9 mei 2008 door Joanna Sandberg
Mijn man en mijn zoon (17 jaar) hebben sinds september een conflict over twee piercings die mijn zoon in zijn oor heeft laten zetten. Hij deed dat ondanks ons uitdrukkelijke verzoek om ermee te wachten tot hij het huis uit is. Zoon is een ingewikkelde puber.
Mijn man heeft hem toen het huis uitgezet. Als hij geen rekening met ons hield, moest hij ook maar voor zichzelf zorgen.
Zoon heeft drie weken bij een vriendin gewoond en is daarna (na mijn bemiddeling) gelukkig weer teruggekomen.
Hij wil echter geen afstand doen van zijn oorringetjes, hetgeen voor mijn man onverteerbaar is. Het verziekt de sfeer thuis en we lijden er allemaal ontzettend onder. Ook de andere twee kinderen.
Ik weet niet wat ik moet doen om ze nader tot elkaar te brengen. Ze zijn beiden zo boos op elkaar!
Uw man en uw zoon zijn verwikkeld in een machtsstrijd, waarbij het lijkt alsof er maar één winnaar en één verliezer kan zijn. Beiden willen natuurlijk als winnaar uit de strijd komen, en geen van hen wil het onderspit delven.
En tóch kunnen er twee winnaars zijn, zoals ik hieronder zal laten zien.
Uw man wint als uw zoon zijn piercings uitdoet, en uw zoon wint door ze niet uit te doen. Maar eigenlijk heeft uw zoon al gewonnen, want inmiddels woont hij weer thuis, mét twee piercings in zijn oren. Allicht dat uw man nu boos en gefrustreerd rondloopt. Hij voelt zich immers elke dag uitgedaagd en vernederd door zijn zoon, met die piercings in.
Bij sommige conflicten kun je kijken of er een compromis te vinden is, maar in dit geval zit dat er niet in. Want als uw zoon bijvoorbeeld geen twee ringetjes maar één ringetje in zou doen, zou uw man dán tevreden zijn? Ik denk het niet. Het is en blijft een symbolische (!) strijd over wie de sterkste is.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarschijnlijk omdat uw man een autoritaire stijl van opvoeden heeft. Hij vindt dat er moet gebeuren wat hij wil, en niets anders. Lange tijd is dat goed gegaan (neem ik aan), maar een puber van 17 pikt dat niet meer, en gaat de strijd aan.
Bedenk daarbij dat jullie zoon al bijna 18 is, dus bijna meerderjarig. Hij zal zich door zijn vader niet meer de wet laten voorschrijven, en zijn eigen dingen willen doen. Dat moet ook, want hij kan natuurlijk niet eeuwig een afhankelijk kind blijven. Hij moet zich ontwikkelen tot een volwassen man met een eigen mening, die zelf beslissingen neemt.
Ik zei uitdrukkelijk 'ontwikkelen', want het is geen kwestie van een knop omdraaien. Het is dus niet zo dat je het ene moment nog een kind bent dat doet wat zijn vader zegt, en het andere moment (bijvoorbeeld bij het uit huis gaan) niet meer. Het is een proces, en daar zitten jullie nu middenin.
Het is heel gewoon in de ontwikkeling van kinderen, vooral bij zonen, om op een gegeven moment in opstand te komen tegen hun vader. De vraag is dan hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
In ieder geval niet door star vast te houden aan de autoritaire manier van optreden die je als vader gewend was. Dat werkt niet. Iedereen in jullie gezin ziet wat voor akelige gevolgen dat kan hebben. Maar hoe moet het dan wel?
Met een beetje flexibiliteit (geven en nemen), humor ("ha, ha, moet je ons nou toch zien, het lijkt wel een soap") en zelfreflectie kom je al een heel eind. Met 'zelfreflectie' bedoel ik onder andere dat je moet nadenken hoe je zélf ook alweer was, als 17-jarige. Dat kan helpen om de boel een beetje te relativeren.
Maar zelfreflectie, dus nadenken over jezelf, heeft nóg een belangrijke functie. Het helpt je om te accepteren dat je het op den duur gaat afleggen tegen je kinderen. Denk bijvoorbeeld aan lichamelijke kracht, lenigheid, snelheid, behendigheid, leervermogen, aanpassingsvermogen, enzovoorts. Naarmate je ouder wordt, lever je steeds meer in. En in laatste instantie ook de macht over je kinderen.
Zodra uw man dit alles begrijpt (en accepteert), kan hij misschien wat afstand gaan nemen van zijn zoon, en het conflict wat gaan relativeren. Het gáát immers niet over die piercings, maar om de macht. En die houd je toch niet vast, zoals ik liet zien.
Hopelijk is uw man dan in staat om tegen zijn zoon te zeggen dat hij de ruzie zó vervelend vindt, niet alleen voor hemzelf maar voor iedereen in het gezin, dat hij er nu een punt achter wil zetten. Ook al blijft hij tegen piercings.
Belangrijk is dat uw man dit niet als 'verliezen' moet zien, en dat hij niet bang hoeft te zijn om gezichtsverlies te leiden. Integendeel. Door zélf een eind te maken aan het conflict, houdt hij het initiatief en dus een belangrijk deel van zijn gezag. Hij is degene die de agenda blijft bepalen... Daarmee zal hij zeker ook respect afdwingen bij zijn zoon.
Bovendien toont uw man moed, door zijn opvoedstijl aan te passen aan de levensfase (bijna volwassenheid) van zijn zoon. Ook dát zal het respect van de zoon voor zijn vader doen toenemen. En dat is pure winst.
Ik wens uw man veel moed toe!
