Hele gevoelige dochter- hoe mee om te gaan?
Ik heb een vraag waar ik erg mee worstel. Er rust een enorm taboe op maar ik wil graag veranderen maar ik weet niet hoe. Wellicht dat jullie tips en adviezen hebben. Ik zou het fijn vinden als een oordeel achterwege blijft, ik weet van mezelf dat het niet goed is en ik wil er dus echt aan werken en voel me er al heel slecht over.
Ik heb een dochter van 8. Ze is de oudste in het gezin. Ze is heel erg gevoelig. Als baby ging het allemaal goed maar toen ze een peuter werd veranderde ze. Ze gilde de hele dag om alles. Als er bijvoorbeeld bij het ontbijt een beetje yoghurt op haar vinger kwam ging ze een half uur gillen, als ze haar handen moest wassen en er kwamen wat druppels water op haar mouwen dan ging ze weer een half uur gillen. Resultaat was dat ze dus de hele dag om alles gilde en ook in de nacht werd ze elk uur gillend wakker. Uiteindelijk zijn ze we naar een kindercentrum doorverwezen. Na een aantal testen was hun conclusie dat ze autistisch was. De juf was het daar helemaal niet mee eens aangezien ze specifieke aspecten (niet kunnen inleven in een ander bijv) juist niet heeft. De juf had sterk het idee dat het hooggevoeligheid/sensitief kon zijn. Door Corona hebben we geen behandeltraject gehad maar door het vele thuiszijn bloeide ze weer op en ging het eigenlijk een aantal jaar weer goed.
Echter, sinds een jaar heeft ze weer heel veel buien. Ze gilt weer heel veel om alles. Als ze iets niet mag gaat ze gillen en wordt ze ongelofelijk boos. Als ze valt (en naar mijn idee het niet erg pijnlijk is) gaat ze een half uur huilen, etc. Daarnaast raakt ze enorm snel in paniek als iets haar niet lukt met als resultaat dat ze nooit iets nieuws wilt leren. En ook om (in mijn ogen) allerlei futiliteiten gaat ze gillen. Ze erg gefrustreerd en bozig elke dag de hele dag.
Het probleem is dat ik er totaal niet mee om kan gaan. Ik ben zelf helemaal niet zo dus ik vind het moeilijk haar te begrijpen. Toen ze als driejarige de hele dag aan het gillen was probeerde ik me de hele tijd in te houden maar op een gegeven moment brak ik en ging ik keihard terug gillen dat ze haar kop moest houden. En nu weer, ik kan soms zo boos worden op haar door haar gegil. Ik word er echt helemaal gek van. Ik ben ook geen geduldig persoon dus dat helpt ook niet. Ik weet dat dat echt niet goed is. Ik vind het heel moeilijk. Veel opvoedboeken zeggen dat je empatisch moet reageren dus alle emoties mogen er zijn etc. Dat vind ik soms lastig omdat ik denk dat ze ook moet leren dat de wereld niet vergaat als de pindakaas op is en ik bang ben dat ze met dit soort gedrag juist doelwit is voor pesterijen op school en ik haar weerbaar wil maken. Daarnaast is ze al 8 en (is mijn overtuiging) moet ze ook leren dat bepaalde dingen niet kunnen etc. Ze gedraagt zich nu heel erg als een opstandige peuter de hele dag.
Mijn vriendinnen hebben ook allemaal dochters van ongeveer dezelfde leeftijd en dat zijn allemaal hele relaxte en sociale meiden. Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar soms (heel erg, ik weet het) ben ik dan teleurgesteld dat ik niet zo’n leuke relaxte dochter heb gekregen. Ik wil graag mijn dochter alle liefde geven en een goede band met haar opbouwen maar ik weet niet hoe. Ik baal enorm van mezelf en voel me een hele slechte moeder.
Ze heeft wel wat vriendinnetjes maar ze is sociaal best onhandig (herken ik ook niet van mezelf, heeft ze denk meer van mijn man). Ik zie dat ze soms wel beetje wordt buitengesloten in sociale situaties en dan realiseer ik me dat het zo belangrijk is dat ze in ieder geval thuis het gevoel moet hebben dat haar moeder onvoorwaardelijk van haar houdt.
Heeft iemand tips of adviezen? Of een aanrader voor een goed boek hierover? Dank alvast.
Er is al veel gezegd hier over wat het oordeel van de juf waard is (niks). Ik zou toch ook nog het gesprek met haar aangaan, al dan niet met de IBer erbij of het schoolhoofd. Want alle psycho educatie en ondersteuning gaat anders stuklopen op de janboerenfluitjesmening van deze juf.
Hoe lang heeft je dochter deze juf al trouwens? En hoe lang nog?
Mija schreef op 02-07-2023 om 11:46:
Jouw reactie is normaal onder de omstandigheden. Het is niet mogelijk om steeds geduldig en empathisch te zijn als het heftige gedrag dag en nacht doorgaat. Zie jouw ‘ongewenste reacties’ dus niet als signaal dat jij iets verkeerd doet maar zie onder ogen dat de situatie uitzonderlijk moeilijk is, zowel voor jou als voor je dochter en dat de grens ruimschoots bereikt is wat je zelf kan opvangen. Ik snap best dat je af en toe jaloers bent op de moeders met de relaxte dochters. Je dochter verdient hulp maar jij zelf ook. Je bent geen ideale moeder uit een boekje. Je bent een mens. En dit is niet vol te houden.
Ik heb geen inhoudelijke reactie, maar wilde even zeggen dat ik dit een hele mooie post vind 
Je schrijft dat ze de oudste is, hoe is het met jongere broertjes/ zusjes?
Merk dat mijn jongste erg in de schaduw kan komen te staan of zich terug trekt. Heel akelig.
Nu ook weer, sociale middag gehad, jongste heeft zich vermaakt en maakt een gezellige opmerking daarover. Oudste gaat daar ontzettend negatief overheen, ik zeg er wat van en oudste ploft, en gaat luid brullend op haar kamer zitten.
Jongste trekt zich stilletjes terug en de sfeer is weer flink verziekt.
Tja, ze doet het uit onmacht, maar ow wat maakt ze het soms lastig in huis 🙄
Ik laat haar maar even.
Sorry wil niet je topic kapen, maar dit is wel waar het overgaat als ik je zo begrijp.
Hebben jullie iets aan (psycho) educatie gehad na de diagnose ASS? Het gedrag dat je dochter laat zien kan zeer goed passen bij ASS en overvraging. Het is onmacht. Niet dat je het dan maar moet accepteren, dit zijn prima zaken die je met een hulpverlener kan bespreken.
Dank voor alle reacties. Heel fijn. Ik heb lang getwijfeld of ik hulp moest zoeken. Het kindcentrum waar we waren (toen ze 3 was) was niet empatisch en ze maakte telkens opmerkingen dat het aan mij lag. Dat maakte mijn schuldgevoel nog groter.
Het was haar kleuterjuf destijds en ze werkt niet meer op deze school.
Maar hoe leg je een kind uit dat ze een therapie/behandelingen moet ondergaan? Of gesprekken met iemand moet gaan voeren? Krijgt ze dan niet nog sterker het gevoel dat er iets mis is met haar?
Lucie1985 schreef op 03-07-2023 om 10:24:
Dank voor alle reacties. Heel fijn. Ik heb lang getwijfeld of ik hulp moest zoeken. Het kindcentrum waar we waren (toen ze 3 was) was niet empatisch en ze maakte telkens opmerkingen dat het aan mij lag. Dat maakte mijn schuldgevoel nog groter.
Het was haar kleuterjuf destijds en ze werkt niet meer op deze school.
Maar hoe leg je een kind uit dat ze een therapie/behandelingen moet ondergaan? Of gesprekken met iemand moet gaan voeren? Krijgt ze dan niet nog sterker het gevoel dat er iets mis is met haar?
Wat stom dat ze je dat gevoel hebben gegeven. Autisme is aangeboren en je hebt heus invloed op hoe een kind zich gedraagt, maar dat is beperkt en bovendien kan het heel intensief zijn. Daar moet zo'n centrum je juist bij helpen. Hopelijk kun je nu fijnere hulp vinden.
Ik zeg dan iets als dat we gaan praten met iemand die ons kan helpen. Zodat we elkaar beter begrijpen/het beter wordt op school/we minder ruzie hebben of vul het doel maar in. Ik heb het eigenlijk nooit over therapie of behandeling en al helemaal niet dat er iets mis is met haar. Gewoon: dit gaat niet goed/fijn en daarom zoeken we er hulp bij.
Ze merkt zelf waarschijnlijk ook wel dat ze "anders" is. Mijn dochter had het in iedergeval prima door (ADHD). Die was juist blij met de uitleg die ze van de therapeute kreeg. Door haar die hulp te bieden vertel je niet dat er iets mis is met haar. Je biedt haar de mogelijkheid om zichzelf beter te begrijpen. En de kans om daar beter mee om te leren gaan. En dat kun je denk ik prima met haar bespreken.
Er is niets mis met het hebben van een neurodivergent brein, je hebt alleen een wat andere gebruiksaanwijzing dan gemiddeld. En je eigen gebruiksaanwijzing moet je goed kennen zodat je bij anderen kunt aangeven wat JIJ nodig hebt. En dat gaat je dochter en jullie als gezin want zij kan dat nog niet alleen, leren met hulp.
Want niet alleen zij zal dingen anders gaan leren doen, jullie als gezin ook.
Ik heb best medelijden met jullie dochter, zo lang al een diagnose hebben en niemand die daar op hulp bied, niet eens haar ouders, want dat is niet alleen aan jou maar ook aan haar vader.
Maar wat is dat is, dat draai je niet terug, je kunt wel een nieuw begin maken omdat eindelijk het besef is gekomen dat er hulp nodig is.
Want wat je schrijft over douchen, dat klopt, het voelt als of je elke druppel die je huid raakt je een speldenprik geeft. Douchen is dus helemaal niet fijn, in bad of met een washandje is veel fijner. Grote herkenbaarheid op dat punt. Ik heb echt moeten leren om me af te sluiten voor die prikkels. En als ik moe ben, en mijn hoofd dus overuren maakt zul je mij niet zien douchen, ik kan het er dan niet bij hebben.
Ik werk nu bijvoorbeeld op kantoor met het licht uit, want dat scheelt prikkels. Ik draag buiten het hele jaar door, zon of regen een zonnebril, want dat scheelt prikkels. En ik doe 'm ook niet af om bij een gesprek iemand aan te kunnen kijken, of beter, iemand de illusie te geven dat ik de persoon aankijk, want dat doe ik nooit.
Empathisch ben ik zeker wel, misschien wel iets te, want ik voel alles van anderen, maar weet dan vaak niet hoe te handelen, wat zeg je, wat doe je. Dat wat ik doe heb ik altijd gekopieerd van anderen. En dat doe ik razendsnel zo snel dat anderen dat niet door hebben. En dat is mega vermoeiend. Ik werk dus ook maximaal 2 dagen achter elkaar. Die andere dag heb ik nodig om mijzelf te ontprikkelen. Ik doe dat niet door te gillen zoals je dochter, dat heb ik wel afgeleerd. Ik sluit me af voor anderen, ga wandelen, lezen, slapen, sporten, maar dan zonder sociale prikkels, geen radio of tv aan.
Maar wat voor mij werkt zal voor een ander neurodivergent brein helemaal niet werken. Het is een spectrum, met een heel breed beeld aan gedrag en verwerking, met daardoor ook een heel breed pakket aan wat zou kunnen werken en wat niet. Wat voor de 1 werkt werkt voor de ander niet, of tijdelijk.
Dus zoek die hulp voor je dochter en jullie gezin en accepteer dat zij die diagnose heeft want die lijkt echt wel te kloppen.
Het is ook ontzettend lastig, laat ik dat voorop stellen.. misschien helpt het als je bedenkt dat jouw dochter fysiek 8 jaar is maar in haar hoofd, emotioneel gezien rondom 3 jaar zal zitten.
Autisme en prikkelgevoeligheid (ze zal overgevoelig zijn maar ook ondergevoelig zijn voor bepaalde prikkels) hoort juist heel erg bij elkaar. Er is wel een therapie die zij zou kunnen volgen om die gevoeligheden in kaart te brengen en te behandelen. Daar zijn hele goede resultaten mee te behalen. Hoe eerder je begint, hoe beter. Het vermijden van prikkels komt de ontwikkeling niet ten goede. Vraag eens rond naar een fysiotherapeut met sensorische intergratie therapie. En vraag dan een verwijzing bij de huisarts.
Eigenlijk heeft iemand met autisme een tragere ontwikkeling op veel vlakken én zou het daarom verstandig zijn om haar steeds mee te nemen in een ontwikkeling. Zachtjes wat duwen en trekken in de ontwikkeling, zeg maar. En bij autisme draait het voornamelijk om veel angsten. Niet dwingen maar meenemen.. wie weet helpt het als je iets zegt als in, is het lastig? (eerste ja .. belangrijk dat het een ja is), dat kan ik zien, zullen we het samen doen? Je schept al een voorzichtig positieve sfeer. Dat samen doen is kijken waar je kan helpen met het oog op dat ze het later zelf kan. Dat kan zijn hulp bij overgangen, in sfeer of van huis naar de klas.. veel aankondigen en afkondigen, kan helpen.
Als je haar angsten en prikkels kan beteugelen heb je de voorwaarden waarbij zij zich kan ontwikkelen, óók op sociaal vlak. Mensen met autisme zijn wel leerbaar, namelijk. Ken je die kleurplaten waar nummers staan, waarbij jezelf de lijntjes moet trekken? Zo is voor haar de wereld (deels): geen verbanden, weinig logica en dus weinig houvast. Eng dus. Maar wel een wereld met allerlei verwachtingen met sociale regels die voor jou duidelijk zullen zijn maar voor haar verborgen lijken te zijn. Dat zijn de dingen die je moet uitleggen, vertellen en hopelijk ook verklaren. Jij kan voor haar de lijntje maken, vertellen hoe je dat doet en waarom. En kijk of het je lukt om het samen te doen met haar. En misschien is er ook wat hulp voor jou op welke momenten dat samen doen kan zijn want de hele dag door, daar raak je zelf niet heel erg ontspannen van. Dus, denk ook aan jezelf.
Lucie1985 schreef op 03-07-2023 om 10:24:Maar hoe leg je een kind uit dat ze een therapie/behandelingen moet ondergaan? Of gesprekken met iemand moet gaan voeren? Krijgt ze dan niet nog sterker het gevoel dat er iets mis is met haar?
Je kan dit heel anders formuleren, alsof het iets positiefs is. Niet als therapie of behandeling. "Mama merkt dat je het vaak moeilijk hebt, en dat je dan erg moet gillen. Dat is niet fijn voor jou en daarbij willen we je heel graag helpen. We gaan met iemand praten die heel veel weet van hoe jij je vaak voelt, zodat het beter gaat".
Dit soort therapieën doen dat voor voor deze leeftijd in speel of spelletjes vorm.
Onze dochter heeft, overigens al voordat ze een diagnose kreeg, speltherapie en EMDR gehad bij een kindertherapeute. We hebben dochter toen uitgelegd wat ze moeilijk vond en dat die mevrouw haar ging helpen om daar beter mee om te gaan. Ze was eerst boos dat ze daarheen moest omdat zij 'altijd van alles heeft en moet', maar ze vond het heel fijn en 'de mevrouw begreep haar'. Ze heeft er ook zeker veel van geleerd.
Uiteindelijk via deze therapeute ook een diagnosetraject opgestart en de psycholoog van het onderzoeksteam heeft haar op haar niveau uitgelegd hoe haar hoofd werkt en dat ze autisme heeft. Dat is nu een paar weken geleden en ze vindt het nog wel heel lastig. Die ruimte krijgt ze ook. Waarschijnlijk zal ze na de zomer nog een therapietraject volgen.
Je hoeft het niet te framen alsof er iets 'mis' is met haar. Ze is 'anders' (oké, alleen dat al vindt die van mij enorm stom en ze schopt er met alle macht tegenaan) en dat is niet erg, maar het is wel handig om te leren daarmee om te gaan, vooral qua prikkelverwerking. Want ze uit het nu op een ongewenste manier (hele dag door gillen), waardoor mensen haar in toenemende mate niet begrijpen en het is voor niemand fijn. Als ze kan leren om dat op een andere manier te uiten, is dat voor iedereen fijner.
Iemand op dit forum omschreef het ooit als dat je mensen hebt met een iphonebrein (neurotypisch) en mensen met een androidbrein (neurodivergent). Als de wereld dan is ingesteld op iphones en jij bent een android, dan is dat niet in alle gevallen even compatibel en moet je soms iets extra's installeren (therapie, hulpmiddelen) of accepteren dat een bepaalde app bij jou niet of niet goed werkt.
