Dochter komt niet voor zichzelf op
Hallo allemaal,
Even jullie advies vragen. Onze dochter (4 jaar, zit een paar maanden in groep 1) is een lief, gevoelig en vaak vrolijk meisje. Thuis kan ze goed aangeven wat ze wil en kan ze ook heel duidelijk haar grenzen aangeven. Ze is de jongste thuis maar laat het kaas niet van haar brood eten 😊 Maar op school is dat dus heel anders. We krijgen geregeld te horen dat ze verdrietig was in de klas, maar dan niet naar de juf gaat maar gewoon stilletjes blijft huilen. Vaak is dit als er iets niet lukt of als ze iets wil maar het niet durft te vragen. De juffen zijn echt hartstikke lief en voelen haar goed aan. Ze weet ook dat ze altijd hulp mag vragen, maar ze doet het simpelweg niet. Ook voor zichzelf opkomen bij vriendjes en vriendinnetjes vindt ze heel lastig, ze zegt zelf ook tegen me dat ze dan nee wil zeggen maar het niet durft.
We zijn al aan het oefenen met nee zeggen (kleine rollenspelletjes die we samen doen) en ik probeer haar thuis ook veel te laten kiezen/vertellen. Maar ik ben benieuwd of jullie nog tips hebben?
Groetjes
dit kost tijd en gaat ze juist leren in de kleuterklassen. Eind groep 2 heb je alweer een heel ander meisje denk ik
Goed dat de juf op de hoogte is, kan die een extra oogje in het zeil houden
Misschien vindt ze over enige tijd wel de goede woorden en dan ook personen met wie ze kan communiceren.
absor schreef op 23-02-2023 om 06:07:
dit kost tijd en gaat ze juist leren in de kleuterklassen. Eind groep 2 heb je alweer een heel ander meisje denk ik
Goed dat de juf op de hoogte is, kan die een extra oogje in het zeil houden
Dit denk ik ook, mijn kleuter was in het begin echt bang voor de grote kleuters. Nu hoor ik onze grote kleuter dezelfde dingen zeggen als de kinderen waar ze toen bang voor was. Overigens even goed hele lieve dingen.
Ik vind het mooi om te zien hoe kleuters spelen met die verschillende rollen. Al vind ik het als volwassene ook soms lastig aan te zien als mijn eigen kind niet zo aardig doet of juist bang is. Ik probeer het wel een beetje te laten gaan, soms geef ik inderdaad de tip ‘ga naar de juf’ (doet ze ook niet) of vraag aan hen hoe ze kunnen spelen zodat het voor iedereen leuk is. Maar als je het laat gaan zie je soms juist dat het stille kind ineens van zich afbijt en dan ben ik blij dat ik er niet tussen ben gekomen.
Kijk eens naar:
Bekijk Het Geheime Leven van 4-jarigen op https://www.npostart.nl/VPWON_1265012
Heb vertrouwen in je kind en haar ontwikkeling!
Ik denk dat dit meestal gewoon wel goedkomt als ze gewend zijn en hun plek hebben gevonden. Dat vertrouwen in zichzelf en de groep moet groeien en is niet vergelijkbaar met thuis.
Kinderen zitten op school om te leren, niet om al te kunnen. Bekijk het over een periode en kijk dan af en toe terug naar waar ze vandaan komt.
En straal vertrouwen uit dat ze er wel komt, hoe dan ook. Kinderen moeten al zoveel. Negatieve emoties (angst, verdriet, onzekerheid) horen ook bij het leven en wij voelen ons als ouder dan mislukt, maar de opdracht aan je kind om altijd gelukkig te zijn is natuurlijk een onmogelijke en erg zware last. Een goede ouder leert zijn kind om te gaan met tegenslag en teleurstelling, en niet om dat tegen elke kost te vermijden.
Makkelijk gezegd, ik weet het 
.
Dit is meestal het gevolg als kinderen de tijd krijgen om te wennen en hun plek in de groep te vinden. Er moet een gevoel van vertrouwen en zelfvertrouwen groeien, wat anders is dan thuis.
