Die hadden we al een tijdje niet gehad

Gesprek

Ga met haar nu een rustig gesprek aan over wat er gebeurd is, wat zit haar dwars, hoe komt het dat ze zo reageert en wat kan ze anders doen de volgende keer?

Geef aan wat jou gevoelens zijn hierin en probeer het dus samen uit te praten. Dan kan je het ijsje ok nog uitleggen en misschien wel tot een andere oplossing komen als dit gesprek goed verloopt? Geef haar ok ruimte hierin om een idee aan te dragen voor die oplossing.

Dus zo iets als: mama vindt het echt niet leuk zoals dat gaat, daar wordt ik ook boos van. Daarom heb ik gezegd geen ijsje meer voor jou. Ik vind dat eigenlijk helemaal niet leuk,

Aanvulling, i pad liep vast

Ik zou graag tot een andere oplossing komen, heb jij een idee?

Eigen frustratie

En je moet zelf misschien ook weer wennen aan de warmte en had ook liever lekker niks gedaan vandaag anders dan in tuin in zwembad zitten of bij het strand hangen. En dan botsen er twee die even niet zoveel geduld hebben als anders

Ik ben het helemaal met Wil eens wat oplossing betreft.

De afloop

Dochter kwam op een gegeven moment naar binnen. 'Sorry mama', kus en knuffel. En vijf minuten later 'mag ik nu een ijsje, ik heb toch sorry gezegd?' Monster We hebben afgesproken dat ze na het eten nog een ijsje mocht als ze me voortaan niet meer gaat slaan, en bij boosheid maar gaat touwtje springen ofzo.
Ik vind het wel frustrerend. Vooral dat ze me gewoon slaat en schopt, dat doe je toch niet! In mijn achterhoofd hoor ik dan al die goedbedoelde adviezen ('je laat je toch niet slaan?', 'ze moet weten wie de baas is', 'pak haar bij kop en kont, naar haar kamer en laat haar maar terugkomen als ze weer normaal kan doen').
Nou ja, hopelijk krijgen we voorlopig weer even geen buien. Ze zal er toch wel een keertje overheen groeien?

Gelukkig is het opgelost

En inderdaad, ik had jou ook hetzelfde goedbedoelde advies gegeven.. bij mijn dochter heb ik dit ook gehad (schelden, maar geen schoppen en slaan) en haar naar haar kamer gesmeten. Zij was daar in slaap gevallen en toen ze na een tijd wakker werd kwam ze haar excuses aanbieden..
Praten mag, schelden en zeker schoppen en slaan niet! Respect moet er wel zijn.

Monique

Dat had hier niet gewerkt. Als ik er vol tegenin zou gaan, zou dat niet werken want dochter vecht net zo hard terug dat dat helemaal tot een drama zou leiden. En dat wil ik ook helemaal niet, want ik wil het redelijk en zonder geweld oplossen. Het wordt me alleen wel heel erg moeilijk gemaakt ;-(

Geweld

Geweld roept geweld op. Dat merk je bijmjezelf, je zou dochter terug willen slaan, maar andersom werkt dat ook zo!

Goed dus dat je het niet hebt gedaan en adviezen als pak bij kop en kont en laat je niet slaan daar heb je niets aan als je een kind hebt met een kort lontje.

Probeer gedragsalternatieven aan te leren inderdaad, tot tien tellen touwtje springen wat dan ook. En blijf praten in oplossingen. Want inderdaad sorry zeggen en klaar is ook moeilijk, vooral voor de ontvanger van het geweld, jij dus. Het is wel goed om dit te bespreken met dochter.

Overheen groeien

Dat vraag ik me af, of je hier overheen groeit. Genoeg volwassenen die hun woede ook niet op een gezonde manier kunnen uiten. Er zit blijkbaar op zo'n moment enorme frustratie en woede in het kind en blijkbaar kan ze daar niet op een goede wijze mee omgaan. Misschien inderdaad dat ze dit vanzelf leert als ze ouder wordt. Misschien ook niet. Ik zou toch proberen om hier met haar over te praten en haar te helpen inzicht te verwerven in haar eigen gedrag en misschien zelfs te kijken of er geen cursus voor kinderen is die gericht is op dit soort dingen (soort van sova training). Sova training heeft als voordeel dat het gegeven wordt door derden en dat het vaak een hele veilige omgeving is. Misschien is er wel een training die speciaal hier op is gericht.

Erover heen groeien

Ik geloof daar net zo min als Maylise in.
Het is wel zo, dat je kunt leren om met al die emoties om kunt gaan. Dat is wel veel werk.
Ten eerste kun je je dochter leren kijken naar de situaties waar ze boos van wordt. Vermoeidheid, overprikkeling door warmte, frustraties richting zus omdat ze bang is te kort te worden gedaan. Dat zijn situaties die ze zelf voor een gedeelte kan beinvloeden. Jullie kunnen ze ook beinvloeden als ouders. Als je van te voren al weet dat ze ergens boos van zal worden, zou ik die situatie voorkomen. Boos worden en de controle verliezen is namelijk nooit ergens goed voor. Het is alleen maar beschadigend.
En verder kun je kijken naar de manier waarop de situatie zich ontwikkelt. Welke gedachten heeft ze daarbij.? Zijn dat helpende gedachten? Of zijn het gedachten als: 'Ik krijg toch nooit mijn zin.' 'Mijn zus moet altijd de baas spelen.' 'Mama heeft toch nooit tijd voor mij.' Bijna alle gedachten met 'altijd' en 'nooit', zijn in ieder geval 'niet-helpend'. Het is heel goed mogelijk om kinderen te leren die gedachten te herkennen en ze te ontzenuwen.
En dan, als het al te laat is, dan kun je nog aanleren om iets anders te doen dan schoppen en slaan. Weglopen en gillen zijn beter. Dat zal ze zelf ook zo vinden. Weglopen is makkelijker als de situatie nog niet helemaal het kookpunt bereikt heeft.
Dus ingrijpen als je al een beetje verhitting bemerkt, is beter, dan de situatie zijn beloop laten. Als er frustratie dreigt, werkt het hier vaak, om alles te laten vallen en iets compleet anders te gaan doen. Soms is dat een taart bakken, soms is dat een fietstochtje waarbij we een ijsje gaan kopen, soms is dat wat individuele aandacht, vaak is dat de computer. Het gaat erom dat je manieren gaat zoeken om jezelf te troosten, jezelf tot rust te brengen.

Zo leert ze langzamerhand zelf methodes om haar woede te beheersen. En daar heeft ze dan de rest van haar leven profijt van. Ten minste, dat is mijn ervaring.

Goede voorbeeld

Het helpt al als je zelf het goede voorbeeld kunt geven.Maar ook uitleggen hoe je zelf met emoties omgaat. Er zijn ook spellen voor om emoties te leren benoemen en er een beter begrip voor te krijgen. Het is belangrijk dat kinderen leren hun emoties te begrijpen en te beheersen, in goede banen te leiden. Zelf rustig blijven, al vreet het je op, is belangrijk.
Tegenwoordig gaat het hier zo goed met de kinderen dat ik mijn pedagogische houding soms wat verlies. Kunnen ze me ineens toch in de emotie krijgen omdat ik het niet meer verwacht. Gelukkig kunnen ze nu zelf rustig blijven.

Vic

Klopt, werkt ook niet hoor. Zelf rustig blijven etc. hielp hier ook veel beter. Mijn zoon had hier vroeger ook veel last van, al richtte hij zijn onmacht liever op spullen dan op mensen. Het is vanzelf over gegaan, overigens. Hij is nu 16 en met rust laten als hij boos is werkt het beste.

Geweld?

Een kind dat een keer schopt en slaat meteen met geweld betitelen vind ik eigenlijk wel wat overdreven. Hebben alle kinderen dat niet een keer als ze moe zijn, overprikkeld of whatever?
Ik vind het prima opgelost zo, je hebt erover gepraat en ze heeft sorry gezegd. Ik zou er dan verder geen therapie op los laten. Lijkt mij niet nodig.

Goedbedoelde adviezen

Blijkbaar horen we op de achtergrond altijd een dwingend stemmetje dat specifieke opvattingen heeft over opvoeding.
"je laat je toch niet slaan?', 'ze moet weten wie de baas is', 'pak haar bij kop en kont, naar haar kamer en laat haar maar terugkomen als ze weer normaal kan doen')." Uit de rc van Vic.
Eigenlijk is dat vreemd. Want het leidt tot een voorbeeld van slecht gedrag. Stel je voor dat je kind dat ook gaat denken bij slecht gedrag van volwassenen en anderen kinderen. Want ze zien wat jij doet.
Eigenlijk leidt zo'n houding eerder tot respectloos gedrag zoals je dat weleens hoort van sommige jongens op straat: 'respect' eisen als er ook maar iemand een vinger naar je opheft.

Hmmm

Die 'goedbedoelde adviezen' om zulk gedrag de kop in te drukken voer ik dus nooit uit, want ik ben een doetje dat probeert beweegredenen te doorgronden en ons allemaal een beetje tevreden te houden. Haar vader en ik snappen er ook helemaal niets van dat dochter zo explosief kan reageren, want wij zijn rustig en bedachtzaam en worden zelfs zelden boos. Wat dat betreft denk ik dat ik toch heus wel het goede voorbeeld geef.
Maar Maylise en Karmijn, jullie zien er dus echt een probleem in zoals dochter reageert? Wij vonden het juist al heel veel beter gaan dan twee jaar geleden, toen ze om alles ontplofte en minstens drie keer per week wel liep te krijsen. De laatste keer voor zondag was tijdens de vakantie begin mei. Die kan ik me nog wel herinneren (was ook zo'n setting van oververmoeidheid en frustratie om iets wat niet kon).

Probleem, probleem...

Ach Vic, ik zou nu niet gelijk naar een psychiater rennen met zoiets hoor. En uiteindelijk zijn jullie de enigen die kunnen beoordelen of iets de titel 'probleem' verdient. Het is maar een forum hè?
Maar ik ben er wel altijd voor, om dit soort dingen te zien als: ' oeps ze moeten nog wat leren, dit gaat niet vanzelf. Ik probeer mijn kinderen niet te veel als natuurverschijnselen te zien van: ze zijn nu eenmaal zo. Maar meer als flexibele wezens die nog een hoop moeten leren. En zo zou ik ook met mijn dochter over zo'n voorval praten, achteraf. Geen ramp of zo, maar ook niet iets wat we kunnen negeren.
Misschien klinkt mijn uitleg wel wat veel. Maar ja, het is nu eenmaal zoals wij het doen. Wij hebben wel pittige kinderen, dat wel.

Vic

Ik vind het juist een mooie omschrijving, ik denk geen moment dat jij dat zelf ook doet. Maar blijkbaar leeft er toch zo'n soort stemmetje. Echo's uit een autoritair verleden of onderbuikreflexen van 'pak ze maar aan' zoals ze ook kortzichtig in de politiek kunnen huizen. De Glenn Mills scholen die achteraf geen fluit zin blijken te hebben gehad.
Mijn moeder had er ook een handje van. Zeggen hoe je 'flink' moest opvoeden maar vervolgens zich er zelf geen barst van aantrekken. Omdat het opvoeden van mijn kinderen geen sinecure bleek te zijn meende ze dat ik me meer aan dat soort regels zou moeten houden, ze gunde me dat het dan makkelijker werd. Mijn vader had gelukkig, met meer pedagogische en didaktische achtergrond een hele andere opvatting. Dat botste weleens tussen mijn moeder en mijzelf en mijn vader bemiddelde dat dan wel eens. Want ik was natuurlijk niet van plan om mijn kinderen 'aan te pakken'. Of zonder eten naar bed te sturen of dat soort fratsen.

Karmijn

Mijn ervaring is juist dat het soms best vanzelf gaat, naarmate een kind groter wordt.

Fio

Wat moet dat heerlijk zijn.

Hier gingen sommige dingen ook wel vanzelf hoor. Leren lopen, leren lezen, fruit eten, tafelmanieren, bezoek netjes groeten, rekening houden met anderen. Heb ik hem allemaal niet echt hoeven leren. Een goed voorbeeld deed goed volgen.
Maar omgaan met die emoties... Dat ging niet vanzelf. En de puberteit is op emotioneel gebied heftig. Het is handig als een kind al bepaalde vaardigheden bezit met betrekking tot emotieregulering, voor die tijd. Ik ken wel wat voorbeelden van kinderen, die juist hierop stuk liepen.
Ik ben zo blij dat onze zoon inmiddels die vaardigheden in heeft kunnen oefenen. Ik moet er niet aan denken dat die jongen van 1.80 meter, nog steeds niet beter zou weten, dan mij te schoppen en slaan, als hij boos wordt. Dan zou hij hier echt niet meer kunnen wonen.

Vic

Gelijk naar een psychiater rennen zou ik ook niet doen hoor. Wel denk ik dat het iets is wat inderdaad niet perse vanzelf over gaat. Genoeg volwassenen die ook hun emoties niet kunnen regulieren. Juist nu ze nog jong is kan je hier makkelijker wat aan doen.Zoals je haar reactie beschrijft vind ik dat wel buiten proportioneel. Het lijkt alsof ze met heftige gevoelens (jaloezie, boosheid, onzekerheid) gewoon heel veel moeite heeft.
Wat Karmijn schrijft kan ik me wel in vinden. Proberen om de frustratie te voorkomen, proberen haar te doen inzien wanneer die frustratie ontstaat en wat ze kan doen om de frustratie te verminderen voordat deze te groot wordt & wat ze kan doen als ze echt heel boos is. Slaan en schoppen zijn geen goede manieren om daarmee om te gaan. Ik zou haar alternatieven proberen te laten bedenken wat ze zou kunnen doen.
Dat van die sova training stelde ik voor omdat een van mijn kinderen daar heel veel baat bij heeft gehad. Het ging bij hem niet om woede maar om andere zaken. Ik stond er eerst wat sceptisch tegenover omdat ik dacht dat het alleen was voor kinderen die niet goed om kunnen gaan met andere mensen maar het gaat ook om dingen van jezelf waar je moeite mee hebt.
Zo'n woedebui is voor haar zelf ook niet leuk uiteindelijk en als ze technieken heeft om daar beter mee om te gaan en ze zelf beter inzicht heeft in haar gedrag dan is het voor haar ook leuker.
Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat ieder zijn eigen draken heeft om tegen te vechten. We hebben allemaal minder goede eigenschappen waar we mee om moeten leren gaan. Voor de een zal dat haar temperament zijn, voor de ander egoïsme voor een derde zal dat weer wat anders zijn. Het leren kennen van je eigen slechte eigenschappen en inzicht te krijgen in je eigen gedrag zijn waardevolle gereedschappen om goede kanten van die eigenschap (bijvoorbeeld passie, gevoel voor onrechtvaardigheid) te gebruiken en de negatieve kanten (mensen kwetsen, pijn doen) te minderen.

Woedebuien

Ik denk (geen idee verder hoor) dat meiden dit meer thuis doen en jongens meer buitenshuis. Ik heb heel wat te stellen gehad met een paar jongens tijdens de overblijf (verschillende klassen) die gewoon door het lint gingen als ze dachten (niet eerlijk) te verliezen of gewoon te verliezen of dachten dat iemand ze expres om duwden of wat dan ook.

Ik weet niet of het hetzelfde is maar ik vind wel dat zo'n kind een probleem heeft, al is het alleen maar omdat de rest daardoor een probleem heeft. Bij kinderen zoals Vicdochter heeft 'alleen' het gezin er last van en dan trek je aan de bel als dat te erg wordt of als de andere kinderen geschopt en geslagen worden maar kinderen die zich (ook) niet buitenshuis kunnen beheersen: daar moet je zeker wat mee. Wachten tot het eens over gaat kan gewoon te laat zijn, zeker voor de rest van de omgeving. Mensen gaan zo'n kind nooit meer echt vertrouwen.

Buitenshuis

Buitenshuis is het een schatje Hoewel die uitbarsting in Disney ook buiten was, maar dan wel gericht tegen mij. Bij andere kinderen doet ze leuk mee, en als ze het zat is loopt ze gewoon weg. Haar zus moet het wel eens ontgelden maar die kan daar ook (vind ik) heel goed mee omgaan. We zorgen dat ze ons niet vaker dan een keer raakt, en proberen dan om haar af te leiden. Het heeft geen zin om tijdens zo'n bui door te dringen tot de kern van het probleem, dus dan kun je haar beter voorstellen om samen de vaatwasser uit te ruimen of haar koffie te laten zetten (vindt ze heel leuk). Achteraf weet ze ook niet waarom ze zo boos wordt. Ik heb het idee dat het een opstapeling is van alle frustraties van weken die er dan in een keer uit komt (frustratieventieltje).

Tijdens een bui heeft praten inderdaad geen zin, altijd achteraf. Wat kan helpen is het 5g model:
Gebeurtenis (wat gebeurde er) = ik sloeg jou
Gevoel (wat voelde je) = ik was boos
Gedachte (wat dacht je) ik zal je slaan!
Gedrag (wat deed je) ik sloeg jou
Gevolg (wat is het gevolg) = jij bent boos, hebt pijn

De methode werkt als volgt: aan de hand van bovenstaande stappen bespreek je de situatie na. Kort en krachtig zonder de waarom vraag (appelleert aan schuldgevoel). Nadat je de situatie hebt besproken ga je terug naar de stappen, stap 1 en 2 blijven hetzelfde, bij stap 3 kan er verandering komen: wat dacht je: ik sla je! Moet worden: wat is handig om te doen? Wat zal ik doen?