Vriend weet niet of hij een tweede kindje wil
Hallo,
Graag even met jullie sparren. Samen met mijn vriend hebben we een dochter van 14 maanden. Eerder hebben we altijd gesproken over 2 kinderen krijgen, maar toen ik gister weer eens vroeg wanneer we voor een tweede gaan, gaf hij aan het nog steeds niet te weten.
Mijn vriend is 40 en ik ben 39. Heel veel tijd om te wachten is er niet. Ik baal er zo van. Aan het begin van dit jaar hebben we afgesproken om in juni de knoop door te hakken. Nu is het juli en wil hij wachten tot november met de beslissing maken. Ik voel me zo aan het lijntje gehouden. Ik heb steeds aangegeven graag een tweede te willen, en het wachten valt me zwaar. Elke maand hoop ik dat we er weer voor gaan. Dat ik nu weer 4 maanden moet wachten maakt me verdrietig en boos tegelijk.
Hoe zouden jullie hier mee omgaan? Ik weet echt niet wat ik nu moet, ik voel me boos, verdrietig, stil, alles tegelijk.
hier 1 kind..inmiddels volwassen..wilden ook 2e..medisch niet gelukt en achteraf ben ik daar ms ook wel dankbaar voor. Vond het heerlijk relaxed met 1 (makkelijk) kind en zou er niet aan moeten denken meer te hebben. Je man geeft aan dat het wel veel tijd kost..hij is er niet over uit of hij wel een 2e wil (neigt dus naar nee). Vraag hem of hij het erg zou vinden als het bij 1 blijft..of hij tevreden is met het gezin wat er nu is..ms vind hij het wel best zo en heeft geen behoefte aan nog een tweede kind. Ms maakt jouw duidelijke wens naar een 2e hem wel zenuwachtig..en durft hij niet gelijk nee te zeggen. Ms gaat hij er voor..voor jou..maar zijn wens zal het zeker niet zijn dat is wel duidelijk.
Julali schreef op 26-07-2021 om 20:27:
[..]
Het is ook zijn kind he? En hij wil niet. Hoe duidelijk will je het hebben?
Hij kan het nu niet..willen en kunnen zijn niet hetzelfde. Tegen iemand met een gebroken enkel zeg je ook niet: hij wil nu even geen halve marathon lopen. Waarom heb je het bij een geestelijke aandoening dan ineens over een gebrek aan motivatie ipv over een ziekte? Beetje overspannen en een burnout is ook niet hetzelfde. Je noemt iemand met een depressie ook niet af en toe een beetje somber. Het gaat om fysieke en geestelijke uitputting
Dat overspannen thuis vind ik wel even een essentieel onderdeel wat je in je openingspost niet benoemde. Bijzonder dat je dat niet noemde, heb je zelf door hoe een grote impact dat heeft? Ik zou als man overspannen is, ook zeker niet gaan voor een 2e. Jullie huwelijk zou niet het eerste zijn wat de druk van nog een kleine baby erbij niet aan kan.
Jullie huwelijk en geluk samen is de basis. Kinderen zijn dan iets wat daarbij komt. Werk aan die basis nu.
Ik heb misschien iets gemist, maar ik zie dat mensen schrijven dat de man van ts niet wil terwijl ik begreep dat hij nu niet wil, want overspannen.
Ik kreeg de eerste toen ik 37 was. Vervolgens heb ik een tijd op mijn partner moeten inpraten voor hij een tweede wilde. Hij was niet overspannen, maar had vage bezwaren die naar mijn idee vooral neerkwamen op koudwatervrees (als iemand die werkelijk nooit moeilijk doet over geld ineens over kosten begint te pruttelen is er mi iets anders aan de hand). Toen ik hem dan eindelijk had omgepraat was ik redelijk vlot daarna zwanger en dochter kwam toen ik 40 jaar en 8 maanden was. Mijn ervaringen: een tweede kind is veel minder ingrijpend dan een eerste kind, en het is prettig als er een aantal jaren tussen nr 1 en 2 zitten. Mijn oudste was bijna 3 toen ik weer zwanger werd. Zo'n kind kan nog niet zonder toezicht, maar is wel een heel stuk minder hulpeloos en beter aanspreekbaar dan een kind van 1.
Ik denk dat TS er goed aan doet om tegen man te zeggen dat ze dit heel graag wil, maar dat ze snapt dat mans hoofd er niet naar staat en dat ze het tot het einde van het jaar er niet meer over zal hebben. Die maand of 2 extra maakt ook amper uit. Tegen de jaarwisseling is de oudste al weer veel minder baby, is manlief hopelijk wat hersteld en is het nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Er wordt ontzettend paniekerig gedaan overafnemende vruchtbaarheid bij vrouwen en hoewel die vruchtbaarheid natuurlijk inderdaad afneemt is de kans ook gewoon aanzienlijk dat iemand die op haar 37e een gezond kind op de wereld zet dat kunstje 3 of 4 jaar later kan herhalen. Uitstellen van de beslissing tot je 50e is niet reeel, maar de discussie parkeren tot januari lijkt me in dit geval geen slecht idee.
O ja, nog even over de impertinente ' waarom heb je zo lang gewacht' vraag. Het komt nogal eens voor dat iemand pas na haar dertigste een relatie krijgt die stabiel genoeg lijkt om daarbinnen kinderen te willen grootbrengen. Misschien wil een vrouw rond haar 30e wel kinderen, maar als er net op dat moment geen partner voorhanden is en alleenstaand moederschap is niet het streven, dan gaat het wat ver om je door de eerste de beste scharrel te laten bezwangeren, nietwaar? Komt er uiteindelijk wel een partner in beeld dan is het ook niet zo vreemd om het even aan te kijken en ja, dan ben je zo ineens de 35 gepasseerd voor het eerste kind zich aandient. Zo gaan die dingen.
Groeten,
Temet
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 17:33:
[..]
Ik zit meer op de lijn van Annej. De tijd is nu beperkt om nog een kind te krijgen, en het is geen ideaal moment, maar dingen hebben de neiging om wel weer op zijn plek te vallen. Niemand weet of ze als alleenstaande ouder eindigt met twee kinderen, maar dan heb je in elk geval die kinderen (en die zijn meestal bestendiger dan liefdesrelaties).
Hoezo twee een burn-out? Legio vrouwen en mannen zijn kostwinner en hoofdverzorger. Dat gaat prima hoor.
Ja joh, boeiend of je die kinderen een scheiding aan doet, heb jij tenminste lekker je kinderen.
Wat een fijne insteek als moeder.
Temet ik ben het volledig met je bericht eens (met name over de paniek over afnemende vruchtbaarheid) maar ik struikel wel een beetje over het stukje ompraten. Ik lees dit vaker in posts, dat mensen de twijfels van hun man afdoen als koudwatervrees terwijl er al eentje rondloopt. Zijn twijfels gebaseerd op zijn ervaringen zijn toch net zo legitiem als de wens/hoop/verwachting van de ander die dat baseert op haar ervaring van de huidige situatie. Het zou mij echt niet lekker zitten als zo'n enorme keuze gebaseerd zou zijn op de ander overhalen.
Temet schreef op 27-07-2021 om 10:08:
Ik heb misschien iets gemist, maar ik zie dat mensen schrijven dat de man van ts niet wil terwijl ik begreep dat hij nu niet wil, want overspannen.
[...]
"Nu niet" betekent "Nee, maar misschien verander ik later naar ja". In mijn ogen dan.
TO, ik vind dat je wel heel licht over de overspannenheid van je man denkt en het terloops even aanstipt in een post. Ik weet uit ervaring hoe een onvervulde kinderwens voelt en wat het met je kan doen, maar ook een man mag zich gewoon bedenken hè en terugkomen op eerdere afspraken. Misschien heeft het te maken met zijn gemoedstoestand, maar misschien ook helemaal niet gezien hij aangeeft dat het veel tijd kost. Zijn nee is net zo legitiem als een ja, ongeacht de reden.
Hij zal je waarschijnlijk niet bewust laten bungelen nu, maar het ook erg moeilijk vinden je een definitieve nee te geven. Je kunt dat zwak vinden, maar vergeet niet dat hij overspannen is en keuzes maken dan extra moeilijk zijn. Heeft hij hulp?
Ik zou het voor nu laten rusten tot november en zien hoe het er dan voorstaat, zonder er ook maar 1 keer op terug te komen, het echt laten rusten dus.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 09:14:
[..]
Huh? Die man zegt nee, wat valt er nog te communiceren dan?
Genoeg: want man zegt geen nee: hij wil de keuze uitstellen tot november omdat hij nu door zijn overspannenheid geen grote beslissingen wil nemen (en terecht in mijn ogen)
Maar wel of geen 2e kind daar zit bij zowel to als haar man verdriet/machteloosheid en frustratie bij: daar op een goede manier over communiceren lijkt me zeer essentieel voor de relatie en het gezin: of dat nu in de toekomst uit 3 of 4 personen bestaat.
Viva-amber schreef op 27-07-2021 om 10:03:
[..]
Hij kan het nu niet..willen en kunnen zijn niet hetzelfde. Tegen iemand met een gebroken enkel zeg je ook niet: hij wil nu even geen halve marathon lopen. Waarom heb je het bij een geestelijke aandoening dan ineens over een gebrek aan motivatie ipv over een ziekte? Beetje overspannen en een burnout is ook niet hetzelfde. Je noemt iemand met een depressie ook niet af en toe een beetje somber. Het gaat om fysieke en geestelijke uitputting
Ik bedoel dat hij het nu niet wil, omdat hij het nu niet ziet zitten door zijn psychische gesteldheid. Hij weet niet of hij het wil als hij zich goed voelt.
Dan ga je hem toch geen kind in de maag splitsen? Ik reageerde op een post die dat suggereerde dat TO er gewoon voor moest gaan, want anders bij een gebroken enkel kan het wel nu. Ik neem tenminste aan dat ze nog wel seks hebben.
Mayra schreef op 27-07-2021 om 09:06:
Bedankt voor alle reacties. Goed om zo input van anderen te krijgen. Ik snap dat hij tijd nodig heeft, maar ik baal ervan. Ik ben er boos en gefrustreerd over, en nee dat lost helemaal niets op.
Zijn niet weten weegt zwaarder dan mijn wens, en dat voelt hard en oneerlijk, maar is wel hoe het is. Ik wil samen voor een kind gaan, niet alleen, maar dat ik in de afhankelijke en afwachtende positie zit vind ik vreselijk moeilijk.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou voelt of jij de afhankelijke bent in deze situatie, waardoor je er geen invloed op kunt uitoefenen. Ik wil je de tip geven om op te passen dat je je boosheid en verdriet niet op hem gaat richten, maar op de situatie. Anders zou dit gevoel er voor kunnen gaan zorgen dat jullie tegenover elkaar komen te staan i.p.v. naast elkaar. Helemaal als jullie in een verwijtende sfeer terecht gaan komen.
Grote kans dat jouw vriend het heel moeilijk vindt en er verdriet van heeft dat hij jou nu niet kan bieden wat jij zo graag wil. Hij heeft er niet voor gekozen om overspannen te raken en zit ook net als jij in een rotsituatie.
Dus nogmaals: zie hem als bondgenoot i.p.v. een tegenstander. Spreek uit dat je de situatie zo vervelend vindt voor jullie beiden. Vraag wat hij nodig heeft om goed te herstellen en ervoor te durven gaan. Steun hem daarin. Geef aan wat jij van hem nodig hebt om om te kunnen gaan met jouw gevoel.
ik zou het sowieso laten rusten, het lijkt me voor hem ook erg vervelend dat hij je nu geen uitsluitsel kan geven. Misschien wordt het toch nog een ja maar het kan ook een definitieve nee worden.
Waar komt die enorme boosheid vandaan? Ik snap dat het niet leuk is en jij een sterke drang hebt, maar boosheid? Zit er niet iets heel anders achter?
Arme mannen, het is duidelijk dat er een aantal vrouwen zijn die hun belangen boven anderen stellen. Ziek vind ik het!
Vrijevlinder schreef op 27-07-2021 om 12:08:
Waar komt die enorme boosheid vandaan? Ik snap dat het niet leuk is en jij een sterke drang hebt, maar boosheid? Zit er niet iets heel anders achter?
Arme mannen, het is duidelijk dat er een aantal vrouwen zijn die hun belangen boven anderen stellen. Ziek vind ik het!
Ik ook, ik sta ervan te kijken hoe ver vrouwen bereid zijn te gaan.
ik zou alleen een 2e kind willen als mijn man er ook zo in zou staan, zo niet, dan zou het bij 1 kind blijven. Wij hebben jaren geleden beiden besloten dat we het bij 1 kind zouden houden.
