Hoe help ik dochter met het maken van vriendinnetjes?

Lastig

Misschien kan je haar een soort sova training laten doen je heb er die speciaal voor het maken van vrienden zijn.
Zit ze nog op sport of zo? Soms lukt het daar wel om vriendinnen te maken.
Overigens kan het soms ook ineens beter gaan.
Mijn dochter heeft ineens na de zomervakantie veel meer aansluiting.
Overigens hebben sommige kinderen genoeg aan 1 vriendin.
Veel succes ermee.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Eira

Wil jij graag dat ze met andere kinderen afspreekt of wil je dochter dat graag? Ik herken wel veel in wat je schrijft, maar vooral over mijzelf. Ik ben geen type voor veel vrienden. De paar vrienden die ik heb vind ik genoeg. Vroeger ook al, op de lagere school had ik één vriendin. Op een gegeven moment kwam daar nog een vriendin bij en ons drieën samen, dat gaf eigenlijk alleen maar problemen. Mijn dochter heeft één vriendin op school en één vriendin buiten school. Ze wordt ook nooit uitgenodigd voor feestjes van meisjes uit haar klas. Ik had daar eerst ook heel veel moeite mee maar nu niet meer- het is nu eenmaal zo. Als jouw dochter het anders wil en het lukt niet dan zou ik haar wel helpen. Maar misschien is ze niet het type voor een grote schare vrienden, dat kan ook. En dat wil echt niet zeggen dat je dan eenzaam bent of wordt.

Ze wil wel heel graag

Er is een tijd geweest dat ze het goed vond met dat ene vriendinnetje, ze zijn ook hele dikke maatjes en dat is heel fijn. Maar dochter wil soms en steeds meer andere dingen dan het vriendinnetje en dochter wil zelf graag ook met anderen spelen.
Het was niet zo dat ik meisjes voor haar uit zocht om mee te spelen, ze gaf aan wie ze leuk vond en dan vroeg ik die meisjes wel eens te spelen. Maar vaak was er dan ook geen klik. Ze zocht dan ook heel rustige meisjes uit die zelf ook niet zoveel durfden of zeiden en dan kwam het spelen ook niet echt op gang natuurlijk. In de kleuterklassen ging het allemaal meer ongedwongen, het is net of anderen haar 'vreemd' vinden ofzo. Ze heeft wel een diagnose ass maar die vind ik niet echt kloppen bij haar, volgens mij is ze gewoon erg onzeker en daardoor niet op haar gemak. Haar vroegere vriendinnetjes lijken haar te zijn 'vergeten', hoewel er eentje heel af en toe nog eens om de hoek komt kijken. Met dat meisje heeft ze het dan ook heel leuk en dat klikt ook maar het meisje heeft genoeg andere vriendinnen en dan valt dochter al gauw weer buiten spel omdat ze zich zelf ook niet opdringt zeg maar.
Het probleem is dat ze zich niet 'geeft' in contacten.
En ik herken het hoor van mezelf, ik doe dat ook nog steeds niet gemakkelijk maar ik weet wel dat ik me daardoor vroeger wel heel vaak eenzaam heb gevoeld en niet leuk genoeg dacht te zijn. Heb dat gevoel nog steeds wel eigenlijk..
Maar dat terzijde.
Ze zit net op paardrijles, een klein groepje van vier en ook daar zegt ze niks tegen de andere kinderen of de rijinstructrice, ze wacht af tot anderen het initiatief nemen.
Een sova training is niet wat we zoeken denk ik, ze weet nl wel hoe het moet maar ze durft niet. Volgens mij leer je op sova juist hoe het moet, of vergis ik me?
Het maakt me gewoon erg verdrietig dat ik zo machteloos sta want in onze straat wonen ook geen kinderen waar ze mee kan spelen en waar ze mee opgegroeid is.
En het steekt enorm dat anderen haar vergeten en afspraken met elkaar maken.
Het is heel fijn dat ze zo'n goede vriendin heeft waarbij ze zich helemaal thuis voelt, daar ben ik ook heel blij mee maar ik gun haar gewoon meer omdat ze dat zelf ook graag wil. Ik wil niet dat ze straks het gevoel krijgt niet leuk genoeg te worden gevonden..

Eira

Hoe bedoel je dat ze zich niet 'geeft' in contacten? Wel jammer dat dat andere meisje met wie het ook klikt niet vaker met haar afspreekt- kan je daar anders niet wat in sturen? Ik weet niet wat je in een sova-training leert maar er is vast wel iets te vinden waar ze kan leren hoe ze met zoiets om kan gaan, iets wat ze eng vindt maar toch doen, toch? Mijn dochter is ook niet iemand die vooraan als eerste in de rij staat en daardoor loopt ze ook wel dingen mis. Maar ik vind het wel heel belangrijk om haar te leren dat iedereen verschillend is en dat er voor iedereen een plek is, ook voor diegenen die wat bescheidener en rustiger de zaken aanpakken. Verder denk ik: hoe vaak kom je nou iemand tegen met wie het klikt? En dus met wie je vrienden kan worden? Ik heb dat echt niet vaak- je moet maar net geluk hebben dat je diegenen tegenkomt. Dikke kans dat die dan ook niet in haar klas zitten. Dus zoiets als paardrijden of andere clubjes zijn heel mooi om iemand tegen te komen met gelijke interesses. Tenslotte denk ik dat je niet te veel je eigen angsten in haar moet projecteren: het kan heel goed zijn dat ze hierover hele andere gevoelens heeft. En dat het allemaal helemaal anders loopt dan bij jou. Niet invullen en los laten, ook al is dat erg moeilijk.

Monkey see monkey do

Ik denk wel dat jouw verlegenheid hier ook mee te maken heeft. Niet dat je daar nu zo veel aan kan doen, maar veel kinderen leren dit door wat ze bij hun ouders zien. Ik ken twee voorbeelden, een ouder hier in de straat (een nogal bijdehand type) en dochter van toen een jaar of 5 was precies zo. Die stapte zo op je af en zei 'ik zie dat je een kleurtje in je haar hebt?" (precies de toon van moeder en andersom, mijn buurvrouw is mensenschuw, als ze in de voortuin bezig is en ik kom voorbij dan gaat ze, of naar binnen, of ze hoopt dat ik haar niet zie, en blijft achter een grote struik 'onkruid' wieden. Pas als ik het inititatief neem en hoi zeg, zegt ze hoi terug, ze zal nooit uit zichzelf iets zeggen. Ik zie dat haar dochter dat nu ook overneemt, weet zich geen houding te geven. (is wel iets opener doordat haar vader dat wel is, maar kinderen nemen dingen toch over)
Misschien lukt het je op een of andere manier je dochter het goede voorbeeld te geven. Neem naar mee naar mensen bij wie jij je op je gemak voelt, zodat je kan zien hoe het werkt om contact te leggen?
Misschien kan je eens vragen bij de juf hoe ze is in de klas, gaat het goed tijdens de lessen en met gym enzo? (ik was vroeger namelijk ook best verlegen, tenminste, in groepen. Durfde mijn plek nooit zo op te eisen en was geen haantje de voorste, maar haantje de laatste. Maar een op een ging het altijd wel goed)

Fout in tekst:

Neem naar mee naar mensen bij wie jij je op je gemak voelt, zodat ZE ( ik schreef -je-) kan zien hoe het werkt om contact te leggen?

Ass-diagnose

Je zegt het terloops, maar je dochter heeft wel een ASS diagnose. Ook al vind je die niet helemaal passend, het geeft wel aan dat je dochter anders functioneert dan veel andere kinderen. En dat zal waarschijnlijk toch wel zijn waar de schoen wringt. Verlegenheid op zich hoeft niet belemmerend te zijn in de sociale contacten. (Sociaal) onbegrip voor elkaar lijkt me veel belemmerender en voor haar ook mogelijk beperkend.
Er zijn speciale SOVA-trainingen voor ASS-ers. Ik zou daar eens naar informeren bij je behandelaar. Een gewone SOVA gaat normaal gesproken niet in op de specifieke ASS-problematiek.

Oh, en

Het goede voorbeeld geven is altijd nuttig, maar je kunt desalniettemin niet voorbij gaan aan die ASS. Dan heb je meer nodig, want alleen spiegelen van gedrag en het daarmee redden, dat gebeurt zélden bij ASS.

En ook

Ik denk niet dat de schoen wringt vwb vriendinnen máken, maar in het zelf een vriendin ZIJN voor de ander. Je zou bijv kunnen oefenen met kleine (sovatraining achtige) opdrachtjes, zoals aardig doen/iets aardigs zeggen tegen iemand.
Ze kan/wil zich niet 'geven' zeg je. Wat bedoel je daar eigenlijk mee?

Niet iedereen is een mens voor vriendinnengroepjes

ben dat vroeger nooit geweest, en ook later nooit geworden. Ze heeft een goeie vriendin, dat is toch prima, laat dat zo.
Je kunt haar nog aanmoedigen tot iets anders in haar vrije tijd; sport, scouting, muziek, streetdance - maar zo niet, dan niet. Het is haar leven, ik heb het gevoel dat het meer jouw probleem is dan het hare.

'geven'

Ook ik dacht eerst aan iets doen in verband met de diagnose, maar er was ook iets anders wat me opviel. Bij een eerste speelafspraakje voelt ze zich niet senang zeg je. Maar dat is heel normaal! Ok, er zijn mensen voor wie dit niet geldt, maar bij heel veel mensen moet het vertrouwde, vanzelfsprekende groeien. Vrienden ben je niet zomaar. Ik zou me richten op 2 kinderen die ze wel leuk vindt en bedenken dat je gaat proberen om met beide een aantal keren iets leuks te doen, zonder dat het direct fijn hoeft te voelen. Iets buiten de deur is dan vaak gemakkelijker.
Verder heeft de eenzaamheid misschien meer te maken met je anders voelen dan met alleen zijn? Is lotgenotencontact een optie?
Loes

Vast in een patroon

Ik denk ook wel degelijk dat ASS er mee te maken kan hebben. Niet thuis voelen kan ook een signaal zijn van niet weten wat te doen en daardoor onzeker voelen.
En daarnaast kan het ook zijn dat je dochter al van kleuter af aan bijv in de klas in een patroon zit, op een bepaalde manier gezien wordt. Dat doorbreek je mi niet.
Je verhaal is hetzelfde als die van mijn dochter ( ook ASS). Die kreeg het naarmate ze ouder werd op de basisschool steeds moeilijker en eenzaam. Ze kreeg als t ware nooit een nieuwe kans en zat zelf ook vast in een patroon.
Ze heeft ook een vriendinnetje sinds haar derde die haar gewoon accepteerd.
Nu zit ze drie weken op de middelbare en wat een verschil! Ze is er bewust alleen naar toe gegaan. Heeft nu een groepje van een pasr meiden waarmee ze optrekt.
Hoe dat verder gaat wacht ik met spanning af maar dit is al enorme winst.
Over sovatrainingen en zo: mijn dochter heeft er diverse gehad maar her meeste pikt ze mi toch op door praten met haar, concrete situaties thuis doormemen; tips geven over wat handig is en wat niet. Bijv: hoe begin je een gesprekje, hoe praat je koetjes en kalfjes etc.
kaatje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Loes, kaatje

Het klopt dat iets moet groeien maar ik merk altijd dat andere kinderen haar wat 'vreemd' vinden en dan geen moeite meer doen om haar te leren kennen. Dat begint op deze leeftijd steeds meer te spelen natuurlijk..
Ik weet niet of het een idee is om samen iets te ondernemen, ik zie mezelf niet met meiden van 9 in de speeltuin zitten om eerlijk te zijn. Denk ook dat dat nogal knullig is.
Ik heb dat soort dingen wel allemaal gedaan toen ze kleiner was maar dat helpt niks is mijn ervaring. Ze moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Kaatje, dat het steeds moeilijker wordt op de basisschool herken ik wel heel erg. Ik heb hetzelfde met onze oudste zoon meegemaakt. Kinderen zijn zo hard, ze houden gewoon niet van buitenbeentjes.. Ik weet niet in hoeverre ouders daar een rol in spelen, dat is iets wat ik dan altijd denk maar misschien komt het ook uit kinderen zelf.
Dat het meer mijn probleem is denk ik soms ook wel, het is ook niet zo dat dochter zich eenzaam voelt, ze zegt nu weer steeds dat ze spelen niet leuk vindt.. Als ik haar vraag waarom niet dan geeft ze als antwoord dat ze haar eigen dingen wil doen en dat andere kinderen altijd hun zin willen doen en geen dingen willen doen die zij wil.. En daar kan ik me dan ook wel weer iets bij voorstellen, van wie zou ze dat nou hebben
Het is gewoon dat ik altijd die sociale druk voel, je kind 'moet'spelen, 'moet' een sociaal leven hebben enz.
Ik kan me er moeilijk bij neerleggen dat mijn kinderen dat niet hebben..

Wat zijn de dingen die jouw dochter graag doet?

Als ik jouw laatste bericht lees dan vraag ik me af: wat zijn dan de dingen die jouw dochter graag wil doen, die andere kinderen niet willen doen?

Er moeten toch wel meer kinderen te vinden zijn die dezelfde dingen leuk vinden? Ik heb geen idee wat dat dan is, maar wellicht zou je kunnen zoeken naar plekken waar jouw dochter misschien meer aansluiting zou kunnen vinden. Is het niet de sportclubjes, of muziekles, dan is het wellicht de scouting, of een handwerkclubje, of een knutselgroep, of tekenles, of de toneelclub, of schoonzwemmen, of (rol)(kunst)schaatsen, of.... of.....

Ik denk dat je misschien echt op zoek zou moeten gaan naar plekken waar kinderen komen die wellicht meer overeenkomsten hebben met jouw dochter, zodat je dochter die overeenkomsten ook ziet en dan wellicht gemakkelijker contact kan maken omdat het meer voor de hand ligt.

Verder ben ik het ook eens met wat sommige anderen schrijven: niet iedereen is een sociaal dier met veel vrienden. Maar eenzaamheid die ze zelf ervaart is natuurlijk ook verdrietig. Ik had vroeger ook geen schare vrienden en was ook een buitenbeentje. Soms was dat inderdaad niet leuk. Maar toen ik zelf de scouting had gevonden (daar zat niemand uit mijn klas op bijvoorbeeld) vond ik meer aansluiting bij anderen kinderen. En daar heb ik toen een vriendinnetje aan over gehouden waar ik erg blij mee was.

Het zit niet zo zeer

in dat ze bepaalde andere dingen graag doet, het gaat er om dat ze het gevoel heeft zich altijd moet aanpassen aan wat het vriendinnetje wil doen. Andersom gebeurt dat dan niet mede omdat dochter niet voldoende voor zichzelf opkomt.
Het zit hem denk ik vooral in een gebrek aan zelfvertrouwen en ik heb geen idee hoe we dat kunnen aanpakken.
Zelfvertrouwen is iets wat je toch zelf moet opbouwen door dingen te doen die je moeilijk vindt, pushen helpt niet bij haar, dan gaat ze helemaal niks meer doen zeg maar.. Heel lastig vind ik het. Misschien wil ik dingen teveel forceren , denk het eigenlijk wel want dat zit in mij omdat ik me zorgen maak. Ik heb weinig geduld met zaken om het op z'n beloop te laten vooral ook omdat ik eignelijk niet zoveel verbetering zie of dat het me te langzaam gaat, dat ik bang ben dat ze straks er buiten valt omdat andere kinderen wel hun sociale contacten hebben.
Of moet ik het gewoon laten voor wat het is en dit nog jarenlang aankijken? Ik weet gewoon niet wat het beste is voor haar want daar gaat het natuurlijk om.

Als

Als je denkt dat je dochter een gebrek aan zelfvertrouwen heeft en jij weet niet hoe je haar kunt helpen dan zou ik wel denken aan een training voor haar waar ze dat kan leren. Mijn dochter heeft ook zoiets gedaan omdat ze niet nee kon zeggen en door vriendinnetjes over zich heen liet lopen. Op de training leerde ze met hele simpele oefeningetjes om meer voor zichzelf te denken. Wat ik ook enorm belangrijk vond is dat ze leerde dat het helemaal niet erg is om een beetje verlegen te zijn, en dat ze niet hoeft te worden zoals alle anderen om mee te tellen. Dat gaf een soort rust om de dingen op haar eigen manier aan te pakken. En uiteindelijk ook zelfvertrouwen. Ik denk dat je het even los moet laten en een buitenstaander om advies moet vragen.
En je schrijft dat je bang bent dat ze er straks buiten valt. Wat bedoel je daar mee? Ze heeft toch een vriendinnetje? En misschien wel twee. Ben je bang dat ze later als ze volwassen is geen vrienden kan maken en eenzaam wordt? Bedenk eens met hoeveel lagere school vriendinnen/vrienden jijzelf nu nog contact hebt. Ik ken weinig mensen die op volwassen leeftijd nog contact hebben met de vriendjes van vroeger.
Eigenlijk twee adviezen dus wat mij betreft: help haar assertiever te worden als dat een probleem voor haar is- met hulp van een buitenstaander en leer met je eigen angsten om te gaan.

Zelfvertrouwen en ass

Eira, ik blijf erbij dat je dit niet los kunt zien van de ASS. Bedenk je hoe het is als je het overzicht niet hebt, dat je daardoor de complexiteit van wat de andere kinderen doen niet aan kunt met je hoofd. Want de spelletjes van 9-jarigen zijn vaak complex. Geen wonder dat je dochter probeert het spel volgens haar eigen regels te (laten) spelen, want die regels heeft ze prima in haar hoofd zitten. De spelactiviteiten van anderen wijken daar vermoedelijk te veel van af om snel door haar opgepakt te kunnen worden. Dus begrijpt ze het niet, en dat geeft haar weinig zelfvertrouwen.
Begin bij de basis, de ASS, en niet bij het gevolg (het zelfvertrouwen). Hebben jullie geen begeleiding voor je dochter haar ASS? Kaart het daar aan. Inmiddels kun je op zoek naar een clubje waar ze beter haar ei kwijt kan. Onze eigen zoon heeft bijvoorbeeld fijne contacten bij de plaatselijke muziekvereniging. Daar zitten echt veel soortgelijke kinderen.
Verder 100% eens met KGO.

Ter illustratie

Ik liep tegen dit filmpje aan, daarin wordt o.a. belicht hoe complex sociale relaties zijn bij ASS. Niet dat dit over jouw dochter gaat, maar meer ter illustratie.
http://van0tot23.com/sam-autisme/

Ass

Wij herkennen haar juist niet zo zeer in Ass, dat is het hem nu juist.. Onze oudste zoon heeft ook een Ass diagnose en op de basisschool leek die ook terecht maar nu hij 15 is, merken we er weinig meer van. Zo ook met dochter, een paar jaar geleden leek die diagnose te kloppen maar nu niet meer. En aangezien zoveel kinderen zo snel een etiketje krijgen vertrouw ik daar niet zo meer op maar liever op onze eigen bevindingen.
@Pirata, het filmpje is daar een mooi voorbeeld van; een jongentje die duidelijk Ass heeft en veel duidelijkheid nodig heeft. Zo is het bij mijn dochter niet, zij laat over zich heen lopen en komt niet voor haar zelf op, ook mede omdat ze dat vervelend vindt voor het vriendinnetje. Zels als ik er iets van zeg wordt dochter al boos omdat ze rekening wil houden met de gevoelens van de ander..
Op zich is dat een mooie eigenschap maar niet als dat ten koste gaat van jezelf.
Verder is ze gewoon erg verlegen en durft ze geen anderen te vragen om te spelen en dat heeft niets te maken met Ass want ze weet best hoe het moet.
Wij praten veel met haar over dit soort dingen en proberen haar te stimuleren om over haar angst heen te stappen, dat moet ze zelf doen, ik denk niet dat een cursus haar daar bij kan helpen want de oefeningen die je daar in een vertrouwde groep doet zijn toch weer heel anders als je ze in de praktijk moet brengen.. Dan komt toch weer die drempel erbij kijken waar ze overheen moet
Ik heb met niemand van de lagere school nog contact en natuurlijk kun je je hele leven vrienden maken alleen als je daarin slechte ervaringen hebt (zoals ik) en als 'vreemd' benaderd wordt door mensen, grijpt dat wel in op je zelfbeeld. Dat wil ik voorkomen bij onze dochter want daar zie ik het op uit draaien.

Eira

Eira, ik kan absoluut niet oordelen over het al dan niet ASS hebben van je dochter. Wat ik je hoogstens kan aanraden is als je ernstig twijfelt aan die diagnose, een (andere) deskundige te raadplegen. Zeker als jij niet tevreden bent over de manier waarop die diagnose tot stand is gekomen!
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat ik mijn zoon óók niet precies herken in de jongen uit het filmpje, maar dat ik wel vond dat er mooi werd geïllustreerd hoe complex sociaal gedrag kan zijn voor iemand met ASS. Dat heeft niet te maken met geen rekening willen houden met de gevoelens van een ander, maar moeite hebben met het oppakken van signalen. En dat is heel iets anders! ASS is iets anders dan asociaal.

Wel begrepen pirata

Ik had ook niet het idee dat je daar een oordeel over wilde hebben hoor
Wij twijfelen idd aan die diagnose, vooral ook omdat ze zich nu weer heel anders ontwikkeld dan toen en onze zoon inmiddels ook al aan zijn derde diagnose toe is en ws nu geen diagnose meer zou krijgen..
Hier zijn de diagnoses ook nogal gesteld aan de hand van de situatie destijds en ons verhaal daarover. Destijds had dat dan ass kunnen zijn en ze zullen echt wel ass trekken hebben maar dat is toch weer iets heel anders dan ass hebben..
Nou ja, hoe dan ook, ik denk dt ik me er het beste bij neer kan leggen, hoe gefrustreerd ik er soms ook over ben.
Ik sprak van de week net een moeder wiens dochter ook nooit gevraagd werd om te spelen of voor verjaardagspartijtjes, ook een meisje wat net even anders is dan gemiddeld..
Toch raar eigenlijk dat je dus gewoon eenheidsworst moet wezen om aardig of interessant gevonden te worden

Training

Eira, je zegt dat je dochter al weet hoe ze vrienden moet maken/aanhouden en dat dat een training (sova of anderzins iets dat aan haar zelfvertrouwen werkt)niet nodig is. Nou kan het wel zijn dat ze weet hoe het moet, maar het daadwerkelijk in de praktijk brengen zo vaak dat het spoortje ingeslepen raakt, is nog wel iets anders. Je kunt het er met haar over hebben, maar is als zwemmen voordoen op het droge. Met zo'n training gaat ze als het als het ware eerst in het ondiepe zwemmen. En dan heel langzaam van ondiep naar diep.

En ja misschien is het niks en heeft ze er nauwelijks iets aan. Maar misschien leert ze er een aantal andere kinderen kennen bij wie ze zich veilig kan voelen.

Misschien heb je gelijk

Ik heb er over nagedacht en ga me eens verdiepen in dit soort trainingen, ik heb er altijd een bepaald beeld van en misschien klopt dat niet..
Toch blijf ik er wel bij dat ze het gewoon toch zelf zal moeten doen, een training kan haar wel leren hoe het moet, maar kunnen wij dat als ouders haar zelf niet leren dan vraag ik me af? Het blijft er op neer komen dat ze zelf actie moet ondernemen tenslotte.