Angst tandarts
Hoi,
Ik heb een zoontje van 4 jaar. Vorig jaar had hij een ontstoken kies. Bij onze eigen tandarts gaven ze aan dat het trekken van deze kies het beste kon gebeuren onder narcose in het ziekenhuis, om zo de angst voor de tandarts te voorkomen. Het duurde allemaal erg lang voordat deze afspraak kon worden gemaakt, en toen we een afspraak hadden was dit alleen nog meer een intake. Ondertussen al een kuur op gehaald die hij ook onder geen beding wilde in nemen. Na tussendoor nog 3 keer bij de tandarts te zijn geweest, omdat de pijn niet te onderdrukken was met paracetamol werd ik op vrijdag naar een tandarts hier in de buurt gestuurd. Toen wij op werden gehaald en in de stoel lagen spoten ze hem zonder te overleggen met mij een verdoving in. Ik reageerde boos want mijn zoontje was helemaal in paniek. Het enige wat de tandarts aan gaf was dat het toch moest gebeuren. Dit begreep ik wel, maar is het niet verplicht om dit eerst met mij te bespreken? Ik heb mijn zoon vast moeten houden. Ik was zelf erg overstuur van dit hele verhaal. Ik was namelijk in de veronderstelling dat het in het ziekenhuis moest gebeuren. Nu een paar maanden later geeft mijn zoontje weer kiespijn aan en ik ben bang dat het een gaatje is. Hij riep meteen “ ik ga niet naar de tandarts!”. Ik zie er nu al tegen op om met hem heen te gaan. Ik merk dat ik zelf nog hoog in emotie raak en ik wil dit absoluut niet op hem overbrengen. Zijn er meer mensen die dit hebben mee gemaakt en misschien tips hebben?
Ik heb persoonlijk erg het gevoel gefaald te hebben in het opkomen voor mijn zoon en mijzelf.
bedankt voor het lezen in ieder geval.
liefs
Kijk of je een speciale kindertandarts of angst-tandarts kan vinden.
Wat had de tandarts dan moeten doen, volgens jou? Pijnstillers halen niet, andere medicijnen weigert hij en je bent 4, 5 keer naar de tandarts geweest. Wat verwacht je dan dat een tandarts anders nog kan doen? Als er niet getrokken was, als je voor hem "opgekomen" was, was je zonder resultaat weer naar huis gegaan.
Ik denk dat je vooral zelf moeten zorgen dat je vertrouwen uitstraalt naar je zoontje. Geen paniek, rustig uitleggen, er voor hem zijn. Hem vertellen dat hij toch naar de tandarts moet. Dat het misschien even pijn doet, maar dat daarna de pijn verdwijnt. Dat anders de pijn alleen maar erger wordt. Dat je erbij bent, dat hij in je hand mag knijpen zo hard hij wil en jullie daarna een cadeautje gaan kopen.
En misschien een kindertandarts opzoeken.
Ja, als mijn kind een ontstoken kies heeft en het zoveel pijn doet dan denk ik niet dat ik mij naar het zkh laat sturen, een wachttijd hebben, dan een intake krijgen en nog langer wachten. Haal die kies er uit en klaar. Nu heeft jouw zoon wellicht maandenlang pijn gehad en is zeker 5x naar de tandarts geweest.
Ben jij zelf bang voor de tandarts? Ik heb ergens het gevoel dat dat meespeelt.
En waarom wilde hij zijn kuur niet nemen? Daarbij, dat beslis jij toch voor een 4-jarige?
Ik heb zelf ook een dochter die vaak een onevenredige angst voor pijn had en ik weet dat het echt niet altijd makkelijk is om een kind dan mee te laten werken. Soms betekent dat ook dat beter iemand anders je kind kan begeleiden naar zo'n afspraak: vader, oma, tante. Iemand waar je kind wel vertrouwen in heeft, maar die wat beter doorpakt.
Dus vraag hulp en probeer niet in de stress te schieten. Een kindertandarts zoals eerder al gezegd is ook een goed idee.
Klopt, ik ken tandartsen waar de ouders in de wachtkamer moeten blijven.
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij, maar heb wel een zoon die grote angst had voor de tandarts.
Een angst-kindertandarts hielp erg goed, dat zou ik je zeker aanraden! Mijn gewone tandarts stuurde hem daarnaar door.
De eerste keer deden ze niks, behalve in de stoel zitten en met de spiegel tanden kijken en dat soort dingetjes. Vooral niks met boren, verdoving of andere enge zaken. Ouders waren verboden in de spreekkamer, omdat je toch onbewust je stress overbrengt op je kind. Gezien jouw emoties zou ik zelfs helemaal niet meegaan naar de praktijk. Is er een vader/oma/tante oid die rustig is en mee kan?
Het heeft hier goed geholpen op die manier, mijn zoon durfde uiteindelijk weer naar de tandarts te gaan toen zijn vertrouwen genoeg hersteld was.
Deels herkenbaar. Onze dochter heeft helaas een erg slecht gebit, maar is wel goed behandelbaar en over het algemeen niet angstig. Alleen voor trekken. Toen ze vier was zat er een ontsteking onder haar beide voortandjes. Die zijn toen acuut getrokken, een andere optie was er niet. Het was niet fijn, maar ze heeft er daarna niet veel last meer van gehad. Haar kiezen waren/zijn allemaal slecht, ze heeft kaaskiezen. Vorig jaar is ze onder narcose behandeld omdat het te veel was om bij de tandarts te doen (lees; acht kiezen trekken, vier wortelkanaalbehandelingen en kronen zetten). Dit is bij een kindertandarts gebeurd, maar het was desondanks geen feest. Voor één kies zou ik er eerlijk gezegd niet voor gekozen hebben. Onze dochter, toen net zes, reageerde niet heel goed op de narcose. Ze is echt wel een paar dagen behoorlijk uit haar doen geweest, snel boos, veel huilen, helemaal niks begrijpen van zichzelf en haar gedrag.
Mijn dochter snapte zelf heel goed wat er aan de hand was (dat had de tandarts heel goed uitgelegd), maar haar gevoel riep heel hard nee en dat zorgde voor verwarring, frustratie en verdriet. Laat dat er gewoon zijn, maak er ruimte voor. Het ís ook niet leuk. Maar geef hem ook het vertrouwen mee dat hij dit kan en er doorheen komt. Dat je er voor hem bent en hem steunt. Het doet misschien even pijn, maar daarna gaat de pijn weg en is het voorbij.
Je schuldgevoel is niet nodig en helpt jou en hem niet verder. De situatie is zoals die is, en dat is heel vervelend, maar soms zijn dingen minder leuk en moet het toch. Bijvoorbeeld medicijnen. Of een kies trekken. Die keuze heeft een kind van vier niet.
Het moet gebeuren, maar je kunt hem wel inspraak geven in de manier waarop jullie er daarna mee omgaan of (voor zover mogelijk) de manier waarop het plaats gaat vinden (voor zover mogelijk). Voor je kind opkomen betekent niet altijd meegaan in de wensen van je kind.
Ik heb het er destijds zelf ook wel moeilijk mee gehad. Meer dan ik toen aan mezelf toestond en toegaf. Ik vond het lastig om haar verdriet te zien, ik vond het lastig om om te gaan met haar gedrag na de operatie en ook om te accepteren dat de situatie is zoals die is. Geef en gun jezelf die ruimte. En je kind ook.
Een half jaar na die operatie moesten er nog twee melktanden bij dochter getrokken worden omdat de volwassen tanden erachter groeiden en ze er niet vanzelf uit gingen. Ook stond het allemaal dicht op elkaar en was het lastig schoon te houden.
Dat hebben we gewoon bij de tandarts gedaan. Die gaf dochter de keuze nu of over een paar weken (geen ontsteking, er was tijd). Ze koos heel dapper voor meteen trekken en ze heeft daar echt amper last van gehad. Ja, tuurlijk waren er even dikke tranen en paniek en in de avond was ze even compleet over haar toeren over zo ongeveer al het leed dat haar allemaal al was overkomen, maar daarna heb ik haar er niet meer over gehoord en ben ik blij dat we daarvoor geen narcose hebben gedaan.
Kan kind - zonder dat er aan zijn eigen mond geraakt wordt - mee met iemand anders op controle bij de tandarts? Of zelfs een paar keer? Jijzelf, pap, oma, ...?
Zodat hij misschien ziet dat niet elke tandarts een type beenhouwer en rauwdouwer is?
En dus echt wel een gewone controle, zonder dat er ook bij jullie direct getrokken of geboord moet worden.
Ik zie het namelijk gebeuren dat hij nu zo'n angst heeft van tandartsen dat zelfs een angst-tandarts weinig gaat kunnen doen. Als hij daar al 1 stap binnen zet wetende dat het voor hemzelf is.
Ik zou inderdaad kijken voor een kindertandarts. Dochter heeft daar ook 3 gaatjes laten vullen. Hier mag ik wel mee naar binnen, zou dochter ook niet alleen laten gaan.
Een vriendin gaat met haar zoon naar een tandarts waar de ouder moet wachten en zij hoort haar kind altijd gillen en huilen. Dat zou ik niet kunnen. Maar kijk gewoon in je omgeving wat er mogelijk is
er zijn speciale kindertandartsen. Onze oudste zit daar ook (ivm door ziekte verkeerde glazuuraanleg). En er zit enorm veel verschil in.
Behandelingen worden verspreid over meerdere weken gedaan en eerst met het kind geoefend totdat ze het aandurven het in het echt te doen. De ruimtes zijn kindvriendelijk en de tandartsen werken alleen maar met kinderen, als ouder ben je er bij en word je betrokken bij de procedure en afleidingsspelletjes die ze spelen.
Ik zou dus een doorverwijzing vragen bij de huidige tandarts
Er zitten geen extra kosten aan verbonden
Voor onze stiefzoon die al pijn heeft wanneer zijn haren worden geknipt, zijn we ook naar een kindertandarts geweest. Eerste keer was gewoon kijken en hem laten wennen aan de omgeving, tweede keer enkele melktanden getrokken die in de weg zaten; geen probleem.
Bijkomend voordeel is dat deze praktijk ook met lachgassedatie werkt mocht het nodig zijn.
Voor nu zou ik hem inderdaad ook meenemen wanneer je zelf naar de tandarts gaat voor controle, zodat het allemaal wat normaliseert en tandarts/pijn geen automatische connectie wordt.
Je geeft aan dat je het zelf erg moeilijk vond en steeds hoog in je emotie zit. Je kind voelt dat natuurlijk feilloos aan. Het is belangrijk voor een kind om te leren dat er soms een medisch onderzoek of behandeling plaats vind en dat het niet altijd leuk is. Dus soms moet je even stil zitten, of een vies drankje drinken gewoon omdat de dokter/tandarts of mama dat zegt. Is er niet iemand anders die met hem mee kan gaan die minder in de emotie zit? De vader of je ouder bijvoorbeeld?
