18 oktober 2002 door Afke Zomerland
In de nieuwe echtscheidingswet behouden de ex-partners allebei het ouderlijk gezag. Moet de vader daardoor evenveel voor de kinderen zorgen als de moeder? Nee. Anne Kersten vindt dat onverteerbaar.
In artikel 247 van het Burgerlijk Wetboek wordt het begrip 'ouderlijk gezag' als volgt omschreven:
Gelet op de inhoud van dit artikel lijkt de veronderstelling voor de hand te liggen dat beide ouders na een echtscheiding voor hun kind (of hun kinderen) moeten zorgen. Tenslotte is er niet alleen sprake van 'recht', maar ook van 'plicht'. In de praktijk blijkt echter – door de wijze waarop rechters het betreffende wetsartikel interpreteren – dat een ouder zich heel eenvoudig aan die verplichting kan onttrekken.
Onder 'de plicht en het recht een minderjarig kind te verzorgen en op te voeden' wordt door de rechtelijke macht 'een wezenlijke bijdrage aan de verzorging van een kind' verstaan.
Er is al sprake van 'een wezenlijke bijdrage' als een ouder alimentatie betaalt en een omgangsregeling met zijn of haar kinderen heeft, ook al behelst die omgangsregeling niet meer dan een weekend per twee weken. Verder lijkt het in de praktijk nog steeds zo te zijn dat het vaker de moeder dan de vader is, die na een scheiding de zorg voor de kinderen op zich neemt.
Het vreemde is dus dat de wetswijziging waar ik het eerder over had, niet heeft geleid tot een verandering in het aandeel van de zorg die een vader na een scheiding voor zijn kinderen op zich dient te nemen. Kennelijk is het nog steeds zo dat een man een fantastische vader is, als hij zijn kinderen één keer in de twee weken een weekend ziet en een financiële bijdrage aan hun levensonderhoud levert.
Wat mij betreft heeft het begrip 'zorg' echter een volkomen andere inhoud. Heel treffend vind ik het dat mijn ex onder het kopje 'vrijetijdsbestedingen' van zijn cv zijn kinderen als eerste noemt. Hij is inderdaad alleen vader in zijn vrije tijd, in de tijd die hij over heeft. Ik daarentegen ben altijd moeder, ook als mij dat even niet uitkomt.
De manier waarop een wetsartikel wordt geïnterpreteerd, is volgens mij sterk afhankelijk van de 'publieke opinie'. Kennelijk is het in onze maatschappij nog steeds acceptabel dat een man na een echtscheiding de zorg voor zijn kinderen aan de moeder overlaat, ook als zij aangeeft dat die zorg haar te zwaar valt, zoals bij mij het geval is.
Het verzoek aan mijn ex een evenredig deel van de zorg voor onze kinderen op zich te nemen, werd door hem gewoon van tafel geveegd. Van mijn advocaat heb ik inmiddels begrepen dat ik mijn ex niet kan dwingen om voor zijn kinderen te zorgen. En ik maar denken dat je van een vader, zeker als hij deelt in het ouderlijk gezag, mag verwachten dat hij ook deelt in de zorg voor zijn kinderen...
In de media wordt alleen aandacht besteed aan mannen die meer contact met hun kinderen willen en dat niet 'mogen' van hun ex. Over vrouwen die juist willen dat hun ex meer zorgt voor hun kind, hoor je nooit iets, alsof ze niet bestaan. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik besta echt en ik wil dat mijn ex voor zijn kinderen zorgt, dat hij zijn deel van die zorg niet aan mij overlaat.
Natuurlijk ben ik niet de enige vrouw die er zo over denkt. Maar waar zijn die andere vrouwen dan? Houden ze hun mond uit angst anders voor ontaarde moeder versleten te worden? Voelen ze zich machteloos en leggen ze zich daarom maar bij de situatie neer? Houden we fijn met z'n alleen het idee in stand dat moeders veel beter voor hun kind(eren) kunnen zorgen dan vaders? Hebben ruim honderd jaar emancipatie dan echt zo weinig opgeleverd?
