Grote drama bij het naar huis gaan
Ik vraag me serieus af of ik de enige ben met dit probleem, want ik zie nooit en nergens kinderen die er een drama van maken.
Ik heb het over het naar huis gaan. Bij een speeltuin, kinderboerderij, dierentuin etc.
Ik moet echt iets bij me hebben wat hem voldoende afleidt zodat ik hem rustig mee naar huis kan nemen. Heb ik dat niet bij me, dan breekt de hel los.
Vanmorgen kinderboerderij geweest en ik had een wafeltje klaar gelegd voor als we naar huis zouden gaan. Vergeten..... Zoonlief voorbereid op het naar huis gaan (als zakje eten voor de dieren op is gaan we naar huis).
Alsnog krijsen, huilen, aan hek vastklampen you name it. We waren er al 2 uur dus het is niet dat ik er veel te kort naartoe ga.
Is dit herkenbaar voor sommige ouders? Ik vind het zo jammer dat het zo moet gaan. Ik voel ook een schaamte dat mijn kind zo tekeer gaat.... Hij is nu trouwens ruim 2 jaar.
ja, dat kan erbij horen, vervelend, maar niet elk kind heeft al de juiste vaardigheden ontwikkelt om een schskelmoment rustig door te komen. Dat is een te oefenen vaardigheid, niet een knopje dat je kunt omzetten of dat altijd meteen vanzelf aanwezig is.
Heel herkenbaar, al moet ik wel zeggen dat het bij mijn beide zonen vooral speelde voordat wij wisten dat ze beide een ASS diagnose hebben (niet dat ik daarmee iets wil suggereren maar het verklaarde voor ons later wel een hoop). Maar ook ik was vaak wanhopig na een dagje pretpark, middag kermis etc als ik met 2 krijsende kinderen naar buiten liep terwijl alle andere kinderen helemaal blij met hun ouders weggingen.
Bij ons was het een combinatie van overprikkeling na een intensieve dag/middag en het moeten afsluiten van iets heel erg leuks (wat ze lastig blijven vinden). Uiteindelijk hebben wij het opgevangen met nog duidelijker communiceren. En dan zo tastbaar mogelijk. Niet over een half uurtje gaan we weg, over 20 minuten gaan we etc (dat is voor hen niet tastbaar genoeg) maar we doen nog 3 attracties en dan gaan we.....we doen nog 2 attracties en dan gaan we. Dit is de laatste attractie en dan gaan we naar de auto. En dat dan natuurlijk ook consequent doen.
Op een kermis/speeltuin idem dito. Je mag nog 1 .... doen en dan kopen we nog een ijsje/snoepje en dan gaan we naar de auto.
Toen ze ouder werden werd het uiteindelijk sowieso vanzelf beter hoor !
Wat ik bij mijn oudste vaak deed, was op mijn horloge wijzen, ook al kon hij nog geen klokkijken.
Dat ging dus als volgt: "over een kwartier gaan we naar huis. Kijk, de grote wijzer is nu hier, als-ie daar is, gaan we naar huis"
En dan een minuut of 5 later "kijk, de grote wijzer was eerst daar, nu is-ie hier, en als-ie straks daar is dan gaan we naar huis".
Vaak werden er dus twee of drie vooraankondiging gegeven, dat werkte best goed, maar mijn zoon was geen heel lastige peuter.
Het idee "we zijn hier al best lang geweest dus je moet niet piepen als we nu naar huis gaan" heeft geen zin bij een peuter. Die wil op het moment zelf wel of niet naar huis, daar heeft de voorgeschiedenis niet per se invloed op.
Dat herken ik van mijn tweede kind toen hij zo tussen de 1 en 2 jaar oud was. Elke dag als we de oudste naar de kleuterklas brachten ging hij ook snel even spelen in de klas (terwijl ik oudste bijvoorbeeld nog even voorlas) en werd dan woedend als we vertrokken.
Ik denk dat ik wel een schooljaar lang dagelijks met een krijsend kind onder de arm het schoolpand verlaten heb. Andere ouders zeiden buiten wel eens: "ah, ik hoorde je al aankomen" haha.
Ik heb er nooit echt een oplossing voor kunnen ontdekken, niets hielp eigenlijk, maar het is met de tijd overgegaan.
Ik was vorige week bij een indoorspeeltuin en het was rond half 12, dus alle kleintjes gingen naar huis voor een slaapje. En allemaal waren ze aan het gillen dat ze niet naar huis wilde. Maak je dus niet druk en voel je zeker niet opgelaten, het is niet alleen bij jou 😉 hoewel de eerdere tips natuurlijk soms wel kunnen helpen om het te voorkomen, maar ook niet altijd.
Ik denk dat je sowieso consequent moet zijn. Dus nooit toegeven om toch langer te blijven want dan leert hij dat hij zijn zin krijgt met krijsen.
Wij hadden als stelregel dat als dochter zou gaan krijsen, dat we dan meteen weg zouden gaan waar we waren, want dan is ze andere mensen tot last.
Voorbereiden op weggaan werkt vaak wel goed. Ik zou ook proberen om vooraf de afspraak te maken dat er geen drama gemaakt wordt omdat je het anders niet leuk vindt om met hem ergens heen te gaan.
Ah oef, niet de enige. Ik begon er aan te twijfelen.
Heel de weg naar de auto ook krijsen. Er liep een man met een hond voor ons uit en die keek ook op een gegeven moment eens achterom 
Wanneer hij in de auto zit is het over.
Ik herken het ook. Ik vind het soms heel frustrerend en loop dan gewoon weg. Meestal rent hij dan alsnog achter me aan.
Ik denk dat het erbij hoort en het vanzelf minder wordt als ze meer begrijpen en zich beter kunnen uitdrukken. Tot die tijd duimen dat het snel voorbij is..
TanteTheelepel schreef op 10-10-2022 om 13:11:
Ik herken het ook. Ik vind het soms heel frustrerend en loop dan gewoon weg. Meestal rent hij dan alsnog achter me aan.
Ik denk dat het erbij hoort en het vanzelf minder wordt als ze meer begrijpen en zich beter kunnen uitdrukken. Tot die tijd duimen dat het snel voorbij is..
Oh, dat heb ik ook al geprobeerd. Zogenaamd weg gaan. 'Ik ga hoor, daaaag! ' Hij zwaait me nog net niet uit 
Het doet hem echt niks.
Clau1982 schreef op 10-10-2022 om 13:26:
[..]
Oh, dat heb ik ook al geprobeerd. Zogenaamd weg gaan. 'Ik ga hoor, daaaag! ' Hij zwaait me nog net niet uit
Jammer dat deze truc niet werkt.
Volgens mij normaal hoor. Hier een wat jonger kind dat laatst niet uit de speeltuin wilde. Even huilen, maar na afleiding ging het al snel weer beter.
Ik vind het wel lief ❤️ Ze hebben het reuze naar hun zin gehad en dan stopt het leuke uitje ineens.
Heel normaal. Ik heb ook regelmatig met een over mijn schouder geslingerde gillende en schoppende peuter het zwembad / de speeltuin / de bibliotheek verlaten.
Zelfs met vooraankondigingen en consequent handelen naar wat ik zei.
Het is een fase, ze doen het echt niet meer als ze 18 zijn. 😊
Ysenda schreef op 10-10-2022 om 14:03:
Het is een fase, ze doen het echt niet meer als ze 18 zijn. 😊
Dat kan ik bevestigen. Die driftkikker van mij is inmiddels 18 en hij doet dat toch echt best een poosje al niet meer
Ook herkenbaar. Bij een dagje uit hoort gewoon groot verdriet na afloop.
Wat ik doe is voordat we gaan al bespreken wat we gaan doen en wat ze kan verwachten. Dat scheelt veel prikkels.
Het weggaan inderdaad duidelijk aankondigen. Inderdaad zoals je aangeeft als het zakje op is gaan we naar huis. Dan nog eens herhalen je zakje is bijna op en dan gaan we naar huis. En tot slot je zakje is op dus we gaan naar huis.
Dan wordt het vaak krijsen. Dan ga ik rustig naast haar zitten en zeg jammer hè dat we naar huis moeten. Vaak snift ze dan ja. En dan zeg ik wil je even knuffelen en dan komt ze meestal even knuffelen. Dan herhaal ik nog even dat het heel leuk was en dat het heel jammer is dat we weg gaan, maar dat we volgende keer weer terug gaan. En vaak gaat ze dan zonder verder drama mee naar huis.
Ze is inmiddels drie en kan nu in plaats van direct krijsen op een normale toon zeggen dat ze het jammer vind en dat ze niet naar huis wil. Uiteindelijk groeien ze er overheen.
Ysenda schreef op 10-10-2022 om 14:03:
Heel normaal. Ik heb ook regelmatig met een over mijn schouder geslingerde gillende en schoppende peuter het zwembad / de speeltuin / de bibliotheek verlaten.
Zelfs met vooraankondigingen en consequent handelen naar wat ik zei.
Het is een fase, ze doen het echt niet meer als ze 18 zijn. 😊
De mijne kon er ook wat van en die doet het ook niet meer. Maar goed ook, want hij is bijna 1.90 en weegt minstens 75 kilo, die krijg ik niet meer over mijn schouder geslingerd.
