Verdriet dat mijn zoontje geen broertje of zusje krijgt

hier zijn vast mensen

die meevoelen met wat je doormaakt.

Trek je niets aan van een eventueel taboe, je hebt deze gevoelens en ze zitten je dwars, Ze weg-redeneren helpt op dit moment niet.

Probeer ruimte te maken in het contact met je vriendin, het wordt haar eerste (en wie weet enige) kindje, dus parkeer je eigen gevoelens en bedenk hoe blij je zelf was toen jullie zoon op komst bleek te zijn.
Reserveer een ander moment om met iemand die jou begrijpt over jouw gevoelens te praten. Alles op zijn tijd. En verwijt jezelf niets, ook jezelf niet, daar schiet niemand wat mee op!!

Herkenning

Je verhaal is gedeeltelijk herkenbaar, alleen zit ik nog in het eerste stuk wat je schrijft, een kinderwens, maar geen man in mijn leven.
als je het fijn vind van gedachten te wisselen via mail dan wil ik dat best.

Reactie op anoniem, bromvlieg en lima

Dank allen! Ik denk het helaas. Ik ben moedeloos omdat ik al bijna 40 ben. Ik zou zo graag willen dat parkeren zou lukken en dat probeer ik natuurlijk ook maar dat lukt helaas niet. Ik deel altijd alles met mijn beste vriendin; ik heb verder weinig mensen om het te delen...
Andersom was ik er ook voor haar zelfs in de eerste kraamweek voor haar verdriet...
Ze zegt ook wel dat ik het kan delen met haar maar ik wil dat liever niet maar zoals nu komt het tussen ons in te staan. Zo blij was ik de eerste periode niet, ik was vooral bang dat het misging en dat heeft zij ook.
Ik kan er zo slecht tegen dat ik het niet delen....ach het is allemaal zo verwarrend en dubbel!
Wat vervelend anoniem dat je je partner niet kan vinden zeker als je een kinderwens hebt! Het is ook zo een lastige, zware en onzekere periode! Ik schaam me wel hoor als ik jouw berichtje lees. Dam heb ik werkelijk niets te klagen!!! Zoals ik al zei, os het het dus allemaal dubbel; rationeel denk ik er hetzelfde over maar mijn gevoel gaat met me aan de haal....

heimwee naar wat had kunnen zijn

Een goede vriendin van me is begin 50 en heeft een dochter van 20. Vriendin heeft door omstandigheden nooit meer een tweede kind gekregen. Dochter was al een moeilijke zwangerschap en daarna heeft ze alleen nog miskramen gehad. En nu, zoveel jaar later, als we het er wel eens over hebben, kan ze nog met tranen in haar ogen zitten over het gemis. Dat zit diep. Dus ik snap TS wel.

Ik noem dat 'heimwee naar wat had kunnen zijn'. Iets wat je rationeel 'overdreven' vindt, want je hebt het toch goed cq hebt toch een gezond kind, maar gevoel laat zich niet zo makkelijk uitschakelen. Ik heb zelf 2 gezonde kinderen en ik ben alleen maar blij dat ik niet meer getrouwd ben met hun vader. Ik ben hertrouwd, we vormen een stabiel samengesteld gezin. Je hoort wel eens anders en ik mag dus ook 'niet klagen'. Maar mij bekruipt ook wel eens stiekem die 'heimwee'. Ik zou graag mijn ex uit mijn verleden willen wissen en mijn huidige man de vader van mijn kinderen laten zijn.

Nog niet te laat

Zolang je nog een menstruatiecyclus hebt is het nog niet te laat. Maar ik snap dat het heel spannend is. Toch zou ik liever naar de positieve kanten kijken.
Een miskraam komt nog harder aan als je tijd 'op' begint te raken maar is echt geen uitzondering. De meeste vrouwen maken dat wel een keertje bewust mee, soms vaker, vooral als je al wat ouder bent. Dat zegt nog niets over de mogelijkheid van een gezonde uitgedragen zwangerschap al doet het je veel verdriet en verhoogt de stress.
Je hebt nog steeds veel kans. Je wordt zelfs nog zwanger.
Dus nu al afscheidsgevoelens koesteren zou ik toch niet doen. Ik weet dat het pas over gaat als het duidelijk is dus zoek iets om je te ontspannen tussen de bedrijven door.
Ik kreeg mijn 2e kind op mijn veertigste, maar ik heb in mijn omgeving vrouwen die hun eerste kind nog op hun 45ste kregen.
Kalm blijven, werk eraan en blijf hopen, er is nog niets mis.

Moeilijk

Het is ook moeilijk, eigenlijk rouw je om iets wat je nooit hebt gehad. En dat is heel lastig uit te leggen. Soms zit je zo diep dat je alleen het donkere ervan nog ziet. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel! Maar geloof me, dat gaat weer goed komen. Wat ik zelf toen fijn vond was alles opschrijven, zodat ik het 'kwijt' was. Je hebt een zware en emotionele tijd achter de rug. Probeer jezelf weer te vinden, weer te genieten van alles, weer lekker in je vel te komen. Wat daarna komt zie je wel. Ja, je zou nog zwanger kunnen worden. Maar 1 kind is ook goed. Echt waar!

Dikke knuffel van een moeder van 1

Mariska nee hoor!

Nee joh je moet je niet schamen hoor! Ik kan er redelijk goed mee omgaan inmiddels, als mijn tijd nig komt ben ik daar heel blij mee, en als het niet komt zal het ook zijn redenen hebben, en geniet ik verder van de zorg voor de kinderen in mijn werk, en in de kerk.
jou verlangen naar een tweede kindje kan net zo sterk zijn als mijn verlangen naar een eeste kindje.
Ik begrijp je heel goed, en weet dat er oordelen zijn van mensen hierover: " je hebt toch een kindje, wees blij"
Maar het gaat om jou "droom" jou " gevoel" en dat klopt niet met hoe het nu is.
Ik bid je toe dat je toch nog zwanger mag worden en dat het kindje gezond geboren mag worden

Reactie anoniem

Anoniem,

Wat fijn dat je ook voor me bidt! Wij zijn ook gelovig en proberen het ook in Zijn handen te leggen hoe moeilijk dat ook soms kan zijn. Herken je dit ook? Maar rationeel weet ik wat Hij geeft wat het beste voor ons is.
Wat knap van je dat je dit zo kan zien! Fijn dat je wel kan genieten van andermans kinderen, dat herken ik heel goed! Dat was des te meer toen ik single was...heb nu vaak mijn handen vol aan mijn zoontje.
Ik zal ook voor je bidden....dat je een lieve partner vindt en dat je kinderwens nog in vervulling mag gaan.

Misschien is het toch wel fijn om te mailen!

Grietjes Mariska

Mariska

Mariska

Mailen vind ik een goed plan, ivm herkenbaarheid wil ik niet te veel delen hier.

Je kan me mailen op oo-adres dan een @ en dan hotmail.com.

Groetjes ik

Begrip

Ik herken je situatie. Ik was 39 toen ons eerste kindje werd geboren en 3,5 jaar en 3 miskramen later is toch nog de tweede geboren. Het kan nog. Je zou ook kunnen overwegen om hulp te vragen aan je huisarts of gynaecoloog. Bij ons werd heel snel ivf aangeboden maar dat wilde ik niet en dat vonden de mensen om ons heen vreemd maar ik was zo blij met de eerste dat ik echt zo iets had als er een tweede komt zou het geweldig zijn maar zo is het ook goed. Maar als het bij een kindje gebleven zou zijn zou ik dat moeilijk gevonden hebben.

Reactie anders

Ha anders

We zijn naar de gynaecoloog geweest en ik moet wat bloed prikken om na te kijken of er een oorzaak is voor de miskramen. iVF is nog niet over begonnen en ik weet ook nog niet of ik/wij dat zouden willen; ik denk omdat ik wel zwanger wordt dat ze daar nog niet over begonnen is?
Wat fijn dat het uiteindelijk wel gelukt is! Ik was ook relaxed maar de zwangerschappen bij vriendinnen heeft het verdriet zo getriggerd. Ik snap niet zo goed waarom. Net zag ik een oude bekende op Facebook van mijn leeftijd met zwangere buik en dan krijg ik zo een steek in mijn hart en voel ik me zoo rot.
Een beetje jaloezie? Of eigen verdriet dat dan naar boven komt? Ik heb dat nooit gehad ook niet toen mijn zoontje er nog niet op komst was of zelfs toen ik geen partner had (echt pas last ontmoet). Ik was altijd super blij voor hen en ging heel graag op kraamvisite en op bezoek.
Ik ken mezelf de laatste weken niet terug en ik vind het zo hinderlijk. Herken je dit ook? Misschien omdat de hoop opeens verdwenen is....wat ook niet rationeel is want zo lang je zwanger wordt is er nog steeds een kans alhoewel deze wel kleiner wordt bij elke miskraam mede gezien de leeftijd.
Ik hoop dat ik snel uit deze fase kom want het is heel vermoeiend, verwarrend en ik ben regelmatig zooo ontzettend verdrietig met name in de avond als de kleine op bed ligt...

Algemene reactie

Bedankt trouwens iedereen voor al jullie reacties! Het is zo fijn dat ik het kwijt kan en hoor dat jullie het herkennen!
Het helpt!

Mariska

Laat je het hier even weten als je een mail hebt gestuurd?
Ik kijk nooit in deze mailbox namelijk --

Mariska

.."Een beetje jaloezie? Of eigen verdriet dat dan naar boven komt? Ik heb dat nooit gehad ook niet toen mijn zoontje er nog niet op komst was of zelfs toen ik geen partner had (echt pas last ontmoet). Ik was altijd super blij voor hen en ging heel graag op kraamvisite en op bezoek.
Ik ken mezelf de laatste weken niet terug en ik vind het zo hinderlijk. Herken je dit ook?..."

Nee, dat herken ik niet en ook de jaloezie herken ik niet terwijl ik best een jaloers mens ben. Ik had dit verdriet wel toen ik nog geen partner en nog geen eerste kind had. Er was een periode dat ik de ene na de andere kraamvisite had, ik ging telkens een beetje stuk van binnen. Geef de moed niet op.

Reactie anders

Reactie anders,

Je herkent het dus wel maar van een andere periode. Ik denk dat jaloezie toch niet het juiste woord is maar wel dat ik kapot lijk te gaan als ik hoor dat anderen zwanger zijn.
Het rare is dat ik dat niet had toen ik nog geen partner had, kon zo genieten van vriendinnen die zwanger waren en kraambezoek. En heb er heel wat gehad...juist genieten van die kleine baby'tjes...als ik ze zelf niet heb, dan maar genieten van die van anderen.
Daarom des te gekker dat dit nu gebeurd. Waarschijnlijk toch hormonaal ook...had met miskraam gehad toen mijn vriendin het me vertelde. Hormonen kunnen rare dingen doen met mensen.

Groetjes

Reactie anoniwm

Ik weet niet hoe ik je moet mailen

Mariska

Hoe bedoel je? Ik denk dat je wel weet hoe je een mail verstuurd toch?

Mail

Ik denk dat je emailadres uit posting 11 misschien gemist is of te onduidelijk is opgeschreven en/of niet begrepen.

Tak en Mariska

Tak
Ja dat denk ik ook idd..

Mariska
Dit is mijn mailadres

[email protected]

het went ook

Ik herken je situatie wel een beetje Mariska. Omdat de bevalling van mijn enige kind zo uit de hand liep wisten wij van meet af aan dat er geen gezinsuitbreiding meer kon komen. Omdat we toen al wat ouder waren, is adoptie oid er ook nooit van gekomen. Ik ben er kapot van geweest en lang is ons gezin vooral voor mij erg incompleet geweest. Dat gevoel is voor de buitenwereld onbespreekbaar, omdat men vindt dat je blij moet zijn met wat je hebt (een pasgeboren gezonde baby) en omdat men het ook niet goed begrijpt.
Maar het gemis is na jaren gewoon gesleten. Ook kom je in de loop van de tijd minder in aanraking met jonge ouders en uitbreidende gezinnen, waardoor je er gewoon minder mee geconfronteerd wordt en dat is ook een stuk prettiger.
Met 1 kind ben je wel een soort drie-eenheid: je doet alles samen, met z'n drieën. Een kind alleen stuur je bijvoorbeeld niet in z'n uppie de camping op om zich maar te vermaken, zodat ouders gezellig samen kunnen zijn. En dat mis ik dan wel een beetje, dat je als koppel samen iets kunt ondernemen. 1 kind is op de een of andere manier soms dus 'bewerkelijker' dan meer kinderen. Andere ouders begrijpen dat vaak niet, maar het is bijv de reden dat mijn buren (opa en oma van een rits kleinkinderen) dus nooit maar 1 kleinkind te logeren willen hebben: je hebt je handen vol aan de entertainment van dat ene kind, meerdere kinderen houden elkaar lekker bezig. En daar ben ik al te vaak maar wat jaloers op geweest!

Zoon heeft vroeger een broer of zus wel erg gemist. Dat vond ik moeilijk. Aan de andere kant zijn er natuurlijk ook broers/zussen verhoudingen die niet zo positief zijn en die je kunt missen als kiespijn. Je weet gewoon niet hoe het was uitgepakt en dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. En dat heb ik mijn kind ook altijd voorgehouden. Het is niet anders. Tenminste, zo was dat voor ons. Voor jou Mariska, ligt dat misschien wel anders, je bent immers ook pas 40 jaar en voor jou is het niet zo definitief 'niet meer' zoals bij mij destijds.

tips

Ik kon ook heel moeilijk zwanger worden en heb het uiteindelijk kunnen bereiken door zelf op zoek te gaan:
Een osteopaat kan veel betekenen.
Ook een orthomanueel ARTS. Die zetten je recht.

Als je baarmoeder gekanteld is (wat heel goed mogelijk is na je zwangerschap), dan is het innestelen heel lastig.

Ik vond het ook heel erg moeilijk om zwangere mensen te zien of babies. Heel normaal hoor!

sterkte

Hoi

Ik snap je gevoel heel goed. Ik heb ook een kind en ik moet er wel bij zeggen, het liefst had ik er drie of vier gehad en ik kan er ook echt neit tegen als mensen dan zeggen joh je hebt er in elk geval eentje...maar als ik daar over na denk weet ik wel dat ik helemaal nooit moeder geworden te zijn pas echt de hel had gevonden. Dat maakt de wens voor een tweede echt niet minder hoor, ik heb het er ook heel erg moeilijk mee gehad en nu heb ik dan een leuke man die er nog met me voor wil gaan. Dat is nu een geluk moet ik zeggen. Maar wat heb ik ook veel verdriet gehad om dat gewenste tweede kindje....

Jaloezie

Ik snap het ook. Mijn man twijfelde erg of hij een tweede wilde. Hij vond weer een zwangerschap en babytijd niet zo aantrekkelijk en met één ben je ook eerder "klaar". Ik heb het één-kind-scenario zelf ook veelvuldig overwogen en daar had ik veel verdriet bij. Gewoon rouwgevoelens. Ja, het is een verlies.
Bij ons is de tweede er gelukkig gekomen. Ik hoop dat het jou ook is gegund.
Waar ik even op reageer is je jaloezie. Pak dat alsjeblief serieus aan. Het is een giftig monster dat meer kapot maakt dan je wil. Praat openlijk over je verdriet of over je zorg dat het bij één kind blijft, maar meet jouw verdriet niet af aan het verdriet of het geluk van anderen. Volgens mij steekt jaloezie de kop op, omdat je zelf je eigen verdriet niet accepteert.
Ik begrijp dat jaloezie iets is waar je niet voor kiest, maar je kunt er wel voor kiezen om er niet in mee te gaan.
Sterkte!

weet je wat ik atlijd deed?

Weet je wat ik altijd deed als ik een zwangere zag of een pasgeboren kindje en mijn jaloeziemonster huis ging houden in mijn hoofd?

Ik zei dan tegen mezelf: het kindje in die buik of het kindje in die wagen wil ik helemaal niet. In geen honderd jaar want het is niet mijn kindje, ik wil mijn eigen kindje en de helft ervan (de eicel) dit al lekker in MIJN buik te wachten op een mooi wonder. Zo probeerde ik het bij mezelf te houden hoe moeiljik ook....

voor mariska

hoi mariska

ik weet niet of je dit nog leest, maar ik zou het fijn vinden om samen met je hierover te gaan praten, want ik herken heel veel van wat je zegt, liefs cinderella

Mariska

Geen idee of je nog meeleest idd, maar je verhaal en gevoelens zijn herkenbaar. Ik ben 45 jaar en heb een prachtige dochter van bijna 16. Helaas is het daarbij gebleven.

Al 18 jaar gelukkig getrouwd met haar vader en de zwangerschap en bevalling zijn prima verlopen. Er was geen enkele aanleiding of oorzaak voor het uitblijven van een tweede kind. Ik heb één keer een miskraam gehad in 2007, verder nooit meer zwanger geworden.

Het is heel moeilijk geweest om dit te accepteren. En ook ik heb compensatie gezocht door met kinderen te gaan werken. Het gevoel slijt wel, al blijft het verdrietig dat dochterlief enig kind is.

Je bent niet alleen! Maar misschien heb je inmiddels toch dat vurig gewenste tweede kindje gekregen.

De pijn

Zo herkenbaar. Ben gezegend met een prachtige dochter, de eerste jaren moest ik er niet aan denken weer zwanger te raken. Het was een verschrikking zal de details achterwege laten. Ik heb mijn dochter alleen opgevoed en dat leek lang voldoende. Op een gegeven moment toch weer iemand ontmoet, echter hij wil geen kinderen meer. Ik dacht dat ik dat had losgelaten maar nu de klok begint te tikken had ik toch nog zo graag met hem een kindje grootgebracht. Ik heb het altijd gezegd dat ik eigenlijk wel hoopte dat ik nog zo'n wonder mocht meemaken. Het lijkt er niet meer in te zitten. Wat doet dat pijn, blij wezen met mijn gezonde dochter en wat ik wel heb....makkelijker gezegd dan gedaan

Lieve moeder

Helemaal logisch hoe jij je voelt. Inclusief de jaloezie die je voelt! Maar ik lees jou verhaal en ik denk inderdaad dat je misschien wat lang hebt gewacht om voor een tweede te gaan. Gezien je leeftijd dan hè. Maar je bent 10 maanden bezig zoals je zegt. Dat is op jou leeftijd echt normaal hoor. En sowieso normaal. Ik ben nu zwanger maar dat heeft 3 jaar geduurd. Terwijl mijn andere kinderen kort op elkaar zitten. Mijn tip is, hoe moeilijk ook soms: laat alles los, vrij elke maand rond je eisprong. En eigenlijk kun je meer gewoon niet doen. Zo heb ik het gedaan tenminste. Alle jaloersheid toegelaten en alle pijnlijke confrontaties van zwangere vriendinnen. Gevoelens daar omheen is echt logisch. En elke keer rond de eisprong is er een kans. Ik herken dat je eigen kind kan vragen om een zwangerschap. Lastig is dat he. Je gunt het kind het zo. Zeg tegen 'm dat jij er ook naar uit ziet en dat je ook hoopt dat hij een broertje / zusje zal krijgen. Sterkte!

...

Probeer niet jaloers te zijn. Anderen hebben ook recht op hun geluk. In mijn kraamweek hadden wij bezoek van een collega en zijn vrouw. Waren kennelijk bezig om zwanger te raken maar dat lukte niet. Vrouw heeft mij en baby geen blik waardig gegund uit jaloezie. Toen ik dat zag dacht ik wat is dat naar om zo te doen.

Pijn mag er zijn dat heb ik ook. Maar gun anderen ook hun geluk.