23 september 2019 door Janneke van Bockel
Mijn ouders waren altijd van het type dat riep dat ze nooit een vaste dag in de week gingen oppassen. Inmiddels is onze oudste 3 en liepen ze 5 dagen in de week bij ons. Daarvan was 1,5 dag oppassen en de rest omdat ze de kleinkinderen anders zo missen. Fijn dat ze zo blij zijn met de kleinkinderen, maar de bemoeienis met de opvoeding is inmiddels niet meer te doen. We krijgen non stop kritiek op onze manier van opvoeden.
De kinderen gaan 2 dagen per week naar de crèche. Meer moet ik volgens mijn ouders niet wagen, want dan ben ik een slechte ouder en had ik net zo goed geen kinderen kunnen krijgen (Ja zo zeggen ze het echt).
Verder moeten we in hun ogen dingen op hun manier doen zolang zij er ook zijn. Ik heb al vaak genoeg aangegeven hier niet van gediend te zijn en dat hun regels gelden als ze oppassen maar dat als wij er zijn onze regels gelden, maar daar zijn ze niet gevoelig voor. Ze doen zoveel voor ons dus moeten we ons maar aanpassen aan hen, anders zijn we ondankbaar. En zij zijn ouder en dus moeten we respect voor ze hebben.
Na de zoveelste sneer van mijn moeder is mijn man ontploft. Daarop heb ik aangegeven graag af te willen van de opvoedtaak van mijn ouders (niet meer oppassen) en ze alleen nog leuke dingen te laten doen met de kleinkinderen.
Maar nu wordt gezegd dat we ze de kleinkinderen afnemen en is de ruzie helemaal geëscaleerd. Als ik doorzet ben ik hun kind niet meer. Ik maak ze kapot etc. Kan dit nog goed komen?
Wat fijn dat je ouders zo betrokken willen zijn, maar wat naar voor jullie dat het – ondanks de goede bedoelingen – niet werkt. Hulp is fijn, maar het wordt ingewikkeld als grootouders het roer willen overnemen. Vaak zie je dan dat ze het oude patroon, waarin zij de ouders zijn en jij het kind, voortzetten. Er verandert en schuift van alles als kinderen ouders, en ouders grootouders worden. Dat gaat niet altijd vanzelf en ook niet altijd harmonieus. Het lijkt een beetje op de puberteit, ook zo’n periode waarin iedereen opnieuw zijn positie moet bepalen… Hoe was jullie relatie vóórdat er kinderen kwamen? Hoe vaak zagen jullie elkaar en hoe gelijkwaardig voelde dat? Was je financieel en emotioneel ‘op eigen benen’, of was je nog sterk verweven met je ouderlijk huis? Hoe was het vroeger bij jullie thuis, waren jullie opa en oma ook vaak over de vloer? Heb je broers of zussen met kinderen, hoe gaat het bij hen?
Het gaat niet om ‘goed’ of ‘fout’, het omvormen van de relatie met je ouders kan een langlopend proces zijn en krijgt vaak pas vorm als het gaat knellen. En dat het nu knelt, dat is duidelijk.
Als oplossing heb je bedacht dat je de relatie niet langer wil belasten met het delen van opvoedtaken, niet meer oppassen dus en alleen nog maar leuke dingen laten doen. Daarmee maak je de grenzen duidelijk(er), zonder hen het contact te ontzeggen. Dat hen dat zeer doet maken ze je op niet mis te verstane wijze duidelijk. Zijn ze vooral bang om het contact te verliezen, of zijn ze misschien bang dat jullie het niet alleen aankunnen? Elke ouder wil het beste voor zijn of haar kind. Jij voor jouw kinderen, zij voor de hunne en dus ook voor jou. Hou het dichtbij jezelf en zoek eerst samen met je man goed uit hoe jullie het samen willen doen en waarom. Stél dat je ouders daarop – al dan niet tijdelijk – het contact verbreken (het is de vraag of dat zo’n vaart zal lopen), kun je daar dan achter staan als ultieme consequentie? Als dat onverdraaglijk is (wat ook oké is), waar ligt dan de grens voor jullie samen (zonder dat het huwelijk eronder lijdt)? Is bijvoorbeeld de kinderen bij opa en oma brengen voor het oppassen, in plaats van bij jullie thuis, een compromis? En kun je je ouders dan meenemen in die besluitvorming, eventueel met hulp van een ander familielid? Dat je zegt ‘laten we zoeken naar wat werkt om te voorkomen dat de bom barst, want dat willen we geen van allen’? Sterkte en wijsheid gewenst!
