18 april 2025
De crèche belde met de raarste mededeling ooit en ik wist niet wat ik moest zeggen
Als ouder krijg je weleens telefoontjes van de crèche. Meestal over standaard dingen zoals koorts, een gevallen kind of de klassieker "Wil je alsjeblieft een extra setje kleding meenemen?" Maar niets had me kunnen voorbereiden op dit telefoontje.
Het begon als een doodnormale dag
Ik zat net aan mijn derde slok koffie toen mijn telefoon ging. De naam van de crèche verscheen op het scherm. "Oh nee" dacht ik "Wat zou er nu weer zijn?" Ik nam op en hoorde de stem van de leidster, vriendelijk maar licht gespannen.
"Hoi, met de crèche." "Eh… alles gaat prima hoor, maar we hebben een klein… tja, dingetje."
Ik voelde meteen de zenuwen. "Oké…?" "Wat is er aan de hand?"
En toen kwam de aap uit de mouw
"Nou" begon ze "Je zoon heeft vandaag iets héél bijzonders gedaan."
Mijn gedachten raceten. Had hij iets moois geknutseld? Iets schattigs gezegd? Nee, dat kon niet. Ze klonk te voorzichtig.
"Hij heeft eh… alle schoenen van de groep in de wc gegooid."
Pardon?
Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen. "Wacht, wat?" "ALLE schoenen?"
"Ja" zei ze, met een hoorbare zucht: "Echt allemaal."
Blijkbaar had mijn peuter zich tijdens het spelen onopvallend beziggehouden met een soort geheime missie schoeneninzameling. Niemand had het door, totdat er een kind riep: "Waar zijn onze schoenen?!" De zoektocht leidde naar de wc… waar, jawel, een flinke stapel peuterschoenen in de pot lag.
Waarom?!
Ik probeerde me voor te stellen wat er door zijn hoofd ging. Was het een experiment? Een protest? Een spontane artistieke uiting? We zullen het nooit weten, want toen ze het aan hem vroegen, haalde hij zijn schouders op en zei: "Schoenen zwemmen niet!"
En nu?
"Nou" ging de leidster verder "We hebben geprobeerd ze te redden, maar ja… sommige ouders zullen hun kind zonder schoenen moeten ophalen vandaag."
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Sorry? Moest ik aanbieden een nieuwe lading kinderschoenen te kopen? Of gewoon het land verlaten en een nieuwe identiteit aannemen?
Het ophalen en de blikken van andere ouders
Toen ik mijn zoon ophaalde, zat hij daar… blij en onschuldig, met zijn sokken in de lucht bungelend. De andere ouders keken me aan met een mengeling van amusementswaarde en lichte irritatie. Een moeder lachte en zei: "Nou, hij heeft in ieder geval leiderschapskwaliteiten."
De leidster gaf me een zak met plastic verpakte, doorweekte schoenen. "We hebben geprobeerd ze te redden, maar… misschien beter om ze thuis even goed schoon te maken."
Conclusie
Peuters en wc’s zijn een gevaarlijke combinatie. En voortaan houd ik mijn zoon heel goed in de gaten als hij té stil is. Want stilte… betekent vaak dat ze iets doen dat niet mag.
