Gelijk willen hebben en schreeuwen - is dit normaal?
Mijn kleuter heeft heel erg graag gelijk en wil graag dat de wereld is zoals hij denkt dat het moet zijn. Als ik zeg dat die olifant daar grijs is en hij zegt dat hij zwart is dan kies ik meestal eieren voor mijn geld en geef hem gelijk. Hij weet nl best dat het toch grijs is, en geeft dat later ook wel toe. Maar gaan we de strijd aan, dat gaat hij compleet uit zijn dak. Schreeuwen, boos worden. Overstuur bijna. Tot we hem gelijk geven of gewoon stoppen met discussieren en verder gaan.
Overigens zelfde verhaal als hij echt gelijk heeft. Misschien nog wel erger. Of als hij vindt dat iemand met hem MOET spelen ("JIJ WIL NIET MET DE LEGO JE MOET OP DE TRAMPOLINE MET MIJ!"). Ander voorbeeld: iemand maakt een grapje en verbastert mijn kleuters naam met een paar letters. Daar kan hij echt pissig om worden, want IK HEET XXX.
Hij staat op zich wel open voor grapjes. Het gaat ook beter als hij vrolijk is, goed gegeten heeft en uitgeslapen is...
SOrry, lang verhaal. Twee vragen:
- Is dit normaal voor 4-jarigen? Mijn andere kinderen deden dat niet - niet in die mate tenminste. MIjn man vraagt zich af of het "normaal" is, zoals hij tekeer gaat over "niets".
- Hoe kunnen we hem aanleren dat hij gewoon op normale toon zijn ongenoegen uit ipv zo te schreeuwen? Hij heeft al best een harde stem van zichzelf.
Euhm
Ik weet niet wat 'normaal' is. Maakt dat wat uit? Ik denk dat er wel meer kinderen van vier zijn, die dit doen. Maar ook een hoop die het niet doen.
Ik denk dat het belangrijk is, om je zoon te leren hier mee om te gaan. Dat kun je het beste doen op momenten waarop hij niet schreeuwt. 'Gisteren zei je heel boos dat olifanten zwart zijn, nu geef je toe dat ze toch grijs zijn. Wat is er aan de hand? Waarom werd je er gisteren zo boos over?' Je kunt ook kijken naar de situatie waarin hij boos werd. Waak zit er namelijk iets achter. Een behoefte aan controle, of duidelijkheid.
Ten tweede dat schreeuwen. Dat lijkt een beetje op een gewoonte. Schreeuwen is voor hem de normale manier geworden om op frustratie te reageren. Wij zetten onze kinderen die schreeuwen altijd op de gang en we praten niet meer met ze. Als je schreeuwt wordt er dus niet meer naar je geluisterd. Dat werkt wel goed, want ze willen juist erg graag dat er naar hun geluisterd wordt. Dat moet je wel heel consequent doen dan. En dan belonen voor elk dagdeel waarop niet geschreeuwd is. Bijvoorbeeld met een stickertje en na tien stickers mag hij een klein kadootje? Heel erg op hem letten. Zodra je ziet dat hij zijn best doet om niet te gaan schreeuwen, hem de hemel in prijzen. 'Pipo, wat goed, ik zag dat je boos werd, maar je bent toch niet gaan schreeuwen. Wat knap, wat ben je een kanjer!' En dan moet je natuurlijk wel heel goed naar hem luisteren, als hij niet schreeuwt.
Karmijn, ja inderdaad
Behoefte aan controle vooral (en ook duidelijkheid, maar vooral controle). Dat bedoel ik inderdaad. Is dat normaal? Wat moet ik er mee? Steeds maar toegeven is ook niet alles, en in de wereld buiten gaat het ook niet altijd zoals hij wil. Gaat het vanzelf over?
Sticker methode werkt niet bij hem (duurt te lang meestal). Negeren wel even, dank voor die tip, niet op ingaan dus. Aan de andere kant, als hij blij is "schreeuwt" hij ook. Een harde stem met wat extra emotie is al snel schreeuwen 
Misschien een hart onder je riem: hier een 4 jarige die enorm kwaad kan worden incl met dingen gooien / slaan.. En dat om de sufste dingen. Momenteel is hij een beetje ziekjes en dan wordt dat nog veel erger. Hij eist je dan ook letterlijk op.
Ik probeer dan even rustig met hem te praten over wat er nu aan de hand is, of zijn verhaal even te laten doen. Dat helpt al, afleiden iok en hooen dat hij snel 5 en dan 6 enz wordt 
Schreeuwen en krijsen en bevelen uitdelen mag op zijn kamer.
Niks bijzonders
Leuk he, de peuter-puberteit 
Vooral niet te druk om maken. Persoonlijk zou ik overigens ook dat steeds maar toegeven niet echt een goed idee vinden. En een hele analyse met je vierjarige gaan houden over hoe het nu toch allemaal zo komt, zou mijn kopje thee ook niet zijn.
Wat je kan doen is simpel zeggen hoe het zit, en vervolgens aangeven dat je er geen discussie over gaat voeren. "nee schat, die kleur heet niet zwart maar grijs." Einde discussie.
En kinderen die tekeer gaan even tot rust laten komen in de gang wil ook nog wel eens werken.
Negeren
Schreeuwen versta ik niet. Ik luister niet als ze schreeuwen en als het te lang doorgaat dan gaan ze maar even naar boven of naar buiten todat ze rustig zijn. Uiteraard luister ik dan wel als ze het gewoon kunnen zeggen.
Eindeloze discussies aangaan zou ik ook niet doen met een 4 jarige. Een keer kort benoemen en dan afgelopen. Als het kind dan doorgaat met schreeuwen/huilen gewoon negeren totdat het kind weer rustig is.
Het is verder geen abnormaal gedrag vziw. Het klinkt mij niet heel uitzonderlijk toe.
Misschien niet duidelijk
Ik ga ook geen discussies met ze aan hoor. Maar ik vraag wel even wat er achter zat en kijk dan samen met het kind of daar wat aan te doen is. Dat kan ook bij vierjarigen al prima. Die kunnen ook al snappen dat dit gedrag niet wenselijk is en dat er misschien wel handigere manieren zijn om te krijgen wat je wil.
Tja... normaal
Laat ik het zo stellen: Vind jij het normaal om een kind overal gelijk in te geven terwijl hij hartstikke ongelijk heeft?
Ik zou er een grapje van maken met die olifant: ja, hij is pimpelpaars met een goud randje, oh, nou heb ik met mijn ogen geknipperd en is hij ineens knalgeel! Knipper jij eens?
Gelijk geven
Ik zeg gelijk geven, maar ik doe het ook met een knipoog zoals stella. Vaak is een geruststellende toon belangrijker dan de woorden zelf, en dan snel door naar een ander onderwerp. Omdat het hem vaak ook niet over die kleur zelf gaat maar omdat er soms iets onder zit, zoals Karmijn zegt. Vermoeidheid, behoefte aan controle, zoiets.
En het ligt aan het onderwerp. Als hij boos is omdat broer niet met hem wil spelen en hij gilt "broer hoeft GEEN huiswerk te maken - hij MOET met mij op de trampoline" dan geven we hem geen gelijk natuurlijk.
Maar dat vroeg ik me eigenlijk af, dat controlegedoe en gelijk willen hebben, hebben andere kleuters dat ook?
Autonomie
Zo'n kleutertje is volop in de fase dat ze meer en meer mee willen tellen in de wereld. Ze hebben er behoefte aan steeds meer zelf te bepalen. Dat is tamelijk normaal op deze leeftijd.
Maar, neem de dag eens kritisch onder de loep: waarover heeft jouw kleuter werkelijk controle? Bedtijd? Waarschijnlijk niet. De tijd van opstaan? Wat er gegeten wordt bij het ontbijt? Welke kleding? Moment van naar school gaan? Wel of geen jas? Op school? Wat er gebeuren moet uit school? Zwemles? Douchen? Avondeten? In feite komt het erop neer dat er heel veel bepaald wordt voor de kleuter. En sommige kinderen kunnen daar vrij slecht tegen, en zij zoeken dus krampachtig naar hun machtsmomentjes.
Ik zou dus zoeken naar de momenten van de dag waarop je je kind volledige autonomie kunt geven, momenten waarop eigen keuzes volledig gerespecteerd worden. Dat kan eigen kleding uitzoeken zijn (en dan dus ook accepteren dat hij in de winter in een korte broek loopt), dat kan een vaste dag in de week zijn waarop hij het avondeten mag bepalen (al is dat patat met pannenkoeken toe), of laat het los wat hij bij het ontbijt wel of niet eet (geen opmerkingen meer over eerst een boterham met hartig). Laat hem eens in bad zitten zolang hij zelf wil, al is dat een uur. Ik noem zomaar wat voorbeelden, je moet ze natuurlijk wel aanpassen aan jullie gewoontes.
Naast de momenten van volledige autonomie, kun je zoveel mogelijk momenten van keuzemogelijkheden inlassen. Dus hij mag het avondeten kiezen: zuurkool of lasagne. Hij mag kiezen: bad of douche. Hij mag kiezen: kaas of rookvlees. Hij mag kiezen: een filmpje kijken of spelletje op de Wii. Ook dit versterkt zijn autonomie. Weer natuurlijk volledig aan te passen aan jullie situatie.
Tot slot: hij is al groot, dus kan hij best helpen met...vul maar in, de vaatwasser uitruimen, de was, stofzuigen, brood bakken, koken. Laat hem weer iets kiezen. Als je het ook zo benoemt, dan versterkt dat zijn zelfvertrouwen. Zeker als je daarna een compliment geeft, 'goed gedaan, ik met blij met jouw hulp'.
Een jongetje dat zo duidelijk behoefte heeft aan controle, moet je ook controle geven over iets. Enige dat helpt. Is het normaal die controledrang? Ach, stel je je eigen dag eens voor zonder dat je ook maar ergens controle over hebt. Iedereen om je heen vertelt je de hele dag wat je wel of niet mag doen, zelfs over de meest basale zaken (wanneer je toch echt moet gaan plassen, en hoeveel happen je moet eten) Volgens mij gaat iedereen op een gegeven moment gillen dat de olifant toch echt groen is.
K heksenvet
Duidelijk! Dank.
Wat mooi beschreven!
En ik ben het helemaal met je eens!
