Akkefietje: buurmeisje pakt spel af. Correct gehandeld?
Mijn zoontje (4) en ik kwamen met ons buurmeisje (12) tegelijkertijd aan bij ons huis. Buiten stond een kist met speelgoed om gratis mee te nemen. Beide kinderen namen er een doos met bordspel uit. Ons buurmeisje zag al gauw dat ze het spel van mijn zoontje graag ook zelf wilde hebben en probeerde hem er op verschillende manieren van te overtuigen het aan haar te geven. Hij wilde het echter niet afgeven. Het was een spel voor kinderen vanaf 10 jaar en voor hem inderdaad nog te moeilijk. Ik stelde hem voor het spel aan haar te geven, maar hij benadrukte weer dat hij het zelf wilde houden. Dan is dat zo, dacht ik toen en zei tegen het buurmeisje dat zij het wel een keer mocht komen lenen. In de gang bood zij vervolgens aan ‚zijn‘ spel even vast te houden, zodat hij zijn fiets de lift in kon rijden. Beide kinderen zijn toen met de lift omhoog gegaan en ik paste er niet meer in. Toen ik met de lift boven kwam was zij nergens meer te bekennen en mijn zoontje zat met zijn fietsje beteuterd bij de liftuitgang. Het buurmeisje had zich beide spelletjes toegeëigend, snel binnen gelegd en was meteen weer ervandoor. Mijn zoontje voelde zich erg bedonderd, dat zij het hem had afgepakt. ‚Ik heb steeds nee gezegd mama, maar ze wilde het niet terug geven.‘ De volgende dag heb ik met hem bij de buren aangebeld om het terug te vragen en heb vriendelijk en netjes de situatie uitgelegd. Ik verwachtte dat de buurvrouw mij gelijk zou geven en haar kind zou zeggen dat je inderdaad niet zomaar iets mag afpakken omdat je het zelf wil hebben. Maar ze koos partij voor haar dochter, die trouwens alles krijgt wat haar hartje begeert, en vond het belachelijk dat een 4-jarige perse een spel moest hebben waarvoor hij nog te jong is. Maar mij ging het om het principe. Ik vond het belangrijk om voor mijn kind op te komen en om een grens te trekken. Uiteindelijk gaven ze het wel terug, maar de buurvrouw week niet van haar standpunt af en probeerde mij er verder van te overtuigen hoe zinloos het zou zijn om het aan mijn kind te geven. Het buurmeisje zelf stond er met rood hoofd zwijgend naast. Achteraf vraag ik mij af of ik correct gehandeld heb. Heeft iemand ooit iets soortgelijks meegemaakt? Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ja je hebt correct gehandeld.
Ik zou hem het spel überhaupt niet hebben laten meenemen, als hij er nog veel te jong voor is. Maar ik vind dat het buurmeisje ook gewoon moet leren dat ze niet zomaar dingen mag afpakken. Dus heel eerlijk: ik snap zowel jou als de buurvrouw niet echt.
je hebt correct gehandeld.
Zelf zou ik het gewoon aan het buurmeisje hebben gegeven. Waarom een spel in huis halen wat pas over 6 jaar kan worden gespeeld? Terwijl er een ander kind nu al mee kan spelen.
Je hebt correct gehandeld hoor. De spellen waren uitgekozen en toen was het ene spel van hem en het andere spel van haar. Als zij het vervolgens afpakt, mag ze best leren dat dit geen normaal gedrag is en dat het consequenties heeft. Helaas ziet haar moeder dat anders, omdat die niet naar het principe kijkt (buurmeisje pakt speelgoed van haar buurjongen af), maar naar de inhoud (buurjongen is toch te jong voor het spel). Alsof het normaal is dat als je iets niet gebruikt of kan gebruiken dat iemand anders het zomaar van je inpikt. Zou wat worden zeg. Voor je zoon ook een goede les om niet over zich heen te laten lopen en mensen aan te spreken op dit soort gedrag.
Los daarvan had het handiger geweest als je zelf je zoontje had bewogen om een spel te kiezen dat bij zijn leeftijd past. Ik gok dat het gekozen spel plaatjes of een onderwerp bevat wat je zoon leuk vindt en dat hij er op zijn eigen manier alsnog mee wil spelen, los van de spelregels. Dus in die zin hoeft de leeftijdsindicatie ook niet uit te maken. Mijn peuter heeft ook speelgoed waar niet volgens de regels mee gespeeld wordt. Ondertussen worden er torens mee gebouwd en dingen gesorteerd en wordt er al veel plezier aan beleefd.
Ik zou het alleen zo hebben gedaan als dat spel voor beide kinderen geschikt was geweest.
Maar dat is niet het geval. Zij kan er wèl lol van hebben en hij heeft er helemaal niks aan. Hij zal het leuk vinden om te hebben, voor in de kast. Niet meer dan dat.
Stel dat het om een doos kleren zou zijn gegaan met daarin een trui maat 152 waar ze beiden hun zinnen op hadden gezet. Zou je hem die ook hebben laten meenemen terwijl hij nu 104 draagt? Gewoon omdat hij het wil?
Ik zou hem hebben verteld dat je dingen waar je niks mee kan, niet moet willen hebben. Over 8 (!!!) jaar kan hij, als er weer zo'n doos staat, kiezen voor zo'n spel of maat 152. Nu niet.
Dus bij mij had hij het sowieso niet meegekregen.
Een tussenoplossing zou zijn geweest om je zoon een paar dagen te geven om zelf te ontdekken dat het niet geschikt is voor zijn leeftijd. Je had je buurmeisje kunnen vertellen dat je haar het spel maandag komt brengen als in het weekend blijkt dat hij er inderdaad te jong voor is.
Buurmeisje moet leren niets af te pakken, en je zoontje leren niet iets te willen hebben voor de heb, tenslotte heeft hij niets aan een spel wat 6 jaar in de kast moet liggen.
yette schreef op 19-12-2021 om 09:03:
Ik zou het alleen zo hebben gedaan als dat spel voor beide kinderen geschikt was geweest.
Maar dat is niet het geval. Zij kan er wèl lol van hebben en hij heeft er helemaal niks aan. Hij zal het leuk vinden om te hebben, voor in de kast. Niet meer dan dat.
Stel dat het om een doos kleren zou zijn gegaan met daarin een trui maat 152 waar ze beiden hun zinnen op hadden gezet. Zou je hem die ook hebben laten meenemen terwijl hij nu 104 draagt? Gewoon omdat hij het wil?
Ik zou hem hebben verteld dat je dingen waar je niks mee kan, niet moet willen hebben. Over 8 (!!!) jaar kan hij, als er weer zo'n doos staat, kiezen voor zo'n spel of maat 152. Nu niet.Dus bij mij had hij het sowieso niet meegekregen.
Een tussenoplossing zou zijn geweest om je zoon een paar dagen te geven om zelf te ontdekken dat het niet geschikt is voor zijn leeftijd. Je had je buurmeisje kunnen vertellen dat je haar het spel maandag komt brengen als in het weekend blijkt dat hij er inderdaad te jong voor is.
Precies.. en "om het principe" maakt doorgaans weinig indruk op kinderen. Uitgelegd krijgen waarom en vervolgens accepteren, daar leren kinderen van.
Ik had me er dus niet mee bemoeid. Wel eigen kind uitgelegd waarom iets afpakken niet netjes is, maar ook waarom hij niks aan het spel heeft. En dan door. Jammer maar helaas. Teleurgesteld zal hij zijn, maar dat zal hij ook weer snel vergeten zijn.
BlauweVeer schreef op 19-12-2021 om 08:21:
Je hebt correct gehandeld hoor. De spellen waren uitgekozen en toen was het ene spel van hem en het andere spel van haar. Als zij het vervolgens afpakt, mag ze best leren dat dit geen normaal gedrag is en dat het consequenties heeft. Helaas ziet haar moeder dat anders, omdat die niet naar het principe kijkt (buurmeisje pakt speelgoed van haar buurjongen af), maar naar de inhoud (buurjongen is toch te jong voor het spel). Alsof het normaal is dat als je iets niet gebruikt of kan gebruiken dat iemand anders het zomaar van je inpikt. Zou wat worden zeg. Voor je zoon ook een goede les om niet over zich heen te laten lopen en mensen aan te spreken op dit soort gedrag.
Los daarvan had het handiger geweest als je zelf je zoontje had bewogen om een spel te kiezen dat bij zijn leeftijd past. Ik gok dat het gekozen spel plaatjes of een onderwerp bevat wat je zoon leuk vindt en dat hij er op zijn eigen manier alsnog mee wil spelen, los van de spelregels. Dus in die zin hoeft de leeftijdsindicatie ook niet uit te maken. Mijn peuter heeft ook speelgoed waar niet volgens de regels mee gespeeld wordt. Ondertussen worden er torens mee gebouwd en dingen gesorteerd en wordt er al veel plezier aan beleefd.
Ik denk ook dat hij er nog best speelplezier van kan hebben, dus het argument dat hij er ‘toch niets aan heeft’, is misschien niet eens een argument.
Hoezo denken bijna alle reageerders dat hij niets aan het spel heeft voorlopig? Die leeftijden op de doos zijn richtlijnen. Ik speelde hier scrabble en monopoly met 5 jarige waar het 2 jarige broertje dan bij zat met iets "op zijn niveau".
Binnen 2 jaar speelden we die spoelkeuken als gezin. Die jongste was zo bijdehand hij kreeg echt goed gespelde worden op het bord. Oké xylofoon nog niet net als qua maar het lukte prima.
Gewoon een keer proberen.
Buurmeisje moet leren dat iets afpakken/toe-eigenen niet oké is maar dat is een taak voor ouders en niet voor de buurvrouw.
ToetieToover schreef op 19-12-2021 om 09:40:
[..]
Ik denk ook dat hij er nog best speelplezier van kan hebben, dus het argument dat hij er ‘toch niets aan heeft’, is misschien niet eens een argument.
Natuurlijk kan een jongetje van 4 jaar plezier hebben met een spelletje wat voor 6 jaar ouder leuk is. Rommelen met kaartjes, fiches, dobbelstenen etc.
Het zou er bij mij om gaan, dat je iets kiest wat bij je leeftijd past, en dat wanneer er een ander kind komt met de geschikte leeftijd je dat hem/haar gunt. Of je nu wel of niet als eerste was.
De ander wat gunnen vind ik persoonlijk een van de belangrijkste levenslessen.
ik vind het argument dat hij er te jong voor is niet per definitie juist. Je kunt vaak ook op een andere manier plezier van iets hebben dan hoe de ontwerper het bedacht heeft. Dat noemen we bij volwassenen een hack.
Je zou dergelijke creativiteit juist moeten stimuleren tenzij het gevaarlijk wordt. Dat kan ik me bij een spel niet voorstellen.
Spellen krijgen heel vaak ook huisregels omdat iedereen ze net even anders uitlegt of omdat je bv met 2 personen een spel speelt voor 4 personen.
Ik heb een mooi spel waar je puzzels oplost volgens een voorbeeld dat je na moet bouwen. Van Smartgames, daar heeft mijn zoon toen hij klein was vooral mooie vormpjes mee gemaakt of hij gebruikte de onderdeeltjes in zijn andere spel bv als bankje bij Playmobil.
Mischien heeft dit kind ook een dergelijk plan er mee.
Regendrup. schreef op 19-12-2021 om 09:31:
[..]
Precies.. en "om het principe" maakt doorgaans weinig indruk op kinderen. Uitgelegd krijgen waarom en vervolgens accepteren, daar leren kinderen van.
Ik had me er dus niet mee bemoeid. Wel eigen kind uitgelegd waarom iets afpakken niet netjes is, maar ook waarom hij niks aan het spel heeft. En dan door. Jammer maar helaas. Teleurgesteld zal hij zijn, maar dat zal hij ook weer snel vergeten zijn.
Ik snap dat veel mensen zo denken. Toch geldt dit lang niet voor elk kind. Ik was zo'n kind waarop juist dit soort situaties best impact maakten. Het niet serieus genomen worden door je ouders, er vanuit gaan dat het teleurgestelde gevoel gauw vergeten zou zijn. Waarom moet dit manneke er genoegen mee nemen dat een ander wat afpakt? Het gaat dan nog niet eens alleen om het spel, maar ook dat je het als ouders oké vindt dat anderen jouw spullen af mogen pakken en dat ouders daar niks aan doen. Ik denk dan altijd: zouden die mensen het ook oké vinden als iemand anders hun auto zou toe eigenen? En als je dat niet normaal vindt, dan genoegen nemen met "je zult vast teleurgesteld zijn maar dat zal je gauw wel weer vergeten zijn". Waarom vinden volwassenen hun spullen en principes vaak belangrijker dan die van kinderen?
Ik was er dus niet mee akkoord gegaan dat een tienjarige het spel geniepig afgepakt had en vind dan ook dat ts goed heeft gehandeld. In eerste instantie omdat het spel voor zoontje was, en als tweede omdat je op zo'n moment aan zoontje laat zien dat zijn gevoelens er mogen zijn en je voor hem opkomt.
