Mislukte Borstvoeding
Dag lieve mama’s,
Ik wil graag mijn borstvoedingsverhaal met jullie delen, om hopelijk vrouwen te vinden die hetzelfde hebben meegemaakt en mij hopelijk wat kunnen helpen om hiermee om te gaan.
11 weken geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje, maar door het mislukken van de borstvoeding kan ik helemaal niet genieten van hem en wordt ik steeds eraan herinnerd dat ik gefaald heb en een slechte moeder ben.
Hieronder mijn verhaal:
De geboorte van mijn eerste kindje was heel pittig en daar weet ik weinig van.
De eerste paar dagen moest ik dan ook echt bijkomen van de bevalling.
Ik wilde dolgraag borstvoeding geven en ging daar ook helemaal voor, maar helaas ging dat niet zo makkelijk als ik had verwacht.
Tijdens de eerste meting kwamen we erachter dat mijn dochtertje heel veel was afgevallen en ze dus bijgevoed moest worden.
Ze was zo erg ondervoed dat we haar amper wakker kregen.
Ik heb die week alles geprobeerd, dag & nacht kolven, vingerhoedjes & slangetjes.
In die periode voelde ik mij zo ontzettend eenzaam & alleen.
Aan het eind van de week had ik nog steeds geen productie en hebben we met de verloskundige besloten om niet door te gaan, omdat ik volgens haar weinig melkklieren had. (Wat volgens lactatiekundige niet klopte)
Ik was echt helemaal gebroken van verdriet, maar kon het toch na 2 weken een plekje geven, omdat ik wist dat ik alles had gegeven.
Toen ik zwanger raakte van mijn zoontje had ik zoiets, ik wil heel graag borstvoeding geven, maar als ik weer alles uit de kast moet trekken, dan zie ik dat echt niet zitten.
De bevalling ging goed en mijn zoontje hapte meteen goed aan en leek ook te slikken.
Ik was echt blij en had goede hoop dat het zou lukken, tot de 1e meting.
Daar kwam uit dat mijn zoontje ook heel veel was afgevallen.
De verloskundige werd weer gebeld en ik moest hem gaan bijvoeden.
Toen ik het woordje bijvoeden hoorde voelde ik opeens zo’n weerstand in mijn lijf en ging ik in de overlevingsstand.
Ik had zoiets van ‘oh nee, nu moet ik weer die malle molen in om vervolgens het weer te zien mislukken.’
Die gedachten gaf mij zoveel stress dat ik abrupt ben gestopt en ik had er vrede mee.
Tot de ene laatste dag van de kraamweek.
We kregen een nieuwe kraamverzorgster en toen we het over de voeding hadden, vroeg ze mij waarom ik gestopt was met de borstvoeding.
Ik gaf aan dat mijn zoontje heel veel
was afgevallen, waarop zij reageerde dat dat wel meeviel?
Ik was verbaasd en ging terugkijken in de gegevens en wat bleek?
De vorige kraamverzorgster had het geboortegewicht verkeerd ingevuld, waardoor het leek alsof hij veel was afgevallen, wat dus niet klopte.
Toen ik dat hoorde was ik ten einde raad, want het ging dus wel goed en het had dus wel kunnen lukken. En hoe moest ik het nu nog op zien te starten zonder hulp van de kraamzorg? (die was er nog 1 ochtendje).
Ik wist niet meer wat te doen en heb het toen even laten rusten, maar na een week had ik er nog steeds veel moeite mee en ben ik met behulp van een lactatiekundige begonnen met kolven, dag & nacht.
Dat was heel pittig en ik stond er ook helemaal alleen voor, waardoor ik in de nacht eerst mijn zoontje een fles gaf, vervolgens een uur met hem op schoot zat omdat hij anders huilde en daarna moest ik nog gaan kolven.
Na een paar dagen trok ik het al niet meer en ben ik gestopt.
Ik voelde me zo falen dat ik daarna weer opnieuw ben geprobeerd, tot 3 pogingen toe.
Ik was helemaal gesloopt van het weinig slapen en een pittige huilbaby.
Uiteindelijk na veel pogingen besloten om te stoppen, maar oh wat heb ik een enorm schuldgevoel.
Ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik al
zo snel ben gestopt en me heb laten beïnvloeden door de verkeerde meting en mijn man die het allemaal maar gedoe vond.
Daarnaast voel ik mij een hele slechte moeder die haar kind nu niet de beste voeding geeft en hem niet kan troosten met mijn borst.
Het voelt echt als een gapend gat, heel heftig liefdesverdriet, waardoor ik langzamerhand in een soort van depressie belandt, wat ik echt niet wil.
Ik kan heel moeilijk accepteren hoe het is gegaan en dat ik een keuze heb gemaakt, gebaseerd op een verkeerde meting en niet mijn eigen moedergevoel heb gevolgd.
Ik heb veel moeite om te kunnen genieten van mijn zoontje, omdat ik dan steeds herinnerd wordt aan hoe het ook had kunnen zijn en heb daarnaast het gevoel dat ik hem nu voeding geef wat niet goed voor hem is, omdat overal de borstvoeding zo wordt aangeprezen.
Ik hoop dat er moeders zijn die een soortgelijke situatie hebben die hun ervaring willen delen en evt tips hebben over hoe jullie hiermee zijn omgegaan?
Thanks alvast voor jullie reacties & alsjeblieft, wees lief. Het is zo’n gevoelig onderwerp.
Groetjes, een verdrietige mama
Ik heb te lang borstvoeding gegeven. Ik hoor je denken: leuk voor jou maar wat heb ik er aan dat te weten? Nou.. om je toch een keerzijde van borstvoeding te vertellen. Ik zat er helemaal doorheen namelijk. Er was mij verteld dat het het beste is voor je kind dus deed ik alles maar dan ook alles om die borstvoeding te laten lukken. Ik heb meerdere borstontstekingen gehad en ben erg afgevallen waardoor het me niet alleen mentaal (het viel me zwaar dat mijn kind van mij fysiek afhankelijk was voor eten) maar ook fysiek opbrak. Een aantal jaren later ben ik eigenlijk pas echt gaan herstellen. Dit is niet om je bang te maken maar ik wou dat ik wat liever voor mijzelf was geweest toen. En milder en beter mijn eigen grenzen zou hebben bewaakt. Een volgende keer neem ik dit mee want ik heb mezelf echt uitgeput. Het is oké. Ook als je géén borstvoeding geeft. Sterkte! Die eerste periode is gewoon ook retezwaar, misschien kun je overwegen hulp in te schakelen, dat is alleen maar sterk!
Lieve mama’s, dankjulliewel voor al jullie lieve & bemoedigende woorden.
Heb er tranen van in mijn ogen.
Ik heb inmiddels mijn verloskundige gesproken en daarna een afspraak gemaakt met de huisarts voor evt hulp.
Afgelopen week heb ik 1 dag gewerkt, maar dat ging echt niet, was alleen maar aan het huilen.
Ik werk in de kinderopvang op de babygroep en moest een kindje borstvoeding geven, was echt vreselijk.
Hopelijk kan de huisarts mij verder helpen.
Thanks allemaal! Was heel bang voor de reacties, maar zijn gelukkig allemaal lief! 
En inderdaad, die borstvoedingsmaffia helpt hierin ook niet mee.
Hoe lang geleden is je eerste kind geboren? Heb je hulp gehad met het verwerken van haar geboorte, met die periode erna en met hoe het is gegaan met de (onder)voeding? Die hele periode klinkt enorm traumatisch. Heb je daar ruimte voor gekregen en hebben mensen begrip voor jou getoond?
Gevoelsmatig denk ik dat je je tekort voelt schieten op het oergevoel 'als moeder moet ik mijn kind goed voeden'.
Daar heb je met de geboorte van je eerste een flinke klap gehad en nu was je zo hoopvol en vastbesloten om dat niet nog een keer mee te maken en kreeg je het idee dat dat alsnog weer niet 'gelukt' was.
Vind je dat je gefaald hebt met borstvoeding... of vind je dat je gefaald hebt met het voeden van je kind. Misschien schreeuwt jouw hele systeem tegen je: "Je had maar 1 taak!" en krijg je dus permanent 'straf' van jezelf. Misschien ben je jezelf wel alsnog aan het straffen voor die traumatische periode met je eerste kind.
Ik denk dat dat een onterecht, maar wel heel primair, heel irrationeel gevoel is waar je hulp bij verdient. Echt goed van je dat je hier een topic opent en dat je hulp hebt gevraagd.
Je hebt niet gefaald, maar dat kunnen wij allemaal wel zeggen, alleen als je niet kijkt naar welk gevoel eronder ligt, blijf jij het zelf wel zo voelen.
Klaproos93 schreef op 26-08-2025 om 19:29:
Lieve mama’s, dankjulliewel voor al jullie lieve & bemoedigende woorden.
Heb er tranen van in mijn ogen.
Ik heb inmiddels mijn verloskundige gesproken en daarna een afspraak gemaakt met de huisarts voor evt hulp.
Afgelopen week heb ik 1 dag gewerkt, maar dat ging echt niet, was alleen maar aan het huilen.
Ik werk in de kinderopvang op de babygroep en moest een kindje borstvoeding geven, was echt vreselijk.
Hopelijk kan de huisarts mij verder helpen.
Thanks allemaal! Was heel bang voor de reacties, maar zijn gelukkig allemaal lief!
En inderdaad, die borstvoedingsmaffia helpt hierin ook niet mee.
Je doet het goed! Voel je niet schuldig, nu niet, nooit niet.
Wees een blije moeder en als je daar even hulp bij nodig hebt dan regel je die hulp via huisarts of anderen.
Zorg dat je loskomt van die borstvoedingsmaffia. Dat is geen goed milieu om je in te begeven. 
Hoi Fiorah,
Mijn dochtertje was 2 jaar toen ik beviel van mijn zoontje.
Ik heb niet het idee dat ik heel erg last heb gehad daarna van de heftige bevalling. Het was vooral de borstvoeding wat echt een gevoelig punt is gebleven, ook al kon ik het toen naast mij neerleggen.
Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje zag ik al wel echt tegen de borstvoeding op, om er weer aan te beginnen, maar ik wilde het zo graag.
En dan na de bevalling was ik ontzettend moe en kwam alles weer terug van de vorige keer, dat ik zo heb gestreden, dat mijn lijf verstarde na die slechte meting.
Het voelt inderdaad alsof je maar 1 taak heb en dat ik ook de enige ben die hen dat kon geven en ik daarin gefaald heb.
Je wilt alles voor je kids, echt zo’n oer-gevoel krijg je dan.
Mijn 2 bevallingen gingen wel bizar snel, wat mij bij allebei ook een gevoel heeft gegeven dat ze van mij zijn losgerukt ofso.
Ik zie ook wel in dat mijn gedachten niet normaal zijn.
thanks voor het meedenken.
Fiorah schreef op 26-08-2025 om 19:52:
Gevoelsmatig denk ik dat je je tekort voelt schieten op het oergevoel 'als moeder moet ik mijn kind goed voeden'.
Daar heb je met de geboorte van je eerste een flinke klap gehad en nu was je zo hoopvol en vastbesloten om dat niet nog een keer mee te maken en kreeg je het idee dat dat alsnog weer niet 'gelukt' was.
Vind je dat je gefaald hebt met borstvoeding... of vind je dat je gefaald hebt met het voeden van je kind. Misschien schreeuwt jouw hele systeem tegen je: "Je had maar 1 taak!" en krijg je dus permanent 'straf' van jezelf. Misschien ben je jezelf wel alsnog aan het straffen voor die traumatische periode met je eerste kind.
Ik denk dat dat een onterecht, maar wel heel primair, heel irrationeel gevoel is waar je hulp bij verdient. Echt goed van je dat je hier een topic opent en dat je hulp hebt gevraagd.Je hebt niet gefaald, maar dat kunnen wij allemaal wel zeggen, alleen als je niet kijkt naar welk gevoel eronder ligt, blijf jij het zelf wel zo voelen.
Deja vu hier. Achttien jaar geleden zat ik er ook zo bij. Borstvoeding lukte niet, kind dronk niet goed, viel enorm af en werd helemaal suf. Ik werd hartstikke ziek van een borstontsteking. Na drie weken ellende overgestapt op kunstvoeding... wat een verademing voor t kind! Maar niet voor mij, ik voelde me zo enorm schuldig en rot, alsof ik gefaald had. Pas bij tweede kind, waarbij de borstvoeding wel goed ging, kon ik helen van die nare eerste ervaring. Want toen pas zag ik dat het de combi moeder-kind was die de borstvoeding een succes maakte. En mij oudste, tja, die hapte en dronk niet goed en ik was te onervaren en te slap van de bevalling. En als ik terugkijk denk ik... wat jammer dat ik me er zo lang zo verdrietig over voelde. Zo niet nodig. Oudste is prima groot geworden en het minst ziek van al mijn kinderen (derde kind heeft kort borstvoeding gehad). Je bent een goede moeder als je je best doet voor je kindje. Punt. En als het niet gaat met de borstvoeding dan is kunsvoeding een uitstekend alternatief. Ik was die goede moeder en jij bent het nu. Ik wens je rust en vrede toe en dat je het los kunt laten. Zodat er ruimte komt voor al die dingen die er wél toe doen: liefdevolle zorg en aandacht en genieten van je kindje. En af en toe je handen vrij en je man het flesje laten geven 
Dank je voor je reactie. Ik denk dat je gedachten juist heel normaal zijn, als in, ik denk dat bijna elke moeder of ouder het gevoel wel (gedeeltelijk) herkent, zeker als je kindje nog heel klein is. Terugkijkend heb ik me maandenlang druk gemaakt dat mijn kind Niet Genoeg Melk Kreeg, terwijl het maandenlang prima geregeld was, maar dat kwam allemaal van het begin toen het niet lukte en mijn kind te veel afviel. Dus het gevoel van 'ik faal, het is te weinig, het is niet goed genoeg' neemt je over. Helemaal zoals je als jij zegt het gevoel hebt dat het van jou afhangt. Dus als jij 'faalt', is er geen vangnet voor je gevoel. Dan is het mislukt.
Weet je ook waar de druk op borstvoeding is ontstaan? Je zegt dat je je bij je eerste eenzaam en heel erg verdrietig voelde toen de borstvoeding eerst erg moeilijk ging en na het stoppen helemaal. Dat klinkt alsof je toen ook al hele hoge verwachtingen hand van jezelf? Weet je waar dat vandaan komt? Dat helpt misschien ook relativeren/herkennen. Heeft iemand je ergens een schuldgevoel aangepraat, ben je omringd met hallelujah-moeders, heeft je man een Uitgesproken Mening?
Ik ben zelf op de één of andere manier omringd met mensen die een keizersnede of een inleiding of ruggenprik of stuitbevalling hebben gehad, voor mij is het heel normaal dat er 'iets is' met een bevalling. Maar ik ken vrouwen die erg onzeker zijn over medisch ingrijpen en het gevoel hebben dat ze dan gedaald hebben, omdat ze alleen maar andere vrouwen in hun netwerk hebben die zonder schade en gedoe thuis een flink aantal kinderen op de wereld zetten en dan fluitend de beschuiten staan te smeren. Dat doet ook wat met je referentiekader.
