Moeilijke start opvang
Hoi allemaal,
Dit is mijn eerste bericht hier, en ik ben op zoek naar ervaringen/tips van anderen en (hopelijk!) wat steun.
Mijn man en ik hebben een zoontje van 15 maanden dat komende week begint op het kdv. We wonen in een regio waar enorme wachtlijsten zijn voor de opvang, en ons kind kan daarom ondanks een tijdige inschrijving nu pas terecht. Het eerste jaar na mijn kraamverlof hebben we opgelost met ouderschapsverlof en heel veel hulp van onze (schoon)ouders, maar deze constructie is niet houdbaar op de lange termijn. Ook gastouders hebben lange wachttijden in deze regio, en andere opties (die wij kennen) vallen veelal buiten ons budget.
Nu is zoon afgelopen week een ochtend wezen wennen en dat is dramatisch verlopen. Toen ik hem wegbracht was hij heel rustig, geïnteresseerd in het speelgoed en de andere kinderen en hij heeft niet gehuild ofzo. Maar toen ik hem kwam halen, riep een van de leidsters opgelucht: ‘oh, wat zijn wij blij dat je er weer bent!’ Blijkbaar heeft hij de hele ochtend gehuild en heeft hij niks willen eten of drinken. Hij was na het ophalen gelukkig weer snel vrolijk.
Volgende week is zijn eerste officiële dag, maar de leidster zei dat we er rekening mee moeten houden dat hij voorlopig nog geen hele dagen aankan, en dat mijn man of ik waarschijnlijk aanwezig moeten zijn bij de lunch, zodat hij in elk geval wat eet of drinkt. Dit kunnen we voor komende week regelen, maar ook dit zal op de lange termijn uiteraard niet houdbaar zijn.
Ik zie er enorm tegenop om hem weer naar het kdv te brengen nu het zo moeilijk is verlopen. Ik had heus niet verwacht dat alles in een keer rozengeur en maneschijn zou zijn, maar uren achter elkaar compleet overstuur zijn, is wel een ander uiterste. Onze zoon is een nieuwsgierig en sociaal kind dat normaal gesproken totaal niet aan ons hangt en ook in nieuwe omgevingen heel ondernemend is. Misschien heb ik daarom verkeerde verwachtingen gehad, of ben ik naïef geweest en heb dit onderschat. Ik vind het ontzettend sneu voor hem, en merk de afgelopen dagen dat hij veel heftiger reageert als ik even de kamer uitloop. Daarnaast vind ik het ook heel vervelend voor de leidsters, die natuurlijk veel meer kinderen onder hun hoede hebben dan alleen hem.
Ik heb op het kdv gevraagd of ze tips hadden voor thuis of bij het wegbrengen, maar die hadden ze niet echt.
Misschien lezen hier andere ouders mee, of mensen die werkzaam zijn in de kinderopvang die wel een tip hebben? Of die eenzelfde soort ervaring hebben? Ik hoor graag van jullie, want ik zie er als een berg tegenop om hem volgende week weer te brengen en ben ook bang dat het afzetten nu veel moeilijker zal zijn, omdat hij weet wat er gaat gebeuren.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Poeh, ik vind het best moeilijk om jullie reacties te lezen iLavendel, Renmuis en Windhond. Omdat ze aan een gevoel raken dat ik kreeg toen ik zoon ging ophalen, namelijk dat ze hem maar lastig vonden. Maar ik heb dat een beetje weggewimpeld onder het mom van ‘ik zal wel overgevoelig reageren’.
Ik werk zelf in het onderwijs en vanuit die achtergrond ben ik geneigd de adviezen van het kdv op te volgen, omdat ik het zelf ook op prijs stel als de ouders van mijn leerlingen vertrouwen op mijn adviezen (uiteraard in goed overleg).
Ik weet (nog) niet genoeg van het reilen en zeilen op dit kdv om te kunnen zeggen of de leidsters voldoende opgeleid zijn en ondersteund worden, maar daar ben ik wel vanuit gegaan. Tijdens het kennismakingsgesprek (dat was met weer een andere leidster, zij doet vast alle kennismakingen geloof ik), kregen mijn man en ik een prettige indruk. Maar wie weet wat het personeelstekort voor gevolgen heeft qua werkdruk en/of soepeler aannamebeleid. Het inspectierapport van dit jaar (kun je online gewoon inzien) was wel positief.
Net zoals ik hoop dat mijn zoon het vertrouwen krijgt vanuit het kdv dat het goedkomt, wil ik zelf het kdv ook echt nog wel een kans geven. Hen nu meteen afrekenen op een moeilijke ochtend icm een onprettige/onhandige reactie bij het ophalen vind ik te snel. Maar jullie input zorgt er wel voor dat ik het niet meer ga wijten aan mijn eigen overgevoeligheid als zoiets weer voorkomt en dat ik me assertiever ga opstellen dan afgelopen week, dus dank daarvoor!
Overigens is dit kdv niet in onze eigen woonplaats maar in een naastgelegen dorp. Dit was de eerste mogelijkheid waar plaats was. Zoon staat ook nog ingeschreven op andere locaties en bij andere organisaties en deze inschrijvingen laten we voorlopig doorlopen. Stel, er komt een andere plek vrij dan beoordelen we tegen die tijd hoe het gaat op dit kdv en of hij beter kan overstappen. Ik hoop nog steeds dat het wennen gaat lukken als we het rustig aanpakken en zal zelf wat meer sturend ipv afwachtend zijn in de aanpak. Dus aangeven dat ik eerder gebeld wil worden, dat zoon wat spulletjes van thuis mee heeft etc. Hopelijk gaat dat werken!
Spannend hoor! Het is inderdaad een lastige leeftijd om te wennen, denk ik, mijn kinderen gingen al veel jonger en dan wisten ze eigenlijk niet beter. Toch was er ook eentje bij die op het KDV pertinent weigerde om te drinken en dat betekende dat wij nog heel lang snachts twee voedingen moesten geven. Dat vonden de leidsters natuurlijk heel frustrerend maar het kind zelf leek er verder niet onder te lijden. Uiteindelijk accepteerde ze één leidster wel en daar ging ze toen ze eenmaal kon lopen dus altijd koppig naast zitten bij het eten 
.
Het moet natuurlijk wennen, en het zou inderdaad helpen om eerst halve dagen te gaan denk ik, en als de leidsters er geen drama van maken... een mens mag toch zeker verdriet hebben? Dus een klein kindje ook. En dat blijven lunchen, enfin, daar is al genoeg over gezegd. Een wreed voorstel, eigenlijk.
Wat vervelend dat hij zo van streek was. Ik snap dat je hem nu de volgende keer met een knoop in je maag wegbrengt.
Maar het was wel zijn eerste keer, grote kans dat het na een paar keer beter gaat.
Aanwezig zijn bij de lunch zou ik niet doen, dan moet hij 2x op 1 dag afscheid nemen. Ook zal hij gaan verwachten dat jullie er bij de lunch zijn, dus wanneer je daar mee stopt heb je weer een probleem.
misschien is het een optie om hem eerst halve dagen te laten gaan en dan door bijvoorbeeld opa of oma te laten ophalen.
Misschien kan je dat ook benoemen naar de leidsters dat jij het gevoel kreeg dat ze jouw zoon maar lastig en moeilijk vonden. Misschien was dat niet de bedoeling maar als je het benoemt creëert het wel een bewustwording bij de leidsters hoe dat overkomt. Ik zou ze ook niet meteen afrekenen maar het gesprek aangaan om te kijken wat het fijnste is voor alle partijen. En volgens mij heb je daar nu best wel ideeën voor. Ik zou wel duidelijke afspraken maken over het bellen, dat jullie niet net een half uur thuis zijn en weer terug kunnen om hem op te halen.
iLavendel schreef op 30-10-2022 om 08:04:
Misschien kan je dat ook benoemen naar de leidsters dat jij het gevoel kreeg dat ze jouw zoon maar lastig en moeilijk vonden. Misschien was dat niet de bedoeling maar als je het benoemt creëert het wel een bewustwording bij de leidsters hoe dat overkomt. Ik zou ze ook niet meteen afrekenen maar het gesprek aangaan om te kijken wat het fijnste is voor alle partijen. En volgens mij heb je daar nu best wel ideeën voor. Ik zou wel duidelijke afspraken maken over het bellen, dat jullie niet net een half uur thuis zijn en weer terug kunnen om hem op te halen.
Ja, dat zijn nog goede dingen die ik zeker mee ga nemen, zowel het bespreken van de reactie van de vorige keer, als het maken van duidelijke afspraken rondom bellen en ophalen 
Tja, als je door wachtlijsten oudere kindjes voor het eerst laat komen dan krijg je last van eenkennigheid wat je net 3 mnd niet hebt. Jouw kind zalniet de eerste zijn. Ik zou een gesprek aanvragen met iemand hoger want dit was zeer onprofessioneel.
Mag ik even een net ander perspectief bieden? (Ondanks dat ik vind dat er gekke adviezen van het kdv bij zitten, zeker dat mee lunchen.) Was de leidster zélf blij dat je er was, of zei de leidster dat tegen je zoon (“oh kijk, wat fijn dat mama er weer is!”). Dat vind ik namelijk heel wat anders: het eerste zeer onprofessioneel, het tweede heel logisch.
Verder kan ik me indenken waarom een speeltje meenemen niet handig is (daar willen inderdaad misschien andere kinderen mee spelen, het kan stuk of kwijt raken tussen al het andere speelgoed). Een eigen knuffel lijkt me zeer logisch en een eigen beker ook absoluut geen probleem.
Veel succes gewenst. Lijkt me in veel opzichten een lastige periode.
Bloemenzee schreef op 30-10-2022 om 11:57:
Mag ik even een net ander perspectief bieden? (Ondanks dat ik vind dat er gekke adviezen van het kdv bij zitten, zeker dat mee lunchen.) Was de leidster zélf blij dat je er was, of zei de leidster dat tegen je zoon (“oh kijk, wat fijn dat mama er weer is!”). Dat vind ik namelijk heel wat anders: het eerste zeer onprofessioneel, het tweede heel logisch.
Ik weet zeker dat ze zei ‘Oh, wat zijn we blij dat jij er weer bent!’, maar dat kan inderdaad ook vanuit zoons perspectief bedoeld zijn. Ik weet het niet, ik was een beetje overvallen op dat moment😅
Sige schreef op 30-10-2022 om 14:35:
[..]
Ik weet zeker dat ze zei ‘Oh, wat zijn we blij dat jij er weer bent!’, maar dat kan inderdaad ook vanuit zoons perspectief bedoeld zijn. Ik weet het niet, ik was een beetje overvallen op dat moment😅
Dat klinkt wel veel logischer🙂
Het ís ook spannend, zowel voor zoon als voor jullie! Ik zou komende week 2 keer een halve dag doen ipv de geplande 2 hele dagen. Kijk hoe dat gaat. Geef hem zijn knuffel mee en misschien inderdaad zijn beker of bordje of zo. En bel eventueel halverwege de ochtend even hoe het gaat, als je dat fijn vindt. Ik zou hem dan t/m de lunch laten blijven (als dat met werk en slaapjes een beetje uitkomt). Mocht dat niet gelukt zijn, dan stop je er thuis alsnog een boterham in. Is het wel gelukt: yes!
Als opa en oma insprongen, kwamen die dan bij jullie in huis of ging zoon naar hen toe? In dat laatste geval: wat ging er dan aan eigen spullen mee? Misschien daar even naar kijken.
Opa en oma kwamen eens per week bij ons en eens per week ging zoon naar hen. Hij had dan eigenlijk niets mee qua knuffels/speelgoed (daarvan stond een grote bak bij opa en oma), wel zijn speen voor het slaapje. Die had hij vorige week ook mee naar het kdv.
Straks gaat man hem weer wegbrengen. Eigenlijk zou ik het doen vandaag, maar ik heb zware migraine, dus dat zit er even niet in. Misschien is dit ook niet verkeerd, omdat ik er al zo tegenop zag. Man gaat ons voorstel bespreken met de leidster:
- bellen als zoon weer zo lang overstuur blijft
- wij halen hem op voor de lunch ipv dat we erbij komen zitten
- eigen drinkbeker en knuffel mee
- hoewel zoon overdag al een tijdje geen fles meer krijgt (behalve bij ziekte/vaccinaties), toch een meegegeven voor vandaag. Hij lijkt dat altijd troostend te vinden en het helpt misschien om vertrouwen op te bouwen met de leidsters als zijn hem de fles geven.
Nu maar duimen dat het vandaag al wat beter zal gaan🤞🏻🤞🏻
Mijn dochter ging al als baby naar het KDV, maar heeft toen mijn ex thuis wegging een periode gehad dat ze er moeite mee had om achtergelaten te worden. Ze was toen anderhalf. Bij haar hielp het om vooraf de dag door te nemen. Je gaat straks naar Naam Leidster, daar ga je lekker spelen, dan gaan jullie eten, dan leest Leidster een boekje voor en ga je lekker even slapen, daarna mag je weer spelen en dan is mama er alweer om je op te halen. Mama komt jou ALTIJD weer halen.
Ik heb er maar niet bij nagedacht wat er zou gebeuren als er iets met mij zou gebeuren en ik haar niet meer kon komen halen, maar gelukkig is dat ook nooit nodig geweest.
Rond dezelfde tijd kwam er een jongetje op het KDV dat ontroostbaar was en niet wilde eten, net als Sige-zoontje. Mijn dochter is toen uit zichzelf hapjes eten in zijn mond gaan stoppen en dan at hij wel. Als zij ging drinken, gaf ze hem ook zijn beker. De leidsters hebben hem heel slim in het bedje naast mijn dochter gelegd bij het slapen, zodat hij kon zien dat zij gemakkelijk in slaap viel. Hij zag dat dat blijkbaar normaal was, dus dan ging hij ook slapen. Dochter en dat jongetje zijn nog jaren bevriend met elkaar gebleven. Ze konden nog niet eens echt praten toen ze elkaar leerden kennen, maar door die hapjes en doordat dochter hem klopjes op zijn rug gaf (net als ik deed als zij moest huilen) voelde hij zich snel thuis.
Sige, zijn er misschien leuke kindjes die jouw zoon kunnen laten zien hoe het eraan toe gaat op het KDV en die hem een beetje kunnen helpen?
Ach, wat ontzettend lief van jouw dochtertje, Dymo❤️
Hier ligt zoon inmiddels alweer thuis te slapen. De leidsters belden na 1,5 uur dat het echt niet ging. Donderdag opnieuw proberen en de moed niet opgeven, is voorlopig het plan.
Ik weet dat er andere kindjes op de groep zitten die allang gewend zijn en ook wel contact zoeken, maar ik geloof dat zoon vrij ‘onbereikbaar’ is in zijn verdriet en paniek. Wie weet neemt dat de komende weken wat af en krijgt hij meer oog voor de andere kinderen en hoe zij zich gedragen.
Sige schreef op 31-10-2022 om 12:06:
Ach, wat ontzettend lief van jouw dochtertje, Dymo❤️
Hier ligt zoon inmiddels alweer thuis te slapen. De leidsters belden na 1,5 uur dat het echt niet ging. Donderdag opnieuw proberen en de moed niet opgeven, is voorlopig het plan.
Ik weet dat er andere kindjes op de groep zitten die allang gewend zijn en ook wel contact zoeken, maar ik geloof dat zoon vrij ‘onbereikbaar’ is in zijn verdriet en paniek. Wie weet neemt dat de komende weken wat af en krijgt hij meer oog voor de andere kinderen en hoe zij zich gedragen.
Hij moet leren dat je weer terugkomt. Dat begint met kiekeboespelletjes, met een deur dicht tussen jou en je kind, met even bij papa blijven als jij weg gaat etc. Wellicht is dat allang geen probleem meer maar dan moet je een stapje verder: De buurvrouw die 5 min bij je zoon blijft etc. Je zult zo vaak mogelijk hem naar de opvang moeten brengen, beter 5 dg van de week een half uur dan 2 dagen per week dus.
Sige schreef op 31-10-2022 om 12:06:
Ach, wat ontzettend lief van jouw dochtertje, Dymo❤️
Hier ligt zoon inmiddels alweer thuis te slapen. De leidsters belden na 1,5 uur dat het echt niet ging. Donderdag opnieuw proberen en de moed niet opgeven, is voorlopig het plan.
Ik weet dat er andere kindjes op de groep zitten die allang gewend zijn en ook wel contact zoeken, maar ik geloof dat zoon vrij ‘onbereikbaar’ is in zijn verdriet en paniek. Wie weet neemt dat de komende weken wat af en krijgt hij meer oog voor de andere kinderen en hoe zij zich gedragen.
Heb je een beeld wat er dan gebeurt die 1.5uur? Want ik vind dan bellen echt al wel snel. Als een baby 1.5u huilt bellen ze vaak ook niet. Hebben ze met hem op de arm rondgelopen? Een boekje gelezen? Spelletje gedaan? Even ergens op een rustig plekje zitten? Met zijn knuffeltje erbij spelen? Etc? Dat kan toch niet allemaalnjn 1.5u al gedaan zijn? Het klinkt ook wel alsof ze snel opgeven en het makkelijk vinden dat je hem komt halen. Maargoed, zoals hierboven denk ik ook inderdaad dat hij flink moet leren dat je terug komt met dat soort spelletjes. Alhoewel hij het dus prima vindt als opa en oma komen en je weg bent toch? Dus het zou niet alleen het afscheid van jou/papa moeten zijn…
