(Bonus)kind
Ik zit in een voor mij hele nieuwe situatie en ik ben benieuwd of hier mensen zijn die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten. En hoe jij/jullie hiermee omgingen.
Sinds vorig jaar september ben ik samen met een man die een dochter van 7 jaar oud heeft. Haar moeder is 1,5 jaar geleden overleden. Een hele verdrietige situatie, ook voor een kind op zo'n jonge leeftijd. Haar vader en ik zijn natuurlijk nog maar kort bij elkaar en ik begin haar op een rustige manier steeds wat beter kennen. Ik breng haar, als ik bij hen ben, regelmatig 's avonds naar bed. Nu merk ik dat ze de afgelopen paar keren drukker doet, soms een wat grote mond opzet. Ik kan er in mijzelf soms wel om lachen, maar merk dat ik mij er soms ook wel even aan 'irriteer'. En ik merk dat ik heel erg zoekende ben in hoeverre ik haar daarin terecht mag/kan wijzen. Hier praat ik met mijn vriend over en ik weet dat hij vind dat ik hier, als dit nodig is, wat van mag zeggen. Maar ergers vind ik dit toch lastig. Ik heb zelf een aantal neefjes en nichtjes, bij hen merk ik die drempel helemaal niet.
Ik hoop een goede band met haar op te bouwen en ben ook, naast deze momenten, soms zoekende in hoe ik dit op een juiste manier doe. Ik merk dat zij steeds meer toenadering zoekt, als in een knuffel geven bijvoorbeeld. Of wanneer ze vraagt wanneer ik weer kom, omdat ze mij mist. Het is een heel lief meisje, maar ik merk dat ik, wanneer ze een grote mond heeft of brutaal wordt, toch lastig vind hier op een juiste manier mee om te gaan! Omdat ik zie dat wanneer ze terechtgewezen wordt door haar vader soms in stemming helemaal omslaat en dit wil ik natuurlijk voorkomen. Alhoewel ik ook begrijp dat dit niet altijd te voorkomen is. Op zoek naar wat tips en handvatten dus. 
Uit puur eigen ervaring, ouder verloren toen ik vier was, bonusouder toen ik zes was: houd afstand met corrigeren. Blijf gewoon lief en vriendelijk en laat correcties heel erg voorlopig aan eigen ouder over. Het is veel belangrijker dat ze zich veilig bij je gaat voelen. Persoonlijke grens aangeven: wat je nu tegen me zegt vind ik niet fijn kan natuurlijk wel, maar hou het bij jezelf en ga in deze kwetsbare fase voor iedereen haar niet corrigeren.
Mooi citroentje
en het lijkt mij juist goed dat kind wat brutaler wordt .
Mijn vader is overleden toen ik kleuter was en ik heb correcties van mijn stiefvader anderhalf jaar later nooit kunnen hebben. Kan ook komen omdat mijn moeder het niet toeliet, dat stief zich ergens mee bemoeide en dat ik dat overnam. Heel moeilijk, ligt ook aan de karakters en wat vader zelf wil. Ik kan het zelf ook moeilijk accepteren als de bonus vader van mijn kinderen (mijn man dus, na scheiding van ex) mijn kinderen corrigeert. Het is denk ik een erfenis uit mijn jeugd. Het is nu voor jullie wel de juiste tijd om dit uit te stippelen, ze is nog jong en wil zich zo te zien wel binden
bij grote mond of brutaal kun je gewoon zeggen: dat vind ik niet leuk/lief/aardig. Dat zeg ik ook tegen mijn eigen kind. Daar zeg ik ook tegen dat ik bepaald taalgebruik niet wil horen.
Iets ander situatie, want hier was de biologische moeder gewoon nog in beeld, maar ik heb m’n (jonge) stiefkinderen (destijds 2, 4 en 6) altijd gewoon rustig gecorrigeerd. Net als ik bijvoorbeeld bij een nichtje of neefje zou doen. Niet vanuit autoriteit (‘omdat ik het zeg’), maar vanuit bijvoorbeeld geldende afspraken (‘nee, op de bank wordt niet gesprongen’) of inderdaad vanuit m’n eigen grenzen (‘ik vind het niet fijn als je zo boos doet, laten we proberen rustig tegen elkaar te praten’). Gelukkig hebben ze dat altijd geaccepteerd. Inmiddels zijn we 12 jaar verder en hebben we een hele fijne, vanzelfsprekende band. Ik zou dus in jouw geval dergelijk gedrag ook niet laten gaan, maar wel benoemen en daarin ook grenzen aangeven.
@To:
Sluit me aan bij Nienke en zou inderdaad ook corrigeren en het niet volledig van de vader laten afhangen.
Ik zit zelf nu in een relatie waarin ik voor de tweede keer stiefvader ben en mijn ervaring is dat je niet in een situatie wilt terechtkomen waarin de kinderen jou domineren omdat je slechts een stiefmoeder bent.
Met vorige stiefzoon had ik een heel goede band omdat ik hem corrigeerde, maar ook veel belangstelling toonde in de zaken die hem interesseerde (en nog wat zaken, maar dat is wat complex). En huidige stiefzoon corrigeer ik ook, maar daarnaast doen we ook veel zaken samen en hij weet ook dat hij steeds bij mij terecht kan.
Dus ik geloof niet dat die correctie fout is, zolang je ook veel liefde en aandacht geeft. Denk net dat het heel gezond is dat zij je grenzen kennen, zolang dit niet het enige is dat ze van jou ontvangen.
Je kunt ook je grenzen aangeven zonder terecht te wijzen.
Een beetje op hetzelfde niveau communiceren. Dus je niet boven haar stellen maar haar aanspreken zoals je graag zou zien dat zij iemand aan zou spreken mocht iemand iets doen dat ze niet fijn vindt. Van jullie moet ze het immers leren.
Of eea met flink wat humor aanpakken, of juist een extra knuffel. Achter dat dwarse gedrag zit vast ook vanalles.
Samen de dag doornemen en/of een schriftje gebruiken kan ook werken om allerlei emoties te verwerken. Mijn dochter wilde toen vaker graag wat tekenen over de dag.
Zoiets moet ook groeien. Mijn oudste kinderen accepteerden het in het begin zeker niet als mijn partner (die dus niet hun vader is) hun terecht wees. Ik probeerde ook te voorkomen dat hij in een situatie kwam waarin dat nodig was. Voor mij was het vooral belangrijk dat ze samen een goede band opbouwden dus ik wilde hun ook vooral in een situatie brengen waarin ze positieve interacties hadden.
Mijn partner is gelukkig een vrij rustig iemand die het prima kon hebben om vooral op de achtergrond aanwezig te zijn en verder geen ouderlijke rol aan te nemen.
Inmiddels zijn we jaren verder hebben en hebben we samen ook kinderen. De band tussen mijn partner en kinderen is verder gegroeid en nu heeft hij veel meer een ouderlijke rol en kan hij hun ook best terechtwijzen mocht dat nodig zijn. De band is nu dusdanig dat ze dat van hem accepteren. Al ben ik nogal altijd de voornaamste autoriteitsfiguur in huis met betrekking tot de oudste kinderen.
In elk geval zou mij advies zijn om niks te forceren, corrigeren vooral aan je partner over te laten, samen leuke dingen doen en zo een band opbouwen. Als het kind onaardig tegen jou is kan je natuurlijk wel gewoon zeggen dat je dat niet fijn vindt. Dan hou je het verder bij jezelf. Ik zou wel van mijn partner verwachten in jouw geval dat hij dan wel zou ingrijpen.
Moirmel schreef op 03-07-2023 om 22:29:
@To:
Sluit me aan bij Nienke en zou inderdaad ook corrigeren en het niet volledig van de vader laten afhangen.
Ik zit zelf nu in een relatie waarin ik voor de tweede keer stiefvader ben en mijn ervaring is dat je niet in een situatie wilt terechtkomen waarin de kinderen jou domineren omdat je slechts een stiefmoeder bent.
Met vorige stiefzoon had ik een heel goede band omdat ik hem corrigeerde, maar ook veel belangstelling toonde in de zaken die hem interesseerde (en nog wat zaken, maar dat is wat complex). En huidige stiefzoon corrigeer ik ook, maar daarnaast doen we ook veel zaken samen en hij weet ook dat hij steeds bij mij terecht kan.
Dus ik geloof niet dat die correctie fout is, zolang je ook veel liefde en aandacht geeft. Denk net dat het heel gezond is dat zij je grenzen kennen, zolang dit niet het enige is dat ze van jou ontvangen.
Daar zeg je iets, daar kan ik het wel mee eens zijn. Mijn man corrigeert de kinderen wel (ook al kan ik het moeilijk hebben) maar ze zijn ook bijzonder op hem gesteld. Er is namelijk heel veel positieve verbinding. Dat ontbrak bij ons vroeger thuis met stief. Inmiddels is dat wel beter hoor, maar destijds.....het is een heel proces geweest.
Je moet ook jezelf kunnen zijn, je hoeft jezelf niet altijd maar aan de kant te schuiven omwille van de lieve vrede.
Da’s inderdaad een goede Moirmel, ook hier heb ik vanaf het begin veel positieve energie in de stiefzoons gestoken (naar bed brengen, uit school halen, samen iets gezelligs doen in de schoolvakanties, een spelletje doen of knutsel maken, samen iets bakken) en dat maakt correcties wel gemakkelijker. Ik lees trouwens bij TO ook wel dat ze die energie in haar stiefkind steekt, dus ook daarom is het volgens mij helemaal prima om gewoon rustig grenzen aan te geven bij niet-gewenst gedrag.
madee schreef op 04-07-2023 om 07:19:
[..]
Daar zeg je iets, daar kan ik het wel mee eens zijn. Mijn man corrigeert de kinderen wel (ook al kan ik het moeilijk hebben) maar ze zijn ook bijzonder op hem gesteld. Er is namelijk heel veel positieve verbinding. Dat ontbrak bij ons vroeger thuis met stief. Inmiddels is dat wel beter hoor, maar destijds.....het is een heel proces geweest.
Je moet ook jezelf kunnen zijn, je hoeft jezelf niet altijd maar aan de kant te schuiven omwille van de lieve vrede.
Daar wil ik nog aan toevoegen dat het niet altijd zo eenvoudig is, zeker niet als de biologische ouder uit een zeker schuldgevoel enorm veel toelaat bij het kind. Enfin dat is mijn ervaring.
-Nienke- schreef op 03-07-2023 om 21:38:
Iets ander situatie, want hier was de biologische moeder gewoon nog in beeld, maar ik heb m’n (jonge) stiefkinderen (destijds 2, 4 en 6) altijd gewoon rustig gecorrigeerd. Net als ik bijvoorbeeld bij een nichtje of neefje zou doen. Niet vanuit autoriteit (‘omdat ik het zeg’), maar vanuit bijvoorbeeld geldende afspraken (‘nee, op de bank wordt niet gesprongen’) of inderdaad vanuit m’n eigen grenzen (‘ik vind het niet fijn als je zo boos doet, laten we proberen rustig tegen elkaar te praten’). Gelukkig hebben ze dat altijd geaccepteerd. Inmiddels zijn we 12 jaar verder en hebben we een hele fijne, vanzelfsprekende band. Ik zou dus in jouw geval dergelijk gedrag ook niet laten gaan, maar wel benoemen en daarin ook grenzen aangeven.
Ik denk inderdaad dat het goed is het bij mijzelf te houden.
Maar merk dat ik ergens 'bang' dat als ik haar corrigeer dit niet goed valt en ze naar haar vader gaat. Ik merk dat zij, overigens heel erg logisch, een bijzondere band met elkaar hebben. Wat natuurlijk het gevolg is van dat wat zij hebben meegemaakt. Het is natuurlijk ook aan hem om daar dan op een juiste manier mee om te gaan, want hoop niet dat hij het daarin dan voor haar opneemt. Merk dat dit dan toch een beetje in mijn achterhoofd zit, maar dat moet ik ook meer naar hem uitspreken. En ik denk dat de tijd ook veel doet.... we kennen elkaar nog geen jaar en het is natuurlijk een kwetsbare situatie.
Ik vind jullie hard van stapel lopen. De moeder is 1,5 jaar geleden overleden en jullie kennen elkaar nog geen jaar.
Dat lijkt mij lastig bij te benen voor een kind van 7 jaar.
Maar dat is mijn mening.
Ik zou vooral inzetten op verbinding met het meisje en een positieve insteek, maar ik vind dat je ongewenst gedrag wel mag corrigeren.
Opvoeden is aan de vader, maar op school, sport, zwemles, bij vriendjes etc. worden kinderen ook gecorrigeerd als ze brutaal zijn of iets doen wat niet mag. Ook als die kinderen het moeilijk hebben.
Juist bij kinderen die veel meegemaakt hebben bestaat het risico dat de omgeving ze niet (goed) durft te corrigeren, waardoor ze onnodig gedragsproblemen ontwikkelen. Mensen willen het kind dan met de beste bedoelingen beschermen tegen nog meer negativiteit en verdriet, maar uiteindelijk werkt het averechts. Uiteindelijk is het ook een heel normaal kind van zeven en die zijn nu eenmaal wel eens vervelend of brutaal, maar als je dat niet corrigeert, begrens je hun gedrag niet en denken ze dat het oké is om je zo te gedragen.
Begrip hebben voor haar verdriet, gemis van haar moeder en dat jij daar misschien de personificatie van bent soms, is iets anders dan alles maar accepteren omwille van de lieve vrede. Die dingen kunnen naast elkaar bestaan.
Zandstra schreef op 04-07-2023 om 09:39:
[..]
Ik denk inderdaad dat het goed is het bij mijzelf te houden.
Maar merk dat ik ergens 'bang' dat als ik haar corrigeer dit niet goed valt en ze naar haar vader gaat. Ik merk dat zij, overigens heel erg logisch, een bijzondere band met elkaar hebben. Wat natuurlijk het gevolg is van dat wat zij hebben meegemaakt. Het is natuurlijk ook aan hem om daar dan op een juiste manier mee om te gaan, want hoop niet dat hij het daarin dan voor haar opneemt. Merk dat dit dan toch een beetje in mijn achterhoofd zit, maar dat moet ik ook meer naar hem uitspreken. En ik denk dat de tijd ook veel doet.... we kennen elkaar nog geen jaar en het is natuurlijk een kwetsbare situatie.
Als ik dit lees dan denk ik dat je in de eerste plaats eens goed met de vader moet spreken over waar je naartoe wilt met het kind. Zorg dat jullie op dezelfde lijn zitten en het kind niet in staat is om jullie tegen elkaar uit te spelen.
Echt, mijn partner en ik zijn al zes jaar samen, stiefzoon is inmiddels tien, en wij overleggen nog steeds meerdere keren per week over stiefzoon, net om ervoor te zorgen dat we dezelfde lijn aanhouden. En ja, er zijn nog steeds momenten dat stiefzoon naar moeder trekt omdat hij meent dat ik hem onheus behandel heb, maar in het algemeen bewandelen wij dezelfde lijn.
