Verdriet dat mijn zoontje geen broertje of zusje krijgt
Inmiddels ben ik bijna 40 jaar. De laatste 10 jaar heb ik een enorme kinderwens. Na 6 jaar struggle om een man te vinden, gaf ik het op. Ik ging dingen doen om op een andere manker voldoening te krijgen. Oppassen in de crèche van de kerk, verre reizen maken, leuke dingen doen, die ik nooit meer zo kunnen doen. En ja toen ik het accepteerde vond ik mijn man.
We trouwden en ik was na 3 maanden zwanger. We kregen een gezonde zoon.
Wat een geluk en dankbaarheid overviel ons, maar ook enorm veel moeite om ons aan te passen zeker ook omdat ons zoontje enorm veel huilde. Dit duurde tot hij 1 jaar en 3 maanden was. Toen stopte het plots en konden we zo genieten. Waar andere zeiden dat we hetzwaar hadden, is nogal druk mannetje, leefden wij op.
Het duurde even voordat we klaar waren voor een tweede. Nu hebben we best spijt want we zijn al
10 maanden en 2 miskramen verder en het wil niet lukken. Nu twee goede vriendinnen zwanger zijn, krijg ik een enorme klap. Ik ben zo intens verdrietig en denk dat het niet meer zal gebeuren. Het voelt als een soort rouwproces dat je met niemand kan delen en nu ook niet goed met mijn beste vriendin want zij is voor het eerst zwanger en wat heb ik dan te klagen...zo voelt het voor mij ook al zegt ze dat het niet zo is. Daarbij komt dat ik enorm jaloers ben, ik snap echt niet hoe dat komt, maar ik wil blijkbaar zo graag zwanger worden dat ik het moeilijk vind om met haar te praten en dat het me zo confronteert met mijn eigen wens. En ik ben vooral zo verdrietig om mijn zoontje die dam geen broertje of zusje meer krijgt.
Ik wil het zo graag met iemand kunnen bespreken en mijn verdriet kunnen delen maar er lijkt wel een soort taboe te zijn als het dit onderwerp betreft.
Is er iemand die dit al herkent? Ik zou zo graag met iemand willen praten...
Ik herken het jaloerse gevoel van de periode toen zwanger worden/blijven bij ons niet lukte. Toen kwam het geregeld voor dat ik een zwangerschap als een klap ervaarde, of dat ik mijn kinderloze leve ging vergelijken met mensen in mijn omgeving. Bedenk ook dat je niet sneller zwanger wordt van de zwangerschap van een ander. Natuurlijk kan het schuren... Overigens is in jouw geval de deur voor de 2e nog niet definitief dicht, toch?
Ik herken het wel: de bijna fysieke weerzin om gezellig om te gaan met een blije zwangere terwijl je zelf niets liever wil en het lukt niet. Het gaat een keer over, dat is het enige dat ik kan zeggen. Zoek intussen uit wat de opties zijn voor jullie, die zijn er heus wel. Wat je ook gaat doen, je zult achteraf blij zijn dat je je erin hebt verdiept en daardoor misschien een keuze hebt kunnen maken. Begin eens bij je huisarts.
Vaak zijn enig kinderen gelukkiger. Kijk dáárnaar ipv dat je je eigen kinderwens op je kind projecteert.
redbulletje schreef op 10-07-2021 om 11:40:
Vaak zijn enig kinderen gelukkiger. Kijk dáárnaar ipv dat je je eigen kinderwens op je kind projecteert.
Daar heeft TS nu toch niks aan? Ik denk ook dat dit niet zo werkt. Sommige perioden in het leven ben je niet blij met je brus, andere perioden wel. Als ouder wil je je kind niet in zijn/haar eentje tegen twee volwassenen hebben, tenminste zo dacht ik daar wel over. Dat een enig kind achteraf zegt gelukkiger te zijn zegt ook weinig, die ziet vaak vooral de ruzie en toestanden van andere brussen, niet de momenten dat het wel goed is om samen te zijn.
Hoor toch vaker gedoe tussen siblings dan dat mensen verdriet hebben om hun alleen te zijn. Veel rivaliteit in de kindertijd, ruzie (ze steken elkaar aan met hun drukke buien), de ander is de lieveling van de ouders en wordt voorgetrokken, knallende ruzie als de ouders gaan kwakkelen met hun gezondheid en overlijden. '
Bovendien kun je ook om proberen te denken aan de voordelen met maar één kind, je kan het kind veel meer bieden, meer rust in huis, makkelijker ergens naartoe kunnen met 1 kind, makkelijker oppas of logeerplek vinden voor eentje.
redbulletje schreef op 10-07-2021 om 13:08:
Hoor toch vaker gedoe tussen siblings dan dat mensen verdriet hebben om hun alleen te zijn. Veel rivaliteit in de kindertijd, ruzie (ze steken elkaar aan met hun drukke buien), de ander is de lieveling van de ouders en wordt voorgetrokken, knallende ruzie als de ouders gaan kwakkelen met hun gezondheid en overlijden. '
Bovendien kun je ook om proberen te denken aan de voordelen met maar één kind, je kan het kind veel meer bieden, meer rust in huis, makkelijker ergens naartoe kunnen met 1 kind, makkelijker oppas of logeerplek vinden voor eentje.
Dat komt omdat je nooit de positieve verhalen hoort. En je vergeet alles wat je daarvan leert, dingen die je met vrienden/klasgenoten niet leert. Het is verschillend maar of het één nu zoveel fijner is dan het andere weet ik niet en helpt hier niet. Logeren in je eentje is vaak helemaal niet prettig voor veel kinderen die logeren nog wat eng vinden. Later lijkt het mij ook niet fijn om geen schoonzus/zwager te hebben en neefjes/nichtjes met dezelfde opa/oma als jouw kinderen. Nogmaals, het is anders, het heeft voordelen en nadelen.
Ik vind het gebrek aan familieverplichtingen juist weer een enorm voordeel 
Bij ons is een tweede kind ook niet gelukt. Na een probleemloze zwangerschap en bevalling van mijn zoon duurde het lang voordat ik weer zwanger was en als ik dan zwanger was eindigde dat in een miskraam. In totaal heb ik 5 miskramen gehad. Wij zijn blijven proberen voor een tweede kind tot ik 35 was. Daar lag bij ons de grens. Toen heeft mijn man zich laten steriliseren zodat we het echt van ons af konden zetten. Ik ben er wel heel verdrietig om geweest maar ik had gelukkig geen last van jaloerse gevoelens en vond het ook niet moeilijk om bij andere mensen op kraamvisite te gaan. We zijn het toen maar van de positieve kant gaan bekijken want 1 kind kost natuurlijk veel minder dan twee of meer. Wij gingen vaker op vakantie en weekeinden weg. Mijn zoon heeft een broer of zus nooit gemist en juist omdat hij alleen was maakt hij makkelijk contact met anderen. Alswe op vakantie gingen dan had hij zo een vriendje of vriendinnetje. Sterkte verder voor jou!
Dit topic is wel vijf jaar oud he...
JohnnyC. schreef op 10-07-2021 om 13:40:
Dit topic is wel vijf jaar oud he...
Haha, dat had ik niet gezien😊
JohnnyC. schreef op 10-07-2021 om 13:40:
Dit topic is wel vijf jaar oud he...
Nee he 😄😄 Nou, wie weet heeft iemand anders er nog wat aan 
hoi lieve TO
ook ik begrijp hoe je je voelt. Ik werd zwanger op mijn 22e en daarna nooit weer. Na ziekenhuisbezoeken bleek de kans op een zwangerschap minder dan 1% te zijn. We hadden blijkbaar ongemerkt enorm geluk gehad bij de eerste zwangerschap. De eerste jaren was ik erg verdrietig en elke keer weer erg van slag als ik ongesteld was of andere zwangere vrouwen zag. Ik was met name jaloers als ze zwanger waren van de tweede!
Toch heeft een terloopse opmerking van een collega mij aan het denken gezet. Simpel: geniet van wat je al wel hebt. En er liep een lief hummeltje rond. Terwijl ik daar niet eens intens van kon genieten omdat ik rouwde om de tweede die er niet kwam!
De knop ging bij mij om.. mijn dochter was toen 4. Het risico bij icsi was mij destijds ook te groot, want zo lang bestond dat nog niet en ik wilde gewoon al die stress niet meer. Ik heb het er ook nooit meer moeilijk mee gehad. Inmiddels is mijn dochter 22 en het huis uit. We hebben een enorm fijne tijd gehad met ons drieen en ook nu nog een heel goede band met haar.
Mijn advies is dus: je mag er om rouwen maar spreek jezelf ook streng toe. Heb jij nu al niet veel meer dan je ook gehoopt/verwacht hebt? Een man, een kind.. in principe al een fijn gezin. Staar je niet blind op het ideaalplaatje van een tweede kind. Ook met 1 kind kun je al een compleet gezin zijn. Ik wil je alleen maar vele jaren van verdriet besparen waarbij je je focust op wat had kunnen zijn en je het mooie wat je nu hebt niet meer goed kunt zien. Geniet!
ooohh..ook niet gezien dat het al een oud topic is☺️
hallo,
Ook ik had graag een broer of zus gehad voor onze dochter helaas dat is niet gelukt en daar heb ik wel veel last van
Ik heb een zoon van 11 en vind het in de vakanties nog steeds lastig dat hij geen broertje of zusje heeft. Zijn neefjes en nichtjes zijn veel ouder. Het komt altijd wel weer goed maar ik moet wel van alles organiseren. Vooral ik de zomer zijn er wel eens weken dat hij weinig te doen heeft.
MoederAnne schreef op 25-04-2022 om 07:46:
Ik heb een zoon van 11 en vind het in de vakanties nog steeds lastig dat hij geen broertje of zusje heeft. Zijn neefjes en nichtjes zijn veel ouder. Het komt altijd wel weer goed maar ik moet wel van alles organiseren. Vooral ik de zomer zijn er wel eens weken dat hij weinig te doen heeft.
Heeft hij niet geleerd zichzelf te vermaken? Ik ben enigkind en vond het heerlijk om een beetje zelf aan te rommelen in de vakantie.
redbulletje schreef op 25-04-2022 om 09:30:
[..]
Heeft hij niet geleerd zichzelf te vermaken? Ik ben enigkind en vond het heerlijk om een beetje zelf aan te rommelen in de vakantie.
Als dat niet in je karakter zit kun je dat ook niet leren he? Jij vond het heerlijk, dus jij hoefde het niet eens te leren. Bijzondere opmerking dit. Mijn kinderen vonden het ook altijd saai in de grote vakanties als vriendjes niet tegelijk op vakantie waren. Overigens denk ik dat dat dus ook speelt als je meer kinderen hebt. Tenzij je dus kinderen hebt met het karakter als dat van jou.
Maar toch niet iedereen is tegelijk met vakantie?
Misschien komt TO nog reageren 😀
Ik snap het verdriet wel
redbulletje schreef op 25-04-2022 om 10:56:
Maar toch niet iedereen is tegelijk met vakantie?
Het kan best zo uitkomen dat veel vriendjes tegelijk zijn, of bij oma logeren of een dagje weg zijn. Hier was het altijd best stil in vakanties.
clivia53 schreef op 25-04-2022 om 11:00:
Misschien komt TO nog reageren 😀
na bijna zes jaar?
ja zo leuk zijn
