1 november 2004 door Lissy de Ridder
Mijn zoontje van bijna 4 jaar heeft relatief vaak buikpijn (een keer per week), wijst boven zijn naveltje een pijnplekje aan, spuugt veel (eens per week minimaal!), ziet na iedere vorm van inspanning intens wit, is een half uurtje energiek om vervolgens lusteloos neer te zakken, gaat dan zelf naar bed en heeft een opgezet buikje.
De huisarts stelde voor om een psycholoog te bezoeken, omdat kinderen "altijd hun buikje aanwijzen bij pijn". Mijn zoontje is echter zeer bij-de-hand en weet absoluut of hij buikpijn, oorpijn of wat dan ook heeft. Hij voelt het spugen aankomen, pakt zijn eigen emmertje om het daar in te doen, of rent naar het toilet...
Bij de huisarts heb ik erop aangedrongen om eerst alle mogelijke fysieke oorzaken uit te sluiten en pas als dit het geval is, wil ik een afspraak maken bij een psycholoog.
Ik denk echt dat hij fysiek iets mankeert, waardoor hij al deze klachten heeft. We zijn inmiddels op eigen houtje naar een specialist gegaan, die hem een laxeermiddel heeft voorgeschreven en waar hij onder controle is. We beginnen 2 november bij een diëtiste.
Door het laxeermiddel heeft hij inderdaad meerdere keren per dag ontlasting, vrij dun, maar zijn buikpijn houdt aan. Zijn buikje blijft opgezet en hij spuugt nog steeds. Waar hij door spuugt is niet duidelijk, er zit geen lijn in. Ik kan dus niet herleiden of hij allergisch zou zijn voor een bepaald produkt of zelfs meerder produkten.
Spelen doet hij graag, maar hij houdt dit niet lang vol. Dan wordt hij moe en begint hij erg te zweten. Gaat hij door, dan spuugt hij.
Ik vind het niet normaal en ik denk dat er meer aan de hand is. Het beleid van het ziekenhuis is echter afwachtend en men wil eerst kijken of hij opknapt door het gebruik van dit laxeermiddel.
Moet ik mijn "moeder-instinct" volgen dat zegt dat er meer aan de hand is? Of moet ik het aan de specialisten overlaten? Is er iets dat we over het hoofd zien?
Uw zoon heeft regelmatig last van buikpijn en spugen. Natuurlijk wilt u heel graag weten wat daar de oorzaak van is. Allereerst denkt u aan een lichamelijke oorzaak; op dat vlak wilt u eerst alle mogelijkheden uitgesloten hebben. Verder vraagt u zich af of u geheel moet vertrouwen op de behandelend arts of dat u moet luisteren naar uw moeder-instinct.
Wat moet je doen in zo'n geval? Van een kinderarts (deze kinderarts) verwacht u misschien een pleidooi om eerst alle lichamelijk oorzaken uit te sluiten, maar zo gemakkelijk ligt het helaas niet. Anderzijds moet u natuurlijk ook uw eigen moeder-instinct serieus nemen.
Allereerst moet u zich realiseren dat buikpijn en spugen klachten zijn die zeer regelmatig voorkomen op de kinderleeftijd. Uit onderzoek is gebleken dat ruim 10% van de schoolgaande kinderen gedurende de afgelopen 3 maanden tenminste 3 maal een buikpijn-aanval heeft gehad. Vaak wordt er geen lichamelijke oorzaak gevonden. Wat overigens niet wil zeggen dat er geen lichamelijke oorzaak is.
Veel voorkomende (lichamelijke) oorzaken van buikpijn zijn:
Er kunnen nog veel meer oorzaken zijn, maar de meeste daarvan zijn zeldzaam.
Andere – bijkomende – klachten (zoals koorts, groeivertraging, gewichtsverlies, etc.) zijn bepalend voor datgene wat er verder moet gebeuren.
Ook spugen kent een waslijst van mogelijke oorzaken. Hierbij gaat het in hoofdzaak om twee categorieën.
Ten eerste kan er een passage-probleem in het maagdarmkanaal zijn, waardoor de voeding niet goed doorloopt en daardoor uitgebraakt wordt (ten gevolge van infectie, obstructie, gestoorde peristaltiek, etc).
In de tweede plaats kan het braakcentrum – in de hersenen – geprikkeld worden (ten gevolge van medicatie, wagenziekte, spanningen, oor-ontsteking, etc.).
Bovendien kan een lichamelijke oorzaak nooit geheel gescheiden worden van een psychische oorzaak. Als je ziek bent door een lichamelijk probleem, krijg je vanzelf psychische problemen (ongerustheid, angst, frustratie, etc.). En andersom geldt hetzelfde. Psychische problemen kunnen lichamelijke klachten veroorzaken.
Het is dus altijd onverstandig om alle lichamelijke oorzaken 'uit te sluiten' alvorens aan psychische ondersteuning te beginnen.
Het is helaas niet mogelijk om vanaf deze afstand een diagnose te stellen. Er is in ieder geval niets wat u 'over het hoofd heeft gezien'. Ik adviseer u daarom het volgende:
Beterschap!
