Zwanger en emotioneel
Hoi lieve mensen,
Ik ben 21 jaar en zit nu een paar dagen met het probleem namelijk: ik ben zwanger.. Ik heb nu 3 jaar een relatie met mijn vriend (23) en we hebben eigenlijk altijd gezegt dat als we kinderen zouden willen dan we nog minstens wel 5 jaar willen wachten.. als het dan toch zou gebeuren dan doen we wel abortus.
Begin dit jaar was ik 3 weken overtijd, ik was onwijs bang ondanks dat ik wist dat het bijna niet mogelijk was om zwanger te zijn, elke dag deed ik een zwangerschapstest en op een gegeven moment werd ik thank god ongesteld.
In maart was ik opeens 4 weken overtijd.. toen begon ik opnieuw weer te twijfelen, maar blijkbaar vond mijn lichaam het nodig om een hele menstruatie over te slaan en werd ik op de zelfde dag ongesteld als dat ik al 4 weken eerder had moeten worden. Dus opnieuw vals alarm (gelukkig).
Ik ben de afgelopen tijd best wat kilo’s kwijt en ik heb best een beetje stress in verband met m’n studie, dus bij deze 2 weken overtijd dacht ik: ach ik ben zo onregelmatig steeds het zal allemaal wel goed zijn. Mijn vriend wilde toch voor de zekerheid dat ik even een test deed en dit was de eerste keer dat ik een test deed op m’n gemakje en met een goed gevoel. Geen 5 minuten later zag ik een heeel licht streepje verschijnen en kreeg ik meteen zon onderbuik gevoel van: het zal toch serieus niet zo zijn.. na nog een test en nog een test leek het bij allemaal er op dat ze licht positief zijn.
Continu pakte ik de test op en hoopte ik dat het streepje op magische manier was verdwenen en voor de zekerheid had ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. 2 dagen later (vandaag dus) kon ik terecht en ik vertelde m’n verhaal en deed daar nog een test. Ze vroeg me heb je al een test gedaan en ik zei.. ja en er was wel een licht streepje te zien.. maar ja positief is positief zei ze en daar was ik al wel bang voor en stiekem wist ik het al lang maar wilde ik het gewoon niet geloven.
Het is gek, maar nu ik het me begin te realiseren begint er toch iets in me te twijfelen.. Op verschillende onverwachtse momenten begin ik spontaan heel hard te huilen.. gister in bed.. bij het ontbijt, midden in de Albert heijn. Ik dacht er altijd zo zeker van te zijn, maar er is iets in mij wat me doet twijfelen. We weten dat het niet handig is en dat we het graag later zouden willen.. Maar er is iets wat het blijkbaar allemaal toch heel erg lastig maakt, wat waarschijnlijk volkomen normaal is..
Je weet het alleen pas als het je echt overkomt.
Dit weekend gaan we naar onze ouders en het daar vertellen.. Ondanks dat ik goed kan praten met m’n vriend wil ik het gewoon zo snel mogelijk vertellen (ook al schijt ik alle kleuren) we wonen allebei op kamers en telefonisch lijkt ons al helemaal niet verstandig..
Ik weet niet precies wat ik met dit bericht precies wil bereiken, maar ik vind het alleen al heel fijn dat ik het kwijt kan..
Liefs, Bo
anticonceptie?
Binnen een half jaar tijd denk je 2x al zwanger te zijn en een 3e keer blijkt je het ook te zijn. Ik kan mij dan niet anders dan afvragen wat je dan eigenlijk aan voorzorgsmaatregelen hebt genomen.
Of jullie zijn extreem vruchtbaar, of extreem slordig. Hoe dan ook heb je nu te dealen met een echt daadwerkelijk groeiend kindje in je buik. Als je toch al samen van plan was ooit aan kinderen te beginnen, dan zou ik maar accepteren dat 'ooit' nu is.
Bedankt voor je berichtje
Als je het zo zegt klinkt het misschien inderdaad dat we extreem slordig zijn geweest. Misschien is dat zo en ik moet je eerlijk vertellen dat ik misschien net een jaar gestopt ben met de pil en dat heb ik ook bewust gedaan, omdat ik die regelmatig vergat en ik er ook slecht op reageerde. Dit verklaart nu een hele hoop waarschijnlijk en natuurlijk had ik iets anders kunnen doen zoals een spiraal of iets dergelijks. Maar we doen het altijd met condoom en ik riep altijd dat het me niet zou overkomen.
Ik snap best dat je je mening hebt en dat oordelen vrij simpel is van ver af en ik kan ook zeker niet zeggen dat ik niet hetzelfde had gedaan als jij. Ik ben alleen helaas ook maar een mens en voor mij komt dit allemaal ook zomaar uit het niets en ben nog vrij in shock.
Je moet ook snappen dat jouw berichtje voor mij niet zo veel helpt. Ja het is nog even een bevestiging van hoe stom ik ben geweest, maar dat wist ik al, dankjewel.
Emotioneel
Het is heel normaal om emotioneel te zijn als je net weet dat je zwanger bent. Ik had dat ook en ik was achterin de 20 met een baan en was bewust gestopt met de pil. En die twijfels heeft denk ik vrijwel iedereen. Het is gewoon superspannend. Geef jezelf de tijd om eraan te wennen. Goed dat je het thuis snel vertelt. Kunnen ze je steunen.
Niet alles loopt volgens planning.
Je bent 21, je vriend 23 en jullie hebben nu 3 jaar een relatie.
Kinderen zaten al wel in de planning. Het komt allemaal wat eerder dan verwacht.
Emotioneel en wat geschrokken zijn lijkt me heel normaal, idd moet je wennen aan het idee dat je moeder wordt. Neem die tijd samen met je vriend om te wennen en inderdaad, praat erover met jullie ouders.
Je bent 21, geen klein meisje meer, komt goed zou ik denken.
Nee, niet stom
Maar wel laks op deze leeftijd. Dat is niet bedoeld je de grond in te trappen maar van alleen maar hallelujah roepen is nog nooit iemand beter geworden.
Wat ik ermee zou willen zeggen is dat je het op zn minst aan jullie zelf verplicht bent hier wel iets mee te doen. Dus bv betere voorlichting over een anticonceptie die bij je past, zodat dit niet nog een keer hoeft.
Ik had ook op mijn 22e een kind, net na de studie. Man heeft nog 10 jaar doorgeleerd met 2 kinderen en zo zijn we er ook gekomen. Niet linksom maar rechtsom.
Je hormonen zijn van de leg, je bent in shock door het nieuws, spanning voor het vertellen, jullie toekomst, huisvesting enz.
Heel normaal en dat zal nog wel even zo zijn.
Gewoon toelaten, het gaat vanzelf weer over.
