Hoe te reageren op zo'n situatie
Mijn dochter (9 jaar, groep 7) komt thuis met het volgende verhaal. In de pauze deden ze met de hele klas tikkertje. Het zogenaamde 'voetje van de vloer'. Klasgenootje J. was hem. Dochter zit ergens op de grond met haar voeten omhoog, J. komt er aan, drukt haar voeten op de grond en zegt "Jij bent hem!". Dochter protesteert hier tegen, want dit was niet eerlijk. Rest van alle kinderen riepen ook dat zij hem nu was en dat ze anders niet meer mocht meedoen.
Dochter heeft dus gekozen om niet meer mee te doen. Op zich vind ik dit een goeie keuze van haar, ze hoeft zich niet te laten dwingen tot oneerlijk spel. Echter heeft ze nu dus de hele pauze alleen op het plein gelopen omdat de rest wél 'voetje van de vloer' aan het spelen was. En dat vind ik en vond zij nu ook weer niet leuk. Ze zetten haar op deze manier dus buitenspel. Ze ligt goed in de klas, geen vreselijk populair kind, maar ook geen buitenbeentje.
Hoe zouden jullie nu reageren naar je kind toe? Zouden jullie nog dingen adviseren? Weet even niet goed of en zo ja wat ik hier mee aan moet.
Tja, niet eerlijk nee, maar zo zijn kinderen. Je dochter is 9, niet impopulair, dus ik zou er verder niets mee doen. Hooguit bevestigen dat het niet echt eerlijk is, een beetje kinderachtig en dat ze er boven moet staan: schouders ophalen. Ik zou er verder geen 'ding' van maken, want weet dat pubermeiden nog veel lulliger kunnen doen, dus haar (en anderen) staat wellicht nog wel het e.e.a. te wachten. Dus mijn idee is om dat soort flauwigheidjes niet teveel aandacht te geven, anders wordt alles een punt.
Gr. Bibi
"Niet eerlijk"
Het was niet eerlijk, daar heeft je dochter gelijk in. Misschien dat ze de volgende keer eieren voor haar geld kiest en de tikker gaat worden. Misschien zit haar karakter zo niet in elkaar en kiest ze de volgende keer weer ervoor om bij de constatering van oneerlijk spel liever alleen te zijn. Mijn zoon heeft het karakter van nummer 2. Kiest geen eieren voor zijn geld en is daar zeer volhardend in. Dat is sociaal altijd wat moeilijker. Mensen die meebuigen en zich makkelijk schikken hebben een makkelijker leven. Dit is een leermoment en er volgen er nog vele. Mijn zoon is nu 14 en moet regelmatig dit soort keuzes maken. "Buigen of barsten". We praten hier regelmatig over en verder laat ik hem zijn keuzes zoveel mogelijk zelf maken. Soms maakt hij de " verkeerde" keuze, daar leert hij van en doet het de volgende keer anders.
Zoals Bibi zegt, maak er geen punt van. Dit soort dingen gaat ze de komende jaren nog veel tegenkomen, inderdaad, vooral in de pubertijd.
wil40
Toen ik vroeger veel buitenspeelde was ik de enige van mijn leeftijd zonder een ouder brusje of gewoon mondig en fysiek sterk.
We deden vaak verstoppertje en op de één of andere manier verloor ik vaak het 'spel' om te bepalen wie 'hem moest zijn'. Ik vraag me nog af of dat pech was of doorgestoken kaart. Als ik dan iemand zag en buutte werd er altijd later geroepen dat dat niet X was maar Y... er was niets tegen te doen maar ik wist dat als het mij lukte om 'hem niet meer te zijn' ik 'hem' ook nooit meer werd. Ik moest dus meebuigen of ik speelde de hele middag alleen.
Jij zegt wel dat het makkelijker is als je mee buigt maar nog steeds vind ik dit soort dingen moeilijk. Je voelt je niet fijn bij meebuigen, het gaat tegen alles en iedereen in, je vindt het zo oneerlijk en dan doe je daar ook nog aan mee door toe te geven.
Ik wil dus zeggen dat het allebei moeilijk is!
hoort erbij toch
dit soort dingen. Daar leert je dochter weer van, en ze zal heus niet verkommeren van een keertje alleen op het schoolplein rondlopen. Niet teveel op reageren, anders maak je het zwaarder dan het is. Pas als het ineens heel vaak voorkomt zou ik eens bij de juf informeren.
Dalarna
Ik ben het helemaal met je eens. Dingen doen die tegen je natuur/karakter indruisen zijn vaak moeilijk. Toch moet je je rechtvaardigheidsgevoel soms even aan de kant schuiven. Ik zeg dan ook niet dat dat makkelijker is, ik zeg dat als je wat kunt meebuigen het je leven wat makkelijker maakt. Het rechtvaardigheidsgevoel van mijn zoon, moeilijk kunnen buigen, maakt zijn sociale leven wat moeilijker. Het tegenovergestelde "met alle winden meewaaien" lijkt me ook niet prettig. Een middenweg, soms bij je standpunt blijven en soms wat toegeven is een weg die je moet leren bij het opgroeien toch? Daar kan ook bij horen dat je soms wat moet meebuigen als dingen in jou ogen niet helemaal eerlijk verlopen.
