25 februari 2005 door Ietje Heybroek
Mijn huidige vriend en ik werden verliefd op elkaar en zodoende bleek dat onze toenmalige relaties niet goed waren. We zijn toen allebei gescheiden en we wonen nu 7 maanden samen.
Mijn vriend heeft twee dochters (van 10 en 12 jaar). Zij willen niet bij ons thuis komen. Hij heeft nu een schuldgevoel naar zijn kinderen en praat niet of nauwelijks over ons tweeën. Hij wil wel heel graag dat de kinderen bij ons thuis zouden komen, maar omdat zij dat niet willen, gaat hij nu telkens met ze op bezoek bij familie of naar het dorp. Dat soort dingen.
Hij weet niet goed hoe hij het verder moet aanpakken. Hij denkt dat hij zijn kinderen te veel belast als hij hen te veel zou pushen. Ik denk echter dat hij zijn kinderen en zichzelf te kort doet als hij ze niet over die drempel helpt.
Ik heb gezegd dat ik hen voorlopig de ruimte wil geven om hun vader alleen te ontmoeten, thuis, bij ons. Maar dan nog willen ze niet hier naartoe.
Hoe kan hij hier het best op reageren? De huidige situatie zorgt voor veel strubbelingen tussen ons, omdat ik me buitengesloten voel.
Uw verhaal is heel herkenbaar; dit soort dingen gebeurt heel vaak. Helaas bestaat er geen pasklare oplossing voor. Het enige wat ik kan aanraden is om te begrijpen wat er allemaal gebeurt, en om er zo veel mogelijk over te praten.
Het is net als met de wereldpolitiek: conflicten tussen landen kunnen óók niet zomaar worden opgelost, maar zolang je maar in gesprek blijft, voorkom je oorlogen.
Ik heb al vaker geschreven dat de vorming van een stiefgezin zo'n 4 tot 7 jaar kost. Het is dus absoluut niet vreemd dat u na 7 maanden samenwonen tegen allerlei problemen oploopt. Het kan gepaard gaan met veel spanningen en teleurstellingen.
In uw geval bent u verliefd geworden op een man met kinderen. Dat betekent dat u niet alleen met uw partner rekening moet houden, maar ook met zijn kinderen.
U vertelt dat u zich buitengesloten voelt. Dat gebeurt vaak in stiefgezinnen, dat een van beide stiefouders zich buitengesloten voelt. De verklaring daarvoor is heel eenvoudig.
Uw vriend heeft met zijn twee dochters al een geschiedenis opgebouwd. Dat heeft u niet. Ze hebben ook steun aan elkaar en dat geeft u het gevoel er niet bij te horen.
Zoals u inmiddels ervaren heeft, maakt ouderschap mensen kwetsbaar. Uw vriend voelt zich – zoals veel gescheiden ouders – schuldig ten opzichte van zijn kinderen. Hij is gescheiden van de moeder van zijn dochters. De dochters hebben daar niet om gevraagd. Hij wil het voor hen zo goed mogelijk doen, maar lijkt ook niet te weten hoe hij dat het beste kan doen.
Hij ontziet zijn dochters door ze niet met u te confronteren. Hij wil ze niet pushen. Voor u is dat moeilijk. U wilt waarschijnlijk zo gauw mogelijk weer een gezin (desnoods een weekend-stiefgezin) vormen. Dat kost tijd. En uw partner zal de beslissing moeten nemen wanneer hij zijn dochters mee naar huis neemt.
Het zou mooi zijn als u en uw vriend er samen over zouden kunnen praten, hoe hij zijn dochters het beste mee naar huis kan nemen. Door het met elkaar erover te hebben, kan het in ieder geval de spanningen tussen u beiden wat verminderen.
Als u weet dat het voor uw partner erg gevoelig ligt, wanneer u met hem over zijn kinderen praat, dan kunt u daar natuurlijk rekening mee houden. Maar dan nog kan het misgaan. Misschien bent u het niet met elkaar eens. Dat kan, en het is heel begrijpelijk. Communiceren met je (nieuwe) partner, vooral als het over kinderen gaat, is nu eenmaal heel lastig...
Mocht u er niet uitkomen, dan kunt u erover lezen of u zou professionele hulp kunnen zoeken.
