Vriend weet niet of hij een tweede kindje wil

Temet schreef op 27-07-2021 om 10:08:

O ja, nog even over de impertinente ' waarom heb je zo lang gewacht' vraag. Het komt nogal eens voor dat iemand pas na haar dertigste een relatie krijgt die stabiel genoeg lijkt om daarbinnen kinderen te willen grootbrengen. Misschien wil een vrouw rond haar 30e wel kinderen, maar als er net op dat moment geen partner voorhanden is en alleenstaand moederschap is niet het streven, dan gaat het wat ver om je door de eerste de beste scharrel te laten bezwangeren, nietwaar? Komt er uiteindelijk wel een partner in beeld dan is het ook niet zo vreemd om het even aan te kijken en ja, dan ben je zo ineens de 35 gepasseerd voor het eerste kind zich aandient. Zo gaan die dingen.

Ik vind het geen vreemde vraag. Een beetje onbeleefd hooguit. Er kunnen tientallen redenen voor zijn. En die maken wat mij betreft wel uit voor het hele verhaal.

Ik ken genoeg stellen die al heel lang samen zijn, en blijven uitstellen om allerlei dingen (koophuis, carrière, reizen etc etc.). En ook stellen waarbij de man allang wil maar de vrouw allerlei redenen heeft/bedenkt om nog even te wachten. Stel, zoiets is nu het geval, dan denk ik: had er maar eerder aan gedacht ipv nu je zieke man onder druk zetten. 

We weten echter helemaal niet of dat het geval is! Ik bedoel alleen dat het uitmaakt voor het hele plaatje. En omdat TO (en sommige reageerders ook) de overspannenheid van haar man niet echt OP-waardig vindt, wordt er wel bij mij het beeld aangewakkerd dat het precies moet gaan hoe TO had gepland en anders wordt ze boos. 

Mayra schreef op 27-07-2021 om 09:06:

Bedankt voor alle reacties. Goed om zo input van anderen te krijgen. Ik snap dat hij tijd nodig heeft, maar ik baal ervan. Ik ben er boos en gefrustreerd over, en nee dat lost helemaal niets op.
Zijn niet weten weegt zwaarder dan mijn wens, en dat voelt hard en oneerlijk, maar is wel hoe het is. Ik wil samen voor een kind gaan, niet alleen, maar dat ik in de afhankelijke en afwachtende positie zit vind ik vreselijk moeilijk.

en dat mag hè? Het is hartstikke klote dat er nu een ‘beslissing’ ligt die mogelijk ingegeven is door burn out. En daar mag je verdrietig om zijn. 
Het kan naast elkaar bestaan. 

impala schreef op 27-07-2021 om 13:12:

[..]

Hoe zie je dat voor je dan? Dat ze een andere man gaat zoeken? Of dat ze stiekem de pil gaat vergeten? Of tegen hem zegt: het maakt me niet uit hoe jij erover denkt of hoe jij je voelt, ik stop nu met de pil. (Dus als je nog wil vrijen weet je wat ervan komt..)?

Ik zei in hetzelfde bericht dit: 

Ik snap wel dat het afwachten lastig is. Hij hakt de knoop niet door en jij wil het niet doen, want de enige manier om de knoop door te hakken is door te zeggen "we laten het hierbij", terwijl je juist graag een tweede wilt. Dat is inderdaad moeilijk.

Oftewel: ze kan er ook zelf voor kiezen dat ze niet meer wil wachten en er dus geen tweede komt. 

Maree schreef op 27-07-2021 om 13:34:

[..]

Ik zei in hetzelfde bericht dit:

Ik snap wel dat het afwachten lastig is. Hij hakt de knoop niet door en jij wil het niet doen, want de enige manier om de knoop door te hakken is door te zeggen "we laten het hierbij", terwijl je juist graag een tweede wilt. Dat is inderdaad moeilijk.

Oftewel: ze kan er ook zelf voor kiezen dat ze niet meer wil wachten en er dus geen tweede komt.

Zo las ik jouw post ook, dat ze zelf ook een keuze mag maken als het laten bungelen bij haar boosheid en frustratie opwekt en ben ik het ook mee eens. 

Aviendha schreef op 27-07-2021 om 12:59:

[..]

Ik vind het geen vreemde vraag. Een beetje onbeleefd hooguit. Er kunnen tientallen redenen voor zijn. En die maken wat mij betreft wel uit voor het hele verhaal.

Ik ken genoeg stellen die al heel lang samen zijn, en blijven uitstellen om allerlei dingen (koophuis, carrière, reizen etc etc.). En ook stellen waarbij de man allang wil maar de vrouw allerlei redenen heeft/bedenkt om nog even te wachten. Stel, zoiets is nu het geval, dan denk ik: had er maar eerder aan gedacht ipv nu je zieke man onder druk zetten.

We weten echter helemaal niet of dat het geval is! Ik bedoel alleen dat het uitmaakt voor het hele plaatje. En omdat TO (en sommige reageerders ook) de overspannenheid van haar man niet echt OP-waardig vindt, wordt er wel bij mij het beeld aangewakkerd dat het precies moet gaan hoe TO had gepland en anders wordt ze boos.

Precies, ik vind dat nogal een verschil. TO is nu eind 30 met een kind van 1, haar man is nog wat ouder. Dat betekent dat ze al laat waren met beginnen, tenzij ze eerst jarenlang hebben geprobeerd zonder resultaat, maar dat verwacht ik niet anders had TO dit vast beschreven. 

Je weet als je zolang wacht, dat het niet vanzelfsprekend is dat je nog twee kinderen gaat krijgen. Dat kan allerlei redenen hebben, maar feit is dat hoe langer je het uitstelt des te minder kans je hebt op meerdere zwangerschappen en kinderen. 

Daarom vind ik het raar dat dit nu zo rauw op haar dak valt. Het is algemeen bekend dat de kansen minder worden, dat is puur biologisch, maar ook door factoren als in dit topic omschreven. Ouder zijn bij het eerste kind betekent ook minder flexibel zijn, minder energie hebben, meer het gevoel hebben dat je veel inlevert ten opzichte van het leven dat je daarvoor had, omdat je het als 40-jarige vaak goed voor elkaar hebt. Dan kan het contrast groter zijn. 

Misschien kun je je zegeningen tellen dat je tenminste 1 kind hebt gekregen en genieten van wat je allemaal wel hebt? 

Sassenach schreef op 27-07-2021 om 11:29:

[..]

Dus nogmaals: zie hem als bondgenoot i.p.v. een tegenstander. Spreek uit dat je de situatie zo vervelend vindt voor jullie beiden. Vraag wat hij nodig heeft om goed te herstellen en ervoor te durven gaan. Steun hem daarin. Geef aan wat jij van hem nodig hebt om om te kunnen gaan met jouw gevoel.

Ik vind dit een uitstekende tip van Sannenach. Ik kan me voorstellen dat hij in deze situatie huizenhoog opziet tegen de beslissing om al dan niet voor gezinsuitbreiding te gaan. Dat is veel te groot.

Anderzijds vind ik dat jij je gevoelens ook niet zomaar opzij hoeft te zetten. Kortom: ga in gesprek. Toon begrip, kijk samen hoe je eventueel de eerste, intensieve, tijd voor hem zou kunnen verlichten. En bedenk: een kind blijft niet altijd intensief zorgbehoevend (tenzij het iets mankeert natuurlijk, maar dat is een ander verhaal...).

Probeer, met hem, ook verder te kijken dan de baby- en peutertijd. Praat eventueel met stellen die al oudere kinderen hebben. Maar in elk geval: communiceer. Je hoeft niet passief te wachten tot hij een beslissing neemt. Je kunt hem hierin ook helpen zaken op een rijtje te zetten.

Veel sterkte gewenst, het lijkt me echt enorm lastig...

Ik lees hier reacties als, "waarover moet gecommuniceerd" worden en "je hebt het maar te aanvaarden, hij wil het niet". Daar heb ik het een beetje moeilijk mee. De partner die (nog) niet wil trekt doorgaans aan het langste eind. En uiteraard helemaal akkoord dat je een kind niet kan en mag afdwingen. Je gaat er samen voor of niet. Maar dat betekent niet dat het voor de partner die wel wil, niet ontzettend verdrietig is. Die gaat door een soort rouwproces want de kinderwens is niet (volledig) vervuld. Deze gevoelens mogen toch ook bespreekbaar zijn? 

In deze situatie denk ik ook dat het beter is om nog even te wachten. Maar ik begrijp dat de onzekerheid nu ontzettend doorweegt. Kunnen jullie geen compromis sluiten? Bv. we spreken er x (voor beiden aanvaardbaar) aantal maanden niet over maar dan wil je een klaar en duidelijk antwoord? Waarbij nee ook een antwoord kan zijn? En intussen kan je proberen om je man zoveel mogelijk te ondersteunen in zijn proces om beter te worden. Los van het feit of hij uiteindelijk wel of niet een 2e kindje wil, het kan jullie relatie sterker maken.

Mayra schreef op 26-07-2021 om 15:39:

Bedankt voor de reactie!
Hij vindt dochter heel leuk en is er heel blij mee, maar vindt het ook veel tijd kosten. Hij kan zich niet voorstellen hoe dat wordt met een tweede erbij.
Daarnaast zit hij nu overspannen thuis, en wil nu geen levensbeslissingen nemen. Het verwacht in november wel opgeknapt te zijn, en wil dus wachten. Terwijl ik denk, je wil wel of niet een tweede, laten we dat alsjeblieft nu beslissen. Deze onzekerheid vind ik vreselijk, en ik voel me zo afhankelijk. Als hij niet wil houdt het op (qua kinderen), als ik teveel erover zeur dan zal het vast een 'nee' worden, dus kan ik voor mijn gevoel alleen maar braaf afwachten. En dat wil ik niet

Overspannen thuis zitten en het nu al (te?) veel tijd vinden kosten is nu niet bepaald een goede uitgangspositie om te gaan voor een tweede kind. 

Je wilt van hem weten of hij het wel of niet wilt. Op dit moment niet. Hij twijfelt en wil het nu dus niet. Lijkt me alleen maar eerlijk van hem. 

Ook "nee" is een antwoord en "nu niet" ook, maar dat lijk jij niet te accepteren. En voor jezelf: een man overspannen thuis hebben zitten en dat hij het al (te?) veel tijd vindt kosten, is nu ook niet bepaald een fijne uitgangspositie voor 'n kindje erbij. 

Mayra, ik ben heel benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Is je man al hersteld en hebben jullie het er nog over kunnen hebben in november (of misschien december pas)?

wat fijn mayra!

Wat fijn om te horen, Mayra! Ik wens jullie alle geluk