Hoe aanpakken?
Onze (tweede, jongste) zoon van 11, groep 7, doet slechts moeizaam de dingen die hij nu eenmaal moet doen. Denk aan tandenpoetsen, veters strikken, huiswerk maken. Hij doet het uiteindelijk wel, maar ik moet er veel achteraan zitten, anders doet hij het niet. En als ik het controleer, dan blijkt met enige regelmaat dat hij het niet goed heeft gedaan of zegt dat hij het heeft gedaan maar het niet (helemaal) afmaakt. Zoals bijvoorbeeld tandenpoetsen of huiswerk maken. Hij verzint er dan ook een heel verhaal om heen waarom dat zo is en echt niet anders kon.
De juf heeft me gevraagd erover na te denken omdat zij in de klas heeft gemerkt dat hij zich er maar niet toe kan zetten aan het werk te gaan. Zij denkt aan een concentratieprobleem maar dat herken ik thuis niet. Lego, Knex, computerspellen, tv kijken, lezen, geen concentratieprobleem. Maar het niet aan het werk kunnen gaan en dan rustig, netjes doen wat je moet doen, dat herken ik wel. Als hij al begint dan lijkt het ook alsof hij het zo snel mogelijk afraffelt. Hij heeft in de klas een wiebelkussen en hij krijgt sinds kort wekelijks schrijfles omdat hij niet leesbaar genoeg schrijft.
Ook hier geldt: hij heeft sommige letters opnieuw moeten aanleren omdat hij deze niet goed schrijft, als hij rustig werkt is het goed leesbaar maar het noodzakelijke dagelijkse oefenen stelt hij steeds zo veel mogelijk uit en als het even kan, dan raffelt hij het af.
Als hij daar bij de schrijfles op wordt aangesproken, dan verzint hij een verhaal waarom hij het niet goed genoeg heeft kunnen doen. En dat verhaal is natuurlijk niet dat hij er te laat aan was begonnen...
Iemand enig idee wat een goede aanpak is op dit moment?
Dank voor het meedenken!
Yvonne
Heel herkenbaar
Het klinkt allemaal heel herkenbaar. Kinderen die met het grootste gemak en zin kunnen doen wat ze leuk vinden maar die bij verplichte dingen opeens niks meer lijken te kunnen. School is natuurlijk vaak gewoon saai, huiswerk maken is ook niet leuk, schrijven is ook niet echt leuk; zeker als je er moeite voor moet doen en tandenpoetsen kost tijd die je ook kan besteden aan spelen.
Verplichte dingen hebben vaak met elkaar gemeen dat ze alleen op de langere termijn iets opbrengen en dat dit doel voor kinderen vaak ongrijpbaar is, niet interessant, te abstract of te ver weg. Geen wonder dat de motivatie vaak 0,0 is.
Persoonlijk probeer ik de kinderen uit te leggen waarom bepaalde dingen moeten en ze wat autonomie te geven over de invulling maar tegelijk ook duidelijk te zijn dat bepaalde dingen gewoon moeten. Er is geen discussie over mogelijk en die discussie voer ik dan ook niet. Mijn kinderen zouden nog liever een uur lang een discussie voeren over waarom dat huiswerk dan moet dan in een kwartier tijd dat huiswerk te maken. Dat soort discussies voer ik dus niet meer. Ik wil best praten over invulling geven aan verplichtingen maar geen oeverloze discussies over waarom ze dit niet kunnen doen. Verder heb ik me erbij neergelegd dat het er nu eenmaal bijhoort en blijf ik maar aansporen en ze wijzen op wat er nog gedaan moet worden. Er desnoods bij blijven terwijl ze het doen of ze het over laten doen als het niet goed is gegaan. Niet leuk maar dat hoort er bij blijkbaar.
Mijn jongste zoon raffelt zijn huiswerk ook vaak af. Er moet dus altijd iemand bij zitten om hem te wijzen op wat hij nog moet doen, is vergeten of over moet doen. Ik laat hem rustig iets nog een keer maken als het niet leesbaar is.
Een algehele oplossing weet ik ook niet maar ik vind het heel herkenbaar.
Concentratieprobleem
Juist het feit hij zich op leuke dingen wel kan concentreren, maar op saaie niet, wijst op een concentratie probleem. Van de saaie dingen, vallen de hersenen 'in slaap'.
Het klinkt alsof je zoon problemen heeft met een aantal executieve vaardigheden. Executieve vaardigheden zijn bijvoorbeeld: plannen, ergens aan beginnen, ergens mee doorgaan, iets afmaken, ergens mee stoppen, tijdsbesef, scheiden van emotie en feit, organiseren. Er is hier een boek over geschreven. 'Slim maar...' Misschien wel interessant om dat eens in te kijken.
Het helpt soms om die dingen op te knippen in kleinere hoeveelheden. Ook kan het helpen om hem te belonen voor die kleine stappen. Verder kan het helpen om heel georganiseerd te blijven. Alle stomme dingen, altijd op hetzelfde tijdstip, op dezelfde plek, in dezelfde volgorde. Zodat er een soort van automatisme ontstaat.
Het werkt averechts om boos te worden (dan wordt hij waarschijnlijk alleen nog maar trager, of hij krijgt last van zijn zelfbeeld).
Positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven en daar mee doorgaan.
Jullie zetten me aan het denken
Inderdaad, in ieder geval maar weer eens een strakkere routine van klussen inbouwen. Uiteindelijk versloft dat toch bij ons na enige tijd. Vermoedelijk ook omdat hij de jongste is hielden we dat toen de oudste deze leeftijd had beter vol. Toen was er immers nog een jonger broertje dat sowieso om meer routine vraagt.
En wat betreft concentratieprobleem, goh. Dat onderscheid leuke / niet leuke dingen had ik niet zo bedacht. Ik denk kennelijk toch wat zwart-witte of wel of geen concentratieprobleem. Niet selectief. Maar ik weet er niet voldoende van om te zeggen dat wat jij zegt niet kan kloppen. Ik heb de korte inhoud van het boek bekeken en ik zal zeker eens wat verder gaan spitten.
Ik bedacht me ook nog dat hij slecht kan stoppen met een leuk computerspel, en wat ook de juf nog zei: het lijkt erop dat hij het echt wel wil maar dat het gewoon niet lukt. Dus als ik met hem bespreek waarom hij zijn tanden moet poetsen geloof ik ook dat hij écht van plans is dat beter te gaan doen.
Klinkt als
Mijn zoon. Die heeft ADD, misschien dat je daar wat van herkent als je er over leest.
Add
en kllinkt als mijn zoon, add. Juist met dat saaie heeft hij moeite, net als met (zelf) georganiseerd bezig zijn.
Hier geen etiketje
en toch klinkt het als mijn zoon (14). Leuke dingen kunnen uren, saaie dingen niet. Kleine dingen zoals tandenpoetsen of even iets voor me doen, gaan prima als hij t meteen gaat doen. Anders is ie alweer vergeten dat je t gevraagd hebt. Huiswerk gaat nooit in één keer en wordt altijd onderbroken met diverse dingen (plassen, knuffelen, iets vertellen, drinken halen, etc).
Geen onwil. Zo zit hij gewoon in elkaar. Hartstikke leuke jongen 
.
Ja, vrij normaal
Ik zou niet gelijk denken dat er nu iets bijzonders aan de hand moet zijn. Het kan natuurlijk maar op zich vind ik het gedrag wat je beschrijft eigenlijk heel normaal voor een kind. Ik herken er in elk geval wel wat in van mijn eigen kinderen en ook wel wat van mezelf van vroeger. Ik kon ook uren lezen, tekenen of met lego spelen. Ik was echter vrij lui als het op andere dingen aankwam. School vond ik pas leuk toen ik in de tweede helft van de middelbare school zat. Ik deed er zo min mogelijk voor. Huishoudelijke karwijtjes vergat ik vaak. Ik was vaak ook wel vrij lui als het op dingen aankwam die moeten 
In elk geval vind ik het gedrag wel vrij herkenbaar en niet heel zorgelijk.
Normaal - en dan?
Ik ben ook geneigd te denken dat het vrij normaal is. Inderdaad. Maar ik weet ook wel dat het als moeder erg moeilijk is objectief naar je eigen kind te kijken. En omdat de juf nu vindt dat er 'iets' mee moet probeer ik te bedenken hoe ik ervoor kan zorgen dat het beter wordt (of hoe ik ervoor kan zorgen dat de juf er minder last van heeft?).
De juf vindt dat ik moet overwegen om hem te laten testen. Maar wat zou ik dan moeten laten testen? En bij wie?
En, zonder over iemand te willen oordelen, in de basis vind ik dat er veel te veel kinderen 'iets' hebben. Als ik tel hoeveel kinderen in de klas op een wiebelkussen zitten, in de plusklas zitten, in het dyslexie cafe zitten, op speciale fysiotherapie zitten, ADHD hebben dan lijkt het wel alsof er niet één 'normaal' kind meer in de klas zit.
Misschien moet je wel een beetje raar gaan doen om ook aandacht te krijgen?
Die objectiviteit
Kijk, ik lees mijn eigen reactie nog eens en lees eigenlijk zelf terug dat ik helemaal niet wil dat er iets aan de hand is. Ik lees de laatste twee reacties en denk: zie je wel. Nix aan de hand.
Dat wil en hoop ik ook natuurlijk maar eerlijk is eerlijk: ik moet er niet aan denken dat ik nu iets negeer en later "als hij groot is" ontdek dat ik iets had gemoeten...
Yvonne ot
Het feit dat mijn dochter op een wiebelkussen zit wil helemaal niet zeggen dat ze íets heeft. Het is een doodnormaal kind. Het is gewoon een hulpmiddeltje, neer niet. Dat er dyslexie- en plusklassen zijn betekent dat er meer oog is voor maatwerk, alleen maar goed vind ik.
iets aan de hand
Ik ken je zoon natuurlijk helemaal niet, maar bij je eerste post gingen nu niet gelijk allerlei alarmbellen bij mij af.
Wel dat hij moeite heeft met dingen en dat je dat positief moet bekijken. Omdat het anders slecht voor een kind is.
En ik vind ook, dat kinderen die worstelen met dingen, daar begeleiding bij moeten krijgen. Ongeacht diagnose. De een is gebaat bij een wiebelkussen (wat een handig, goedkoop en effectief hulpmiddel is dat zeg), de ander bij een speciale schrijfpen en de volgende bij een time-timer. Kan echt geen kwaad. Alleen maar positief als iemand de hulp krijgt die hij nodig heeft.
Om nu in dit geval gelijk aan adhd te gaan denken? Dat zou ik niet direct doen.
Ik zou wel wat met mezelf afspreken. Ik ga zus en zo en dit en dat proberen. Als het dan na drie maanden nog niet beter is, dan ga ik het verder onderzoeken. En dan die datum echt in je agenda zetten.
En verder kun je je ook andere dingen afvragen, zoals: Hoe gaat het met hem? Is hij blij, ontwikkelt hij zich, loopt hij in verschillende situaties tegen problemen aan, heeft hij vriendjes, geniet hij van het leven?
Dat vind ik essentiele vragen om te bepalen of er 'iets aan de hand' zou kunnen zijn. En deze vragen zijn voor een juf op school niet te beantwoorden. Daar kan ze echt geen oordeel over vormen.
Slim maar
Goed boek over executieve vaardigheden, daar heb jij t over!
Aanpak, testen? v/p kloof?
Ik heb de korte inhoud van Slim maar... opgezocht. Twee zaken spraken me aan: er wordt een voorbeeld genoemd van jongere kinderen die nog niet lang aan tafel kunnen zitten (herkenbaar) en het klinkt als een praktisch boek waaruit spreekt dat ik, door verandering van mijn eigen aanpak, mijn zoon kan helpen. Dat past bij hoe ik er op dit moment over denk. Gebaseerd op niets anders dan mijn gevoel.
Vraag blijft nu of ik 'm moet gaan laten testen zoals de juf voorstelt, en wat voor test zou dat dan moeten zijn?
Bij zijn oudere broer is in groep 5 (nu 6 jaar geleden) een forse V/P kloof geconstateerd. Dat is gebleken na een WISCIII test. Zou dat nu ook een zinvolle test kunnen zijn?
Euhm
Wat je ook zou kunnen doen, is een afspraak maken bij een plaatselijke orthopedagoog of kinderpsycholoog. Dan kan die met je meedenken en meekijken.
Die heeft er toch veel meer verstand van dan een juf en die kan je dan ook adviseren of het handig is om bijvoorbeeld te testen. Intelligentie, adhd, of whatever.
Als je naar een vrijgevestigd iemand gaat, dan heb je niet te maken met lastige intakeprotocollen en uitgebreide multidisciplinaire besprekingen. Maar soms hebben die vrijgevestigde mensen wel een lange wachtlijst. http://www.nvvp.nl/zoek-1.php
http://www.allekindertherapeuten.nl/
Misschien heeft je huisarts ook wel ideeen?
Ik zou in ieder geval niet gebruik maken van de schoolbegeleidingsdienst of zo. Ons is dat toen erg slecht bevallen. Die tante kon veel beter met de leerkracht overweg, dan met ons en dan zit je gelijk met een probleem, want dit gaat niet alleen over school en leren, dit gaat over een kind wat tegen een aantal problemen aanloopt in zijn hele leven en daar misschien hulp bij nodig heeft. Dát wil je laten beoordelen.
Dank
Dank Karmijn. Heel eerlijk gezegd denk ik momenteel dat mijn zoon gebaat kan (of zal) zijn bij een andere aanpak door mij en niet dat er sprake is van een probleem. (zoals je eerder zei, geen alarmbellen). Ook zit hij op zich goed in zijn vel. Heeft vriendjes, niet overdreven veel. Maar ik heb ook niet het idee dat hij dat als problematisch ervaart. Wij hebben een druk sociaal leven waar hij ook deel van uitmaakt, dus kinderen van vrienden speelt hij gemakkelijk mee, en er is relatief weinig tijd om met schoolvriendjes af te spreken. Ook zit hij op hockey terwijl het merendeel van de jongens uit zijn klas voetbalt. In die zin is hij inderdaad misschien niet als 'alle andere kinderen' in de klas maar ik vraag me af of hij dat zelf als problematisch ervaart. Ik ga het gesprek met de juf afwachten, mocht daaruit komen dat er getest 'moet' worden (soms moet je ook aan de school laten zien dat je er alles aan doet) dan zal ik dat zeker zelf ter hand nemen. Een lokale orthopedagoog vind ik een goede optie!
Vooralsnog ga ik me verdiepen in de gewenste aanpak ingeval van een executieve vaardigheden probleem. Kijken wat ik 'verkeerd' doe en zien welk effect een verandering daarop heeft!
