43 jaar ongepland zwanger, baby is welkom maar ben toch verdrietig
Weken geleden zonder voorbehoedsmiddel seks gehad met mijn man. Dit doen we nooit, maar het gebeurde en we hebben er daarna niet meer over nagedacht. Ik ben al 43 en dan verwacht je niet van 1 keer gelijk zwanger te worden. Dit bleek dus wel zo te zijn. Voor ons een grote schok, maar in eerste instantie hadden we toch het gevoel van 'Dit heeft zo moeten zijn'. We hebben 2 kinderen (leeftijd middelbare school) waar we heel blij mee zijn. Helaas waren mijn zwangerschappen voor mij zwaar en heb ik een chronische ziekte. Daarom hebben wij destijds besloten om het bij 2 kinderen te laten. We durfden het gewoon niet aan.
Toen ik toch zwanger bleek te zijn waren we dus even blij. De blijdschap duurde bij mij niet zo lang omdat ik gelijk heel erg misselijk werd en de hele dag door aan het spugen was. Mijn lichamelijke conditie, mijn leeftijd en het leeftijdsverschil tussen dit kindje en onze pubers werden voor mij toch weer een obstakel. Ik heb een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek en moest toch nog een week wachten voor ik langs kon komen. In die tijd kon ik ook langskomen bij de verloskundige. Zij was ontzettend lief en ze heeft een echo gemaakt. Ik was inmiddels 8 weken zwanger en embryo + kloppend hartje waren goed te zien. Ik kon na het zien van het hartje, zo was mijn gevoel, geen abortus meer doen. Mijn man deelde dit gevoel. Al gaf hij wel aan dat het mijn lichaam is en als ik het echt niet kan/wil dragen, hij mij steunt bij het doen van een abortus.
We hebben samen besloten om wel voor een kindje te gaan. Nipt en echo's zijn tot nu toe goed en ik ben inmiddels 17 weken zwanger. Af en toe voel ik ons kindje al.
En toch..... maak ik mij ontzettend veel zorgen, ben ik verdrietig en denk ik nog steeds iedere dag dat ik dit eigenlijk niet meer wil. De hele zwangerschap voelt als 'overleven' en volhouden tot ik bevallen ben. Maar ik wil helemaal niet bevallen! Dat kan ik echt niet meer! Het voelt alsof mijn leven weer verder kan als ik niet meer zwanger ben, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Er is weer een baby en we beginnen opnieuw. De gebroken nachten, peuterspeelzaal, een kleuter, de basisschool.... het lijkt mij allemaal verschrikkelijk. Vooral de zorgen die er weer zullen zijn. We zijn heel blij met onze grote kinderen. Ze kunnen goed met ons praten en zijn lekker zelfstandig. Straks is er weer een kleine die dit allemaal niet kan en het duurt wel even voor ze naar de middelbare school gaan.
Ik voel mij vreselijk egoïstisch en schuldig als ik dit denk. Dit kindje heeft niet om zijn komst gevraagd en ik wil ook absoluut niet dat hem iets overkomt. Maar waarom blijf ik dan verdrietig over zijn komst? Ik vind het heel erg moeilijk en ik weet niet goed hoe ik met deze gevoelens om moet gaan. Zijn er meer moeders/ouders die dit herkennen? Of die tips hebben hoe ik hiermee om kan gaan?
Ik snap de twijfels wel. Je toekomst ziet er ineens anders uit en in plaats van dat je tijd hebt om dat te verwerken wordt je meegetrokken in een zware zwangerschap waar je geen lol aan beleefd.
Ik ben na een eerste heftige zwangerschap nu gewenst zwanger van nummer twee. Inmiddels derde trimester en ik herken je twijfels. Ik voel me beroerd, ik heb het gevoel dat mijn leven 9 maanden op pauze staat en ik aan het overleven ben. En dan betrap ik mijzelf ook steeds opnieuw op de gedachte of dit het waard is. Normaal ben ik heel positief maar nu zie ik overal beren op de weg, dingen die met twee kinderen niet of moeilijker gaan en dan voel ik mij schuldig dat ik hier aan begonnen ben. En dan heb ik er dus nog bewust voor gekozen. Overigens had ik dit bij nummer 1 ook en daar ben ik nu dolgelukkig mee, dus ik houd mij er aan vast dat als ik deze rotperiode achter de rug heb dat het goed komt.
Hoe staan je kinderen erin? Een collega heeft recent ook een baby gekregen in een gezin met tieners/pubers. Die lopen weg met de baby en er wordt nog net niet gevochten om wie de baby mag verzorgen. Dat scheelt enorm in die eerste fase waarin je vaak het gevoel hebt handen te kort te komen.
Ik wens je heel veel sterkte met deze zwangerschap. En hoop dat je na de bevalling de liefde voor dit nieuwe kindje kunt voelen en al je twijfels verdwijnen.
kan je de verloskundige niet mailen, met je verhaal over de bevalling. Ik vind het ook lastig om tegen eeb professional mijn ware gevoelens te bespreken. Ik voel altijd hun tijdsdruk en wil hun dan niet lastig vallen.
Maar gezien het een bevalling is, zou ik toch zoeken naar een manier on dit wel bespreekbaar te maken. Mailen, bij de receptie vast doorgeven dat je iets wilt bespreken, een briefje geven, je man het voorzetje laten doen etc.
Een nicht van mij was zelfs 45 toen zij onverwacht zwanger bleek te zijn. Er waren op dat moment al 3 kinderen tussen de 15 en 20.
Ze hadden er ooit heel bewust voor gekozen vroeg kinderen te krijgen en liefst kort op elkaar. Dat is gelukt en ze zijn een super gelukkig gezin.
inmiddels 5 jaar verder, zijn ze nog steeds een heel gelukkige gezin.
Alles waar ze tegenop zagen bleek helemaal niet lastig te zijn. Mijn nicht zegt nu zelfs dat ze met haar jongste de makkelijkste babytijd heeft gehad. Dit mede omdat de oudere kinderen het leuk vonden om af en toe met de baby bezig te zijn.
natuurlijk is hun leven anders verlopen dan gepland, maar ze zijn er nog steeds blij mee.
Hoop dat het jullie ook zo zal vergaan, dat jij later diegene bent die zegt, ik zag er toch zo tegenop, maar het is me met 100% meegevallen.
Goedemorgen, bedankt voor jullie reacties.
Mijn kinderen schrokken eerst heel erg van dit nieuws. Ze moesten zelfs huilen omdat ze bang waren voor de verandering die zou gaan komen. Mijn dochter wilde niet dat mensen dachten dat het haar kindje zou zijn. Mijn zoon trekt vooral naar mij toe en had het moeilijk met het idee van 'mama haar aandacht delen'. Nu is dat helemaal veranderd. Mijn dochter fantaseert hardop over de mogelijkheid dat zij voor moeder wordt aangezien en ik voor oma.... en dat is nu ineens leuk! Ze wil straks dolgraag shoppen voor de baby en kan niet wachten tot hij er is. Mijn zoon verdiept zich nu in de zwangerschap en wil steeds op de hoogte gehouden worden van de groei van de baby en of alles wel goed gaat. Zij zijn dus heel erg lief en willen graag helpen. Ook staan onze ouders en familieleden achter ons. Ze verheugen zich zelfs op de komst van een nieuwe baby. Het is voor mijn ouders al even geleden dat er een baby in de familie was (mijn kinderen zijn de jongste kleinkinderen) en mijn moeder vindt het fantastisch dat er toch nog een baby komt.
Ik ben dus eigenlijk de enige die het zwaar inziet en het moeilijk maakt voor mijzelf en iedereen om mij heen.
In het ziekenhuis kan ik aangemeld worden voor de pop-poli, omdat ik eerder last heb gehad van depressie tijdens en na de zwangerschap. Ik wil graag met iemand praten, maar ik zie er ook tegenop omdat het zoveel energie kost om dan weer naar het ziekenhuis te gaan en in deze zwangerschap voelt alles teveel. Het liefst zou ik de komende maanden thuis onder een dekentje willen liggen tot de baby er is. Deze week weer controle en ik zal mij toch aan gaan melden!
Wat betreft het afstaan ter adoptie na de bevalling: Nee, dat zou ik nooit kunnen. In de eerste weken heb ik eerlijk gezegd wel gedacht dat ik het aan een familielid zou kunnen geven. Dat is nu niet meer zo. Tot nu toe is er na mijn bevallingen gelijk liefde voor het kindje en ik hoop enorm dat het dit keer ook zo zal zijn.
dat je bekend bent met depressie rondom zwangerschap betekent ook dat je dus heel erg beïnvloed wordt door je hormonen. Realiseer je iig dat je gevoel volledig nep kan zijn he, het zijn die verdraaide hormonen die er nu voor zorgen en is niet de echte jij. Goed dat je naar een pop poli gaat. Echt doen!
ach TO, veel sterkte!
Klinkt alsof je een beetje aanschurkt tegen een prenatale depressie en dat is ontzettend rot. Deze tip had ik nog niet gezien, maar werd mij aangeraden door de verloskundige destijds:
https://psychezwangerschap.nl/
Hopelijk heb je hier wat aan.
43babyopkomst schreef op 23-04-2023 om 09:29:
(...)
In het ziekenhuis kan ik aangemeld worden voor de pop-poli, omdat ik eerder last heb gehad van depressie tijdens en na de zwangerschap. Ik wil graag met iemand praten, maar ik zie er ook tegenop omdat het zoveel energie kost om dan weer naar het ziekenhuis te gaan en in deze zwangerschap voelt alles teveel. Het liefst zou ik de komende maanden thuis onder een dekentje willen liggen tot de baby er is. Deze week weer controle en ik zal mij toch aan gaan melden!
(...)
Ik ben (om een heel andere reden) ook onder behandeling van een psycholoog van het ziekenhuis, zij is "gespecialiseerd" in zwangeren. In mijn ziekenhuis is het mogelijk om afspraken via webcam of anders telefonisch te doen, juist omdat zwangere vrouwen soms wat beperkt zijn qua mobiliteit. Misschien is zoiets bij jouw ziekenhuis ook mogelijk?
Fijn trouwens dat je kinderen zo positief reageren 
Ik wens je alle goeds!
Wat fijn dat je oudere kinderen naar de baby uitkijken. Het komt helemaal goed TO! Zorg goed voor jezelf en laat goed voor je zorgen
Ik heb heel globaal hetzelfde meegemaakt. Zelfde leeftijd, twee kinderen al op de middelbare school. Geen chronische ziekte, maar wel de gehele zwangerschap HG. Acht maanden kon ik niks. Alleen maar op de bank liggen.
Wel met het verschil dat we er allemaal heel blij mee waren. Ze is nu twee en het is gewoon één groot feest. We zijn allemaal stapeldol op haar. Een van de kinderen heeft inmiddels zelfs een vast oppasmoment in de week wanneer wij werken.
Ik was wel heel bang voor de bevalling. Maar ik ben met fentanyl bevallen, en ik heb er spijt van dat ik dat niet bij de eerste twee bevallingen gedaan heb. Het was m’n beste bevalling van de drie.
En bij deze geen gebroken nachten gehad. Ze kreeg borstvoeding waardoor ik altijd heel makkelijk weer sliep.
Ze is ook nog eens de makkelijkste en rustigste van de drie.
Kortom: hier een juichverhaal 
Misschien pakt het voor jou ook wel zo uit.
Even een update: Er is een afspraak voor mij gemaakt bij de pop-poli, ik kan daar vrij snel terecht. Dat ik er op dit forum over heb geschreven heeft mij meer rust gegeven. Blijkbaar werkt het voor mij om deze gevoelens op deze manier te uiten. De verdrietige gevoelens zijn niet weg, maar ik merk dat ik toch ook ga uitzien naar de komst van deze baby en dat ik benieuwd ben naar wat er 'uit' gaat komen. Dat is deze week voor het eerst! Ben ik toch blij mee. Misschien komt het uiteindelijk wel goed. Heb er helaas deze week ook lichamelijke klachten bij gekregen die het zwaarder maken en dat is verontrustend. Hopelijk kan ik mijn zorgen daarover ook kwijt bij de psycholoog.
Fijn dat je snel terecht kan en dat je deze week positieve gevoelens hebt ervaren! Inderdaad, schrijven op een forum kan, ondanks dat het best anoniem is (of misschien juist daardoor) heel prettig zijn.
43babyopkomst schreef op 01-05-2023 om 11:29:
Even een update: Er is een afspraak voor mij gemaakt bij de pop-poli, ik kan daar vrij snel terecht. Dat ik er op dit forum over heb geschreven heeft mij meer rust gegeven. Blijkbaar werkt het voor mij om deze gevoelens op deze manier te uiten. De verdrietige gevoelens zijn niet weg, maar ik merk dat ik toch ook ga uitzien naar de komst van deze baby en dat ik benieuwd ben naar wat er 'uit' gaat komen. Dat is deze week voor het eerst! Ben ik toch blij mee. Misschien komt het uiteindelijk wel goed. Heb er helaas deze week ook lichamelijke klachten bij gekregen die het zwaarder maken en dat is verontrustend. Hopelijk kan ik mijn zorgen daarover ook kwijt bij de psycholoog.
Dat klinkt best als een fijne update! Sowieso fijn zo'n terugkoppeling.
Vervelend dat je klachten hebt, ik hoop dat daar een remedie voor is.
dag,
Jullie hebben zonder anticonceptie gemeenschap gehad en hebben bewust een risico genomen,dit noem ik geen ongelukje.
Je had naar de ha kunnen gaan voor de morning after pil.
Het enige slachtoffer van dit verhaal is jullie kind.
Neem je verantwoordelijkheid en voedt dit kind met liefde op.
Scharrelkip schreef op 01-05-2023 om 13:00:
dag,
Jullie hebben zonder anticonceptie gemeenschap gehad en hebben bewust een risico genomen,dit noem ik geen ongelukje.
Je had naar de ha kunnen gaan voor de morning after pil.
Het enige slachtoffer van dit verhaal is jullie kind.
Neem je verantwoordelijkheid en voedt dit kind met liefde op.
Mag ik vragen wat het nut is van deze hatelijke reactie? Heb je alles wel gelezen? Ze is inmiddels bijna halverwege de zwangerschap, ze hebben allang besloten dat het kindje welkom is en dan kom je hiermee?
Scharrelkip schreef op 01-05-2023 om 13:00:
dag,
Jullie hebben zonder anticonceptie gemeenschap gehad en hebben bewust een risico genomen,dit noem ik geen ongelukje.
Je had naar de ha kunnen gaan voor de morning after pil.
Het enige slachtoffer van dit verhaal is jullie kind.
Neem je verantwoordelijkheid en voedt dit kind met liefde op.
Nou nou, speciaal een account aangemaakt om deze reactie te schrijven...toen de les 'als je niks aardigs te zeggen hebt, houd dan gewoon je mond' werd gegeven was jij zeker ziek of zo.
