Een bewust alleenstaande ouder

"Allemachies", Leene! Wat is dat nu voor een 'smiley'?

Leene schreef op 16-07-2022 om 11:11:

[..]

Toch nog een reactie... Zo eens. Elke keer blijkt weer.dat liefde heel heel belangrijk is maar dat ze zin ' het gaat alleen maar om liefde en ik heb liefde voor twee' toch niet het einde van de discussie is.

Mee eens Leene, je kunt niet in je eentje die liefde voor twee geven. Wij maakten wel eens een grapje: je bent soms moeder en vader tegelijk. Maar ik kan helemaal geen vader zijn, nooit geprobeerd ook. 

Ik hoorde ooit: als je je kind een vaderfiguur onthoudt zegt dat iets over de relatie met je eigen vader. Die gaat bij mij zeker op. 

KrisM.97 schreef op 16-07-2022 om 11:30:

[..]

Ik bedoel niet letterlijk voor 2 hahaha. En ik ben geen vader...dus dat kan ik zeker niet vervangen. Maar ik bedoel meer dat als ik er voor ga om alleenstaande moeder te worden, ik me er van bewust ben dat ik er echt in mn eentje voor sta...en dat ik dus ook extra veel aandacht en tijd moet geven aan mijn kind. En dat ik dit dus wel kan!

Soort overcompensatie vanaf geboorte

EmmaT schreef op 16-07-2022 om 09:18:

[..]

Ja, en alleenstaanden worden ook nog eens doodgegooid met argumenten als: pas maar op dat het geen terrorpeuter wordt, of: pas maar op dat je je omgeving met perfecte gezinnen niet belast.

Vergeet het aspect van zelfzorg niet. Er wordt veel nadruk gelegd op het welzijn van het kind en het al dan niet recht om steun uit de omgeving te vragen. Belangrijke aspecten! Maar de persoonlijkheid en belastbaarheid van de ouder zijn belangrijk om in overweging te nemen. Want hoe je het ook wendt of keert: één ouder kan niet hetzelfde doen als twee ouders. Je hebt nou eenmaal maar 24 uur in een dag. Als je organisatorisch sterk bent, een makkelijk kind hebt en een goed netwerk, helpt dat enorm. Als je alleenstaand ouder wil worden en daarin een bewuste keuze maakt, is het volgens mij belangrijk om je eigen belastbaarheid in te schatten. Wat heb jij nodig om in balans te blijven? Hoeveel ‘kun je hebben’? Als je een energiek, flexibel, sociaal handig en glas halfvol persoon bent die makkelijk om hulp vraagt, komt het in de meeste gevallen wel goed. Heb je zelf een gecompliceerde persoonlijkheid dan ligt alleenstaand ouderschap minder voor de hand. Ik vind het dus heel erg afhankelijk van de persoonlijkheid van de ouder of een bewuste keuze voor alleenstaand ouderschap een goed idee is. Ook de persoonlijkheid van het kind speelt een heel belangrijke rol in de zwaarte van het ouderschap. Maar dat kun je van tevoren nou eenmaal niet goed inschatten.

Ikzelf zou er nooit voor hebben gekozen maar het is me wel overkomen. Ik hou heel erg veel van mijn kinderen en ik doe het gewoon, maar het is niet bepaald een ontspannen manier van leven geworden. Ik zou mijn kinderen absoluut niet hebben willen missen. Maar het alleenstaand ouderschap had voor mij echt niet gehoeven. Ik zou het dus niet gauw iemand aanraden. En als het dan toch zo’n groot verlangen is om kinderen te krijgen dat je het in je eentje gaat doen (wat ik op zich ook weer heel goed begrijp), hou het dan bij één. Dat kan een hoop schelen. Al ken ik ook alleenstaande moeders met één kind die er helemaal doorheen zitten.

Je loopt gewoon meer risico’s in je eentje dus je moet helder en ‘kritisch’ kijken naar de ‘beschermende factoren’ die daar tegenover staan. Niet alleen voor je kind. Ook voor je eigen welzijn als mens! Het ouderschap is een langdurige kwestie en als het te belastend is, is het dat heel lang. 

'. ..en dat ik dus ook extra veel aandacht en tijd moet geven aan mijn kind. En dat ik dit dus wel kan'. Maak daar nu van": '... dat ik dus wel denk dat ik dat kan.' Overigens ben je daar niet uitzonderlijk in. Maar je lijkt wel erg op een romantische wolk te zeilen.
De reactie van Absor gooi je vlug weg. Maar er zit wel een kern van waarheid in. Ik ben een beetje allergisch voor een al te symbiotische relatie tussen een moeder en een kind. Kind is alles voor de moeder, het hele leven van moeder staat in het teken van het kind.  Gruwelijk. Een zware last voor het kind. Ik vind het nog steeds mooi dat mijn moeder, na een periode van rouw, besloot dat haar leven niet op de schouders van haar (5) kinderen mocht rusten, waarna ze zichzelf ging ontwikkelen.

Tsjor

'

KrisM.97 schreef op 16-07-2022 om 14:22:

[..]

MY GOD! ik vind meningen echt interessant, en sta ook echt open voor iemand anders zijn mening. Je focussen op 1 zin uit die reactie? "ik denk dat ik het wel kan". Niemand kan met 100% zekerheid zeggen of hij het ouderschap wel aan kan...je weet niet wat voor "soort" kind je krijgt. Moet ik dan wachten tot ik 30 ben omdat iedereen vind dat je dan ineens wel het opvoeden aan kan? op mijn 30ste denk ik nog steeds "ik denk dat ik het wel kan".

en weer die roze wolk hahaha....wauw ik zie echt geen gezellig huisje met het perfecte kind voor me hoor. Ik weet ook wel dat er van alles bij komt kijken. En een leuk uitje in een dramatisch moment kan veranderen omdat je kind er even anders over denk. Of dat opvoeden door gaat ook als je zelf oververmoeid bent, er geen zin hebt of als je net even iets voor jezelf gepland hebt.

Nogmaals iedereen zijn mening ook jij! Ik zal ook aan de minder mooie kante denken wanneer ik de beslissing maak

Maar waarom wil je het dan per se alleen doen?  

TO, ik begrijp dat je wens heel sterk is en dat je liever nu dan morgen een kindje hebt. En ik vind het heel wijs dat je jezelf wilt oriënteren en de voors en tegens tegen elkaar afzet. 
Waar ik wel nog benieuwd naar ben is of je het uitsluit dat je een kind krijgt met een partner. Sommige bammers kiezen heel uitdrukkelijk voor een leven zonder partner. Maar voor mij is niet duidelijk of jij daar ook zo in staat. 
Want in het geval dat je daar wel voor openstaat, kun je je natuurlijk wel afvragen of je het NU moet willen. 
Je hoort wel vaker dat het vanaf een zekere leeftijd vaak wel snel gaat. Met 28 partner ontmoeten, met 29 samenwonen en met 30 zwanger/ baby bv. Ik snap dat je niet in de toekomst kunt kijken. Maar zou dit toekomstperspectief voorkeur hebben boven BAM? Of wil je graag kinderen en ooit later op zoek naar een partner?

ik zou je lekker richten op een leuke man zoeken en zo voor je latere kinderen daadwerkelijk de meest ideale omstandigheden creëren 

KrisM.97 schreef op 17-07-2022 om 10:25:

[..]

Nee hoor…heb ik gezegd dat ik liever vandaag dan morgen een kind heb? Volgens mij ben ik me aan het ORIËNTEREN! Dus het duurt nog even voor ik eventueel aan het traject begin.
Daarbij de kans dat het de eerste keren lukt is klein, dat het überhaupt lukt weet je ook niet. Dus het kan ook zo zijn dat ik 30 ben als ik eenmaal zwanger zou zijn.

De reden dat ik BAM wil worden, is omdat ik graag vroeg moeder wil worden. Daarbij ben ik niet van een relatie, ook nooit geweest.
Daarbij heb ik mezelf nooit gezien met een huisje, boompje, beestje. Het hele idee van het perfecte gezinnetje en voor altijd samen zijn met een partner, bestaat in mijn hoofd niet. (want 8 op de 10 koppels gaan tegenwoordig scheiden, daarbij behoort een scheiding vaak tot een traumatische gebeurtenis in het leven van een kind.)

Het voelt voor mij goed om het alleen te doen. Daarbij denk ik natuurlijk aan het kind, ontwikkeling en een eventueel vader figuur die mist.

Doe normaal zeg, de laatste 10 jaar is 16% van de huwelijken tussen man en vrouw in een scheiding geëindigd. En bedenk dat er veel eindigen nog vóór er kinderen zijn of als de kinderen al (bijna) volwassen zijn. Tachtig procent? Als je op basis van dit soort onzin al je beslissingen maakt...

https://rechtennieuws.nl/64907/nationale-echtscheidingsmonitor-2021-laat-opvallende-cijfers-zien/#:~:text=Uit%20de%20CBS%20cijfers%20blijkt,bij%20huwelijken%20tussen%20twee%20mannen.