4 maart 2005 door Ietje Heybroek
Uit een eerder huwelijk heb ik een dochter van bijna 18. Ze was 9 jaar op het moment dat ik mijn huidige man heb leren kennen. Ze was wat je noemt een "probleemkind" dat totaal geen sociale contacten had en het liefst maar thuis was. Het bleek dat zij behoorlijk gepest werd op school en daardoor iedereen wantrouwde.
Via allerlei instanties (RIAGG, Pedagogisch ondersteuningscentrum, Onderwijsbegeleidingsdienst) ben ik uiteindelijk bij een neuroloog terechtgekomen, die ADD constateerde. Ze heeft inmiddels verschillende trainingen achter de rug, zoals een sociale vaardigheidstraining en een assertiviteitstraining.
Gelukkig heeft ze op 16-jarige leeftijd aansluiting gevonden bij een groep jongeren en met opluchting kan ik zeggen dat ze vanaf dat moment opbloeide en zelfs van haar medicijnen (Ritalin) af kon.
Ze heeft nu ook een vriendje. En daar ligt het probleem. Ik persoonlijk heb niets tegen die jongen – integendeel zelfs – maar mijn man (haar stiefvader) heeft wel de nodige problemen met hem en is zelfs ronduit onbeschoft tegen hem. Dit tot groot verdriet van mijn dochter en tot grote ergernis van mij. Hij geeft die jongen geen kans en het is zelfs zo dat die jongen bezoekjes aan ons vermijdt, wanneer hij weet dat mijn man thuis is.
Ik heb mijn man hierop aangesproken en hij gaf toe dat hij fout is. Maar ondertussen doet hij niets om zijn gedrag te veranderen. Verder is hij een geweldige man en vader, maar wat dit betreft staan wij lijnrecht tegenover elkaar.
Om de lieve vrede te bewaren, probeer ik zijn gedrag tegenover mijn dochter te sussen. Maar tegelijkertijd doet het me pijn doet dat zij hieronder lijdt.
Een tijdje geleden heeft mijn man ermee ingestemd om met een psycholoog te gaan praten en hij heeft zich op een wachtlijst laten zetten. Nu is het 4 maanden later en eindelijk kwam vandaag het verlossende telefoontje: er is plaats!
Maar wat blijkt? Hij zegt dat hij een behandeling niet meer nodig vindt en dat zijn toezegging een moment-opname was. Ik voel me behoorlijk bedonderd en weet nu niet meer wat ik moet doen.
Wat zal u trots zijn op uw dochter, die na zo veel ellende eindelijk haar leven op de rails heeft! Des te vervelender is het dat uw man zo'n moeite heeft met de vriend van uw dochter en het plezier van de twee geliefden zo lijkt te vergallen.
De enige manier om hier uit te komen, is een goed gesprek. U moet gaan praten met uw man. Ik zal proberen om daarvoor een aantal aanknopingspunten te geven.
Ondanks uw uitvoerige verhaal resteren er een aantal vragen. Zoals: waaróm ziet uw man de vriend van uw dochter eigenlijk niet zitten? Wat is er mis aan die jongen wat hem zo ergert? En zou het kunnen zijn dat uw man – ondanks het feit dat hij 'maar' de stiefvader is – jaloers is op de vriend van uw dochter? Wil hij zijn kleine meid niet kwijt?
Dat soort jaloezie komt immers veel voor. Niet alleen bij 'gewone' (biologische) vaders maar ook bij stiefvaders die na verloop van tijd een goede band met hun stiefkinderen hebben opgebouwd. Voor ouders in het algemeen, van welke aard dan ook, kan het heel moeilijk zijn om hun kinderen los te laten. Dat is een proces, dat vaak pijnlijk kan zijn.
Maar hoe dan ook: ik zou me ook bedonderd voelen als mij iets is toegezegd wat vervolgens niet wordt gedaan.
U bent van slag omdat uw man beloofd heeft naar een psycholoog te gaan. Nu het eindelijk zo ver is, wil hij opeens niet meer. Is hij misschien bang voor de vragen van de psycholoog? Of is hij bang om voor gek te worden aangezien als hij een psycholoog bezoekt?
Ik denk dat het in ieder geval belangrijk is dat u in een gesprek met uw man duidelijk probeert te krijgen wat er nu precies aan de hand is.
U zegt dat het verder een geweldige man en een geweldige vader is. Dan valt er ook vast met hem te praten. Vooral ook omdat zijn stiefdochter graag wil dat hij haar vriendje aardig vindt, en dat hij die jongen netjes behandelt. Dat biedt toch perspectief, zou je zeggen.
Dus: probeer met uw man te praten. Lukt het samen niet, ga dan samen naar een relatietherapeut.
