Help...

Boos worden

Ik hoop dat er nog ouders reageren met een kind met ADHD.
Maar wat mij opvalt in je verhaal zijn eigenlijk twee dingen:
- jullie zitten dicht op elkaars lip: alles gaat met en tussen jullie tweeën. Dat is nogal intensief, voor allebei.
- er is een verschil in boos zijn en boos zijn. Boos zijn in de zin van grenzen stellen en je daar ook aan houden, dat zal ze toch moeten leren accepteren: ja, ik ben nu boos, want.... Je dochter zal dat niet meteen accepteren, maar haar boosheid daarover kun je negeren: het is voor haar een leerproces.
Boos zijn in de zin van uitvallen, overvraagd zijn, wanhopig zijn etc., dat zou je moeten proberen te beperken, want daar is ze terecht boos over.

Ondertussen heeft ze je aardig in de greep: je wil uit liefde voor haar wel alles voor haar doen. En dat voelt ze goed aan. Ze kan je de hoeken van de kamer laten zien en jij draaite je rond. Totdat jij besluit om er niet meer op in te gaan. Dan ben je geen 'lieve mama' meer, maar wel degene die haar begrenst en helpt opgroeien.

Nogmaals, voor kinderen met ADHD zijn er mogelijk veel meer andere inzichten van belang. ik hoop dat iemand je die kan geven. Heb je erover gesproken met degene die ADHD constateerde?

Tsjor

Stop met de strijd

Ze wil overduidelijk meer autonomie. Wat gebeurt er als je je ‘nee’ tijdelijk uitzet, of in ieder geval niet meer gelijk nee zegt op alles wat ze vraagt?
Met 9 jaar kunnen ze meestal al heel goed dingen zelf bepalen, en als ze onhandige dingen willen (‘s avonds op de tablet) merken ze vanzelf wel dat het niet handig is als je vervolgens niet meer kunt slapen. En misschien gebeurt er wel helemaal niets bijzonders. Hier zitten we allemaal op onze schermpjes en we slapen prima. Kleding uitkiezen kan ze ook prima zelf, daar hoef je op die leeftijd geen discussie meer over te voeren. Wij hadden ‘s morgens maar 1 moeten, en dat was om 08.15 uur de deur uit. Alles wat daarvoor gebeurde was aan hen, en dan riep ik hooguit om 8 uur even hoe laat het was.

Tsjor

Dank je wel voor reactie en wat je zegt klopt.
We hebben nog begeleiding van de kinderpsych, maar ik zie er geen echte heil in omdat het bij mij gelegd wordt (wat ik begrijp, ik ben tenslotte de ouder), maar ik vast loop op de momenten dat het escaleerd. Er niet op ingaan vind ik zo lastig, want dan blijft ze maar komen, doet ze alles om die aandacht te eisen en we wonen in een te klein huis. Volgens de kinderpsych verwacht ik teveel van een 9 jarige, maar als alleenstaande moet dat soms nu eenmaal en dat wordt niet echt getollereerd en geeft me geen betrouwbaar gevoel. Ik vind het ook erg lastig dat ik in een regulier schoolsysteem moet meedraaien en er geen ruimte is dat het een ongelooflijke opgave is om op tijd op school te komen, dit resulteert in veel ruzie en strijd, ik ben zelf zeer punctueel en door de tijdsdruk krijgen we enorme ruzies. Haren doen is een enorme opgave, net zoals eten en aankleden.

Kleding

Hoe moet ik dat dan smorgens doen? Ik zet haar ontbijt klaar, ze trekt al maanden dezelfde rok trui en legging aan, iets anders weigert ze, als we samen iets nieuws kopen ligt het de volgende dag voor oud vuil in de kast, dan is het ineens niet ok, resultaat dat ik niets meer koop. Ze poetst haar tanden niet smorgens. Ik heb alles al menig keer gelaten, met pyama naar school, geen schoenen aan, blote benen met -2 etc. Ik krijg alleen maar meer ellende over me heen. In rapportage staat dat ze er onverzorgd uitziet, 5 tanden en kiezen getrokken.

Hmm

Ik had net een hele reactie getypt maar toen bleek in ineens uitgelogd.
Het klinkt heel heftig allemaal. Wat vindt ze zelf van die getrokken tanden? Dat zou ik toch wel speerpunt maken, en de rest moet ze zelf ondervinden. Misschien kun je die kleren bij kopen zodat ze eens wat nieuws heeft maar dan hetzelfde. Mijn jongste heeft minstens drie schoenmaten exact dezelfde schoenen gehad. Alle anderen zaten niet lekker.

Lastig

Wat een moeilijke situatie. Wat hier hielp: pick your battles. Tanden poetsen is belangrijker dan douchen, vanwege tandbederf. Steeds dezelfde kleding: mijn zoon heeft de hele winter in 1 trui gelopen, maar ik had er wel 2 stuks van gekocht zodat ik ze kon wassen. Ontbijt wordt hier wel gegeten (een beetje), maar de lunch heb ik maar opgegeven. Bij het avondeten haalt hij het wel weer in.

Nee, ideaal is het allemaal niet. Je wil niet weten wat je bij een dergelijk beleid naar je hoofd krijgt van leerkrachten en adviseurs. Maar het werkt wel. Zoon is tevreden en we heben een goede relatie. En de dingen die hij eerst niet wilde beginnen nu langzaam vanzelf te komen. Onder druk kan een kind zich niet ontwikkelen.

Tamar

Herkenning.. wat fijn..dank je!
Lunch is hier ok gelukkig, ontbijt en avondeten lastig.
Met name de druk van buitenaf maakt me nog meer onzeker en frustreerd enorm.
Ik kies inderdaad zoveel mogelijk mijn battles, douchen om de dag, tanden worden savonds wel gepoetst, smorgens lukt het maar niet met de 1,5 uur tijd. Het steeds weer herhalen en het niet doen, dreigen met ik neem dit of dat van je af om wat gedaan te krijgen, je haren worden kortgeknipt als je ze niet verzorgd, ik haat dat soort dingen te zeggen, vervolgens gaat zij schreeuwen en bazig doen en ga ik schreeuwen, bah, hekel aan mijzelf. Ik hetken het ook helemaal niet namelijk, ik heb dit soort dingen niet met mijn ouders gehad, dus snap er niks van. Ze zegt mij ook exact dezelfde dingen terug, alsof ik haar vriendinnetje ben Ipv haar moeder.

Ja

Die druk van buiten...ben ik blij dat hij eindelijk zijn tanden poetst, krijg ik te horen dat hij vaker moet douchen. En dat deed me echt wel wat, maar sorry, het ging niet, punt. Eigenlijk moet je meebewegen met je kind en streng zijn tegen de buitenwereld.

Dreigen

Heb ik afgeleerd. Je moet dan dingen gaan doen die je zelf ook niet wil, want als je ze niet doet word je ongeloofwaardig. Om de dag douchen en 1x per dag tandenpoetsen kreeg ik zeker niet altijd voor elkaar, dus eigenlijk klinkt dat heel goed!

Meebewegen heb ik echt moeten leren. Rekening houden met hoe hij het graag wil, woede-aanvallen negeren, maar wel veilig in de buurt blijven. Dan hielden ze ineens op.

tijdsdruk

's Avonds tanden poetsen lukt dus wel. Kijk ook goed naar de dingen die WEL lukken. Kan ook met tijdsdruk te maken hebben, wat stress geeft bij jou en dus bij haar. Sta dus eerder op zodat je minder in tijdnood komt, dan heb jij ook minder stress (tenslotte zeeeen van tijd) en dan zal je zien dat het beter gaat.

Heeft ze een gewone tandenborstel of een electrische? Soms vinden kinderen het met een electrische leuker om zelf te doen. Misschien is het wel handiger als jij even napoetst nog, als ze dat toelaat. Snoep zo min mogelijk in huis halen, dan ook geen gezeur. Let goed op haar eet- en drinkmomenten, dan is het vanzelf ook minder erg dat ze maar 1 keer per dag haar tanden poetst.

Ik zou ook een vaste volgorde 's ochtends aanhouden, 's avonds haar zelf de kleren klaar laten leggen voor de volgende ochtend. Laat haar maar zelf aanmodderen wat ze aantrekt.
Douchen hoeft niet elke dag, evt is dat ook iets dat je beter 's avonds kan doen voortaan (en dan bv om de dag of op vaste dagen in de week).

Maak er ook een spelletje van, gebruik humor, dat je soms oostindisch doof bent en zeg dat je haar pas weer hoort als ze het zachter zegt. En zorg goed voor jezelf, hoe relaxter jij bent hoe beter zij op jou reageert.

Samenwerken met school?

Kun je dit niet bespreken met de leerkracht van je kind? Soms moet je elkaar toch ook een beetje helpen. Ik heb als leerkracht wel eens een afspraak gemaakt met een ouder die ook elke ochtend enorm veel strijd moest leveren om kind op tijd op school te krijgen. Tegen de tijd dat kind eindelijk op school zat, zat deze ouder uitgeput op de bank en dan moest de dag feitelijk nog beginnen.
Wij spraken toen af dat zij deze strijd niet meer aan zou gaan thuis. De tijd die kind te laat op school was, moest na schooltijd worden ingehaald. Dus een half uur te laat op school, is een half uur langer blijven en werk inhalen. Op deze manier was moeder ook niet langer de boeman, maar was ik het. Ik gaf immers de sanctie voor het te laat komen. En omdat ik natuurlijk lang niet zo vertrouwd was als moeder, werd kind op mij natuurlijk ook niet echt boos. Dit werkte toen goed, met een week was het bekeken. Kun je een dealtje maken met de leerkracht?

Berichtje uit de toekomst

Jongste en ik hebben allebei ADHD en zijn qua karakter dezelfden. Dat heeft al aardig geknald. (Understatement)
We hebben elkaar zelfs een jaar niet gezien.
Nu is hij 19 en hebben we een hele goede relatie. Eerlijk gezegd heb ik met hem de meest intense relatie van al mijn kinderen.
Het was zwaar, het was verdrietig en ik ben vaak radeloos geweest maar we zijn er door gekomen en hebben er allebei veel van geleerd.
Hou moed. Je moet nog een hele tijd maar ooit wordt het beter.

Qua praktische zaken, ik kan zeggen dat met overhitte koppen tegen elkaar staan schreeuwen niet echt helpt. Je komt zo makkelijk in zo'n situatie en zo moeilijk er weer uit. Ik heb me 100 keer voorgenomen om niet weer mijn geduld te verliezen en dat is me 100 keer niet gelukt. De 101e keer wel omdat ik er steeds mee bezig was voor mezelf. Hoe kwam het en hoe kan het beter? Wat hielp, maar toen was zoon wel al wat ouder, was een gesprek op een rustig moment. Hij kon zeggen wat hij niet goed vond maar moest dan ook met een voorstel komen en ik hetzelfde. In jouw geval kan ik me voorstellen dat je dochter dat douchen een probleem vind maar dan moet ze zelf komen met een plan. Wanneer, hoe vaak per week, met haren wassen ? Wat heeft ze daarvoor nodig en wat verwacht zij van jou? Klein en concreet maken. Opschrijven en op een zichtbare plek hangen. Ik vind in principe dat iemand die zijn eigen afspraak nakomt geen beloning daar voor hoeft maar een stukje positiviteit is altijd een goed idee. Een extra lekker toetje of zo.
Het belangrijkste was voor ons om uit die vechtstand te komen. Meteen ook het moeilijkste want op een gegeven moment weet je gewoon niet meer anders.
Ik heb hele goede hulp gevonden en ik ben naar een oudergroep gegaan. Het was heel fijn om de ervaringen van andere ouders te horen.
Beetje zoals hier maar dan live en persoonlijker. Jongste heeft ook medicatie gekregen. Dat was voornamelijk vanwege school maar het hielp thuis ook.
Ik zal nadenken over andere tips
Heel veel sterkte in ieder geval.

Allen..

Tamar: wat een goeie opmerking, nu beweeg ik inderdaad eerder mee met de buitenwereld en niet met mijn kind; ik vind dit zo lastig, kind krijgt vaak opmerking en dan word ik aangekeken (‘jeetje, blote benen en het vriest, heb je het niet koud? En dan word ik daarna met een blik van ‘nou ja’ aangekeken’).

Plokkie: wat een goede juf ben jij! Hier helaas anders, ik gaf het laatst aan in het gesprek wat ik aangevraagd had en kreeg de opmerking: lukt je wel hoor hier op tijd te zijn, met een blik die boekdelen sprak. Vind ik dus niet ok en zo loop ik tegen nog een paar dingen aan op school. Juf wil bijvoorbeeld dat ze een haarband draagt in de klas, maar legt het probleem bij mij neer, ik krijg daardoor nog meer strijd over iets en heb dat mooi gelaten, de haarband ligt in haar kastje op school.

Alison: het is idd het doorbreken van die strijdcircel wat zo moeilijk is en herken je uitspraak 100 keer voorgenomen en 100 keer niet gelukt. Dank je wel ook voor je verhaal, dat geeft me weer wat moed.

Meebewegen

Bepaalde dingen hier moeten echt. Maar dat is maar weinig. Op tijd naar bed en rekening houden met elkaar zijn eigenlijk de enige twee hele harde regels. Voor de rest ben ik makkelijk. We eten samen, maar als je klaar bent mag je van tafel. Bord hoeft niet leeg. Tanden poetsen moet wel, maar niet per se altijd twee keer per dag. Is er maar 1 broek fijn dan koop ik precies dezelfde erbij. Zelfde geldt voor onderbroeken en sokken. Korte broek aan in december? Ik zeg er niets van.

Tja, andere ouders keken wel eens vreemd en ook wel eens beschuldigend. Maar nu mijn kinderen groter zijn pluk ik de vruchten. Mijn oudste met ADHD en ik zijn heel close. Mijn jongste is vanaf klein af aan al super eigenwijs, maar ook met hem hebben we het vooral heel gezellig.

Als tandenpoetsen zo lastig is dan zou ik denk ik zorgen dat ik weinig zoet in huis had (let ook op zoet drinken) en dan zou ik wat vaker een kauwgum met xylitol geven. Ik sluit heel baak compromissen. Oké, je bent erg moe dus tandenpoetsen slaan we vanavond over, maar morgenvroeg doe je het wel extra goed. Op die fiets.

Op momenten dan de buien de overhand hebben zeg ik niks. Dat doe ik pas als de rust is wedergekeerd en dan hebben we het er rustig even over.

Meebewegen met je kind

Misschien helpt het om te beseffen dat je loyaliteit bij je kind ligt, en niet bij de buitenwereld. Als je de buitenwereld tevreden probeert te houden, ben je nooit klaar. Er is altijd wel iemand die er anderd over denkt. Nou en, als jij en je kind maar samen door een deur kunnen. Met hem moet je verdet, met de buitenwereld niet.

Uittesten

In aanvulling op bovenstaande ervaringen en goed tips nog het volgende.

Het lijkt alsof je dochter je aan het uittesten is. Alsof ze wil weten of jij wel van haar houdt. Haar vader heeft haar al verlaten. Dat hakt er natuurlijk enorm in. En nu kijkt ze alsof jij van haar houdt. Ze maakt het je (bijna) onmogelijk. En nu heb je zelf een keer (begrjipelijk, gezien je wanhoop, dus geen verwijt) gezegt dat ze misschien uit huis moet. Dus nu is ze nog banger dat je niet genoeg van haar houdt.

Ik heb geen ervaring met zo'n zware situatie als jij, maar heb het met mijn zoon vaak wel zwaar (gehad), Ik verdenk hem trouwens ook van AD(H)D, maar is nog niet vastgsteld.
Ook op dit moment weer heel zwaar (doet te weinig voor school (VO) met mogelijk ernstige consequenties).

Wat ik probeer te doen is vooral veel positief reageren op alles wat wel goed gaat. En daarnaast echt heel vaak zeggen (als we een keer strijd/ruzie hebben): "maar ik hou echt van je, echt heel veel". Ik benadruk steeds weer: "wat je ook doet, wat je ook zegt, ik hou van je en zal altijd van je blijven houden."

En ik merk dat dat heel goed helpt. Want we hebben dus regelmatig strijd over school, maar hij zegt ook uit zichzelf dat hij weet dat ik van hem houdt en dat wij eigenlijk heel gek met elkaar zijn.

Ik geloof dat als ik jou was, dat ik een keer een gezellig moment zou proberen te creëren, door iets te gaan doen dat zij leuk vindt, naar de MacDonalds, naar de bioscoop of wat dan ook. En als het dan gezellig is (of als jullie weer thuis zijn), een gesprekje met haar voeren dat je het zo fijn vindt dat het gezellig is. Dat jullie dat vaker moeten proberen te doen. En dat je laatst boos was en zei dat ze misschien uit huis moest, maar dat je dat NOOIT had moeten zeggen en dat dat ook nooit zal gebeuren. Want dat je van haar houdt, wat ze ook doet of zegt. En dat je het soms moeilijk vindt, omdat je haar veel meer rust en geluk gunt, en dat je haar daar graag mee wilt helpen, maar dat je sowieso onwijs veel van haar houdt. En dat ze niet bang hoeft te zijn dat ze uit huis moet omdat je dat in een boze bui hebt gezegd.

Ik denk dat het goed is dat uit te spreken, omdat die woorden anders in haar hoofd blijven nagalmen. En dat lijkt me erg slecht voor haar zelfvertrouwen en zelfbeeld.

Moeten

Ik proef door je reacties heen dat je dochter het gevoel heeft dat ze veel 'moet' en als je iets moet zien te omzeilen is het 'moeten'. Misschien kun je een poging wagen met keuzes laten maken. Wat wil je? Nu tanden poetsen, of over een kwartier? Over een kwartier? Oké... daar hou ik je aan! (lachend gezegd) Niet meer "je moet je aankleden", maar "Over een kwartier ben je aangekleed, dat gaat lukken toch?".

Wat de tanden betreft, kan ik helaas uit hetzelfde vaatje tappen, maar dan over mezelf, met als gevolg, dat een toch al zwak gebit er halverwege de 20+ al uit moest. Mijn ouders constateerden wel dat ik mijn tanden slecht tot niet poetsten en hoopten kennelijk dat ik mijn leven zou beteren als ze daar lacherig over deden, maar dat hielp totaal niet. Ook dreigen over wat er zou gebeuren als ik mijn huiswerk niet maakte, hielp niet. Integendeel. Ik kwam nóg minder tot wat ik zou moeten doen.

Op tijd komen is voor mij lang lastig gebleken. Ik schatte mijn tijd te optimistisch in en kwam steevast hijgend op school, of net te laat op mijn werk. Toen ik ging samenwonen/trouwen en kinderen kreeg, is langzaam maar zeker enige zelfdiscipline ingesleten, dat móest wel, waardoor ik gemiddeld genomen in staat ben om op tijd ergens heen te gaan. Maar eerlijk is eerlijk, het gaat ook nog weleens mis en dan zit ik mezelf heel erg in de weg. Dan vergeet ik juist van alles, doe de verkeerde dingen... stress dus. Maar ik heb de ervaring dat ik de tijd moet krijgen om ergens een gewoonte van te maken en dan lukt het beter. Daarbij mag een ander soms best grenzen trekken. Als mijn man er in mee was gegaan, aten we elke avond om 8 uur (bij wijze van spreken). Maar nee, hij wil 6 uur eten. Het ergste wat nu kan gebeuren is dat het kwart over 6 wordt of zo, omdat ik toch te laat begonnen ben.

Wat kleding betreft moet ik wat ervaring betreft bij mijn dochter zijn. Van hetzelfde laken een pak als jouw dochter. Douchen wilde ze amper, haar haar zat niet altijd fris op haar hoofd... ik heb het opgegeven. Het ging naar het hoekje 'als jij wilt stinken, moet je vooral zo doorgaan'. Op zich stonk ze niet écht. Ze deed als driekwart van de pubers, ze gebruikte de 'puberdouche'. Pubers en deodorant, die zijn nog een beetje blijven steken in hoe het in de Middeleeuwen met onze voorouders gesteld was. Geurwatertje hier, geurwatertje daar... dat verbloemde heel wat lichaamsgeurtjes waar we nu flauw van zouden vallen .

Snoepen en snaaien deed ze ook heel erg. Ik heb daar om eerlijk te zijn geen punt van gemaakt. Eens in de zoveel tijd heb ik daar een pedagogisch verantwoord praatje over afgestoken en dat was het dan weer. We zijn inmiddels zo'n 12 jaar en korter verder en ik kan constateren, dat het allemaal goedgekomen is. Ze kookt gezond, snaait heus nog weleens, maar ze gaat er verstandig mee om. Ze heeft mijn aanleg, dus ze moet wel op haar gewicht letten, maar ze is niet dichtgegroeid, waarvoor ik haar weleens waarschuwde toen ze puber was. De andere dochter heeft juist moeite om áán te komen, wat zij naar binnen schuift en nooit van aankomt.. jaloersmakend, maar voor haar is dat ook niet leuk.

Ik raad je aan om alleen de zaken waar je in húis écht last van hebt en waar je haar écht op moet wijzen tot 'noodzakelijke' prioriteiten aan te houden en met de rest soepeler om te gaan. Wat haar gebit betreft zou je kunnen proberen of de tandarts er met haar over wil praten. Als hij haar kan voorspiegelen waar het eindigt als ze niet beter haar tanden gaat verzorgen... wie weet helpt het. Ik zou hem dit buiten haar om vragen. In haar bijzijn vragen of hij zo'n praatje wil houden voelt niet fijn.

Ik heb het laatst ook tegen iemand anders gezegd: behandel haar volwaardig, laat haar haar eigen keuzes maken voor zover dat verantwoord is, geef haar verantwoordelijkheid voor bepaalde taken, dus laat haar beslissen hoe dat moet gebeuren en hou je bij drie regels die 'heilig' zijn. Wat moet er écht gebeuren van jou? Probeer het woord 'moeten' te vermijden en geef haar de tijd als dat kan. Dat kan gaan om antwoorden geven, eis niet direct een antwoord, maar zeg dat je je erop terugkomt als zij het niet doet. Stel doelen in met haar als er iets moet gebeuren. Het einddoel is C, dus je begint met doeltje A, dan met doeltje B en zo door naar doeltje C. Die voordoeltjes krijgen een deadline en het einddoel tenslotte ook. Zo wordt het einddoel overzichtelijk en geen enorme berg. Dus stel dat ze een spreekbeurt moet houden: 10 maart moet je de spreekbeurt houden. Zorg dat je op 4 maart al je informatie hebt, 6 maart heb je alles op papier, dan heb je 3 dagen de tijd om het te oefenen, 9 maart kun je het aan mij vertellen als je wilt en dan ben je klaar. Maak het luchtig, maak het 'leuk', ook iemand van 15 (ik noem maar wat) kan lachen om een sticker als beloning.

Dreigen

Ik zie dat dit onduidelijk kan zijn: Ook dreigen over wat er zou gebeuren als ik mijn huiswerk niet maakte, hielp niet.

Ik bedoelde daarmee dat ze me in de goede richting dachten te kunnen duwen met straffen in het vooruitzicht: geen Sinterklaas, geen verjaardag, "er staat een stok bij het bureau en die gebruik ik als je het niet kent!" De verjaardag is inderdaad gebeurd, Sinterklaas niet omdat mijn moeder het toch geen fijn idee vond als ik boven zat te huilen. De stok is niet gebruikt, ondanks dat ik de stof niet volledig kende. Ik denk ook dat hij hem sowieso niet van plan was om te gebruiken, maar zég het dan ook niet!

Hulp

Wat een lastige situatie. Ik vind dat je het daarbij ook nog slecht hebt getroffen met de hulp. De kinderpsychiater begrijpt je niet en de juf van school snapt ook niets van de situatie. Ik zou daar ook op insteken. Vraag bij de kinderpsychiater naar contactgroepen etc. en mogelijk kan je via die contactgroepen ook betere hulp vinden. En zoek ook hulp voor je kind. Het kan haar ook helpen om inzicht te krijgen in haar gedrag. En krijgt ze iets van medicatie? Mogelijk is dat nog een idee. Of wil je daar liever niet aan?

Verder zou ik inderdaad de strijd loslaten en over de belangrijkste zaken afspraken maken. Inderdaad tandenpoetsen 1 keer per dag, om de dag douchen etc. Kleding gewoon meerdere van dezelfde sets kopen. En als het een week goed gaat samen even iets leuks gaan doen en dan je dochter iets laten kiezen. Misschien houdt ze niet van de bioscoop maar wil ze liever naar het bos of iets anders.

En o ja, probeer ook hulp vanuit je omgeving te krijgen. Heb je iemand die af en toe iets wil doen met je dochter, zodat je tijd voor je zelf hebt. En als dat niet lukt bestaat er ook gespecialiseerde opvang voor kinderen met bijv. ADHD waar ze een middag of een dag naar toe kunnen, zodat jij even kunt opladen. Maak er gebruik van.
Sterkte!

Tijd

Ik ben ook iemand van altijd net te laat alles aanpakken en dan nog krap net op tijd komen. Misschien helpt het als je:
- de klok verzet naar 10 minuten later. Dus als het op de klok 8.10 is is het pas 8.00
- zelf nog weer 10 minuten eerder opstaat, zodat je al veel gedaan hebt voordat je dochter begint: de dag is al lang begonnen.
Ondertussen toch andere dingen doen en zo min mogelijk op je dochter letten, je dochter zelf dingen laten doen.

Tsjor

Ik herken een hoop

Alleen mijn dochter heeft een hechtingstoornis/verlatingsangst. Die eeuwige strijd om alles heeft mij de afgelopen jaren (te) veel energie gekost. Ik herken ook het gevoel van machteloosheid en het gevoel van falen als moeder. Verschrikkelijk!

Het leek bij mijn dochter de standaard te zijn dat als ik a zei, zij b deed. Enorm vermoeiend! Uiteindelijk de juiste therapie gevonden wat haar helpt met haar emoties plaatsen .
Ik had gelukkig wel hulp vanuit school (ook al liet ze daar het gedrag niet zien) en mijn dochter sliep ook wel eens een nachtje bij mijn moeder als het even echt niet meer ging tussen ons.

Jammer dat er vanuit school niet mee gedacht wordt en jij je denk ik niet serieus genomen voelt. Ik kan mij heel goed voorstellen dat er voor jouw gevoel wel belangrijkere dingen zijn dan een haarband in haar, haar .

Slikt ze medicatie voor haar adhd? En misschien een vorm van therapie voor jullie samen? Het heeft mij (en mijn dochter ook) handvatten gegeven om met elkaar en emoties om te gaan.
Nu zitten jullie in een cirkel waar je niet uitkomt, lastig hoor!

ga naast haar staan

Een paar tips:

Ga naast haar staan, en niet tegenover haar. Benoem dat ook: je bent er om haar te helpen met dingen die moeilijk zijn, niet om haar af te branden.

Erken dat ze het niet makkelijk heeft. Het is druk in haar hoofd, wellicht ook in haar lijf, en dat IS gewoon lastig. Daar moet ze mee leren handelen, en dat kost echt nog heel veel jaren. En daar heeft ze jou hard voor nodig.

Bied je excuses aan als je boos bent geworden. Leg uit dat je ook maar een mens bent, en je je dus wel eens niet zo goed kan beheersen. Dat het niet om haar persoonlijk gaat, dat je haar niets verwijt.

Ga samen actieve dingen doen. Stukje lopen, fietsen, rolschaatsen. Onze zoon (17, we kennen zijn gebruiksaanwijzing inmiddels) kan zich veel beter concentreren als hij in beweging is. De beste gesprekken hebben we op de fiets.

Bespreek aan het einde van de dag wat er vandaag heel goed ging en wat er beter kon. Focus op wat er goed ging: wat kunnen we daarvan leren voor de situaties die minder makkelijk gaan?

Laat je dochter zelf meedenken over oplossingen. Als er gedoe is over bijvoorbeeld tanden poetsen, praat daar dan samen over. Leg uit waarom jij je zorgen maakt over slecht poetsen (gaatjes, gaan pijn doen, tandarts moet boren). En vraag aan haar wat haar problemen zijn met tanden poetsen. Neem haar serieus! Het is belangrijk dat ze zich gehoord voelt. En bespreek dat dan verder. Laat haar meedenken over hoe het dan wél kan.

Je schrijft bijvoorbeeld over kleding die niet lekker zit. Veel kinderen met ADHD zijn erg gevoelig voor prikkels: voor geluiden, voor geuren, voor aanrakingen. Het komt allemaal een stuk heftiger binnen. Dat betekent niet dat je alle prikkels moet wegnemen, maar wel dat je met haar kan meedenken hoe het wat behapbaarder voor haar kan worden.

Kinderen doen goed als ze goed kunnen. Niemand is voor zijn lol boos en gefrustreerd. Jij niet, maar je dochter ook niet. Het is onmacht. Jij hebt zelf al moeite om je geduld te bewaren, en jij bent volwassen. Wees lief voor je dochter, help haar, haar gedrag is een schreeuw om begeleiding.

Lees het boek 'het explosieve kind'. Dit boek heeft ons (en veel andere op OOL) zoveel inzichten gegeven!

Herken je wellicht wat eigenaardigheden van je dochter bij jezelf?

Slikt ze medicijnen?

Dank jullie wel voor jullie reacties. Medicatie heeft onze relatie enorm verslechterd door het rebound effect ervan. Ik zit nog steeds in een uitprobeer fase, heb inmiddels 3 verschillende pillen gehad, maar allemaal hadden ze hetzelfde effect: geen verbetering, alleen een enorm agressieve uitwerking, stoelen vlogen door het huis en daarom zijn we nu in een enorm negatieve spiraal beland. Ben gestopt met die rommel, omdat ik beter een positief adhd kind kan handelen, dan een negatief kind met adhd.
Ik praat ook altijd met haar als de woede weer weg is, dan begrijpt ze ook waar het knelt tussen ons, zeggen we altijd sorry, maar de volgende ochtend kan ze zich weer niet aan afspraken houden.

En dat a zeggen door mij en b door haar, dat herken ik ook. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk omgekeerde psychologie, maar ja, soms werkt dat ook weer niet.

Gelukkig gaan we richting voorjaar en kan ze meer buiten spelen wat ook helpt energie kwijt te kunnen.

Ik hoop dat gezinsbegeleiding gaat helpen en heb vd week gesprek op school en wil ook bezien of dit wel de juiste plek is voor haar, daar begin ik steeds meer aan te twijfelen namelijk.

medicatie

het is geen rommel, ik hoop dat je echt goede begeleiding hebt gehad want er zijn veel verschillende vormen. Ook per merk kan het verschillen.
vraag is voornamelijk of het in ieder geval wel 'technisch' effect had op chaos/focus?
zo ja, dan loont het de moeite om te blijven uitproberen. Je hoeft daar niet hele lange experimenten voor te doen als je maar kunt samenwerken met iemand die echt helpt zoeken naar juiste merk/type.
sterkte.
gr Angela

Medicatie

Mijn zoon deed het goed op een lage dosering methylfenidaat. Maar ook op een tabletje valeriaan! Dat kan ook net de scherpe kantjes er af halen.
Probeer eerst thuis rust te creeeren. De rest komt later wel. De basis moet kloppen!
Ik heb niet alles gelezen, maar deel alles op in kleine stapjes en complimenteer haar per stapje.

En tanden

Mijn jongste heeft ook geen talent voor tandenpoetsen. De tandarts heeft een speciaal beschrrmend laagje over zijn tanden gelegd om gaten te voorkomen.