Hoe reageren op nare herinneringen pleegkind
Ik ga elke maand een middag op stap met een kind van tien dat al een aantal jaar in een pleeggezin woont. Het idee er achter is één op één aandacht tijdens een leuke activiteit met een volwassene die ook in latere jaren een buddy kan zijn.
Vanuit mijn werk ben ik bekend met pleegzorg, melding making en ben ook een aantal keren getuige geweest van een acute uithuisplaatsing. Ik heb weinig fiductie in het systeem maar dit kind zit in het systeem en ik wil het wat makkelijker maken voor kind. Ik wil hier dus liever geen discussie over Jeugdzorg maar volg die discussie wel.
Vanmiddag was de derde keer op een rij dat kind een opmerking maakte over nare voorvallen vroeger thuis. Een enge hond, alleen thuisgelaten worden, een gebroken vinger, tegen een paal geklapt worden met haar hoofd; het wordt allemaal even tussen neus en lippen door verteld (wel gerelateerd aan dingen zie we zien of doen trouwens).
Ik weet niet goed hoe te reageren, pleegmoeder zegt dat kind heel zorgelijk is dus beter niet op ingaan, mijn contactpersoon zegt dat het mijn zaken niet zijn dus niet op ingaan.
Tot nu toe heb ik bevestigd dat nare dingen naar zijn en gevraagd of het goed afliep. Vinger weer beter bijvoorbeeld? Maar ik kom er niet helemaal uit, voor al omdat het bij elk uitje speelt wil ik graag horen of andere mensen hier nog een betere reactie kunnen bedenken.
Alvast erg bedankt!
Bevestigen
Je kunt het best bevestigen en er een paar zinnen aan wijden. Kind mag best weten dat jij het ook verschrikkelijk vind wat haar is gebeurd. Maar dan weer iets leuks, iets waarvoor je gekomen bent om met haar te gaan doen, zodat ze goede en leuke ervaringen hebt.
Dat kun je haar ook uitleggen. Het is echt erg wat jou gebeurt is, je bent niet voor niets nu bij pleegouders. We kunnen er wel een paar minuten over praten. Maar dan gaan we weer iets leuks doen. Iets dat je een goede tijd geeft en goede herinneringen.
Want anders heb je er dubbel last van. Eerst heb je al iets ergs meegemaakt en nu bepaalt het weer je tijd terwijl je leuke dingen wil doen. En daar wil je wel aan toe komen. Natuurlijk zijn de herinneringen niet weg en het zal nog vaak naar boven komen. Maar we praten er even kort over en dan gaan we doen waar we samen voor afgesproken hebben.
Tenminste zo ging dat bij mij en mijn dochter die uren tekeer kon gaan over zaken die op school of elders fout gegaan waren. Op een gegeven moment gaf ik haar 5 minuten. Want anders ben je dubbel belast. En nu doe je het zelf.
Gebaar
Ik werk met volwassenen die ook soms herinneringen aan nare zaken boven krijgen. Dan houdt ik even mijn hand op iemands arm, zwijgend, maar dan gaan we wel door met ons eigen programma, want ik ben geen therapeut. Maar dan weet iemand dat ik haar/hem gehoord en gezien heb.
Overigens hoop ik ook dat het meisje hulp krijgt bij haar nare herinneringen. Speltherapie of zelfs EMDR.
Ik denk dat je het goed doet
Je reageert op zo'n manier dat het kind merkt dat je het gehoord hebt. Tegelijkertijd ben je geen therapeut en kun je dat dus ook niet bieden.
Ik hoop dat het kind wel therapie krijgt of gaat krijgen. Of het nou wel of niet echt gebeurd is (ik heb ervaring met een kind waarbij zaken niet waren gebeurd, maar waarbij het vertellen van dit soort dingen wel een schreeuw om aandacht was, omdat er andere verschrikkelijke dingen aan het gebeuren waren), het lijkt mij belangrijk dat het kind met iemand kan praten die hier wel goed mee kan omgaan.
Een opmerking triggert mij wel: de opmerking van de pleegmoeder die zegt: beter niet op ingaan want kind is nogal zorgelijk.
Dat is een prima manier om te zorgen dat het kind niet (nergens?) geloofd wordt en om het monddood te maken. Bovendien lijkt het me voor een kind een heel eenzame ervaring als je voorzichtig voelsprieten uitzet en het wordt genegeerd. Als je bv. doet wat je contactpersoon zegt... Ik kan me niet voorstellen dat dit daadwerkelijk wordt geadviseerd. Zeggen ze dat ook tegen leerkrachten of verpleegkundigen, als een kind dingen vertelt? Nee, dan wordt er opeens ingegrepen.
Ga je al langer met dit kind op stap? Heb je al een soort band opgebouwd? Het lijkt me logisch dat een kind meer gaat vertellen naarmate de persoon vertrouwder wordt.
Hoewel ik uitdrukkelijk niet wil zeggen dat dit per se de waarheid hoeft te zijn.
Ik zou denk ik voorzichtig bij kind polsen of hij/zij met iemand over dit soort dingen kan praten...
Bedankt!
Excuus voor het wat late antwoord, eerst zelf werken en toevallig vandaag een studiedag gerelateerd aan kind.
Paar punten van AnneJ. Het bevestigen en dán praten over dubbel ervaren en leuke dingen doen is een hele goede. Dat is een rake opmerking die bij kind wel aan zal slaan denk ik.
Ik vind fysiek gebaar lastig. Kind houdt er duidelijk niet van om aangeraakt te worden. Misschien wel de leeftijd hoor en moet ik er niets achter zoeken. Jongere brusjes zijn erg aanrakerig, op een niet helemaal normale manier. Bijvoorbeeld kind van zeven dat mij op dag één vijf minuten binnen om de nek vliegt! Dus dat is een heel verschil. Ik probeer bewust veel te glimlachen en veel positieve dingen te herhalen die me verteld worden, dat lijkt comfortabeler te zijn dan aanraken.
Kind heeft geen therapie. Ik heb geen flauw idee wat hierin gebruikelijk is. Ik heb heel veel gelezen over adoptie en pleegzorg omdat ik het zelf overwogen heb en begrijp uit de literatuur dat alleen al de scheiding van de ouders zo’n trauma is dat therapie eigenlijk gelijk zou moeten en speelherapeutisch opvoeden ook goed is maar zie daar tot nog toe niets van in de realiteit.
Wat kind allemaal vertelt kan niet waar zijn en is soms niet waar. Volgens kind hadden ze vroeger een hond thuis van 1.60 meter hoog met één groen en en één rood oog. Toneelstuk waar kind via school aan meedeed werd door kind aangekondigd dat het de hoofdrol zou spelen, bij opvoering bleek dat kind een mini bijrolletje had. Ik maak me geen zorgen over wat er precies verteld wordt. Tot nu toe gaan de nare ervaringen uitsluitend over vroeger thuis bij de eigen ouders en kan ik er van uit gaan dat dat verleden tijd is, of het nu wel of niet waar is. Maar wel dat ik goed reageer op wat voor kind hele ingrijpende ervaringen moeten zijn geweest. Hierbij moet ik denk ik het midden proberen te vinden tussen eindeloos nare verhalen laten vertellen maar ook gevoelige voelsprieten niet gelijk de kop indrukken!
Mirreke we zijn drie keer op stap geweest, kind vertelt dit soort dingen al vanaf eerste keer samen in auto (altijd een goede plek om te kletsen). Wat zou jij doen met dingen die overduidelijk niet waar zijn? Ik ben geen opvoeder in deze! Maar wel lastig dat ik nu toneelstuk heb bijgewoond waar kind zoveel over hoofdrol spelen had gepraat maar uiteindelijk bijrolletje had. Op terug komen? Wachten of zij iets zegt?
Ik zal eens gaan polsen met wie kind over dit soort dingen kan praten. Grote zorg voor kind is doorstromen op school. Kind is slim en doet het goed maar vindt dat zelf helemaal niet en weet nu al zeker dat ze dat op de middelbare door de mand gaat vallen. Kind zegt dat het die zorgen nog nooit met iemand heeft gedeeld.
Als laatste je opmerking over leerkrachten en verpleegkundigen. Mijn ervaring is dat je geacht wordt van alles en nog wat door te brieven maar verder geen mening te hebben over wat er gebeurt met wat je doorbrieft. Dat is mijn ervaring op mijn werk maar ook nu ik op en andere manier betrokken ben. Zit niet lekker bij mij.
Bedankt voor alle overwegingen, allebei!
Testing
Het klinkt alsof kind je ook wat uittest.
De meeste mensen vatten dat vrij negatief op, ik bedoel het volkomen neutraal. Ben je te vertrouwen, hoe reageer je op alles etc.
Als je die *vraag* eronder leest, dan is het minder van belang wat je inhoudelijk precies zegt maar gaat het meer om de manier waarop je reageert.
Hoe dan ook zou ik, gezien je positie, terughoudend zijn met al te veel inhoudelijke en/of emotionele reacties. Vooral wat neutraal/op de vlakte. Een beetje met de boodschap: je mag me alles zeggen, ik luister naar jou, maar het beïnvloedt ons, positieve, uitje niet. Ik ben er in de 1e plaats om samen met jou dit of dat te doen, maar als je graag iets kwijt wil mag dat, ik oordeel daar niet over, ook niet over de juistheid daarvan.
Alleen als onderliggende boodschap uiteraard, ik zou deze dingen niet letterlijk zo zeggen tegen kind.
Uitproberen
Oh ja Betsie dat weet ik wel zeker dat dit een manier van uitproberen is. Heeft wel even geduurd dat ik dat snapte. Bij mijn peuter petekind is uitproberen boos worden als hij geen koekje krijgt of toch een derde keer weglopen. Ik had eigenlijk onbeleefdheid of stoute dingen doen verwacht als uitprobeersel maar kind is eng beleefd en gedraagt zich overal keurig, spreekt bij de ijswinkel met twee woorden, zit heel stilletjes tijdens een optreden, dat soort dingen.
Maar ik wil wel de goede toon vinden als reactie op het uitproberen, inderdaad je mag me alles vertellen, ik zal niet schrikken/boos worden en goed luisteren naar wat je vertelt. Maar we gaan wel lol trappen! En dan gaan we weer verder met iets wat ik vreselijk eng vind en kind fantastisch!
Eigenlijk
doe je een beetje als kind...
Niet vervelend bedoeld, helemaal niet.
Maar je wil *het goed doen*, net zoals dat kind het zo goed lijkt te willen doen.
Maar weet je, je doet het al goed.
Want je onderliggende intentie is goed.
Kind zal dat voelen, maakt niet zoveel uit wat je precies zegt.
Als het jou lukt om wat te ontspannen in het contact, wat minder hard je best te doen, is dat misschien ook wel een verademing voor kind.
Misschien hoeft kind dan ook wat minder hard z'n best te doen. Of ziet het iig een goed voorbeeld bij jou.
Reactie op bv. toneel
Ik zou helemaal niet ingaan op de wel of niet hoofdrol, maar ik zou prijzen over wat het kind in zijn daadwerkelijke rol heeft laten zien.
Gewoon, goh, wat deed je het goed, en wat een leuk toneelstuk, en, was je zenuwachtig? Goed van je, ik merkt het helemaal niet aan je.
Eventueel kun je aftasten hoe kind reageert daar wel of niet over beginnen. Kan ook best later, op een latere afspraak... Als is het een maand later oid.
Ik denk, als een kind dingen vertelt die overduidelijk niet waar zijn, dat kind je hiermee wel iets wil zeggen. Ik denk dat het trouwens al voldoende is als je gewoon luistert, en het kind niet afdoet met, maar dat kan helemaal niet. Wel doorvragen, maar niet uithoren. Snap je, ingaan op het verhaal, maar niet polsen waar of wie of wat dan precies...
Ik zou misschien niet eens zoiets vertellen zoals jij dat nu aangeeft: 'inderdaad je mag me alles vertellen, ik zal niet schrikken/boos worden en goed luisteren naar wat je vertelt. Maar we gaan wel lol trappen! '
Hangt denk ik af van hoe dingen lopen. Je eigen gedrag zegt vaak al genoeg. Gewoon geïnteresseerd blijven, kind niet afdoen, maar wel in de volwassen rol blijven, dus als beschermer optreden. Misschien heeft kind je alleen maar nodig als bevestiging, dat haar mening er mag zijn, dat zij er mag zijn. Luisteren is een kunst. Veel volwassenen praten over dingen heen als zij zich ongemakkelijk voelen.
Zoals ik het hoor heb ik wel medelijden met kind. Met al de kinderen waarover je vertelt. Vreselijk om niet bij je ouders te mogen of kunnen(?) wonen. Daar krijg je als kind meteen een hechtingsprobleem van.
