Angst voor honden

oefenen

Ken je iemand met een klein keffertje? Misschien kan je met het baasje van deze hond gaan oefenen. Samen op pad gaan en het hondje mee (niet naar die mensen hun huis gaan, dan is zo'n hondje vaak veel waakser ivm territorium gevoel) maar samen naar het park of bos gaan en een eind lopen, eerst wat afstand houden en langzaam aan doorzetten en wat dichterbij komen, tot je zoontje wat minder gespannen is. (hondjes voelen die spanning aan, waardoor het erger wordt) dus eigenlijk gewoon een wandeling starten en blijven doorwandelen (niet echt confronterend tegenover het hondje gaan staan qua ontmoeting)

Inderdaad goed idee

wandelen, alsof het de normaalste zaak is. Dus probeer met iemand af te spreken, iemand met een hondje die het allemaal wel best vindt, zolang hij maar lekker mag wandelen. Vertel je zoontje van te voren wel wat verstandig is om te doen. Dus bij paniek: nooit wegrennen, nooit met de handen omhoog gaan wapperen, nooit gillen. Maar wel, stilstaan en naar jou kijken. Vraag hem alvast of hij een leuk liedje kan bedenken voor tijdens het wandelen. Jij let wel op de hond. Je zoontje mag gewoon praten natuurlijk. Goed juist.

daarom

Grote angst voor honden is in het dagelijks leven bijzonder onhandig en belemmerend. Mijn beide kinderen, 10 en 13, zijn bang voor honden. Ze lopen er bij voorkeur met een hele grote boog omheen. Wat lastig is als je elkaar bij voorbeeld op een smalle weg moet passeren. Of bij talloze andere gelegenheden. Ik ben er helemaal voor om kinderen een zekere terughoudendheid bij honden bij te brengen als ze die niet uit zichzelf hebben, maar echte angst is in de praktijk lastig en vervelend.
Dat die angst meestal ook totaal niet serieus genomen wordt, maakt de situatie er niet beter op.

Groeten,

Temet

Mijn zoon

Mijn zoon rende de weg op als er een hond aan kwam. Of maakte een rare slinger met zijn fietsje.
Een golden retriever van familie heeft hem 100% van zijn hondenangst genezen. Het duurde wel 2 dagen.
Er had ook een een klein keffertje naar hem gehapt, toen hij kleutertje was.

Wegrennen

Het lastige is dat wegrennen door honden gezien wordt als een uitnodiging tot spelen (bij niet-dominante honden) of de opening van de jacht (bij dominante honden en honden met een jachtinstinct). Je kunt hem dus beter 'baas-gedrag' aanleren: blijven staan, duidelijk 'nee' zeggen en bij opdringerige honden even één knie naar voren steken.
Als hij dat een paar keer kan oefenen, voelt hij zich vast al minder bang.

Dat leer ik buurjongen ook

Die erg bang was van onze pup, hij ging dan gillen rennen en zwaaien. Dat vond onze pup alleen maar geweldig. Dus..... Sta als een stok met je armen naar beneden, kijk rechtvooruit en zeg duidelijk NEE. De hond is erg gevoelig voor signalen en liet m dn ook links liggen. Voor buurjongen een mooie oefening.

Kun je dit ook met iemand oefenen?

Hond nemen

Hoi onze dochter is ook erg bang. Ze volgt nu al een tijdje een anti angst training want ze durfde het park niet meer in. Het gaat nu langzaam beter. Maar ik vroeg me af Rixt helpt het zelf nemen van een hond echt?

Hondenschool?

Vraag het eens bij een hondenschool. Daar komen heel veel mensen met veel verschillende honden. De kans dat je daar een goed opgevoede kleine hond kunt vinden is heel groot. De mensen daar hebben ook kennis van honden en vaak zijn er zelfs speciale lessen voor kinderen om te leren over honden.

Een gereserveerdheid voor een onbekende hond is in mijn ogen niet verkeerd. Er zijn nu eenmaal eigenaren die gewoon geen idee hebben hoe ze een hond moeten opvoeden. Als de angst echt groot is, dan kan het heel erg lastig zijn en zelfs gevaardlijk worden.

Het zelf nemen van een hond kan helpen, maar het kan ook de verkeerde kant opgaan. In contact komen met iemand die een goed opgevoede hond heeft waarbij het kind kan 'oefenen' zou mijn voorkeur hebben.

Ik zou die honden van familie gebruiken

om hem langzaam weer over zijn angst heen te helpen. Wij hebben een grote, drukke hond en familieleden die bang zijn voor honden. Als ze op bezoek komen is het altijd even wennen, want de hond is dan natuurlijk extra druk. Maar als hond is bedaard wordt het eigenlijk altijd wel vanzelf gemakkelijker. Het went blijkbaar, ook voor mensen met angst. Vorige week kroop mijn angstige nichtje uiteindelijk bij de hond in de mand! We doen er niet actief iets aan, ik denk dat juist het uitstralen dat er niks bijzonders is de meeste rust geeft en dus zorgt voor gewenning en het zakken van de angst.

Ik zou zeker niet aan een hond beginnen om een angstig kind daar vanaf te helpen. Lijkt me een recept voor ellende...

Als ik op straat bange kinderen tegen kom, laat ik de hond altijd zitten en hou haar kort. Dan nodig ik de kinderen uit om even dichterbij te komen. Ik vertel haar naam, vraag hoe de kinderen heten en dan ontstaat er eigenlijk meestal vanzelf een gesprekje over de hond, maar niet met de focus op de hond. Meestal durven ze dan wel dichterbij te komen, de meeste kinderen zijn toch wel nieuwsgierig. En dan vertel ik over hoe ze zich het beste kunnen gedragen als ze bang zijn, dat weten de meeste bange kinderen niet (want ze zijn geen honden gewend). En als het lukt, speel ik daar dan ook een beetje mee. Laat zien hoe de hond reageert als zij met hun handen wapperen bijvoorbeeld. En ze vinden het vaak fantastisch als zij het voor elkaar krijgen dat de hond gaat zitten en een pootje geeft. Zo probeer ik op een beetje speelse manier de ergste angst weg te nemen. Maar ik vertel ze ook altijd dat het heel goed is om voorzichtig te zijn.

Intussen is onze hond populair bij de meeste buurtkinderen .

Leentje74

Bij ons heeft het heel erg goed geholpen, maar ik zou in die reden geen hond nemen. De hond zat bij ons al jaren op het verlanglijstje, maar pas als de kinderen wat ouder en zelfstandiger zouden zijn.
Dochter was de eerste maanden wel terughoudend en wou ook niet alleen met de pup in de kamer zijn, want hij had nogal eens een gekke bui. Nu hij ouder is kan ze prima met hem opschieten, ze is duidelijk tegen hem als hij vervelend is en ze knuffelt graag met hem als ze verdrietig of boos is. Onze hond is heel lief, maar als hij iets niet wil laat hij het wel merken door weg te lopen of te blaffen. Dochter is nu niet meer bang voor andere honden, maar wel terughoudend en dat is prima.

bang mannetje

Er worden al goede tips gegeven. Heel veel sterkte, het zal niet 123 over zijn, deze angst. Er bestaat een leuk prentenboek: bang mannetje, van Mathilde Stein.

bekende vs onbekende honden

Ik denk niet dat angst voor onbekende honden zomaar over gaat door te oefenen met een lieve, bekende hond.

Paniekreacties leer je af door expliciet andere, acceptabele reacties aan te leren. En bij een jong kind kan dat ook zijn: vragen (met woorden) om opgetild te worden, of de straat over steken. Dat is nog altijd beter dan een paniekreactie. Bovendien kan de beschikbaarheid van zo'n optie als 'optillen' een kind vertrouwen geven om een enge passage toch uit te proberen. Een ouder kind kun je leren om te vragen aan het baasje: "Kun je de lijn kort houden, want ik wil niet besnuffeld worden."

Machteloosheid leidt tot paniek.

Daarnaast kun je irrationele angst vervangen door rationele angst door meer kennis aan te reiken. Bijvoorbeeld kennis over die hondenriemen die zichzelf uittrollen (argh!). Koop of leen een keer zo'n hondenriem en laat je kind uitvinden wat de maximale lengte is. Laat je kind ontdekken dat er een rem op zit en hoe die werkt (en hoe je kunt zien of iemand aan het remmen is of klaar staat om te gaan remmen).

Contact met een goed opgevoegde hond is natuurlijk prachtig. Het is toch wel heel handig als een kind snuffels kan accepteren zonder angst (of misschien niet accepteren, maar het wel kan herkennen wanneer een hond alleen maar wil snuffelen). En dat kan toch alleen maar door te oefenen met een lieve hond.

Maar tegelijkertijd zal je kind toch bekende en onbekende honden verschillend blijven behandelen, en dat is hartstikke verstandig. Dus reactie op onbekende honden wil je expliciet ook trainen.

wat een gedoe zeg (sorry geen tips ts, wel voor hondenbaasjes)

Ik heb er zo'n hekel aan als baasjes van honden die direct zeggen:"Hij doet niks hoor!"
Ik heb het gewoon niet zo op honden, ben niet bang, maar vind het gewoon niet prettig als ze om me heen staan te springen, hijgen, blaffen of (1 keer gebeurd) in mijn gezicht likken.
Maar goed, ik ben dus eigenlijk nooit bang dat hij "iets doet", dus dat zeg ik dan ook, met de mededeling erbij dat ik het gewoon niet prettig vind.

Toch heb ik inmiddels 2 keer op een feestje meegemaakt dat zo'n hond ineens wél iets deed: bijten! (met bloedende wonden) Gelukkig niet bij mij, ging om een van de andere gasten, maar toch...
De baasjes schrokken er in beide gevallen erg van, gaven aan: heeft-ie nog nooit eerder gedaan, excuses, ik denk dat hij gewoon heel erg schrok...

Tsja, het blijft een dier, met scherpe/grote tanden, en dus kán hij bijten!

En hoewel sommige mensen honden geweldig, schattig en fantastisch vinden; niet iedereen vindt dat, dus hou ze uit de buurt van anderen zolang je niet zeker weet dat hij/zij het ook leuk vindt! En zeg al helemaal niet: "hij doet niks"!

Raffie

"De baasjes schrokken er in beide gevallen erg van, gaven aan: heeft-ie nog nooit eerder gedaan, excuses, ik denk dat hij gewoon heel erg schrok...

Tsja, het blijft een dier, met scherpe/grote tanden, en dus kán hij bijten!"

Gezien de heersende mode in vechthonden lijken de baasjes het wel spannend te vinden. Het motto is dan wellicht eerder '*mij* doet ie niets'...

Angst en terughoudendheid

Ik heb zelf honden, maar ook ik vind het niet prettig als een hond tegen mij opspringt of ik 'zomaar' wordt besnuffeld. Zeker de melding: "hij doet niets" geeft mij de kriebels.

Persoonlijk vind ik het heel erg goed als een kind voorzichtig is met honden. Paniek reacties zijn natuurlijk nooit goed. Vaak doet iemand dan precies wat je niet moet doen.

Ik heb mijn honden geleerd om in de berm te wachten als er een hardloper voorbij komt (indien los). Verder schroom ik niet om mijn honden in hun bench te zetten als mensen aangeven het eng/vervelend te vinden. Dat ik honden heb, betekend niet dat iemand anders daar last van moet hebben.

Trouwens erg bijzonder dat Raffie al 2 keer heeft meegemaakt dat een hond op een feestje bijt. Wellicht eigenaren die de taal van honden niet begrijpt.

@Ad Hombre, helaas is er nog steeds geen verplichting om een cursus te doen met je hond. Voor heel veel eigenaren zou het heel goed zijn. Niet alleen voor de baasjes van 'vechthonden' maar ook voor de eigenaren van kleine keffers.

Paddington

Tsja, dat zal dan wel pech zijn, gelukkig was ik er beide keren niet direct bij betrokken, anders zou ik nog denken dat het aan mij lag

@ Raffie

Ja, dat is zeker fijn.... Ik hoop het ook nooit mee te maken.

Ik lees het terug en ik denk.... Mmmm, dat had ik anders neer moeten zetten. Ik bedoelde het werkelijk als iets waar ik mij over verbaas. Nu heb ik wel veel kennissen met honden, maar dat is allemaal uit de hondenschool. Verder heeft mijn broer honden en goede vrienden hebben er 1. Dus niet heel veel.

zoals Raffie

Ik ben niet bang voor honden, maar ik ben vreselijk allergisch. Een contactallergie, dus als ik een hond aai en dan aan mijn gezicht zit heb ik dikke ogen, maar als een hond langs mijn been strijkt heb ik ook een rode jeukende plek op mijn been. Ik blijf dus van honden af. Vrienden met honden weten dat en die honden liggen dan ook gewoon braaf in hun mand als ik er ben. Bij ons in het dorp is een koffietentje waar ik wel eens afspreek met vrienden en daar nemen mensen ook gewoon hun hond mee naartoe. Prima als die hond bij hun tafeltje blijft, maar het gebeurt ook vaak genoeg dat die honden door de zaak gaan zwerven en dan lekker onder de tafels door langs benen heen gaan strijken. Als ik dan uitleg dat ik daar niet tegen kan, vinden de meeste baasjes mij maar een zeikerd. Terwijl de jeukende rode plek dan al duidelijk zichtbaar is.
Mijn dochter is als kleuter een keer op straat omver gelopen door een loslopende Deense dog. De baas riep nog 'hij doet niks'. Ik zei: 'hij doet wel wat, namelijk mijn kind omver lopen.' Die hond mocht daar niet loslopen maar ook die baas vond mij een zeikerd. Gelukkig is mijn dochter niet heel bang, ze ontloopt honden gewoon zonder er gillend of wapperend vandoor te gaan.
Eigenlijk heb ik het minder op sommige hondenbaasjes dan op de honden zelf...

Mol

ik vind het sowieso raar dat mensen hun hond los laten lopen in een koffietentje of restaurant. Hond hoort bij de tafel te blijven en ook nog in ligstand. Kan dat niet, dan is hond niet geschikt om mee te nemen.

tja

Vertel dat die baasjes maar...

brrr

Als ik iets smerig vind, is het wel een hond in een restaurant/koffietentje. Gelukkig kom ik het nauwelijks tegen, maar ik snap niet dat sommige zaken het toelaten.

Restaurant

We nemen onze hond af en toe mee naar een restaurant en hebben hem dan kort aangelijnd onder de tafel liggen, moet er niet aan denken dat er iemand over hem struikelt. Gelukkig mag hij bij veel restaurants wel mee naar binnen, hij gaat overigens alleen mee als we ergens, bijvoorbeeld strand of bos, met hem hebben gewandeld. Dus vooral naar een strandtent of een eetcafé en zeker niet naar een luxe restaurant.

wat is daar smerig aan? Ontsmet jij zelf eerst je schoenen voor je naar binnen gaat?

Rixt

Met onze eerste hond konden we heel goed naar restaurants. Hij lag inderdaad ook onder tafel en je hoorde of zag hem niet. Na afloop was hond wel bekaf, want dat stilliggen was ontzettend enerverend . Met onze huidige hond doen we het liever niet, omdat hij de ruimte dan meteen als zijn territorium ziet en gaat blaffen als er indringers binnenkomen. Daar voel ik me ontzettend ongemakkelijk bij, dus heb ik zelf ook geen rust. Volgens het laatste bericht van man, is het op een terrasje laatst wel heel erg goed gegaan, dus er lijkt vooruitgang te zijn in dit gedrag. Ik grap weleens dat tegen dat hond 15 is, alles vast goedgekomen is .

Kaaskopje

Waarom ik het smerig vind? Tja dat is denk ik heel persoonlijk. Ik vind een huisdier in bed ook smerig maar zat mensen die dat normaal vinden. Een kattencafé, ook zoiets, brrr… Ik was laatst bij iemand lunchen en zij lieten hun kat over tafel lopen. Snap ik niks van.

Als er 1 hond in een restaurant is gaat het meestal gewoon goed, hij ligt dan braaf onder tafel. Maar als er nog eentje binnenkomt begint het geblaf en dat vind ik storend. Buiten geen probleem maar niet in een restaurant.

hangt van het baasje af

Vanwege het mooie weer was ik gisteren met de kinderen een ijsje gaan halen en wilden we dat opeten op het terras bij de ijssalon. Daar waren ook meerdere mensen met honden aanwezig. Sommige honden gingen prima, andere totaal niet.
Een van de honden was nogal waaks en dat ging niet goed in de rij, er werd naar ieder mens/kind gegromd die naar de mening van de hond te dichtbij kwam en het baasje greep niet in. Toen ze met ijsje naar buiten kwamen kwam er een ander gezin met hond aan, de waakse hond blafte en probeerde naar de hond toe te komen.
De andere hond blafte niet terug, bleef netjes bij zijn baasjes en gromde ook niet naar andere mensen/kinderen. Dan vind ik een hond in een ijssalon helemaal geen probleem. De hond vond het wel lekker, het was bij het ijs in de buurt een stuk koeler dan buiten.

Zelfs met hond, vind ik blaffen ook vervelend . Je mag een hond wel zien, maar niet horen, is mijn regel op dit gebied. Jammer dat onze hond dat niet uit zichzelf snapt.

Ik heb een tijd geleden alweer ook geluncht bij een kattencafé en daar moesten we onze handen ontsmetten om geen ziektes over te brengen. Ik vond dat eigenlijk wat krom, omdat je ook aan je schoenzolen van alles kunt binnen lopen. Daarom vind ik een hond in een restaurant niet per se viezer dan schoenen. Maar honden kunnen ook een luchtje hebben en dat vind ik niet altijd prettig. Niets stinkt zo lekker als alles wat van jezelf is, maar andermans stank... nee brrrr.

Wij hadden er ook geen moeite mee als er een kat op tafel zit tijdens ons eten, maar met gasten doen we dat uiteraard niet. Onze nog enige kat doet dat niet (meer). Ik zei, met kat op tafel ook weleens, dat er vast mensen zullen zijn die dat héél erg raar vinden, haha.

Een hond in bed vind in zo zo. We hebben het met eerdere honden wel gedaan, ik ook toen ik nog alleen was. Maar ik vind het eigenlijk ook niet bepaald fris. Onze hond vergist zich een enkele keer, maar hij hoeft maar te horen of zien dat ik eraan kom en dan sneakt hij snel naar zijn eigen plekje. Vervolgens klop ik direct mijn dekbed uit, omdat ik het echt niet meer fijn vind. Is het niet om de haren en dergelijke, dan wel omdat een hond een luchtje kan hebben. Op een aantal rassen na misschien.

Fransien

Onze hond is dus ook aan de waakse kant en dat is weleens lastig. We zitten op dat gebied ook een beetje met een meningsverschil over de aanpak. Man heeft soms het gevoel dat het een voldongen feit is, hond blaft, wat doe je eraan?, het ligt aan de oorzaak. Ik vind dat je moet blijven herhalen en herhalen zodat het op een gegeven moment toch ingesleten raakt. Ik heb de indruk dat dat werkt. Want iedere keer dat het gedrag de kans krijgt en er gebeurt iets waardoor de oorzaak er op lijkt te reageren is dat een moment van succes, dus beloning. Laat je merken dat het niet goed is plus hoe dan wel, dan ook niet dat gloriemoment (als het even kan).