Een bewust alleenstaande ouder
Hallo Allemaal,
Mijn naam is Kris. Ik ben 24 en al druk bezig met oriënteren in de wereld van BAM -ouderschap. Het belangrijkste is er…de wens om moeder te worden genoeg liefde om te geven, een leuk huisje en een prima baan (pedagogisch medewerker met kinderen van 0-4 jaar).
Na dit besproken te hebben met wat mensen die dichtbij staan, is mijn wens gegroeid. Nu is het geen traject waar je morgen in kan rollen, en wil ik zelf ook eerst een half jaar - een jaar. Voelen of dit is wat ik echt wil en me verdiepen in alles wat er bij komt kijken.
en daar heb ik jullie help bij nodig. Ik ben opzoek naar contact met mensen die het bewust alleenstaande ouder zijn en jullie adviezen, tips, verhalen wat kan verwachten, voor en na delen en waar ik rekening mee moet houden. Er staat veel op internet maar mensen met de ervaring in de wereld van (BAM) ouderschap. voel ik me prettiger bij.
(Als iemand goede sites, boeken, tijdschriften weet hoor ik dat ook graag)
super bedankt!
fijne dag vandaag.
Groetjes K.
KrisM.97 schreef op 15-07-2022 om 11:59:
[..]
vroeger was 22 de gemiddelde leeftijd om moeder te worden. Waarom is dat tegenwoordig dan zo’n ding?
Vroeger was de gemiddelde leeftijd om moeder te worden afhankelijk van de tijd waarin men leefde. In tijden van voorspoed en vrede begon men uiteraard wat jonger aan kinderen dan in tijden van economische malaise en/of oorlog, waarin men het krijgen van kinderen meestal probeerde uit te stellen.
In een moderne democratie staat het een ieder vrij om jong moeder te worden. Zowel vroeger als nu. Jouw leven, jouw keuzes! En jouw verantwoordelijkheden.
Bijtje82 schreef op 15-07-2022 om 21:31:
[..]
Nee want dan kies je doorgaans samen voor een kind en ben je geen achterban maar ouder.
Sorry, ik lees verkeerd.
Maar ja, als je samen bent is de kans inderdaad groter dat bij uitval de andere ouder de zorgtaak overneemt, meestal ook in het ouderlijk huis. Dat beide ouders tegelijk omkomen is minder aannemelijk.
Maar nu leg je dus eigenlijk al direct de zorg bij een achterban ipv een partner/ouder.
De achterban heeft een eigen (gezins) leven en zal in zo'n geval compleet ontregeld worden.
Mijn hemel! Denk je nou serieus dat er mensen rondlopen die blij zijn dat ze niet hebben gekozen voor bewust alleenstaand ouderschap omdat ze er in geval van dood en zwaar gehandicapt hun omgeving er wel eens mee zouden kunnen belasten?
Dat is toch een volstrekt onrealistische overweging die niemand maakt?
EmmaT schreef op 15-07-2022 om 23:54:
[..]
Mijn hemel! Denk je nou serieus dat er mensen rondlopen die blij zijn dat ze niet hebben gekozen voor bewust alleenstaand ouderschap omdat ze er in geval van dood en zwaar gehandicapt hun omgeving er wel eens mee zouden kunnen belasten?
Dat is toch een volstrekt onrealistische overweging die niemand maakt?
Ik vind toch die gedachte zo heel gek nog niet. Waren er ( even heel algemeen) maar meer mensen die nadachten voor ze een beslissing namen. Mij noemen ze vaak een overdenker, het is bijna een beschudiging als ze het vol afschuw uitspreken. Maar ik vind het realistischer en fijner om vooruit te kijken en mogelijk te tackelen of een plan B te hebben dan gewoon maar doen en dan inééns tegen een probleem aanlopen en dan anderen bijna dwingen te helpen. Terwijl ik denk: zag je dat echt niet aankomen? Ik geloof niet dat dat op de lange duur verrijkend is voor relaties.
Ervaring leert dat beloofde hulp heel leuk klinkt, totdat puntje bij paaltje komt.
Dat gezegd hebbende, ouderschap is zo mooi als het zwaar is, ik was jonger toen ik mijn kinderen kreeg. Dan wel in een relatie, maar ik stond er toch alleen voor. Kan het? Absoluut, beter een gewenst en geliefd kind dan een ongewenst kind waar men spijt van heeft. Maar zorg voor een goed netwerk voor de lange termijn en romantiseer het niet, het zijn veel ballen om in de lucht te houden.
Bijtje82 schreef op 15-07-2022 om 21:31:
[..]
Nee want dan kies je doorgaans samen voor een kind en ben je geen achterban maar ouder.
Sorry, ik lees verkeerd.
Maar ja, als je samen bent is de kans inderdaad groter dat bij uitval de andere ouder de zorgtaak overneemt, meestal ook in het ouderlijk huis. Dat beide ouders tegelijk omkomen is minder aannemelijk.
Maar nu leg je dus eigenlijk al direct de zorg bij een achterban ipv een partner/ouder.
De achterban heeft een eigen (gezins) leven en zal in zo'n geval compleet ontregeld worden.
Dit inderdaad. Als je alleen aan een kind begint en je weet dat je je familie zal inschakelen, dan leg je een grote druk op iemands schouders. En natuurlijk wordt er altijd geroepen: mijn familie doet het graag, zij vinden het echt leuk, hoor ik vaak van grootouders heel andere dingen. Zo leuk vind iedereen het niet.
Nu lijkt het erop dat zus wil helpen, maar wie weet heeft zij straks een eigen gezinsleven, dan doe je dat er niet zomaar even bij. Het is net zoals je een nieuw huis koopt, iedereen roept dat ie gaat helpen, maar als puntje bij paaltje komt zijn er maar een paar.
Daarnaast zie je vaak dat grootouder, vaak de oma minder gaat werken. Dus minder inkomsten, minder pensioen. Tel daarbij op de minder assertieve grootouders die lang niet altijd durven zeggen wat ze willen. Plus dat sommige ouders heel erg makkelijk zijn, en grootouders zich te verantwoordelijk voelen, dan is dat vaak een zware belasting. En daar wordt lang niet altijd bij stil gestaan.
Ik ken oma's die niet meer op vakantie gaan, want ze moeten oppassen. Tja, erg dat ze dat zo ervaren en dat ze niet in staat zijn om te zeggen: we gaan dan en dan met vakantie.
"Ik ken oma's die niet meer op vakantie gaan, want ze moeten oppassen. Tja, erg dat ze dat zo ervaren en dat ze niet in staat zijn om te zeggen: we gaan dan en dan met vakantie".
Zijn dat bewust alleenstaande oma's? Ik mis de opa's in dit argument.
Ik heb mijn kind ook alleen opgevoed. Geen opa en oma mee belast. Ik herken dat niet.
Waar ik wel last van heb gehad is sommige uiterst gesloten gezinnen op campings enzo die mij een regelrechte bedreiging vonden omdat ik geen partner had. Waren ze bang dat ik hulp nodig had? Dat ik hun man zou inpikken? Geen idee. Gelukkig zijn de meeste gezinnen anders.
Vrijevlinder schreef op 16-07-2022 om 07:30:
[..]
Dit inderdaad. Als je alleen aan een kind begint en je weet dat je je familie zal inschakelen, dan leg je een grote druk op iemands schouders. En natuurlijk wordt er altijd geroepen: mijn familie doet het graag, zij vinden het echt leuk, hoor ik vaak van grootouders heel andere dingen. Zo leuk vind iedereen het niet.
Nu lijkt het erop dat zus wil helpen, maar wie weet heeft zij straks een eigen gezinsleven, dan doe je dat er niet zomaar even bij. Het is net zoals je een nieuw huis koopt, iedereen roept dat ie gaat helpen, maar als puntje bij paaltje komt zijn er maar een paar.
Daarnaast zie je vaak dat grootouder, vaak de oma minder gaat werken. Dus minder inkomsten, minder pensioen. Tel daarbij op de minder assertieve grootouders die lang niet altijd durven zeggen wat ze willen. Plus dat sommige ouders heel erg makkelijk zijn, en grootouders zich te verantwoordelijk voelen, dan is dat vaak een zware belasting. En daar wordt lang niet altijd bij stil gestaan.
Ik ken oma's die niet meer op vakantie gaan, want ze moeten oppassen. Tja, erg dat ze dat zo ervaren en dat ze niet in staat zijn om te zeggen: we gaan dan en dan met vakantie.
Je doet nu net of alleen oma’s (en opa’s hoop ik) kunnen oppassen. Maar er zijn nog broers, zussen, vrienden etc.
Maar uiteindelijk heb ik er dan voor gekozen om moeder te worden en hoeft niet iedereen zich daar op aan te passen (ja dan zal het drukker worden als er even niemand in de buurt is)
Daarbij vind ik het gek dat je zegt je legt druk op iemand zijn schouders”. Hoezo, als mensen het aanbieden en je af en toe een keer kan vragen of iemand kan oppassen…welke druk leg ik er dan op? Ik vraag ze niet om mogelijk “vervangend” vader te worden of vaste dagen op te passen.
EmmaT schreef op 16-07-2022 om 07:44:
"Ik ken oma's die niet meer op vakantie gaan, want ze moeten oppassen. Tja, erg dat ze dat zo ervaren en dat ze niet in staat zijn om te zeggen: we gaan dan en dan met vakantie".
Zijn dat bewust alleenstaande oma's? Ik mis de opa's in dit argument.
Ik heb mijn kind ook alleen opgevoed. Geen opa en oma mee belast. Ik herken dat niet.
Waar ik wel last van heb gehad is sommige uiterst gesloten gezinnen op campings enzo die mij een regelrechte bedreiging vonden omdat ik geen partner had. Waren ze bang dat ik hulp nodig had? Dat ik hun man zou inpikken? Geen idee. Gelukkig zijn de meeste gezinnen anders.
In deze beide gevallen waren het inderdaad opa en oma die oppasten, maar het was oma die niet meer wilde gaan, omdat ze zich te verantwoordelijk voelde.
Wat je omschrijft over de gesloten gezinnen heb ik vaker gehoord. Lijkt me heel naar om mee te maken.
Max88 schreef op 16-07-2022 om 00:42:
[..]
Ik vind toch die gedachte zo heel gek nog niet. Waren er ( even heel algemeen) maar meer mensen die nadachten voor ze een beslissing namen. Mij noemen ze vaak een overdenker, het is bijna een beschudiging als ze het vol afschuw uitspreken. Maar ik vind het realistischer en fijner om vooruit te kijken en mogelijk te tackelen of een plan B te hebben dan gewoon maar doen en dan inééns tegen een probleem aanlopen en dan anderen bijna dwingen te helpen. Terwijl ik denk: zag je dat echt niet aankomen? Ik geloof niet dat dat op de lange duur verrijkend is voor relaties.
Ervaring leert dat beloofde hulp heel leuk klinkt, totdat puntje bij paaltje komt.
Dat gezegd hebbende, ouderschap is zo mooi als het zwaar is, ik was jonger toen ik mijn kinderen kreeg. Dan wel in een relatie, maar ik stond er toch alleen voor. Kan het? Absoluut, beter een gewenst en geliefd kind dan een ongewenst kind waar men spijt van heeft. Maar zorg voor een goed netwerk voor de lange termijn en romantiseer het niet, het zijn veel ballen om in de lucht te houden.
Het is zeker geen slecht argument en iets om goed te vooraf over na te denken en vooral goed te regelen. Maar dat geldt voor alle ouders. Het weegt inderdaad mee dat bij het overlijden van een alleenstaande ouder het kind gelijk wees is. Maar er bestaat ook een kans dat in een gezin beide ouders overlijden of ziek worden etc.
het is zeker iets wat ik mee nemen als ik de keuze maak goed geregeld moet zijn.
Het is maar net hoe je het regelt. Tegenwoordig zijn er heel veel gezinnen, ook met twee ouders, die structurele oppashulp van opa en oma nodig hebben.
Wij hebben er destijds voor gekozen om dat niet te willen. In noodgevallen kan het meestal wel. En mijn ouders kunnen ook gewoon op vakantie als ze dat willen. Mijn schoonouders wonen te ver weg om structureel te ondersteunen. Mijn zus overigens ook.
Dit soort structurele ondersteuning vergt veel overleg en afstemming. Over wat jij belangrijk vindt voor je kind en wat je omgeving kan en wil bieden.
Ouders voelen zich wel vaak verantwoordelijk voor hun kinderen en kleinkinderen.
Maar dat geldt ook voor gezinnen met twee ouders.
Voor mezelf gesproken; incidentele hulp in noodgevallen zou ik wel doen. Structureel hulp bij opvang/opvoeding niet. En dat zal voor veel mensen wel gelden.
Maar ook dan geldt dat net zo goed voor gezinnen met twee ouders, hoewel je daar dan wel op elkaar kunt leunen.
Vrijevlinder schreef op 16-07-2022 om 08:00:
[..]
In deze beide gevallen waren het inderdaad opa en oma die oppasten, maar het was oma die niet meer wilde gaan, omdat ze zich te verantwoordelijk voelde.
Wat je omschrijft over de gesloten gezinnen heb ik vaker gehoord. Lijkt me heel naar om mee te maken.
Is dat dan niet de keuze van oma? En niet van de alleenstaande ouder?
Ik denk niet dat mijn ouders snel plannen/vakantie opzij zetten…hahaha en ik vind het ook belangrijk dat ze dat niet doen. Ze zijn opa en oma geen oppas.
Genoeg mensen waar ik op terug kan vallen ALS DIT NODIG IS.
KrisM.97 schreef op 16-07-2022 om 07:56:
[..]
Je doet nu net of alleen oma’s (en opa’s hoop ik) kunnen oppassen. Maar er zijn nog broers, zussen, vrienden etc.
Maar uiteindelijk heb ik er dan voor gekozen om moeder te worden en hoeft niet iedereen zich daar op aan te passen (ja dan zal het drukker worden als er even niemand in de buurt is)
Daarbij vind ik het gek dat je zegt je legt druk op iemand zijn schouders”. Hoezo, als mensen het aanbieden en je af en toe een keer kan vragen of iemand kan oppassen…welke druk leg ik er dan op? Ik vraag ze niet om mogelijk “vervangend” vader te worden of vaste dagen op te passen.
Als mensen aanbieden om af en toe op te passen leg je ze geen druk op. Dat zou je pas doen als je structurele hulp verwacht, of er vanuit gaat dan ze structurele hulp bieden.
Met eerste vetgedrukte zin lijk je er vanuit te gaan dat mensen helpen.
De sleutel zit vooral in tijdige communicatie. School is ook wel eens dicht, maar dat weten we royaal van tevoren en dan kunnen we regelen dat ik thuis werk bijvoorbeeld, of kind een dagje naar opa en oma gaat. Als mijn ouders op vakantie gaan, laten ze dat ook altijd weten. Niet heel lang vooraf, maar dat hoeft ook niet.
Overigens 'durfden' ze ook niet op vakantie te gaan toen het met dochter en mij na de bevalling heel slecht ging. Niet dat ze iets konden doen, maar hun hoofd stond er niet naar en ze wilden in de buurt zijn.
Vrijevlinder schreef op 16-07-2022 om 08:09:
[..]
Als mensen aanbieden om af en toe op te passen leg je ze geen druk op. Dat zou je pas doen als je structurele hulp verwacht, of er vanuit gaat dan ze structurele hulp bieden.Met eerste vetgedrukte zin lijk je er vanuit te gaan dat mensen helpen.
Zul je zien dat de baby zich ontpopt tot een ware terrorpeuter. De meesten vinden baby’s nog wel leuk maar zodra ze wat groter worden en echt beziggehouden en opgevoed moeten worden is dat toch minder denk ik.
"Wat je omschrijft over de gesloten gezinnen heb ik vaker gehoord. Lijkt me heel naar om mee te maken".
Ja, dat was naar. Wat ook naar was: mijn dochter werd op de bso een keer door een ander kind aangesproken: "Jouw moeder krijgt van de regering geld voor de opvang omdat ze alleen is. Mijn moeder moet daarvoir werken". Wie leert zijn kind zoiets? Kind bleef niet lang meer op de bso.
Later hoorde ik dat het zo'n moeder was die zelf de kinderopvang blijkbaar betaalde want alleen haar inkomen ging eraan op. Gestopt met werken en later gescheiden. Zit ze alsnog alleen moeder te wezen met een uitkering op een flatje. Lekker puh, zegt mijn volwassen dochter nu (en ik ook).
Je krijgt wel een beetje haren op je tanden hoor 
KrisM.97 schreef op 16-07-2022 om 08:04:
[..]
Is dat dan niet de keuze van oma? En niet van de alleenstaande ouder?
Ik denk niet dat mijn ouders snel plannen/vakantie opzij zetten…hahaha en ik vind het ook belangrijk dat ze dat niet doen. Ze zijn opa en oma geen oppas.
Genoeg mensen waar ik op terug kan vallen ALS DIT NODIG IS.
Dit is zeker de keuze van de oma, en opa gaat er blijkbaar in mee. Maar niet alle ouders zijn even makkelijk en gaan moeilijk doen als hun oppas buiten de vakanties wil gaan. En daardoor voelen grootouders zich weer te verantwoordelijk.
Nu geloof ik zeer zeker dat jij niet zo bent, maar het komt voor.
