12 april 2025
Mijn peuter begroef mijn telefoon in de tuin en ik vond hem pas na zes maanden terug
Ik ben zo iemand die altijd alles kwijt is: sleutels, sokken, zonnebrillen. Maar mijn telefoon? Die houd ik normaal gesproken wél in de gaten. Dacht ik. Tot die ene dag waarop ik hem even niet kon vinden… en dat ‘even’ zes maanden bleek te duren.
De paniek begon klein
Het begon zoals het altijd begint. Ik legde mijn telefoon ergens neer en vergat binnen drie minuten waar. "Ach, hij ligt vast in huis" dacht ik nog, terwijl ik de gebruikelijke rondes deed: onder de bank kijken, tussen de kussens graaien, speelgoedbakken doorzoeken. Niks.
Ik begon hem te bellen, maar hij ging niet over. Okee, batterij leeg. Nog geen paniek. "Ik vind ‘m zo wel" zei ik hardop tegen mezelf. Spoiler: ik vond hem dus niet.
Van lichte stress naar complete chaos
Een paar uur later werd ik onrustig. Waar kon dat ding zijn?! Ik vroeg mijn peuter, die onschuldig met Duplo zat te spelen: "Heb jij mama’s telefoon gezien?" Ze keek me aan, knipperde met haar grote ogen en haalde haar schouders op "Weg, mama!"
Juist, dat was duidelijk, maar wáár dan?!
Uren werden dagen. Dagen werden weken. Ik gaf het op. Mijn telefoon was gewoon… weg. Gestolen? Opgelost in het universum? Ik kocht een nieuwe, zuchtte diep en accepteerde mijn lot.
Zes maanden later…
Lente. Tijd om de tuin aan te pakken. Ik was lekker bezig, tot ik ineens mijn peuter hoorde roepen: "Mama!" "Kijk, telefoon!"
Ik draaide me om en zag haar staan. Trots. Grijnzend. Met een modderige, gehavende, compleet onherkenbare telefoon in haar handen.
Mijn hart sloeg over "WAAR HAD JE DIE?!"
Ze wees naar een kuiltje in de grond "Ik had ‘m verstopt, mama!"
Mijn brein kon dit even niet verwerken. Dit kind had zes maanden geleden mijn telefoon begraven. En geen seconde gedacht: Goh, mama zoekt iets. Misschien even zeggen waar ik het heb gelaten?
Een soort afsluiting
Ik pakte de telefoon aan, dikke klonten aarde vielen eraf. Ik veegde hem af met mijn trui, alsof dat ook maar iets zou helpen. En ja hoor, totaal overleden. Geen kans meer.
Ik kon niet anders dan lachen en huilen. En mijn peuter een knuffel geven omdat ze oprecht trots was dat ze mama’s ‘schat’ had teruggevonden.
