Ongepland zwanger.
Lieve allemaal.
Ik zit even met iets waar ik het eigenlijk met niemand over kan hebben. Ik ben 25 en mama van 2lieve kindjes 4 & 2. Ik en me ex zijn nu een jaar uit elkaar en ik heb sinds 3/4 maanden een nieuwe lieve vriend. hij heeft al wel mijn ouders ontmoet alleen ik die van hem nog niet door een lastige band met zijn familie zijn familie is echt van de oude stempel zoals hij zegt en heeft een beeld in hun hoofd hoe alles moet en hoort zoals hij het verwoord. Me vriend is 32 en heeft het netjes voor elkaar eigen bedrijf eigen huis en we hebben het er over binnenkort samen te wonen alleen krijgt hij een paar maanden bezoek van een familie lid die nergens anders te recht kan en daarna zouden we gaan samen wonen met mijn kindjes waar hij ook geen problemen mee heeft. Nu ben ik er sinds vorige week maandag achter gekomen dat ik 6 weken in verwachten ben alleen ben ik zo bang om het hem te vertellen hoe moet ik dit aanpakken en hoe kan ik dit het beste doen we hebben het wel eens over kinderen gehad de ene keer zegt die zullen we een kindje maken en de andere keer is het weer over ongeveer 2 a 3jaar. Ik vindt het zo lastig vooral om het verhaal dat ik ze ouders nog nooit heb ontmoet en omdat hun echt een beeld hebben hoe het moet zoals hij zegt. En vanwege het bezoek dat een paar maanden bij hem zou verblijven. Ook omdat we pas kort samen zijn ook al hoor je dit wel eens vaker volgens mij vindt het gewoon heel lastig wil 't graag vertellen want ik zit er echt mee en als ik met hem ben kan ik ook eigelijk niet zonder alleen maar na te denken bij hem zijn. Hebben jullie tips of eigen verhalen ❤️
Liefs!! X
Elpisto schreef op 02-03-2023 om 14:37:
Poeh ja. Ongepland zwanger, dat kan gebeuren. Maar het na 3/4 maanden al over kinderen krijgen hebben. Kom op he. Je hebt al 2 kinderen. Denk daar eerst eens aan.
Het klinkt allemaal niet heel erg weloverwogen.
Eens!
Daarnaast, je kent hem amper en dat blijkt ook al uit het feit dat je hem nog niet hebt ingelicht over deze zwangerschap. Als dát al moeilijk voor je is, dan kun je je borst natmaken.
En al praten over samenwonen zelfs? Sorry, maar probeer eerst de kinderen eens op de 1e plaats te zetten en hen wat rust en stabiliteit te geven ipv weer met hun volgende ‘papa’ samenwoonplannen te maken.
Mija schreef op 02-03-2023 om 15:28:
[..]
Jouw vooronderstelling is dat je dan 'gewoon even' een overtijdbehandeling/abortus doet? Zo klinkt het in ieder geval. Niet voor iedereen is dat zo'n makkelijke, vanzelfsprekende beslissing. Ik snap overigens jouw overwegingen heel goed en ik ben het ook met je eens. Maar ik vind het wel belangrijk om evengoed te benadrukken dat abortus een recht is en nooit een morele verplichting kan zijn, naar niemand.
Nee hoor, nu vul je heel erg in. Ik denk absoluut niet licht over abortus of overtijdbehandeling! Maar in dit geval vind ik het gewoon ronduit onverstandig om deze baby geboren te laten worden. En soms moet je kiezen uit twee kwaden. Zoals ik al zei: eerste prioriteit zouden haar twee oudste kinderen moeten zijn. En ik zie geen scenario waarin hun prioriteit deze baby zou zijn.
TO zou mijn dochter kunnen zijn. Als die in dezelfde situatie zou zitten zou ik haar ook aanraden om deze zwangerschap niet uit te dragen. En om even gas terug te nemen in de relatie.
Bel alsjeblieft de FIOM. Je bevindt je in een hele lastige situatie. En je zult merken dat je van iedereen andere adviezen krijgt. Van mensen die het onverstandig vinden om nu de baby geboren te laten worden tot iemand die zegt er voor te gaan.
Iedereen benadrukt net weer een andere kant van het verhaal. Uiteindelijk gaat het erom of jij het ziet zitten om dit kind te krijgen. Het liefst natuurlijk met je partner maar het kan zijn dat hij het niet ziet zitten, zie jij het dan zitten om alleen drie kinderen op te voeden? Maar ook: als hij deze zwangerschap niet wil en je laat de zwangerschap afbreken.. wat doet dat met jou als het niet helemaal je keuze is. Wat doet dat met de relatie? Dit is echt behoorlijk ingrijpend. Je moet rustig kunnen praten met iemand. Natuurlijk mag je hier je vraag stellen maar ik denk dat je hierbij echt 1 op 1 begeleiding moet krijgen.
Verder zou ik zelf wel zo snel mogelijk dit aan je partner vertellen, dan weet je hoe de vlag erbij staat en kun je dit ook weer meenemen naar het FIOM.
Sterkte
Leene schreef op 02-03-2023 om 16:51:
Bel alsjeblieft de FIOM. Je bevindt je in een hele lastige situatie. En je zult merken dat je van iedereen andere adviezen krijgt. Van mensen die het onverstandig vinden om nu de baby geboren te laten worden tot iemand die zegt er voor te gaan.
Iedereen benadrukt net weer een andere kant van het verhaal. Uiteindelijk gaat het erom of jij het ziet zitten om dit kind te krijgen. Het liefst natuurlijk met je partner maar het kan zijn dat hij het niet ziet zitten, zie jij het dan zitten om alleen drie kinderen op te voeden? Maar ook: als hij deze zwangerschap niet wil en je laat de zwangerschap afbreken.. wat doet dat met jou als het niet helemaal je keuze is. Wat doet dat met de relatie? Dit is echt behoorlijk ingrijpend. Je moet rustig kunnen praten met iemand. Natuurlijk mag je hier je vraag stellen maar ik denk dat je hierbij echt 1 op 1 begeleiding moet krijgen.
Verder zou ik zelf wel zo snel mogelijk dit aan je partner vertellen, dan weet je hoe de vlag erbij staat en kun je dit ook weer meenemen naar het FIOM.
Sterkte
Inderdaad, het gaat niet enkel om het wel/niet krijgen van dit kind op zich, maar gaat zoveel verder.
In hoeverre ken je iemand na 3/4 maanden? En stel, je zet deze zwangerschap door, maar blijkt je relatie het tóch niet te redden? Ben je 25+, 3 kinderen van 2 verschillende vaders, 2 agenda’s qua co-ouderschap etc. In hoeverre kun je dit in deze fase van verliefdheid helder overzien? En dan beslis je voor een levend wezen die hier zelf niet om gevraagd heeft…..Een telefoontje met het FIOM is dus zéker geen overbodige luxe, net zo min als het bedenken of je het ook als alleenstaande moeder kunt redden met 3 kinderen onder 5 jaar!
Engeltje schreef op 02-03-2023 om 16:04:
[..]
Nee hoor, nu vul je heel erg in. Ik denk absoluut niet licht over abortus of overtijdbehandeling! Maar in dit geval vind ik het gewoon ronduit onverstandig om deze baby geboren te laten worden. En soms moet je kiezen uit twee kwaden. Zoals ik al zei: eerste prioriteit zouden haar twee oudste kinderen moeten zijn. En ik zie geen scenario waarin hun prioriteit deze baby zou zijn.
TO zou mijn dochter kunnen zijn. Als die in dezelfde situatie zou zitten zou ik haar ook aanraden om deze zwangerschap niet uit te dragen. En om even gas terug te nemen in de relatie.
Ik zou hetzelfde advies geven. Maar ik deins wel terug voor de morele druk, alsof het oneerlijk zou zijn tegenover de oudste kinderen als deze baby geboren wordt en ze dus eigenlijk geen keus heeft als ze een goede moeder wil zijn. Misschien ben ik erg ouderwets maar ik vind dat je een zwangerschap niet op dezelfde manier kan afwegen als, ik noem maar iets, de aankoop van een huis of het veranderen van baan.
Ik weet ook niet precies waar hem dat in zit, eerlijk gezegd. Ik ben echt zonder enige reserve voor het recht op abortus en zou zelf ook geen gewetensbezwaren hebben of een andere vrouw daarmee lastigvallen als dat aan de orde zou zijn. En tegelijkertijd vervult een zwangerschap me toch op de een of andere manier met ontzag en vind ik het niet passend om dat te reduceren tot louter een afweging van belangen. Het is wel een beslissing waar je echt achter moet staan, ook gevoelsmatig, en die je dus zorgvuldig moet nemen. Ik ben het eens met Leene dat het de moeite waard is om dat proces met iemand te doorlopen die je om geen enkele beslissing zal veroordelen en die weet waar je allemaal aan moet denken.
Volgens mij vraagt TO ook helemaal geen advies over abortus, maar wil ze weten hoe ze dit met haar vriend moet bespreken. Ik zou het gewoon doen TO, je kan het toch niet voor je houden de komende tijd. En bedenk van tevoren wat je van hem verwacht qua samenwonen, betrokkenheid bij de zwangerschap etc.
jammer dat je zo bang bent om het hem te vertellen
Tip zo snel mogelijk doen
Liefst nu nog
En van daaruit verder kijken
Sterkte
Engeltje schreef op 02-03-2023 om 14:55:
[..]
Dat is totaal niet wat ik bedoel. Ik oordeel niet over het zwanger raken. Wél over het idee dat TO blijkbaar heeft over een relatie terwijl er al 2 jonge kinderen zijn die haar en vooral rust en stabiliteit hard nodig hebben.
Inderdaad Elpisto, er spreekt niet echt doordachtheid uit haar handelen. Met 25 jaar 2 jonge kinderen en dan al een jaar gescheiden, dat is best vlot te noemen. Dan na een klein jaar de volgende relatie waar binnen (!) 4 maanden al gesproken wordt over samenwonen. En dan niet weten wat te doen bij een onverwachte zwangerschap…
D_1923, heb je zelf nog een moeder? Wat vindt die ervan?
En verder eens met Prillewits, bel met het FIOM, die kunnen je helpen alles op een rijtje te zetten. En bespreek het zsm met je vriend.
Maar wat je ook besluit: je hebt al 2 kinderen díe moeten je eerste prioriteit zijn.
Helemaal mee eens. Daarnaast: het niet durven vertellen aan je vriend zegt m.i. genoeg over je relatie.
Wat jammer, normaliter zou je een zwangerschap van de daken willen schreeuwen. Ik begrijp dat dat in dit geval anders ligt. Er zijn al veel goede adviezen gegeven, maar het belangrijkste is toch wel: durf je het risico aan om een kind op de wereld te zetten met iemand die je nog niet goed kent en daarmee ook de balans in je huidige gezinssamenstelling op de proef te stellen? Jouw keuze nu bepaalt de rest van je leven. Dat kan natuurlijk goed uitpakken, maar ik zou zo snel mogelijk je vriend op de hoogte brengen van jouw zwangerschap en kijken wat zijn reactie is. Dat kan jou sterken in de beslissing die je neemt. En bedenk ook: hoe goed ken jij jouw vriend? Klopt het dat hij jou niet aan zijn ouders wil voorstellen omdat hij een moeilijke relatie met hen heeft of is hij stiekem niet gewoon al bezet? Want weet je ook zeker dat er maandenlang een familielid bij hem blijft bivakkeren of is er een andere reden (iemand anders?) dat hij nog niet direct met jou in één huis wil wonen - wat ik me overigens goed kan voorstellen in zo'n nog prille relatie? Ben je ook weleens bij hem thuis geweest? (Sorry voor mijn wantrouwen, heb zelf wat slechte ervaringen op relationeel gebied, maar ik zou het toch even dubbelchecken bij hem. Vooral omdat het nu ook niet meer om jullie tweeën gaat.) Ik hoop dat je je vriend snel inlicht, en ik wens je veel wijsheid toe in de (nabije) toekomst.
gaan er bij niemand alarmbellen rinkelen dat deze meneer weleens gebonden kan zijn? Ze kan niet samenwonen want er komt 'een familielid' maanden over en ouders kan ze niet ontmoeten want zijn ouderwets, en over 6 maanden zijn ze niet meer ouderwets ofzo? Dan kan het ineens wel? Ik geloof er niks van.
Butterflywhy schreef op 03-03-2023 om 06:11:
gaan er bij niemand alarmbellen rinkelen dat deze meneer weleens gebonden kan zijn? Ze kan niet samenwonen want er komt 'een familielid' maanden over en ouders kan ze niet ontmoeten want zijn ouderwets, en over 6 maanden zijn ze niet meer ouderwets ofzo? Dan kan het ineens wel? Ik geloof er niks van.
Natuurlijk gaan er alarmbellen rinkelen. Bij mij wel. Ik denk dat de kans groot is dat ze dit kind alleen moet gaan opvoeden. Blijft nog steeds de vraag wat zíj wil. En alhoewel het er op lijkt dat veel mensen hier zeggen dat zij beter deze zwangerschap kan beëindigen, kan het toch zo zijn dat TO dat niet kan of wil. Hoe ongelooflijk moeilijk het ook kan zijn om deze zwangerschap door te zetten. Misschien komt ze tot de conclusie dat ze niet met deze zwangerschap door wil maar dat moet dan haar eigen keuze zijn en niet omdat partner vindt dat ze de zwangerschap maar moet afbreken of omdat de meerderheid van de reageerders dit absoluut zelf zou doen.
Daarom vind ik zelf het FIOM een hele goede organisatie. Die zijn niet mordicus tegen of voor abortus maar denken echt mee. Ook als iemand het kind wil houden in heel moeilijke omstandigheden. En er zijn echt wel vrouwen die in hele nare toestanden zitten en er toch voor kiezen om door te gaan met de zwangerschap. Ook al snapt de meerderheid dat dan niet.
En voor na deze moeilijke beslissing/periode raad ik haar aan om op meerdere fronten hulp te zoeken. In ieder geval even rustig aan te doen met relaties en sterker te worden in haar zelf zodat je niet gelijk aan ieder 'jandoedel' blijft hangen. ik voel me nu net opoe spreekt maar al die jonge vrouwen die zo snel weer in relaties stappen. 
Ik vind het wel apart dat jij al anderhalve week week dat je zwanger bent en dat je vriend dit nog niet weet. Dit is wel iets wat jullie beiden aan gaat en een situatie die wel een behoorlijke toets voor jullie relatie is.
Verdere oordelen over je levenskeuzes wil ik niet maken. Nee, jouw situatie zou ook niet mijn keuze zijn als ik het voor het zeggen had, maar dat geldt voor jou waarschijnlijk ook. Het is zo gelopen, het is nu aan jou om er volwassen mee om te gaan en de beste keuze te maken voor jullie situatie, ongeacht de mening van anderen.
Mija schreef op 02-03-2023 om 17:22:
[..]
Ik zou hetzelfde advies geven. Maar ik deins wel terug voor de morele druk, alsof het oneerlijk zou zijn tegenover de oudste kinderen als deze baby geboren wordt en ze dus eigenlijk geen keus heeft als ze een goede moeder wil zijn. Misschien ben ik erg ouderwets maar ik vind dat je een zwangerschap niet op dezelfde manier kan afwegen als, ik noem maar iets, de aankoop van een huis of het veranderen van baan.
Ik weet ook niet precies waar hem dat in zit, eerlijk gezegd. Ik ben echt zonder enige reserve voor het recht op abortus en zou zelf ook geen gewetensbezwaren hebben of een andere vrouw daarmee lastigvallen als dat aan de orde zou zijn. En tegelijkertijd vervult een zwangerschap me toch op de een of andere manier met ontzag en vind ik het niet passend om dat te reduceren tot louter een afweging van belangen. Het is wel een beslissing waar je echt achter moet staan, ook gevoelsmatig, en die je dus zorgvuldig moet nemen. Ik ben het eens met Leene dat het de moeite waard is om dat proces met iemand te doorlopen die je om geen enkele beslissing zal veroordelen en die weet waar je allemaal aan moet denken.
Ik lees nu pas je bijdrage goed. Ik ben het met je eens. Je bent niet ouderwets ( vind ik dan 
) veel vrouwen die een abortus in het verleden hebben gehad begeleid in een nieuwe zwangerschap En er waren er genoeg die blij waren met de gemaakte keuze. Alhoewel blij nu niet echt een goed woord is, want niemand ondergaat voor haar lol een abortus. Maar meer opgelucht en wetend dat het een goede keuze was. Maar er waren er toch ook die compleet onderuitgingen na en abortus. Echt compleet. Ook vrouwen die voor abortus waren en nog zijn. Soms in een nieuwe zwangerschap kwam alles weer boven. Er ligt echt een taboe op klagen over je abortus. Alsof je geen verdriet mag hebben. "want je wilde het toch zelf die abortus"
Ik vind de begeleiding na een abortus ook bepaald niet over om naar huis te schrijven.
het gaat inderdaad niet over "waar zullen we gaan wonen of waar willen we op vakantie"
En inderdaad je beschrijft het goed Mija: er wordt hier inderdaad gesuggereerd dat ze geen goede moeder kan zijn voor de oudste kinderen als ze het kind houdt. Dan heeft ze dus geen keuze meer. Maar als alles in iemand schreeuwt dat ze geen abortus wil dan zou ik dat nooit zomaar adviseren omdat wel te doen. En wie zegt dat ze geen goede moeder kan zijn met drie kinderen. Wel zal ze - als ze tot die keuze komt- heel veel hulp nodig hebben
Een ding weet ik wel: hoe meer support iemand krijgt hoe beter iemand uit een hele moeilijke situatie komt wat je dan ook kiest, wel of geen abortus.
Ik hoop dat TO steun krijgt van haar familie in welke keuze ze dan ook wil maken.
