoopt dat het over waait. Zodat hij maar niet hoeft te voelen en naar zichzelf hoeft te kijken.

Of is er nog contact met Truus?

Dat zijn werk momenteel belangrijker is herken ik van mijn man destijds. Ik kon dat wel verklaren: werk was zo'n beetje het enige wat hij nog had en waar het allemaal nog normaal was. Dat wilde hij niet opgeven. Als we dan al gingen scheiden, had hij tenminste nog wel zijn werk.

Maar goed, ik ben het eens met de anderen hier. Het wordt tijd om echt grenzen te stellen. Schop 'm desnoods uit huis zodat hij elders na kan denken wat nodig is. Of creëer flink wat mentale afstand en ga leuke dingen doen, laat hem links liggen.

Mijn ervaring is dat mijn man pas het besef kreeg dat hij moest veranderen toen ik grenzen ging stellen. Ik riep dat hij elders mocht verblijven en na mocht denken of hij wel écht met mij verder wilde omdat ik het zat was. Dat maakte dat hij ging beseffen dat zijn gedrag moest veranderen.

Wil niet zeggen dat jouw man dat ook gaat beseffen. Maar wat wil je? Zo verder gaan, of voor jezelf kiezen?

Sterkte, het is allemaal niet makkelijk 🫂

Ik geloof best dat mijn man in de knoop zit met zichzelf. Maar dat maakt niet dat ik begrip heb waarom hij simpele en praktische dingen niet oppakt (zoals telefoon openheid geven bijv). Dat het tijd kost om te achterhalen wat maakt dat je zo in de knoop zit, ook prima, maar doe dan wel iets om te proberen uit de knoop te komen.. 

Mijn man wilt zijn werk inderdaad ook niet opgeven waar we ook meespeelt dat hij die zekerheid niet kwijt wilt als we er niet uitkomen. Het probleem daarbij is alleen dat hij samen werkt met Truus en ik het dus niet goed zie komen als hij daar blijft. Dus beetje kip-ei situatie. Maar ik ga niet kunnen accepteren dat ze samen blijven werken, dus ergens moet die knoop wel doorgehakt worden. Er is dus sowieso contact met Truus, maar wat hij aangeeft daarover geloof ik op dit moment gewoon niet. Hij zegt dat het minimaal is maar omdat er verder geen openheid is, geloof ik het gewoon niet zo. 

Het wordt inderdaad straks wel een keer een moment dat hij buitenshuis maar moet gaan nadenken, of wat dan ook. Maar zoals nu wil ik ook niet verder. Hier word ik zeker niet gelukkig van. 

Mentale afstand probeer ik wel, maar het 'nadeel' daarvan is dat het dan ook niet beter of anders lijkt te worden.. dus de optie van de deur uit is dan misschien effectiever..

Buitenspel2024 schreef op 10-03-2025 om 21:02:

[..]

Ik geloof best dat mijn man in de knoop zit met zichzelf. Maar dat maakt niet dat ik begrip heb waarom hij simpele en praktische dingen niet oppakt (zoals telefoon openheid geven bijv). Dat het tijd kost om te achterhalen wat maakt dat je zo in de knoop zit, ook prima, maar doe dan wel iets om te proberen uit de knoop te komen..

Mijn man wilt zijn werk inderdaad ook niet opgeven waar we ook meespeelt dat hij die zekerheid niet kwijt wilt als we er niet uitkomen. Het probleem daarbij is alleen dat hij samen werkt met Truus en ik het dus niet goed zie komen als hij daar blijft. Dus beetje kip-ei situatie. Maar ik ga niet kunnen accepteren dat ze samen blijven werken, dus ergens moet die knoop wel doorgehakt worden. Er is dus sowieso contact met Truus, maar wat hij aangeeft daarover geloof ik op dit moment gewoon niet. Hij zegt dat het minimaal is maar omdat er verder geen openheid is, geloof ik het gewoon niet zo.

Het wordt inderdaad straks wel een keer een moment dat hij buitenshuis maar moet gaan nadenken, of wat dan ook. Maar zoals nu wil ik ook niet verder. Hier word ik zeker niet gelukkig van.

Mentale afstand probeer ik wel, maar het 'nadeel' daarvan is dat het dan ook niet beter of anders lijkt te worden.. dus de optie van de deur uit is dan misschien effectiever..

Mijn man werkt nog steeds in hetzelfde bedrijf met Truus, op verschillende afdelingen. Heeft naar zijn zeggen geen contact met haar en daar geloof ik hem nu in. Omdat zijn daden laten zien dat hij het goed oppakt nu. En ach, ze woont een dorp verderop. Zonder werk zouden ze elkaar ook wel kunnen zien. Maar het zou anders zijn als ze daadwerkelijk moeten samenwerken. Dat had ik niet getrokken.

Ik snap dat die mentale afstand niet lukt. Hier lukte dat ook echt pas na 11 maanden stoeien, toen er (nadat het eerst goed ging) weer een flinke dip was. Toen pas heb ik echt oprecht kunnen zeggen: als jij hier niet aan wil werken, dan houdt het op voor mij. En kon ik ook echt met afstand leuke dingen doen en niet meer met emotie reageren op zijn uitspraken oid. Het kon me oprecht even niks schelen wat hij deed of dacht.

Dat kost tijd... en dat maakt deze situatie nu zwaar. Maar ik denk dat het je veel gaat opleveren als je die afstand wel gaat opeisen. In eerste instantie rust. Je hoeft niet meer naar zijn acties te kijken en daar iets van te vinden. Nu blijf je erin hangen en dat is zo enorm zwaar!

Ik heb dat nog niet zo lang geleden weer een keer gedaan. Tijdens onze dip, waarin ik dacht echt klaar te zijn met onze relatie, hebben we een paar weken gebirdnest. Voor mij was het vooral al klaar en had ik mijn afscheidsbrief al geschreven. Maar omdat ik op dit forum geleerd heb geen keuzes te maken op een dieptepunt, heb ik daar niks mee gedaan. Die afstand gaf mij veel rust en ruimte en mijn man, naast veel stress, ook nadenktijd. Daarna kon ik rustig met overtuiging aangeven dat het voor mij klaar was. Vervolgens wilde hij niet opgeven en nu gaat hij daadwerkelijk vol goede moed naar therapie en zie ik een andere man. 

Wat ik wil zeggen: pak die rust, of je nu uiteindelijk wel of niet gaat scheiden. Die beslissing hoef je nog niet te maken. En als hij die beslissing voor je maakt, dan weet je ook meteen hoe hij erin staat. 

RoodVruchtje schreef op 10-03-2025 om 13:53:

@Izza

Vlgs mij lees jij mijn bericht verkeerd, het gaat immers niet om iets af te dwingen ofzo. Hij zal toch écht zelf voor zn natje en droogje moeten gaan zorgen als zij gaan scheiden, was draaien, eten koken etc. Zo lang hij nog binnen het gezin woont, wordt dit voor hem gedaan. Verdere inspanning zie ik hem niet verrichten namelijk.

Als je veel werkt en weinig thuis bent hoef je natuurlijk relatief weinig te doen. Dat huis wordt niet zo snel vies. Voor de schoonmaak huur je iemand in. En boodschappen laat je bezorgen. Eten kan prima op het werk of ook laten bezorgen. Een huishouden voor maar 1 persoon hoeft vrij weinig tijd te kosten hoor. Die man is er niet veel en de kinderen zijn grotendeels bij to en komen in het weekend een keer bij hun vader. 

Natuurlijk is het erg gemakkelijk dat het nu allemaal gedaan wordt. Maar dat wil niet zeggen dat het onoverkomelijk is.

Na een tijd meelezen toch ook maar een bericht van mij. Een aantal maanden geleden had ik plotseling last van buik. De huisarts kon niets vinden. Een week later biechtte mijn man op dat hij was vreemd gegaan en bleek ik een soa te hebben.
Hij zegt eenmalig te zijn vreemd gegaan. Heeft wel een condoom gebruikt, maar dit is niet goed gegaan. We zijn al heel lang samen (26 jaar), vanaf jonge leeftijd en hebben meerdere kinderen. Ik ben volledig ingestort, zat er helemaal doorheen. Kon niet eten en niet slapen en had ook nog lichamelijke klachten door de soa en antibiotica. Het ging al een tijd niet zo goed tussen ons en we hebben veel te weinig tijd aan elkaar besteed het afgelopen jaar. Dit is nu achteraf heel goed te zien, maar toen we er middenin zaten was dat minder zichtbaar. Na het uitkomen heeft hij direct alles op alles gezet en is hij 180 graden gedraaid. Is minder gaan werken zodat we meer tijd samen hebben en doet echt alles voor me. Toch blijft het maar knagen en vind het vertrouwen weer terug krijgen echt heel erg moeilijk. Het gaat tussen ons eigenlijk beter dan ooit, er is heel veel openheid, maar ik twijfel steeds en ben dan bang dat het alsnog niet goed gaat en ik nu mijn tijd zit te verdoen. Lastig om een keuze te maken.
Nog een vraag aan jullie. Hij heeft via een spelletje online een afspraak gemaakt. Ik weet wel wat van haar maar geen concrete gegevens. Als ik nu iemand op social media zie die aan de beschrijving voldoet, schrik ik er gewoon van en ga dan helemaal uitzoeken of zij het kan zijn. Ik probeer dit niet te doen, maar dit gaat de ene keer beter dan de andere keer. Ergens zou het misschien wel rust geven als ik weet wie het is, maar ik ben ook bang dat ik daarmee alles 10 keer erger maak. Wat zouden jullie doen?

Buitenspel2024 schreef op 10-03-2025 om 21:02:

Mentale afstand probeer ik wel, maar het 'nadeel' daarvan is dat het dan ook niet beter of anders lijkt te worden.. dus de optie van de deur uit is dan misschien effectiever..

Mentale afstand heeft je man al genomen, he. Hij wil nergens over praten en eet zelfs boven. Hij zegt alleen in woorden dat hij met je verder wil, maar dat blijkt verder uit niets. Meer mentale afstand dan hij al genomen heeft, lijkt me nauwelijks mogelijk.

Volgens mij is het vrij helder: hij wil niet met je verder. Hij gedraagt zich zoals hij zich nu gedraagt, ofwel omdat hij wil dat jij de stekker eruit trekt zodat hij zich niet de boeman voelt, of hij vindt een soort hotel-leven thuis wel prettig. Met een huwelijk heeft dit allemaal niets te maken.

Tijd om hem de deur te wijzen. 

Lente, als het daadwerkelijk eenmalig was en jullie in de basis een goede relatie hebben zou ik ook niet zo snel alles op de kop zetten. Helaas zie je heel vaak dat mensen in de zeer langdurige relaties (zeker vanaf jonge leeftijd) toch dit soort dingen doen. Vaak slaat verveling toe en zit je thuis vast in een patroon (huishouden, tropenjaren met de kinderen). Zoals ik lees heeft hij daadwerkelijk concrete stappen gezet om zijn gedrag te veranderen. Belangrijke punten die wijzen op herstel 
- Jullie kunnen open praten over de affaire (dus niet weglopen, boos worden op jou etc)
- Hij erkend schuld
- Contact is volledig verbroken 
- Hij investeert weer in jou en de relatie 
- Hij doet niet moeilijk over privacy. Dus geen angstvallig gebruik van telefoon. Je weet waar hij is etc. 

Bij mensen waar het herstel niet lukt (of iemand gewoon doorgaat) lukken bovenstaande punten niet. Belangrijker is dat jullie weten waar in de relatie het misschien niet goed heeft gezeten. Waar kwam die behoefte vandaan bij hem (verveling, verschillende seksuele behoeftes, persoonlijke problemen bij hem of jou etc). Of was hij gewoon benieuwd naar een keer seks met een ander? Of bepaalde seksuele activiteiten die met jou niet kunnen? Dat hebben heel veel mensen en zou je open moeten bespreken. 

Voor nu zou ik proberen mij eroverheen te zetten. Vergeten zal nooit lukken. Maar bij samen verder gaan hoort vergeven. En niet continu erover doorgaan of alles opzoeken. Als het een onbekende was heb je er weinig aan te weten wie het was. Wat wil je daarmee. Je kunt jezelf gek maken met deze affaire. Maar kiezen voor herstel en verder gaan is ook accepteren dat dit is gebeurd en kijken naar een toekomst. 

Izza schreef op 11-03-2025 om 10:00:

Lente, als het daadwerkelijk eenmalig was en jullie in de basis een goede relatie hebben zou ik ook niet zo snel alles op de kop zetten. Helaas zie je heel vaak dat mensen in de zeer langdurige relaties (zeker vanaf jonge leeftijd) toch dit soort dingen doen. Vaak slaat verveling toe en zit je thuis vast in een patroon (huishouden, tropenjaren met de kinderen). Zoals ik lees heeft hij daadwerkelijk concrete stappen gezet om zijn gedrag te veranderen. Belangrijke punten die wijzen op herstel
- Jullie kunnen open praten over de affaire (dus niet weglopen, boos worden op jou etc)
- Hij erkend schuld
- Contact is volledig verbroken
- Hij investeert weer in jou en de relatie
- Hij doet niet moeilijk over privacy. Dus geen angstvallig gebruik van telefoon. Je weet waar hij is etc.

Bij mensen waar het herstel niet lukt (of iemand gewoon doorgaat) lukken bovenstaande punten niet. Belangrijker is dat jullie weten waar in de relatie het misschien niet goed heeft gezeten. Waar kwam die behoefte vandaan bij hem (verveling, verschillende seksuele behoeftes, persoonlijke problemen bij hem of jou etc). Of was hij gewoon benieuwd naar een keer seks met een ander? Of bepaalde seksuele activiteiten die met jou niet kunnen? Dat hebben heel veel mensen en zou je open moeten bespreken.

Voor nu zou ik proberen mij eroverheen te zetten. Vergeten zal nooit lukken. Maar bij samen verder gaan hoort vergeven. En niet continu erover doorgaan of alles opzoeken. Als het een onbekende was heb je er weinig aan te weten wie het was. Wat wil je daarmee. Je kunt jezelf gek maken met deze affaire. Maar kiezen voor herstel en verder gaan is ook accepteren dat dit is gebeurd en kijken naar een toekomst.

Lijkt een beetje op mijn verhaal lente.

Bold 1: kan ik allemaal afchecken. Hij zit al zo ver in dat proces van herstel! Ik zit nog nergens.

Bold 2 en 3: dat is mijn deel van het herstel. En dat is zooooo moeilijk. Ik wil het zo graag herstellen, maar ik zit daar nog mijlenver van.

Hij vroeg vanmorgen, ik wil je helpen, wat moet ik doen. Zeg het me.

En ik weet het niet. Had hij maar zijn broek aangehouden. Ik was zo gelukkig, zo verliefd. Na zo'n strijd van ziek te zijn had ik eindelijk geaccepteerd dat mijn situatie is zoals hij is. Had mijn ziekte en beperking geaccepteerd, en was zo dankbaar dat ik toch zo'n warm nest had en een lieve man. Ik was echt gelukkig. Ik keek niet leer naar wat ik niet meer had, maar voelde me rijk met wat ik wel had.

En dan die bom. Wou dat ik de knop kon omdraaien, dat ik mezelf weer toesta te genieten van hem en ons, dat ik hieruit kan klimmen. Want ook hier is er zoveel nog wel. Ik heb een vechter die wil vechten voor ons. 

Dat deel dat ik moet doen, achter me laten, vooruit kijken, het lukt me niet.

Ik wens je veel sterkte toe lente. Ik heb geen antwoorden hoe het moet. Bij de mijne was het ook 1 keer. En toen ging de beerput open...

Lente2025 schreef op 11-03-2025 om 05:07:

Na een tijd meelezen toch ook maar een bericht van mij. Een aantal maanden geleden had ik plotseling last van buik. De huisarts kon niets vinden. Een week later biechtte mijn man op dat hij was vreemd gegaan en bleek ik een soa te hebben.
Hij zegt eenmalig te zijn vreemd gegaan. Heeft wel een condoom gebruikt, maar dit is niet goed gegaan. We zijn al heel lang samen (26 jaar), vanaf jonge leeftijd en hebben meerdere kinderen. Ik ben volledig ingestort, zat er helemaal doorheen. Kon niet eten en niet slapen en had ook nog lichamelijke klachten door de soa en antibiotica. Het ging al een tijd niet zo goed tussen ons en we hebben veel te weinig tijd aan elkaar besteed het afgelopen jaar. Dit is nu achteraf heel goed te zien, maar toen we er middenin zaten was dat minder zichtbaar. Na het uitkomen heeft hij direct alles op alles gezet en is hij 180 graden gedraaid. Is minder gaan werken zodat we meer tijd samen hebben en doet echt alles voor me. Toch blijft het maar knagen en vind het vertrouwen weer terug krijgen echt heel erg moeilijk. Het gaat tussen ons eigenlijk beter dan ooit, er is heel veel openheid, maar ik twijfel steeds en ben dan bang dat het alsnog niet goed gaat en ik nu mijn tijd zit te verdoen. Lastig om een keuze te maken.
Nog een vraag aan jullie. Hij heeft via een spelletje online een afspraak gemaakt. Ik weet wel wat van haar maar geen concrete gegevens. Als ik nu iemand op social media zie die aan de beschrijving voldoet, schrik ik er gewoon van en ga dan helemaal uitzoeken of zij het kan zijn. Ik probeer dit niet te doen, maar dit gaat de ene keer beter dan de andere keer. Ergens zou het misschien wel rust geven als ik weet wie het is, maar ik ben ook bang dat ik daarmee alles 10 keer erger maak. Wat zouden jullie doen?

Wat kan er erger worden? Dat je er nu een gezicht bij krijgt? De film heb je nu ook zelf in je hoofd gemaakt of heeft ze een geen gezicht? 

Een spelletje online doen? Neem mee mee! Is het dan een verkapt bureau voor seksafspraken? Oftewel hoerenaanbod? Kan mij er niets bij voorstellen nl. Ik weet dat er via candy crush Wel eens contact ontstaat en gepaard gaat met veel heen en weer geschat, soort tinder. Is het zoiets? Want dan hebben ze ook een poos heen en weer elkaar op lopen geilen toch? 

Het gevoel dat het nu beter dan poot gaat had mijn schoonzus ook een poos. Soort opnieuw verliefd. Jullue beseffen elkaar bijna kwijt te zijn geraakt gaan elkaar weer opnieuw zien want er was vanzelfsprekendheid ingeslopen de seks is weer heftig, nog nooit zo goed gepraat etc dat is wat heel veel gebeurd in het begin het is ook weer spanning voelen. Bij ons ook. Zeker als je zoals wij  echt afspraken moesten maken om elkaar te zien omdat hij niet meer thuis woonde. 

Nu hij weer een half jaar thuis woont is dat uiteraard minder. Hebben we vorige week ook onze eerste discussie weer gehad waarom we destijds in relatietherapie zijn gegaan (tijdens de affaire) Maar wat overblijft is veel liefde, de patronen waarbij het mis ging is doorbroken en veranderd we zijn blij zijn om elkaar te zien, genieten ook van weer een avondje film kijken of een boek lezen naast elkaar zonder de kleren van elkaar te trekken. Maar altijd blijft dat gevoel hoe bijzonder het is en zo anders had kunnen zijn. Bij truus en haar man die al jaren een klote huwelijk hadden zoals zij altijd zei ging het aanvankelijk ook geweldig. Maar nu anderhalf jaar later is het drama omdat hij blijft hangen in verwijten en zij hem nog steeds overal de schuld van geeft en er wel klaar mee is. Ze vervallen ook weer in het oude waardoor zij vond een klote huwelijk te hebben. Het is en blijft hard werken om de onderste steen boven te krijgen en niet in oude patronen te vervallen 

Bij schoonzus en broer die niet uit elkaar zijn geweest en bijna niemand het weet, heeft mijn broer weer de houding alsof er niets gebeurd is. Wil niet naar therapie, niet meer erover praten. Ze weet ook niet wie het is geweest, wel een foto in verleidelijke poses en die chats tussen hen staat op haar netvlies gebrand en ook bleek het vaker en langer te zijn geweest dan hij haar eerst deed geloven  Zodoende wist ze steeds een beetje meer. Dat is killing. Want ze heeft nog steeds het gevoel niet alles te weten. Maar die houding van "streep eronder" etc nog geen jaar na ontdekken, zijn rode vlaggen en gaat herstel tegen werken. Niet omdat ze weet hoe ze eruit ziet van top tot teen. 

Ik kom de truus ook elke week tegen. Elke keer dat nare hoofd en dat hinnikende lachje. Maar niet dat ik het zie of hoor maar haar minachtende uitlatingen over mij en mijn man en haar houding maken dat het moeilijk is haar deel los te laten. 

Ik heb met 2 verraders te dealen. Die spelletjesvrouw ken jij geen jaren en heb je niet alles mee gedeeld. Richt je dus op je man en als je je af blijf vragen hoe ze eruit ziet, zou ik het opzoeken. Dat plaatje kan vervolgens gaan vervagen. 

Breiertje schreef op 11-03-2025 om 10:32:

[..]

Lijkt een beetje op mijn verhaal lente.

Bold 1: kan ik allemaal afchecken. Hij zit al zo ver in dat proces van herstel! Ik zit nog nergens.

Bold 2 en 3: dat is mijn deel van het herstel. En dat is zooooo moeilijk. Ik wil het zo graag herstellen, maar ik zit daar nog mijlenver van.

Hij vroeg vanmorgen, ik wil je helpen, wat moet ik doen. Zeg het me.

En ik weet het niet. Had hij maar zijn broek aangehouden. Ik was zo gelukkig, zo verliefd. Na zo'n strijd van ziek te zijn had ik eindelijk geaccepteerd dat mijn situatie is zoals hij is. Had mijn ziekte en beperking geaccepteerd, en was zo dankbaar dat ik toch zo'n warm nest had en een lieve man. Ik was echt gelukkig. Ik keek niet leer naar wat ik niet meer had, maar voelde me rijk met wat ik wel had.

En dan die bom. Wou dat ik de knop kon omdraaien, dat ik mezelf weer toesta te genieten van hem en ons, dat ik hieruit kan klimmen. Want ook hier is er zoveel nog wel. Ik heb een vechter die wil vechten voor ons.

Dat deel dat ik moet doen, achter me laten, vooruit kijken, het lukt me niet.

Ik wens je veel sterkte toe lente. Ik heb geen antwoorden hoe het moet. Bij de mijne was het ook 1 keer. En toen ging de beerput open...

Het is een betrayltrauma Breiertje. Dat kost zoveel tijd. Het is niet te vatten in je hoofd dat niets was hoe het leek te zijn. 

Ik herken wat je man vraagt. Wat kan ik doen?  Terugdraaien kan niet. Hoe graag hij ook zou willen. Mijn man zei "ik was alles wat ik niet wilde zijn"! En dat is ook voor hem niet te vatten. 

Samen huilen, elkaar vasthouden, pijn uitschreeuwen erover praten. Iets wat jaren heeft geduurd is niet met een paar maanden over heen te zetten. 

Geef het tijd. Erken dat je je klote voelt om wat verloren is gegaan. Maar focus ook op de wil van je man dat hij anders wil zijn. Misschien een nieuw startpunt zoeken? 

Mijn man wip de trouwbelofte ceremonieel opnieuw afleggen. In de trouwring komt een nieuwe datum erbij. Nieuw begin waarbij het verleden niet uitgewist wordt maar niet meer leidend en lijdend zal zijn. 

Dikke knuffel ❤️

LifeEvent! schreef op 11-03-2025 om 10:33:

[..]

Een spelletje online doen? Neem mee mee! Is het dan een verkapt bureau voor seksafspraken? Oftewel hoerenaanbod? 

Via online spelletjes wordt er vaak contact gelegd, hoor. Wordfeud bijvoorbeeld schijnt een enorm populair medium daarvoor te zijn.