Dochter (6) wil niet meer door papa naar bed gebracht
We hebben 2 meiden van 3 en 6. Normaliter brengen we de kinderen om-en-om naar boven (manlief de ene dag, ik de andere dag). Sinds een week of drie gaat mijn dochter van 6 opeens hartverscheurend huilen zodra mijn man haar naar bed brengt. Dan klampt ze zich aan mij vast en mijn man moet haar dan echt optillen en meenemen, terwijl ze zich heftig verzet. Ook als we het van tevoren tijdig aankondigen, dan is ze meteen verdrietig en smeekt ze me om haar zelf naar boven te brengen. Eerst was het sporadisch en konden we haar nog wel kalmeren of overtuigen, maar nu is het standaard elke keer (dus elke tweede dag).
Toen dat net gebeurde ging ik nog wel eens overstag en bracht hen zelf dan naar boven, maar ten eerste kan dat niet altijd - ik moet wel eens af en toe laat doorwerken - en ten tweede vinden we het geen oplossing om het mij dan maar elke keer te laten doen. Maar het blijft heel zielig, en ik wil graag weten wat hier nou opeens de oorzaak van is, en hoe we ervoor kunnen zorgen dat ze het ook prima vindt als haar papa haar brengt.
Zelf zegt ze, op mijn vraag waarom ze zo graag wil dat ik haar breng, dat ze mij gewoon liever vindt. Dat vond ik zelf ook van mijn moeder destijds, maar mijn vader was er ook echt heel weinig en bemoeide zich niet zoveel met ons. Mijn man maakt het altijd heel gezellig boven, leest ze uitgebreid voor. Eigenlijk vind ik dat hij het veel leuker en grappiger doet dan ik, ik kan nog wel eens streng doen als ze steeds weglopen bij tandenpoetsen oid...
Hij is verder ook heel betrokken bij de opvoeding, dus het is niet alsof ze hem verder nooit zien of zo.. Bovendien is het nooit eerder een probleem geweest tot een paar weken terug. En er is niets veranderd in de situatie.
Wat kan ik hier mee doen?
doorbreken
Misschien kunnen jullie ze een tijdje met z'n tweeen naar boven brengen om het te doorbreken, en daarna weer langzaam er aan laten wennen dat hun vader het ook alleen doet soms? En dan steeds vaker?
Over de oorzaak, ja dat kan van alles zijn, maar het kan ook gewoon helemaal geen oorzaak hebben, of gewoon inderdaad wat ze zelf zegt.
een fase
De oorzaak kan vanalles zijn; misschien heeft ze het besef gekregen dat jij niet onsterfelijk bent, of dat ze zelf ouder wordt en nog even klein wil blijven.
Ik zou er niet te moeilijk over doen en als jij thuis bent rond bedtijd, haar naar bed brengen. Eventueel samen met papa zoals Jackie zegt, maar er vooral geen drama van maken. Als ik thuis ben hebben mijn kinderen ook altijd liever dat ik ze naar bed breng.... ik vind het niet zo'n probleem. Zolang ze het maar accepteren dat iemand anders het doet als ik er niet ben! Maakt ze er ook een drama van als jij niet thuis bent en papa haar wel naar bed móet brengen?
Het zou zomaar tijdelijk kunnen zijn dat ze jou liever heeft dan papa... wie weet is het over een paar jaar andersom!
ik zou
met man afspreken dat hij haar voorlopig even iedere dag doet.
Gaat dat goed, dan kom je nog even uitgebreid met haar knuffelen als papa klaar is. Heeft ze zich verzet, dan moet ze het doen met een kusje.
tante Sidonia
Maar leert ze dan niet juist papa te 'tolereren' zodat ze mama kan 'verdienen'? Wordt moeder dan niet alleen maar meer bijzonder in haar ogen?
Ik zou vasthouden aan de gewoonte die je hebt
Ze moet gaan ervaren dat papa in dit opzicht even goed is als mama. En dat mama niet door tranen te manipuleren valt ten koste van papa. Ze hoeft mama natuurlijk niet te verdienen, maar moet idd niet te leren dat papa slechts getolereerd kan worden.
Wij hebben overigens altijd standaard in het ritueel gehad dat de ene ouder kinderen naar bed bracht en de andere ouder (als die thuis was) daarna nog een kus kwam brengen. Doen we bij jongste nog. Als dat bij je vaste ritueel hoort, dan kan het tegemoet komen aan de behoefte zonder dat het ten koste gaat van de positie van een van beide ouders.
Aagje
Dank
voor de reacties! Het liefst zou ik ze altijd naar bed brengen, maar ivm werk gaat dat gewoon niet altijd. Ervaring is ook dat in de periodes dat ik ze wel standaard elke avond naar bed bracht, ze nog minder met papa te maken wilden hebben en hij ze bijv ook niet naar school mocht brengen. We wilden het dus echt bewust wat gelijker trekken want voor hem was het ook vervelend om steeds afgewezen te worden.. hopelijk is het een fase..
