Ervaringen met zenuwtrekjes jongens

Analie

Wat voor trekjes bedoel je?

tic's

Mijn zoon had een tijdlang een keelschraap-tic dat is overgegaan.
Hij heeft van babyaf een tic gehad om tussen wijsvinger en duim een stukje stof heen en weer te wrijven. Dat doet hij nog steeds.... (20 jaar)

Met tact bespreken

Je mag zo'n tic natuurlijk altijd bespreken, zolang je het maar met tact doet. Ik had als puber plotseling de neiging om achter elke opmerking een soort giebeltje toe te voegen. Pure onzekerheid. Als daar nooit iets van gezegd was, was ik er misschien langer mee doorgegaan. Ook scheen ik nogal monotoon te praten. Toen ik daarop gewezen was, heb ik mijn best gedaan om iets swingender te klinken. Dat is blijkbaar gelukt want jaren later zei iemand tegen mij dat hij aan mijn zangerige manier van praten kon horen uit welke omgeving ik kom en hij zat meteen goed. Daar was ik mezelf totaal niet bewust van .

Mijn jongste dochter friemelde als baby aan mijn pyjama en de kledingetiketjes van hetzelfde soort stof. Op een gegeven moment heb ik haar de hele (het was meer een) nachtpon maar gegeven, opgeknoopt in een knoedel, ze was er zeer gelukkig mee. Die friemelgewoonte is uiteindelijk verdwenen.

Zolang het nog niet al te zorgelijk is, wat jouw zoon betreft, zou ik hem er gewoon vriendelijk op wijzen en dan maar weer afwachten wat hij er mee kan doen.

kaaskopje (ot)

"Mijn jongste dochter friemelde als baby aan mijn pyjama en de kledingetiketjes van hetzelfde soort stof. "

Mijn dochter lag regelmatig 's ochtends vroeg tussen ons in in bed, en dan stak ze meestal haar hand in de mouw van het t-shirt waar ik in sliep, en dan zat ze met die mouw te friemelen. Uiteindelijk heb ik haar het hele t-shirt maar gegeven, dat draagt ze sindsdien als nachtpon. Ze is inmiddels aan de derde toe. Als ze uit logeren gaat bij vriendjes wil ik haar bij voorkeur wel een echte pyjama oid meegeven, want ze ziet er anders uit als een zielig weesmeisje uit een arm land, in dat t-shirt-als-mini-jurk (hoewel, ze is wat te goed doorvoed voor een zielig weesje).

Groeten,

Temet

Geen aandacht

Als het echt een tic is en geen gewoonte, dan moet je er geen aandacht aan besteden.

Temet

Haha, wat grappig .

Hoe oud

Omdat je kindJES schrijft denk ik dat je het over kinderen onder de 10 hebt?

Hier heeft de oudste tussen ongeveer 4 en 9 jaar verschillende trekjes gehad (tics vind ik weer iets te zwaar). Met name ogen knipperen en keel schapen is hier erg aan de hand geweest en echt behoorlijk meer dan regelmatig. Wij hebben het gelaten. Geen aandacht aan besteed dus en hij is er (nu 14) compleet "vanaf".

ervaring

Ja, ervaring. Zoon van nu 16 heeft al jaren met regelmaat een periode een 'tic'. Knakken met zijn vingers, schrapen met zijn keel, knijpen met zijn ogen etc.

Wij hebben geleerd dat we niet moeten focussen op de tic zelf (en hoe we die kunnen stoppen). De tics zijn bij hem altijd een symptoom van stress. Met de tics laat hij eigenlijk zien dat hij niet goed in zijn vel zit. Dus onze aandacht ligt altijd op het verminderen van de stress. In zijn geval: de druk eraf halen, soms een dag thuis houden van school, afspraken afzeggen, hem helpen met lastige dingen (hij zit soms enorm aan te hikken tegen een lastig schoolproject of ene boek dat hij moet lezen).

En verder dus niet te veel focussen op de tic zelf. Met onze puber kunnen we het inmiddels gewoon goed bespreken.

Beetje laat, maar hier ook een jongen met zenuwtrekjes.

Topic is al wat ouder, maar ik ben nieuw. Dus ik was even aan het bladeren door de onderwerpen en ik had ineens een vlaag van herkenning. Onze zoon van 11 heeft al sinds zijn 6e jaar tics. Soms zijn ze maanden weg om hevig terug te keren. Onze zoon heeft wat meer uitdaging nodig dan gemiddeld, dus we merken aan hem wanneer hij zich op school verveelt en attenderen dan de leerkracht. We zien, als we hem flink uitdagen met een project (thuis of op school) dat zijn tics bijna weg zijn. Maar hij krijgt ze ook wanneer hij stress ervaaart, dus we proberen een gezonde balans te vinden tussen uitdagen en ontspannen. Het lijkt te lukken. En wat anderen ook al schreven: niet teveel focussen op de tics zelf. Succes, ze schijnen er na de puberteit grotendeels vanaf te zijn.

Ik ben ook nieuw hier

en aan het rond lezen.
Mijn zoon van 7 heeft ook periodes van diverse tics. Sommige blijven langer dan andere. Ik merk dat ze in stress volle periodes heviger zijn.
Ik lees graag mee, want ik vraag me ook af hoe er mee om te gaan

als ie nerveus is

Mijn oudste heeft ze gehad, in tijden dat het spannend was: verhuizing, nieuwe school, nieuw schooljaar. Ik heb er een enkele keer iets van gezegd, maar niet te veel aandacht aan geschonken. Het is nu al weer heel lang voorbij.