Help! Ik sta op instorten op mijn werk maar mijn leidinggevende begrijpt me niet.

Hallo 
Ik wil onderstaande aan jullie voorleggen want ik heb dringend advies nodig.

Ik werk al geruime tijd op de boekhouding in een bedrijf dat veel mensen aanneemt die een beperking hebben. Ik heb ASS. Ik heb nood aan structuur, orde, voorspelbaarheid en een prikkelarme omgeving.

Tot voor kort lukte dat redelijk, maar nu zijn we met ons bedrijf aan het vernieuwen en is er al maanden onrust. Collega’s lopen gespannen en depressief rond, er is een voortdurend communicatieprobleem waardoor er voortdurende veranderingen in de planning zijn. Maar nog erger, al maanden zit ik in het lawaai en de bijhorende viezigheid. Door de renovatiewerken zit ik voortdurend middenin geklop, geboor, gehamer, drilboortoestanden waardoor heel mijn bureau de hele dag trilt. Soms lijkt het wel alsof de muren omvallen. Werkmannen die in en uit lopen. Als persoon met autisme is dit één grote ellende voor mij. Dagelijks!

Ik kom dus al maanden quasi elke avond zwaar overprikkeld naar huis. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet meer onder controle krijg.

Ik heb vorige week mijn leidinggevende aangesproken en heb hem gezegd dat ik op instorten sta, dat mijn zenuwstelsel dit niet lang meer draagt op de manier waarop het nu gaat. Ik vroeg om thuis te werken. Dat vond hij geen goed idee, maar hij ging kijken voor een oplossing.

Gisteren zei hij dus dat hij een oplossing voor me had. Ik mocht vandaag verhuizen naar een ‘stille’ kamer in het gebouw. Toen ik nog durfde protesteren dat ik dus gisteren nog meer dan 3 uur in het lawaai moest zitten, schreeuwde hij naar mij. Ik voelde me totaal niet begrepen. Toen ik in de andere kamer ging zitten, was ik blij, want het was er in ieder geval wel netjes, een strakke ruimte zodat ik weinig prikkels krijg en niet meer in het continue gedreun van een drilboor.
Maar… ook daar zijn er voortdurend werkmannen die voortdurend aan het zagen, boren of kloppen zijn. Bovendien is me gevraagd om op te letten dat er geen vreemde mensen naar binnen lopen. Resultaat: ik ben in continue waakzaamheid. Ik ben gisteren thuisgekomen en heb meteen geslapen. Ik was moe, misselijk, had hartkloppingen, hoofdpijn en ik heb verschillende pillen geslikt om tot rust te kunnen komen. Niets hielp! Ik dacht dat ik volgende keer misschien toch nog meer pillen moet slikken of misschien helpt een hele doos wel? Uiteindelijk ben ik met een slaappil in slaap gevallen. Vanmorgen opgestaan met een compleet geblokkeerde nek. Ik kan elk moment in huilen uitbarsten maar durf nu niet meer tegen mijn leidinggevende te zeggen dat het nieuwe kantoor nog niet optimaal is voor mij.

Ik heb gisteren al gezegd dat thuiswerken de enige voor mij haalbare oplossing is. Heb letterlijk gezegd ‘het is thuiswerken of me ziek melden’. Ik was eerder vanwege alle stress door alle prikkels op het werk al bij de huisarts en die had me meteen voor lange tijd thuisgeschreven. Dat heb ik echter geweigerd, ik wil namelijk wel werken, maar de omstandigheden zijn voor mij om er aan onderdoor te gaan. Elke dag voel ik weerzin en weerstand als ik eraan denk dat ik daar moet gaan werken.

Ik heb al een hele maand af en toe eens suïcidale gedachten en begrijp niet waarom er op mijn werk geen begrip is voor iemand met autisme. Ik zou echt alles doen om de situatie naar mijn hand te zetten, om te kunnen werken, want dat is wat ik wil, maar mijn leidinggevende werkt niet mee. En het is extra frustrerend want er is bij een andere afdeling iemand die al lange tijd wel thuis mag werken. Maar die heeft een fysiek probleem. Ik ben bang dat als ik weer erover begin tegen mijn leidinggevende dat ik thuis wil werken hij weer gaat schreeuwen. Of dat ik ontslagen word.

Wat zouden jullie doen? Morgen heb ik 's ochtends vrijgenomen, maar morgenmiddag moet ik weer werken.