1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn zoontje van 15 mnd heeft de nare gewoonte om 's nachts, als hij al even geslapen heeft, schreeuwend wakker te worden. Vervolgens gaat hij hard met zijn hoofd op de muur bonken. Ik troost hem, met borstvoeding en leg hem dan terug. Dan wordt hij gelijk weer hysterisch en gaat weer bonken. Grote bulten en blauwe plekken op zijn voorhoofd.
Ik heb z'n bed van de muur af gezet en nu doet hij hetzelfde door hard met zijn kin op de rand te slaan tot bloedens toe. Dit kan wel 1,5 uur duren. Ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken.
Overdag is er niets aan de hand, hij heeft eerder driftbuien gehad en ging dan met zijn hoofd op de grond bonken. Dit kon ik corrigeren door alternatieven aan te bieden maar dan ben ik er bij. Ik kan niet de hele nacht hem in de gaten houden, dat hou ik niet vol.
Ik ben radeloos en hoop op een antwoord/tip.
Afgelopen voorjaar heeft er in de rubriek opvoeding van Trouw een stukje gestaan van Ouders Online redactielid Justine Pardoen over hoofdbonken, naar aanleiding van een discussie van ouders in het Ouders Online Forum. Ik heb daar toen ook aan meegewerkt. U kunt dit terugvinden in het archief.
Maar daarmee bent u er nog niet, want de vraag is of er bij uw zoon sprake is van hoofdbonken zoals in het artikel beschreven (een soort automatische beweging, met soms een soort geruststellend karakter). Ik krijg de indruk dat er hier een soort vermenging is met driftbuien.
Ik vraag me af hoe het begonnen is: is er ook een periode geweest van bonken zonder dat hij schreeuwend wakker werd? Het lijkt er ook naar dat uw zoon met het bonken wil zeggen dat hij zich niet prettig voelt, en ook weet dat u zult komen om hem te troosten. Hij lijkt ook gefrustreerd als u weg wil gaan, en haalt van alles uit de kast om dat te voorkomen.
Overdag probeert u hem af te leiden als hij driftig wordt, en met succes. Kennelijk is het daarmee overgegaan -- hoewel er natuurlijk een bekrachtiger zit in uw reactie: hij vraagt op een negatieve manier aandacht, en die krijgt hij ook.
's Nachts speelt er natuurlijk ook zoiets: er vanuit gaande dat er geen ernstig medisch probleem is waardoor hij zo schreeuwt, reageert hij op een ongewenste manier op zijn onlustgevoelens, die u vervolgens in goede banen probeert te leiden. Alleen: deze keer werkt het niet, want meer troosten zorgt er niet voor dat hij vervolgens rustig in zijn bedje gaat liggen.
Zou je dan moeten kiezen voor juist minder troosten, stug volhouden, eventueel de rand van het bed afdekken met iets zachts? (Niet geschoten is altijd mis, maar misschien bedenkt hij dan wel weer iets nieuws?) En overdag natuurlijk wel voldoende aandacht geven (dat doet u al), voor het slapen gaan een beperkt geruststellend bedritueel, beer in bed etc.
Want gaat het hier wel om voldoende troost, of gaat het over het leren verdragen van alleen slapen, van het feit dat moeder niet altijd beschikbaar is (en dat ze dan niet van de aardbodem verdwijnt). Kortom: dingen die een kind ook moet leren om uiteindelijk geleidelijk op eigen benen te kunnen staan.
Met deze adviezen zou het vanzelf over moeten gaan... Dus dit zou ik eigenlijk willen aanraden. Maar ik weet heel goed dat het in de praktijk moeilijk is vol te houden. Ik ken genoeg mensen die er nota bene voor geleerd hebben, maar die toch elke nacht ten einde raad hun kind maar weer bij zich in bed nemen, want dan wordt tenminste niet het hele huis wakker.
Misschien zijn er ouders die er anders over denken dan ik, die vinden dat een kind van 15 maanden nog te jong is om op deze manier aangepakt te worden. Ik denk dat het wel zou kunnen. Maar het is opvallend hoeveel ouders er problemen hebben met het slapen van hun jonge kind. Wij horen natuurlijk alleen de verhalen van ouders die vastgelopen zijn.
Ik ben eigenlijk reuze benieuwd of er ook ouders zijn die kunnen vertellen over hoe ze er doorheen gekomen zijn, of die meegemaakt hebben dat de problemen opeens over gingen. Misschien kunt u er ook nog wat aan hebben als u uw vraag in het Forum over slaapproblemen stelt...
Succes ermee!
