Dochter van 5 is zo boos - wel of geen therapie
Beste ouders,
Wij hebben thuis te maken met een boze 5 jarige. Er is natuurlijk niets mis met boos zijn, dat mag ook. Boos zijn op papa en mama en je broertjes/zusjes. Maar de boosheid gaat steeds vaker net een stap verder. Niet meer voor rede vatbaar. Slaan, schoppen. "Als je nu niet...dan gooi ik deze vaas op de grond". We mogen als ouders niet meer in de buurt komen. Expres gaan schelden en vloekwoorden gebruiken, kijken hoe we daar op reageren.
Er zit aan de ene kant een ongelooflijk empathisch kind in dit lijf. Heel behulpzaam, troosten als er verdriet is etc. Maar zodra de dingen anders gaan dan bedacht in het koppie dan knapt er iets. En we proberen zoals alle boeken voorschrijven heel vaak heel rustig te blijven. Praten op een rustige toon, vragen wat er aan de hand is, even laten afkoelen etc. Dat lukt natuurlijk niet altijd. En vaak komen na de boosheid de tranen en de woorden als 'iedereen is de hele tijd boos op mij'.
Ik ben ook bang dat klasgenootjes/vriendjes/vriendinnetjes haar gaan mijden omdat ze het niet meer gezellig vinden om te spelen.
We zitten er nu over te denken om met de huisarts te gaan praten om hulp te zoeken bij een kinderpsycholoog/therapie voor jonge kinderen te starten. Heeft iemand hier ervaring mee? Op deze leeftijd? Zo ja, heeft het geholpen? Ouders ook bij de gesprekken betrokken?
Alvast veel dank voor alle suggesties.
Speltherapie
Mijn dochter had soortgelijke problemen op die leeftijd. Ik ben met haar naar een speltherapeut gegaan. Gesprekken voeren met zo'n kleintje is lastig. Het heeft haar geweldig geholpen. Ik heb daar zelf ook begeleiding en gesprekken gehad, dat is wel nodig.
hooggevoelig en strong willed
dat is de naam van een facebook groep. Kijk daar eens, ouders met zelfde soort kids
sterke wil
Een meisje met een sterke wil, zo kan je haar ook diagnosticeren. Nee ik zou het niet echt gaan behandelen via huisarts en psychologen etc. Speltherapie kan wel, dat zie ik als 'light'.Het is iets wat heel veel voorkomt en die kinderen zijn echt niet allemaal hooggevoelig.
Misschien heb je hier wat aan: https://wowopvoedcoaching.nl/omgaan-met-boos-kind/
oa ook kijken naar het gevoel achter de boosheid en tot 10 tellen/even dansen wat prettiger is dan die omvallende vazen 
Mijntje
Ik ben het met je eens hoor, maar die groep heet zo. in mijn wereld zijn alle kinderen hooggevoelig trouwens.
Voorkomen
Ik zou ook zeker heel goed gaan kijken naar wanneer ze boos wordt en naar wat daaraan vooraf is gegaan. Wellicht ga je patronen herkennen en kun je het steeds vaker voor zijn.
Als je aan kunt zien komen waar het mogelijk mis gaat, kun je net daarvoor ingrijpen. Dan wel door haar uit een situatie te halen, dan wel om vast met haar in gesprek te gaan.
Ik denk dat zoiets ook in een therapie aan de orde komt, maar dit kun je wellicht nu al meer zelf gaan doen.
Het explosieve kind
van Greene al eens gelezen?
Vitamine B al eens geprobeerd? Vooral B12. Mijn 5-jarige veranderde daardoor van een kind dat 's ochtens boos was om alles, naar een kind dat zingend de tafel dekte. Tsjor
kinderen die moe zijn worden ook opeens boos. Kijk dus ook naar het tijdstip waarop het gebeurt. De scholen zijn net weer begonnen daarmee ook de ontploffingen thuis van moeie kinderen. Dan kan je beter zorgen voor genoeg rust.
Wel overwegen
Ik zou het wel overwegen. De insteek van Ross Greene is heel goed. Kort samengevat: een kind doet het goed als zij/hij dat kan. Er zijn ontbrekende vaardigheden voor het voldoen aan verwachtingen (school, thuis). Doordat ouders en school daar te weinig zicht op hebben en steeds vooral insteken op gewenst gedrag/resultaat, ontstaan onopgeloste problemen. Onopgeloste problemen samengaand met het ontbreken van effectieve strategieën leiden tot oplopende stress, leiden tot nog verder afnemende vaardigheden en zo verder.
Net als anderen denk ik dat geprikkeldheid vaak ontstaat uit grote gevoeligheid. Ik ervaar dat met mijn kind in ieder geval ook zo. Mijn kind is inmiddels een puber en de prikkelbaarheid en boosheid lopen de spuigaten uit. Dat snap ik ook nog want deze levensfase vraagt veel incasseringsvermogen en gepuzzel. Het allermoeilijkst is dat de boosheid maakt dat het kind zich afsluit en zich niet laat helpen. Als ouder zit je dan in een erg lastig parket want je mogelijkheden om echte ontspanning te bewerkstelligen zijn klein, omdat veel stress uit de buitenwereld komt, waar je weinig grip op hebt: school, vrienden, social media.
Ik zou dus zeker overwegen om vroeg te starten met ‘extra aanbod’ op dit gebied. Ik denk maar zo: kinderen met een taalachterstand krijgen extra aanbod om voldoende te leren lezen en schrijven, kinderen met een pittig temperament kunnen ook extra aanbod nodig hebben om op een ‘goed genoeg’ niveau van emotieregulatie en stresshantering te komen.
Zo wordt het natuurlijk niet ingestoken als je naar de huisarts of hulpverlening gaat. Dan heb je een ‘probleem’. Dat is erg jammer maar dit is nou eenmaal de sfeer, het systeem.
Achteraf terugkijkend denk ik dat ik beter had kunnen kijken naar de randvoorwaarden waardoor het jarenlang best goed ging met mijn kind. Achteraf realiseer ik me dat het vooral mijn aanpassingen en inspanningen waren die maakten dat de zaak in evenwicht bleef. Daarmee managede ik zijn stress. Maar nu hij op een leeftijd is dat mijn invloed en impact veel beperkter zijn, kan ik zijn stress niet meer managen en lukt het hem dus zelf ook niet. Dat vind ik pijnlijk om te zien. Achteraf zou ik liever eerder zijn begonnen aan zijn vaardigheden te werken, waardoor hij nu misschien (want dat weet je natuurlijk nooit!) minder kwetsbaar en ongelukkig zou zijn geweest.
Natuurlijk moet je met een kind als dit in de randvoorwaardelijke sfeer van alles doen. Maar daarbij zou Ik inmiddels wel meer dan ik gedaan heb voor ogen proberen te houden of de ontwikkeling naar zelfstandigheid (uiteraard naar wat op die leeftijd reeel is) wel voldoende plaatsvindt. Op de lange duur heeft je kind niks aan een perfect meebewegende ouder tenzij dat kind zelf gebruik kan maken van de ruimte en ontspanning die de ouder biedt om zelf te leren en te groeien. Mijn observatie is dat juist een kind waarbij boosheid ‘de eerste taal’ is dat minder goed kan omdat het afwijst, het reflecteert minder op eigen handelen, weigert zaken aan te gaan en legt ze terug bij anderen, de omgeving. Dat wordt op den duur heel problematisch. In feite bevestig je deze overtuiging als ouder als je de omgeving van het kind teveel aanpast. En in mijn persoonlijke ervaring krijg je de wind compleet van voren als dat op een dag niet meer genoeg lukt en het kind zich overweldigd voelt door de onveiligheid en de eisen die de omgeving stelt, waar hij mentaal niet tegen is opgewassen.
Ik bedoel dit niet als een doemscenario. Het is meer een perspectief, dat er misschien een window of opportunity is om op jongere leeftijd bepaalde vaardigheden te leren die in de puberteit om verschillende redenen veel moeilijker aan te reiken zijn, tegen hogere ‘kosten’ (conflicten, mentale gezondheid van kind en ouders). Of dat via huisarts, jeugdggz, speltherapeut, kindercoach of psychiater ‘moet’ is van hieruit moeilijk te beoordelen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
Sonna
Wat heb je dat prachtig beschreven. Ik herken er veel in. En wat heb ik me dit vaak afgevraagd, of te veel meebewegen / juiste randvoorwaarden creëren er niet toe zou leiden dat zoon nooit zonder zou kunnen. Niet dat ik veel keus had overigens, denk ik.
Wij hebben geluk gehad. Onze zoon ging precies dit doen:
"Op de lange duur heeft je kind niks aan een perfect meebewegende ouder tenzij dat kind zelf gebruik kan maken van de ruimte en ontspanning die de ouder biedt om zelf te leren en te groeien."
Dat begon ongeveer op zijn 13e. Hij is nu bijna 16 en groeit en leert nog steeds op dit vlak. We hadden gister een ernstige aanvaring, maar dat was lang geleden. Ik realiseerde me toen wel dat ik nog steeds heel veel rekening met hem houd. En dat nu 1x niet gedaan had, waardoor ik hem op een (in mijn ogen minieme) verandering in afspraken/planning niet had voorbereid/gekend. Hij kon mij achteraf uitleggen dat hij dat echt niet trekt. En ook dat hij dat op alle andere plekken inmiddels wel trekt omdat hij wel moet, en dat hij dat geleerd heeft. En dat is ook zo, en daar ben ik zo blij mee, vooral voor hem. Maar juist thuis kan hij het niet omdat hij zich daar wil kunnen ontspannen. Hij kan op zo'n moment thuis dus ook geen rekening met mij houden.
Dat we dit zo konden nabespreken, is heel bijzonder. En het sterkt me in het volhouden van het creëren van randvoorwaarden.
Onze zoon is trouwens nooit ontvankelijk geweest voor hulp door 'vreemden'. Wel hebben wij als ouders veel gehad aan ouderbegeleiding, waardoor wij beter werden in het creëren van randvoorwaarden, dingen vóór zijn, etc. Daar kregen we overigens vooral adviezen om de 'eisen' omlaag te brengen (lees: omgeving aanpassen). Ik heb nooit bewust gestuurd op zelfstandiger worden op dit gebied.
Waarom deze ontwikkeling bij hem toch rond zijn 13e begon? En waarom helaas bij jouw zoon (nog) niet Sonna? Ik heb geen idee, ik snap het nog steeds niet.
En ik hoop heel erg dat het bij jouw zoon ook gaat gebeuren, Sonna.
En voor TS: lees inderdaad Ross Greene! En verder zijn er al veel goede tips genoemd. Ik denk zelf dat hulp zoeken met dit type kinderen wél heel nuttig is. Niet om een etiket te krijgen maar precies om de redenen die Sonna schrijft. En als kind niet ontvankelijk is, kan er ook een hoop via de ouders.
