Boze moeder na speelafspraak
Mijn dochter van 11 had een vriendin van 12 te spelen vandaag. Haar moeder liet haar alleen naar ons toe fietsen (ongeveer 15-20 minuten).
Mijn dochter wilde haar vriendin het nieuwe winkelcentrum in ons dorp laten zien en ze zouden samen een ijsje kopen. Ik heb ze samen daar naartoe laten gaan. Ik was echter vergeten dat mijn dochter naar haar sport moest. Ze zou met iemand meerijden en deze mensen wachtten op haar. Ik belde haar op haar mobiel dat ze zsm naar huis moest komen. Bleek dat haar vriendin haar fietssleutel had verloren. Ik heb daarom gezegd dat mijn dochter alvast naar huis moest komen. Vervolgens heb ik de moeder van het meisje gebeld met de vraag of ze haar dochter even bij het winkelcentrum kon ophalen: ze moest immers toch die fiets meenemen.
Die moeder kwam nog even naar ons huis om ook de logeerspullen van dat meisje op te halen. Ik kreeg nog een hele preek dat ik totaal onverantwoordelijk was omdat ik haar dochter alleen had gelaten: ze had achterop gemoeten bij mijn dochter.
Ik probeerde nog uit te leggen dat het een noodgeval was, haar dochter is erg zwaar, dus het zou nog langer geduurd hebben + die fiets moest toch opgehaald worden. Daarnaast had haar dochter twee keer mijn andere kinderen geslagen dus ik was eigenlijk behoorlijk pissig. Ik zei dat ik voortaan niet wilde dat ze hier kwam logeren als het op deze manier moest.
Maar aan de andere kant vind ik het een beetje sneu voor de meiden. Wat zouden jullie doen?
Tja, wat ik gedaan zou hebben
Ik zou dochterlief misschien naar huis hebben laten komen ivm die wachtende mensen, maar IK zou dan even naar het winkelcentrum gefietst zijn, om daar dat meisje op te vangen en evt. mee achterop naar huis te nemen. Vind het een beetje raar verhaal.
Bibi
Die man ja
Het moet wel een Heel Belangrijke Sportafspraak zijn dat zelfs je man je er door de telefoon over toeschreeuwt. Ik hang meestal op als er geschreeuwd wordt.
Kortom: je stond onder stress en je hebt niet De Beste Beslissing genomen. Kan gebeuren. Excuses aanbieden en zand er over.
Tirza
Ja dat is het probleem
Je hebt dat kind aan haar lot over gelaten. Probeer je eens in te denken hoe zij zich gevoeld moet hebben, daar alleen op dat winkelcentrum, terwijl ze geen kant op kan. Jij zegt dat dat 10 minuten geduurd heeft, maar vergis je niet, 10 minuten kunnen dan heel lang duren.
Ik vind het een egoïstische oplossing, je hebt alleen gedacht aan het belang van je dochter en jezelf.
En op die moeder uitvallen omdat je zelf de wind van voren hebt gekregen van je man, nou nee dat is bepaald ook niet netjes.
Wat mij betreft zou het ook over en uit zijn.
Bedankt tirza
Ik ben inmiddels weer gekalmeerd en je hebt gelijk. Het is me wel duidelijk dat ik wat dingen moet veranderen om minder gestrest te raken zodat ik volgende keer rustiger reageer. Bedankt iedereen voor de reacties.
Evenzo
Ik vind het wel enorm moedig van je dat je dit hebt gepost en fijn dat je nieuwe inzichten hebt gekregen. Iedereen maakt wel eens fouten, ook moeders en zeker onder stress. Ik hoop dat je dit die andere moeder duidelijk kan maken, zodat jullie kinderen wel vriendinnen kunnen blijven.
Hier.....
Mijn dochter van 9 had een keer haar broertje van 7 in het park achter ons huis achtergelaten. Dit terwijl ze weet samen naar het park samen thuis. Het is wel een park waar amper bomen staan en huizen omheen staan. Waardoor je niet de bosjes ingetrokken kan worden. Dus wel veilig. Maar ondanks dit was ik echt not amused. Had een andere moeder mijn (12 jarige) kind achter gelaten in een winkelcentrum dan zou ik echt heel boos zijn. Dus ga er maar van uit dat de gemiddelde ouder van tegenwoordig hier niet blij van wordt......
Bericht tyco heel ander verhaal
Even zo; van je fouten kun je leren. Excuses aanbieden en dan zou het voor mij weer klaar zijn.
Tyco; jouw bericht vind ik van een heel andere orde. Een kind van 9 jaar verantwoordelijk stellen voor het thuiskomen van 7 jarig broertje; daar gaan mijn haren van overeind staan. Als het in jouw ogen geen veilige plek is laat ze er dan niet spelen. Een kind van 9 is zelf nog een kind. Ze kan de verantwoordelijkheid voor een broertje van 7 niet dragen. Wat als er iets mis gaat ( toch een meneer die met broertje aan de haal gaat of broertje luistert niet en loopt het park uit/weg over, of broertje valt in het water raakt in paniek en verdrinkt?). In al deze gevallen mag je van een kind geen verantwoordelijkheid geen vragen. Daar kan ze haar levebn lang last van houden.
Samen uit, samen thuis is goed om ze aan te leren. Maar verwacht niet dat ze dit al kunnen overzien.
Tja liedewij
Dan mag mijn 10-jarige zoon zijn broertje van 5 dus ook niet meenemen met buitenspelen? Het is van alle tijden hoor, een ouder broertje/zusje dat een jonger brusje begeleidt tijdens een buitenactiviteit. Overigens heb ik die 5-jarige ook niet altijd in het vizier, hij gaat wel eens een rondje om het blok (zónder zijn grote broer, ja).
Nee hoor liedewij
Samen uit blijft samen thuis. Nou ligt dat wat anders bij kinderen van 5 en 3, dat snap ik best.
Maar een 9 jarige mag best snappen dat ie zijn 7 jarige weer mee naar huis moet nemen. En als ie dat niet snapt zal ik hem dat echt wel vertellen.
Ja, samen uit samen thuis..
Ik vertel het mijn kinderen ook; samen uit , samen thuis.
Maar een kind van 9 het kwalijk nemen omdat z'n broertje niet mee thuis komt uit het park vind ik niet terecht. Ik vind die verantwoordelijkheid te groot.
Natuurlijk gaan onze kinderen ook samen op stap (11, 9,7 en 4 jaar). Ook die van 7 en 4 en die van 9 en 4. Maar IK ben verantwoordelijk voor beide kinderen. Ik ben verantwoordelijk voor het kind van 4 dat uit het park naar huis moet komen. Niet mijn dochter van 9.
Laatst op een verjaardag: onze kinderen gaan naar een onbekend speeltuintje om de hoek bij de jarige. Prima, mijn verantwoordelijkheid. De buurvrouw van de jarige trekt zoontje van 3 z'n jas aan en zegt: dichtbij Esther (9) blijven, zij past op jou. Ik heb direkt gezegd dat Esther niet op het buurjongetje past. Samen spelen, ok . Maar mijn kind van 9 past niet op een vreemd kind maar ook niet op haar eigen broertjes.
Als er wat mis gaat moet zij ermee verder in haar leven.Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Liedewij
Ik ben het helemaal met je eens.
Verantwoordelijkheid
Nee, een kind de verantwoordelijkheid geven over een jonger kind, ik ben er ook niet voor. Wel vraag ik altijd aan beiden (nu 8 en 11) om mij even te komen waarschuwen als er iets is met de ander. En als er eentje sip thuiskomt omdat hij/zij door de ander in de steek gelaten is, volgt er met de ander ook een gesprek. Over dat het niet aardig is die ander zomaar te laten staan. Maar verantwoordelijkheid, nee. Stel dat het tijd is om naar huis te gaan, maar de jongste weigert, of rent weg. Hoe moet het oudere kind daar dan mee omgaan? De ouders inschakelen, want die zijn verantwoordelijk en niet het kind zelf. Ik liet de jongste toen deze nog kleiner was, ook wel met de oudste buiten spelen, maar dan mochten ze alleen daar spelen waar de jongste mocht (niet oversteken, in de straat). Wilde de oudste oversteken naar haar vriendinnetjes dan haalde ik de jongste op. Ook is het wel eens gebeurd dat de jongste stiekem toch was overgestoken met de oudste. Gemopperd op jongste, die wist dat dat niet mocht. Oudste niet verantwoordelijk.
Doorgeslagen
Nogal overdreven, jullie reacties over een jonger kind aan een ouder kind toevertrouwen. Dat gebeurt aan de lopende band. Natuurlijk doe je zoiets alleen in een omgeving die veilig is en maak je afspraken met de jongste. Lijkt me nogal wiedes.
Een kind van 9 dat een broertje van 7 achterlaat op een plek vlak bij huis: dat verdient geen schoonheidsprijs, maar 7 jarigen zijn in de meeste gevallen toch niet volslagen onnozel. Die gaan echt wel eens in hun eentje ergens heen, zonder toezicht van wie dan ook.
Ja dat vind ik nou ook
En wat is nou verantwoordelijk zijn? Ik verwacht dat mijn kinderen elkaar helpen en elkaar niet in de steek laten.
Niet dat ze elkaar opvoeden, straf geven en behoeden voor onraad. Al zou oudste die eerste twee erg graag willen doen bij zijn zus.... 
Wat is verantwoordelijk zijn
Dat is je kind van zes op zijn kop geven omdat kind van drie bijna onder een auto loopt...de moeder stelde kind van zes daarvoor verantwoordelijk. Waar gebeurd voor mijn huis.
Ja dat is verantwoordelijk zijn, maar
dat was hier niet de discussie. Hier ging het erom of je het een 9 jarige kunt verwijten dat ie zijn 7 jarige broer of zus alleen achterlaat in het park.
Ik zou daar wel iets van zeggen dan. Dat is niet hetzelfde als op zijn kop geven. Maar ik ga uit van samen uit samen thuis. En dat zou dan gelden voor zowel de 7 als de 9 jarige. En dit alles dus puur hypothetisch want ik heb geen 7 en 9 jarige hier in huis.
Maar in ieder geval, op basis van dit voorbeeld kwam het woord verantwoordelijk zijn om de hoek kijken. En dat vind ik dan dus wel erg zwaar gesteld.
Ginny
De uiteindelijke eindverantwoordelijkheid ligt altijd bij ouders vind ik, ook bij de negenjarige die zijn broer/zus achterlaat in het park. In die zin is mijn reactie relevant, want hoe zie je dat dan bij het voorbeeld van het park? Kun je een kind van negen die verantwoordelijkheid geven? Is er sprake van verantwoordelijkheid als leeftijden zo dicht bij elkaar liggen?
Dat is nu precies de vraag
Ik vind dat er teveel gewicht wordt gegeven aan het begrip verantwoordelijkheid.
Als je je in het verkeer begeeft heb je ook een verantwoordelijkheid, maar dat betekent toch ook niet dat je dan de wegenverkeerswet moet gaan handhaven.
En dat is precies wat er hier gebeurt. Als twee kinderen samen buiten spelen dienen ze wat mij betreft voor elkaar te zorgen. En ben zijn ze op een bepaalde manier dus verantwoordelijk voor elkaar. De eindverantwoordelijkheid ligt echter bij de ouders, precies zoals jij zegt. En ik vind dus dat er hier een aantal mensen zijn die die twee verantwoordelijkheden door elkaar gooien. Vandaar dus mijn vraag: Wat is verantwoordelijk zijn?
Hmmm....
de situatie is dat een 9-jarige en een 7-jarige samen naar een park gaan, waar de 7-jarige nog niet in zijn eentje heen mag. Dan weten ze toch beide dat ze bij elkaar moeten blijven? Mijn kinderen van 6 en 3 gaan wel eens naar een speeltuintje een blokje verder; die van 6 mag daar alleen heen, die van 3 mag er alleen heen onder begeleiding van zijn broer (en dan kom ik er achteraan, maar meestal heb ik wat meer tijd nodig. Dan is de oudste natuurlijk niet verantwoordelijk voor al het leed dat zou kunnen geschieden in de paar minuten dat ze voor mij uit het zicht zijn. Maar mocht er wat gebeuren (zeg, de jongste valt een gat in zijn knietjes) dan kan grote broer de jongste naar huis brengen. Er is niks mis met een beetje verantwoordelijkheidsgevoel, zou ik zeggen. Het schijnt dat jonge mensen daar tegenwoordig iets te weinig van hebben meegekregen door overbeschermende opvoeding.
