Vreemde reactie omgeving op verlies

Het schijnt 'normaal' te zijn in de zin van dat het regelmatig voorkomt. Het is vaak ongemak van andere mensen, maar daarmee niet minder pijnlijk. 
Als je zelf 'hoi' zegt, zou dat helpen? Dan kunnen ze niet meer net doen alsof ze je niet gezien hebben.

wat bedoel je met bespreekbaar maken? Als jij tegen mij zou zeggen: ik zag je in de appie, zag je mij niet? Wat verwacht je dat ik zeg? Ja sorry ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik deed alsof ik je niet zag?
Oftewel het is niet handig om mensen 'te confronteren' ermee. Maar als je mij zou bellen en zeggen: heb je tijd voor bakje koffie, dan zou ik ja zeggen en dan komt er vanzelf een gesprek in een betere setting dan de appie. En als je dan daarna weer eens zie is het voor mij makkelijker om me een houding te geven.
Dus ik zou zeggen, confronteer mensen niet maar bel ze op voor een kopje koffie of een wandeling samen.
gr Angela

Valeria schreef op 05-04-2023 om 13:01:

Het is april en je vader is in augustus overleden. Vinden je vrienden het misschien ongemakkelijk als je het er nog steeds over hebt? Ik zou anders niet weten waarom anderen nog steeds zouden denken aan jouw overleden vader na al die maanden.

Nog steeds? Na al die maanden? Ik denk dat jij onbedoeld onthult hoe veel mensen er tegenaan kijken. Ik vind persoonlijk iets meer dan een half jaar ‘kort geleden’ voor een overlijden.

Ik denk trouwens dat Angela gelijk heeft Stay: als je graag echt, diepgaand contact wil met mensen over je verdriet over je vaders overlijden, vraag dat dan aan mensen van wie je weet dat ze daar voor openstaan en doe dat in een rustige setting met een kopje koffie. Misschien vinden mensen het ook ongemakkelijk om zo’n verdrietig onderwerp in de supermarkt aan te snijden want je kan er immers toch niet echt op ingaan. Het is er niet echt de setting voor. Als je snel even boodschappen wil doen, zo’n onderwerp aansnijden, is bijvoorbeeld niet handig want je wil iemand met zo’n verhaal ook liever niet afkappen. Ik zou het in de supermarkt wat oppervlakkig houden en op een ander moment aandacht vragen.

Ja, een supermarkt is natuurlijk niet de plek om heel je zielenheil te delen met iemand en diepe gesprekken te voeren, maar een kort praatje maken of elkaar groeten kan toch wel? 

Mija schreef op 05-04-2023 om 13:34:

[..]

Nog steeds? Na al die maanden? Ik denk dat jij onbedoeld onthult hoe veel mensen er tegenaan kijken. Ik vind persoonlijk iets meer dan een half jaar ‘kort geleden’ voor een overlijden.

Ja, van je eigen naaste. Maar ik zou toch niet zitten te wachten op iemand die er maandenlang over praat. Die zou ik ook gaan ontwijken in de supermarkt als ik wist dat ze er weer over begon. Ik ben daar om snel boodschappen te doen.  (Ik onthul het ook niet onbedoeld hoor, dat was redelijk bedoeld.) Dus ik kan me voorstellen dat áls je er steeds over praat, mensen dat gaan doen. Als je er nooit over praat, weet ik niet waarom ze je zouden ontwijken.

Als mensen de dag erna raar deden is dat gekker dan nu. Het is nu zoveel later... Dan kun jij er nog mee zitten, maar andere mensen zijn door hun opbeurende woorden heen, denk ik.

er zijn vrienden en vrienden. Ik zou een kennis die in de supermarkt het overlijden van haar vader vorige zomer lang wil bespreken ook vermijden heel eerlijk gezegd. Maar niet een vriendin. Maar goed, met een vriendin zou ik bellen om te weten hoe het gaat, en zou het gesprek in de supermarkt niet hoeven plaatsvinden.
Maar goed, we zitten hier in te vullen wat het wel of niet kan zijn. Heb je zelf het idee dat je rouwproces lang duurt, of dat je te veel mensen ermee “lastig valt”? Ik zou zoiets alleen met mensen die echt intimi zijn bespreken, kennissen en deg. niet. Dus misschien ligt het aan je definitie van “vrienden” ?
Sterkte
Sini

Valeria schreef op 05-04-2023 om 14:34:

[..]

Ja, van je eigen naaste. Maar ik zou toch niet zitten te wachten op iemand die er maandenlang over praat. Die zou ik ook gaan ontwijken in de supermarkt als ik wist dat ze er weer over begon. Ik ben daar om snel boodschappen te doen. (Ik onthul het ook niet onbedoeld hoor, dat was redelijk bedoeld.) Dus ik kan me voorstellen dat áls je er steeds over praat, mensen dat gaan doen. Als je er nooit over praat, weet ik niet waarom ze je zouden ontwijken.

Als mensen de dag erna raar deden is dat gekker dan nu. Het is nu zoveel later... Dan kun jij er nog mee zitten, maar andere mensen zijn door hun opbeurende woorden heen, denk ik.

Als het niet onbedoeld is, is het gewoon bot. Ik snap wel wat je bedoelt hoor maar uit hoe je het opschrijft, klinkt geen enkele empathie door. Ik dacht dat dat per ongeluk was maar kennelijk vergiste ik me daarin. 

Je vrienden bellen je en tonen interesse, dat is denk ik heel waardevol. Dat vrienden je ontwijken op straat of in de supermarkt; ik kan me voorstellen dat je dat vervelend vind maar dat zijn niet de plekken om hierover te praten. Dat zal wellicht mee spelen. Wil jij er nog telkens over praten elke keer als je iemand ziet? 
Als je vader onverwachts is overleden is augustus nog niet heel lang geleden dus dat het bij jou nog hoog in je emotie zit is logisch. Maar het is niet meer zo recent dat het, het hoofdonderwerp hoeft te zijn. Dat bedoelen je vrienden vermoed ik niet rot maar er maandenlang over praten kan ook beklemmend zijn. 

Ik denk niet dat TO bedoelt dat ze het overlijden van haar vader langdurig wil doornemen in de supermarkt (sommigen schrijven hier dat ze dan wel begrijpen dat iemand wegduikt). Stay0102 wil waarschijnlijk bespreekbaar maken dat het wegduiken überhaupt gebeurt. Heb ik dat goed, Stay 0102? 

Ik herken het enorm. Ik heb dat wegduiken zelf ook meegemaakt toen onze dochter overleed, ik weet dat het pijnlijk is, zeker omdat ik helemaal niet zomaar op straat met kennissen/vrienden over het overlijden praatte, gewoon hallo en hoe gaat het vond ik genoeg. Toch gebeurde het en om er niet te verdrietig van te worden, hielp het me wel erg te kijken vanuit het perspectief van de ander. Ik herinner me hoe een (vriendelijke) collega letterlijk wegdook achter een pilaar. Het was in de lunchpauze en waarschijnlijk was hij met haast onderweg naar kantoor. Ik kan me voorstellen wat hij zo ongeveer dacht. 'Shit, daar is ze, ik heb haar na het overlijden nog niet persoonlijk gesproken. En nu moet het min of meer. En ik heb haast en nu geen echte tijd en aandacht. Nu is echt een slecht moment. Even wegduiken.' Als je daar eerlijk naar durft te kijken, is dat niet zo vreemd. Mensen zijn bezig met hun eigen leven, lopen met haast door de supermarkt, zijn in hun hoofd met een vergadering bezig, moeten hun kind ophalen van de opvang of misschien nodig naar de wc. En dus lossen ze het op die manier op. Onhandig, kwetsend soms? Jazeker. Maar het heeft niets met jou te maken. Waarschijnlijk is het niet zo dat ze er niet met jou over willen praten, maar dat ze bang zijn dat het op het verkeerde moment een heel drama wordt. Ik zou daarom niet proberen bespreekbaar te maken, het zal weinig opleveren, ze zullen het ontkennen. Als mensen merken dat je ondanks je verlies heus snapt dat er voor alles een tijd en plaats is, en dat je ook openstaat voor gewoon even lachen tussen de pastasaus, zullen ze ook weer ontspannen. Onze dochter is nu bijna 12 jaar geleden overleden en na een tijdje stopte dit ontwijkgedrag vanzelf. 

Zijn je vrienden en kennissen wel aardig voor je in 1-op-1-contact? Zelf heb ik gemerkt dat mensen ontzettend hun best deden. Dat zit vaak in kleine dingen: onze dochter bij naam noemen, het onderwerp niet ontwijken. Als er echt geen ruimte is om met vrienden te praten over je verlies, dan wordt het wel een ander verhaal. Want het is niet gek dat jij die behoefte voelt. Maar verwacht geen wonderen in alledaagse situaties, we hebben allemaal een jachtig leven, ik denk niet dat mensen dit vanuit de slechtheid van hun hart doen. Je maakt het zoveel makkelijker voor jezelf als je dat zo kunt zien. 

Tip: lees het standaardwerk over rouw en verlies van Manu Keirse. Fijn voor jezelf en je kunt dan later anderen die zoiets meemaken beter 'helpen'. 

Gecondoleerd met een heftig verlies en veel sterkte.