Kind 5 zegt rare dingen
Op zoek naar advies van andere ouders, ons zoontje van 5 vraagt elke keer wanneer we dood gaan en wie er als eerste dood gaat? Dat is misschien op zich zelf niet zo raar dat hij daar mee bezig is. Maar hij zegt bijv ook dat hij later geen baby wil, waarop ik zeg oké nee dat kan dat je dat niet wil, waarom zou je dat niet willen? Waarop hij zegt dan ga ik hem pijn doen. Ik zeg waarom pijn doen? Ja dat wil ik, ik zeg dan is toch niet leuk om iemand pijn te doen, waarop hij zegt dat hij dat wel leuk vind om iemand pijn te doen. Ik schrok hier best wel van.
Vorige week was een vriendin van mij bij ons met haar dochtertje van 8 maanden en die lag op haar speelkleed te spelen, toen deed hij ook al best hardhandig een autootje tegen der aan duwen. Moet ik mij zorgen maken of is het een uitprobeer fase en moet ik net als wat mijn vriend zegt, aanname dat hij niet snapt/begrijpt wat hij zegt?
ja hoor
Je zoon is nog niet reddeloos verloren als gewetenloze psycho. 
het geweten moet zich nog ontwikkelen en daar heeft ie wel wat hulp bij nodig. Dus als hij ruw doet bij die baby; praat er over en laat hem voelen wat hij bij de baby doet.
Door rare dingen te zeggen is hij ook bezig om te kijken hoe hij reageert. Dus probeer niet te laten merken dat je schrikt want dat maakt het bereinteressant. Probeer gewoon rustig met hem in gesprek te blijven: luchtig en vooral niet te lang. Vraag hem eventueel waarom en vertel dan waarom jij het geen goed plan vindt. vertel ook stomweg dat het niet mag. Hij vraagt om duidelijkheid: geef die.
maar het is niet echt bijzonder hoor.
Wat betreft leuk vinden om pijn te doen: hij is een beetje aan het ontdekken dat je anderen pijn kan doen en dat dat een soort machtsgevoel geeft. Macht is spannend en leuk. Dus hij is volop in ontwikkeling en is daar open over naar jou. leuk!
Dankjewel
Dankjewel voor uw reactie, ik zit hier best wel mee, ik wil mijn kinderen graag goed opvoeden (misschien te goed) maar oké. Ik vind het moederschap soms zo lastig en weet mij soms ook geen raad. Ook geen directe omgeving waar ik het aan kan vragen. Ik ben zeker heel blij dat hij hier open over is. Beter dat hij erover praat als dat hij het denkt en het later ook echt gaat doen. Het zijn alleen geen dingen waar moeders onderling met elkaar over praten, er zullen dan hoogst waarschijnlijk wel meer kinderen zijn die dit zeggen/doen. Alleen praat niemand daarover.
Ik heb hem inderdaad gevraagd waarom dat hij dat deed maar daar had hij geen antwoord op, zelf denk ik dat nu vandaag zijn antwoord pas kwam. Wel heb ik hem toen ook gelijk gezegd dat het niet leuk is om iemand pijn te doen. Heb gelukkig niet laten merken dat ik schrok, ik reageerde meer verbaasd. Misschien verwacht ik ook al teveel van hem omdat hij verder in zijn doen en laten ouder overkomt, maar in wezen is hij ook nog maar klein. Super bedankt voor uw snelle reactie hier heb ik zeker iets aan ❤
Hier enigszins vergelijkbaar...
Hallo Mamavan2,
Ik ben het helemaal eens met Juf Ank: hang er niet te veel gewicht aan. Mijn jongste zoon is imiddels 6, maar vanaf 3 of 4 zei hij ook vreemde dingen, maar dan meer tegen zichzelf gericht dan bij jouw zoon. 'Dan val ik gewoon van de trap.' 'Dan loop ik de zee in.' 'Dan ga ik in de woestijn verdwalen zonder mijn knuffels.' En dat met dikke tranen en bibberend. Ik vond het vreselijk en dat voelde hij, waardoor ik hem een prachtig wapen in handen gaf voor als hij boos was of verdrietig. Het heeft me veel moeite gekost er luchtiger mee om te gaan en dat helpt. Het gebeurt nog wel (toevallig vanmorgen nog!) maar een stuk minder.
Ik denk dat heel veel kinderen van die leeftijd gefascineerd zijn door de dood - het is gewoon angst, ze zijn bang dat ze je ineens kwijt zijn. Die van mij bleek een heel plan uitgedacht te hebben voor als mijn man en ik 'ineens' allebei dood waren. Dan zou hij het krukje pakken en zelf de voordeur openmaken, wat hij normaal niet mag.
En wat betreft dreigen met anderen pijn doen: dat lijkt me ook echt grenzen opzoeken en bevestigd willen krijgen wat hij eigenlijk wel weet, namelijk dat het niet mag.
Rot he, als er weinig mensen in je omgeving zijn met wie je zoiets even kunt bespreken! Ik heb zelf vaak ergens mee gezeten en dit forum hielp dan heel erg. En nu hij op school zit zul je misschien ook merken dat je langzaam ouders van vriendjes om je heen krijgt met wie je af en toe wel iets kan bespreken. Wat ik zelf heb gemerkt: veel ouders vinden het een opluchting als jij met humor heel eerlijk iets deelt wat niet leuk is. Mijn ervaring is dat zij dan ook stoom gaan afblazen, want het gaat bij niemand perfect! Zo heb ik bijvoorbeeld wel eens verteld dat mijn oudste zoon met een steen een grote kras had getrokken op onze nieuwe televisie. Rode oortjes van de verhalen die toen loskwamen!
Succes en probeer ook op jezelf te vertrouwen. Je schrijft dat je het zo graag goed wilt doen allemaal...als je intentie al goed is, dan doe je het ook goed. En twijfels en blunders, daar hebben we allemaal recht op.
herkenbaar
Ik wilde vroeger als kind eens zout over een naaktslak gooien, ik wilde wel eens zien wat er zou gebeuren (jee wat een dierenbeul) maar ik mocht het --gelukkig-- niet van mijn moeder. Ik ben nu een ontzettende dierenvriend, en ik denk trouwens dat wanneer mijn moeder er niet op tijd achter was gekomen, ik er daarna enorme spijt van had gekregen. Ik denk ook dat het ontdekken is. Ontdekken dat er ook nare dingen in de wereld zijn (bij doodgaan, én dat hij dan direct serieuze aandacht krijgt van jou) en dat je de mogelijkheid hebt om iemand pijn te doen, wellicht heeft hij voor het eerst door dat hij ergens macht over heeft en nu de truc voor de ouders om dat in goede banen te leiden.
Je kan hem ook het gevoel geven dat hij met die macht ook leuke dingen kan doen, de baby aan het lachen maken bijvoorbeeld.
Lief
Wat een lieve reacties allemaal, ben ik eerlijk gezegd niet gewend. Krijg meestal scheve gezichten of geen eerlijke mening(waar ik dus niks mee kan) bedankt voor jullie reactie. Lijkt me ook heel lastig wat jij schrijft Levina, dan is het fijn als je mensen om je heen hebt die je daar advies in kunnen geven. Mijn zoontje heeft wel een tijdje zijn eigen haren uit zijn hoofd getrokken. Eerst zei ik er wat van, maar ging hij het alleen maar meer doen, tot ik zei ja doe maar joh is jouw haar. En van de 1 op andere dag was hij er klaar mee. Klopt ook wel ja als je zelf open bent over dingen dan gaan mensen ook praten, alleen woon ik in een klein dorpje waar iedereen heel graag over andere praat, dus daarom ben ik er wel voorzichtig mee. Ik probeer dat ook altijd in mijn achterhoofd te houden, dat ik het goed doe. Maar denk dat elke mama dat wel eens heeft, het gevoel van het niet goed doen, terwijl je het uit alle macht juist wel goed probeert te doen.
Goede tip Olivia die ga ik zeker onthouden. Eerst deed hij dat ook en was hij gek van dat baby meisje maar ineens komt die andere kant naar boven, waar ik van schrok want zo had ik hem nog nooit meegemaakt. En hoe kan dat nou je eigen kind die je zo adoreert haha vol verbazing keek ik naar hem, zo van doe jij dat nou echt. Maar ik ga je tip zeker toepassen. Fijn dat er op dit forum mensen zijn die je zo goed op weg helpen, alleen lukt het soms even niet meer.
Mijn zoon
Mijn zoon liep op zijn vierde met stokken rond te zwaaien en verkondigde tegen iedereen dat hij ze dood ging maken.
Ik schaamde mij dood.
Zo genant. Waarom nou net mijn kind dat soort dingen zei. En dan ga je je verdedigen dat hij dat niet echt meent (duh, natuurlijk niet als je er nu over nadenkt. Alsof een kind van 4 met een tak iemand dood gaat meppen). Tegen hem zeggen dat hij dat soort dingen niet mocht zeggen had weinig invloed. Hij keek mij dan alleen maar aan. Knikte en deed het daarna gewoon weer.
Geen idee waar het vandaan kwam maar het ging gelukkig ook weer snel over.
Ze zijn niet klaar he
Heuh, het zijn kleine kinderen. Die nog lang niet 'af', anders konden ze ook wel zonder je.
Ze weten nog niks en hebben nog nauwelijks ervaring. En concepten als 'dood', 'geweld', 'verlies' etc etc, allemaal rete ingewikkeld voor die kleintjes, maar ze moeten er wel vat op krijgen.
Daar kun je ze bij helpen door een klankbord te zijn en op neutrale, niet oordelende wijze te reageren.
Maak je geen zorgen!
Maak je geen zorgen hoor,
als je kind jaar oud is is dit nog geen directe voorbode voor een serialkiller
. Wel is het belangrijk om erachter te komen wat de achterliggende oorzaak is, en dit in de gaten te houden. Vertoont hij dit gedrag ook op school of manifesteert dit zich gedrag zich pas als hij thuiskomt van school en hoe gedraagt hij zich tegen zijn ouders, broertjes, zusjes, vriendjes, vriendinnetjes?
Mvg
angst
Ik lees eerder angst dan agressie in way dit kind zegt. Ik zou hem gerust stellen en met hem praten, ook over dat er echt altijd mensen zullen zijn die voor hem zorgen en dat jullie sowieso jong en gezond zijn. Hardhandig zijn tegen een baby is normaal, ze hebben gewoon nog geen idee. daar moet je hem in sturen, hand wegpakken en uitleggen. Maar ik neem aan dat je dat al doet.
Ouders Online is een anoniem, niet oordelend dorp, dus maak daar gebruik van!
Mijn zoon
zegt ook van alles over de dood, allerlei filosofische vraagstukken komen voorbij. Eerlijk gezegd vind ik dit niet gek, of eng. Ik schrik er ook niet van. Ik snap juist heel goed dat hij met dit concept bezig is en probeer zo veel mogelijk uit te leggen.
Maar vooral:
Hij zegt dat hij geen baby wil want hij wil die pijn doen. Kijk daar heb je het: gewetensfunctie: hij wil iemand geen pijn doen.
En wat hier boven al is gezegd: ja macht is spannend en geeft een krachtig gevoel. Kijk eens hoe hij die kracht kan uiten zonder anderen pijn te doen: sport, lekker schreeuwen op het strand tegen de wind in, etc
Wat Janna zegt
Hij heeft zelf kennelijk opgemerkt dat hij niet goed met de baby omging en heeft daar verstrekkende conclusies uit getrokken. Ik vind het eerder opmerkelijk dat hij dat zelfbewustzijn heeft. Ook de vragen over de dood wijzen op een kind wat ver doordenkt en veel ziet.Ik zou er dus met hem over praten, over wat hij waarneemt en opmerkt en de vragen die hij daarover heeft. Ik denk dat het belangrijkst niet is dat je hem antwoorden geeft, maar dat je zijn werkelijkheid deelt door te bevestigen dat je deze vragen kunt hebben en dat je er tegelijkertijd context aan geeft door ze wat op de achtergrond te plaatsen: ouders gaan in het algemeen nog lang niet dood en of je kinderen wil, is een vraag die je als vijfjarige nog niet hoeft te beantwoorden. Waarschijnlijk heeft hij behoefte aan duidelijkheid en veiligheid.
Ik zie dat 'machtsgevoel' soms ook heel duidelijk in mijn zoon, die nu dertien is. Bij ons zijn de huisdieren dan soms de sjaak. Hij duwt dan zijn enthousiasme door voor een wild spelletje bijvoorbeeld, terwijl hij best ziet dat de hond probeert weg te komen. Hij weet ergens wel dat het niet OK is en ik heb hem al heel vaak gewezen op de lichaamstaal van het dier maar hij kan het op de een of andere manier niet laten om over de grens te gaan.Het is een energie die hij moeilijk kan kanaliseren. Het is niet zo'n leuk gedrag maar ik ervaar het wel als normaal en ik ga er vanuit dat hij het wel onder de knie krijgt. Hij is verder een schat van een jongen namelijk, ook voor de hond.
Volgens mij heb jij een heel bijzonder kind! Filosofisch ingesteld en opmerkzaam, met zelfreflectie, op zijn vijfde!
Groet,
Jo Hanna
