Kind 7 jaar luistert niet!

wat lastig

Even wat perspectief, hij is een jongen die in een nieuwe omgeving zijn draai moet vinden.

Ik werk op een school en we hebben echt met bijna alle nieuwe jongens in een groep dit soort problemen gehad. En als ze er dan een tijdje zijn, dan draaien ze weer bij. Het lastige is om te voorkomen dat ze als negatief behandeld worden en zich dan dus zo gaan gedragen.

Paar dingen die kunnen helpen is om zo snel mogelijk hem een soort van sociale zekerheid mee te geven. Dat betekent met andere moeders praten op het schoolplein en aangeven dat je bezorgd bent omdat hij nog niemand kent, en kijken of je kinderen kan uitnodigen om bij jullie te spelen (of andersom).

En verder proberen thuis niet te veel de strijd aan te gaan, en vooral veel positieve aandacht geven, en het negatieve zoveel mogelijk negeren. Wel veel routine inbouwen, zodat hij thuis in elk geval wat houvast heeft.

Sterkte!

het komt niet alleen door de verhuizing

Denk dat ik niet echt duidelijk was misschien. Maar dit speelt al langere tijd al meer dan een jaar dat hij gewoon niet luistert. en het wordt alleen maar erger.
We zijn pas sinds 3 maandjes verhuisd dus het kan niet door de verhuizing komen dan denk ik? Het speelt nu wel een rol erbij natuurlijk dat weet ik wel.

Maar ik vraag me af wat ik verkeerd doe. Voel me echt een slechte moeder af en toe.

we hebben geprobeerd om hem ook alleen maar positief te benaderen.. maar er kwam geen einde aan

@AnneJ

Nee, aan zijn oren of zicht heeft hij niks. niet luisteren bedoelde ik meer dat hij gewoon heel veel negatief aandacht vraagt. Niet doet wat wij vragen. niet willen eten. Niet willen slapen. Zeuren hele dag. Zusje irriteren. Ons irriteren. Op school de juffen niet willen luisteren. Dingen doen wat niet mag dus gewoon...

Impulsiviteit denk ik

Hij wil wel luisteren, maar aan de andere kant lonkt de verleiding. En die lonkt net wat harder.

Ik ken het van mijn jongste twee. Eentje met vrij veel ADHD en eentje waarvan wij het vermoeden hebben dat ie daar toch ook wel wat van meegekregen heeft. Die laatste (ook 7) zegt altijd: ik kon het gewoon niet laten mama.

Ik wil nu niet meteen beweren dat jouw kind ADHD heeft. ADHD is zoveel meer dan een slechte impulsbeheersing, maar ik hoop dat het idee dat het wel eens sterker kon zijn dan hij jou misschien wat helpt. Die van mij willen echt wel maar kunnen er niks aan doen. En vooral de jongste kan daar erg verdrietig van worden.

Het idee dat je continu wat fout doet is echt funest voor het zelfbeeld van een kind en werkt averechts. Jammer ook dat je je irriteerde aan het beloningssysteem op school. Als het werkt, werkt het. En wat ie nu niet kan, kan ie volgend jaar zomaar opeens wel onder de knie hebben.
Elke dag boos zijn werkt ook niet. Dat voegt niks toe. Wat wel kan is hem niet meer vrijheid geven dan ie aankan. Is daar misschien nog wat winst te behalen?

Ik herken

ook direct mijn dochter van 7 met adhd als ze geen ritalin gebruikt. Ik zeg niet dat jouw zoon adhd heeft, maar herkenning is er zeker! Heeft nooit iemand dat vermoeden uitgesproken?

Sinds kort krijgt ze uit school zelfs een halve dosis ritalin omdat we iedere dag ruzie hadden. Zij werd daar zo verdrietig van, het is geen onwil, ze wil echt wel luisteren, maar het lukt haar niet. Een adhd-er wordt getrokken naar het helderste licht en dat ben jij (en ik) meestal niet.

Nu zeg ik geloof ik hetzelfde als Ginny

Duidelijkheid en complimenten

Ik herken er ook wel wat van en zou gaan voor duidelijkheid, veel structuur, tijdig aangeven wanneer je wat verwacht (ik trek nu de stop uit het bad en als het bad leeg is ga je eruit). En vooral erg veel positieve aandacht en complimentjes geven. Ik heb een adhd'er en een heel koppig typetje, bij beiden werkt dit geweldig.

Als je boos bent over school zou ik dat niet laten merken. Ik zou hem later, op een rustig moment als het gezellig is, vragen hoe het was op school. En dan zeggen dat de juf had aangegeven dat er iets niet zo goed ging en dan gewoon vragen hoe dat kwam. Niet oordelen, vragen. Laat hem zijn verhaal doen en meelevend zijn. Laten voelen dat je hem begrijpt, dat je aan zijn kant staat en het rot voor hem vindt. En dan samen een oplossing bedenken voor de volgende keer.

En dit dan x100.000. Mijn oudste zit op het VO en ik voer deze gesprekken nog steeds. Het werkt voor hem en het zorgt ervoor dat hij met alles bij me terecht kan, ook als hij heel erg fout zit.

Prestaties op school

Hoe doet hij het op school wb resultaten? Hoog, laag, constant of wisselend? Kan hij zich concenteren op school? Werkt hij snel of langzaam? Merk je dat hij in groepen (bv familiebijeenkomsten) drukker is of zelfs onhandelbaar? Of gaat het dan juist goed?

Stil zitten

kan mijn dochter ook prima met de tv of de tablet. Maar dan heeft ze wel meestal een friemelding in haar handen.

Toen bij haar het vermoeden werd uitgesproken dacht ik ja hoor, het is gewoon een meid (2 grotere zoons). Kom op zeg adhd, maar het bleek het echt te zijn. Het eerste jaar heb ik geprobeerd met duidelijkheid en consequent zijn het te redden. Maar ik telde vaak de uren af tot ze naar bed ging. Pffff, rust. Toen de kinderarts dat hoorde adviseerde hij ritalin en wat is ze daar van opgeknapt.

Ze is nog steeds hetzelfde geweldige kind en ze heeft heel wat meer dan adhd, daar zou ik me nou niet druk om maken.

adhd

Mensen met adhd kunnen prima stil zitten om tv te kijken of te computeren. Mijn zoon kon vroeger uren met de lego spelen.

Dat is dus geen reden om niet aan adhd te denken.

Ik heb drie kinderen met adhd en herken er erg veel in. Misschien is het toch de moeite waard om je zoon te laten testen. Ik lees namelijk dat zijn zelfbeeld erg onder druk staat. Hij vindt zichzelf stout en denkt dat hij slecht is. Hij wil wel, maar het lukt niet.

Dat is echt slecht voor een kind. Ze kunnen er faalangst, van krijgen, of nog erger depressief van worden. Dat had mijn zoon op zijn 8e.

Daarnaast zou ik het als ouder alvast als onvermogen gaan behandelen. Dus geen onwil, maar onvermogen. Als hij het goed kon doen, deed hij het goed, maar hij kan het niet.

Dat betekent gelijk al, dat straffen en boos worden geen zin hebben. Straffen hebben zin, als je een kind iets wil leren, wat hij nog niet snapt. Als een peutertje nog niet weet dat bijten zeer doet, kun je het kind consequent apart zetten na het bijten. En dan leert het dat bijten onwenselijk is. Jouw zoon snapt de regels prima. Het lukt hem alleen niet om zich eraan te houden. Dat is iets heel anders.

Als je het kind gaat verwijten dat het impulsief, ongeconcentreerd en druk is, dan verwijt je het kind eigenschappen waar het niets aan kan doen. Dat is moordend voor het zelfbeeld.

Ik las in een boek over vier makkelijk te onthouden regels bij adhd.
Positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven, door blijven gaan.

Dat helpt echt enorm. Probeer het maar. Het is wel moeilijk, ik wil het wel nog meer uitleggen hoe ik dat doe, als je wilt.

over heen gelezen

'Ook ben ik juist bang om hem voor zoiets te laten testen omdat ik bang ben dat hij hierdoor gaat denken dat hij niet goed is of zo.
En dat hij juist gaat denken dat hij niets goeds doet.... terwijl we zo vaak ook zeggen wat hij wel goed doet.'

Ach gossie daar las ik over heen.

Joh, met drie kinderen met een adhd diagnose, kan ik je gerust vertellen dat het echt niet zo werkt.

Weet je, adhd hoeft helemaal niet zo verschrikkelijk te zijn om te hebben. Mijn kinderen zijn er best tevreden mee. Ze vinden zichzelf leuk. Adhd betekent ook een hoop positieve dingen. Hyperfocus vinden ze alledrie erg fijn. Ook het creatieve, humoristische, enthousiaste en drukke is heerlijk. Het is hier echt nooit saai en stil, altijd gebeurt er wel iets.

De diagnose is voor hen een verklaring, waarom dingen anders gaan dan bij anderen. Een soort van troost. 'Jeetje, is het alweer mis gegaan. Wat ontzettend balen. Maar ja, dat is nu de negatieve kant van adhd. Ik ga er een oplossing voor vinden.'

Adhd-ers hebben als grote kracht dat ze in het NU kunnen leven. Dat is zo zen, zo mindfull. Echt mooi om te zien, vind ik dat. Ik wou dat ik dat had.

Sommige dingen zijn ook verdrietig, dat is vaak gevolg van de reactie van de buitenwereld op adhd. Maar omdat mijn kinderen hun stoornis en zichzelf kennen, kunnen ze dat scheiden en er verder mee.

joh

Ik heb één puber met o.a. ADHD. Maar broertje(9) is ook wel extreem levendig en ongeconcentreerd. Laatst vroeg hij me wanneer hij zijn ADHD-onderzoek nu eens kreeg.
Krijgt hij niet trouwens, daar hij geen wezenlijke problemen ondervindt in zijn functioneren thuis en op school. Maar kinderen maken er zelf niet zo'n probleem van. Er zijn zoveel kinderen tegenwoordig met "iets" met een naampje.

Werk aan jezelf

m2k "Het is idd jammer dat ik me irriteerde tijdens het beloningssysteem. Maar het is zo erg als je elke dag iets hoort over je kind. ik wordt er zo droevig van dat ik dan echt niet weet hoe ik moet reageren."

Laten we aannemen dat je zoon meer dan gemiddeld moeite heeft met zich te plooien naar wenselijk gedrag.
Dan betekent dat vooral ook dat hij ouders nodig heeft die meer dan gemiddeld in staat zijn hem goed te begeleiden. Het is goed dat je je realiseert dat je daar zelf moeite mee hebt. Je bent een goede graadmeter voor hem: werk aan jezelf. Probeer zelf zo te veranderen dat je ondanks alles wel geduldig blijft.
Dat is moeilijk en kost tijd. Dat gaat niet van de ene op de andere dag.

Zo gaat dat met je zoon ook.

Die verhuizing heeft er mogelijk wel mee te maken. Jullie zijn wellicht 3 maanden geleden verhuisd, maar de plannen ervoor waren er vast al eerder. Dat levert bij de een voorpret op en bij de ander negatieve spanning.

Leestip https://www.bol.com/nl/p/luisteren-naar-kinderen/1001004007516353/
Leren luisteren moet je voor doen. Leer naar hem te luisteren. Leer dat luisteren niets met macht of hiërarchie te maken hoeft te hebben.

Geef hem en jezelf de tijd om dat boek te lezen en tips eruit toe te passen. Praat er met hem over. Leg uit dat jij je best gaat doen om hem anders aan te spreken en beter te helpen met luisteren en zeg dat je in ruil voor jouw inspanning, van hem ook inspanning verwacht.
Hou hem op de hoogte van jouw vorderingen, laat hij jou vertellen wat hem heeft beziggehouden die dag.

Doe dit en nog meer als je denkt dat er meer aan de hand is dan botsende karakters in een roerige tijd.
Er zijn opvoedcoaches die met video werken. Zoek daar naar. Het kan leerzaam zijn om te ontdekken hoe conflicten precies beginnen en misschien onbedoeld aangewakkerd worden.

Trek drie maanden uit voor dat boek en eventueel het vinden van een opvoedcoach. Maar volop gebruik van de zomer. Daarin kan veel veranderen.

Als dat alles te weinig oplevert dan kun je het onderzoekstraject alsnog in gang zetten.

Alle honden hebben adhd

Haal dat boek eens uit de bieb. Het is een leuk boek, ook voor kinderen.

Diagnose

Mijn oudste was 12 toen hij de diagnose kreeg. Zelf vond ik het niet fijn (ik houd niet van stempels), maar hij heeft er zoveel aan gehad! En inderdaad, wat hierboven al gezegd wordt: kinderen met adhd zijn heel verschillend en echt niet altijd onhandelbaar (daarom werd het bij mijn zoon zo laat geconstateerd). Het is een enorme onrust in je hoofd, die frustrerend is. Dingen lukken daarom niet altijd, zoals je wilt. En omdat mensen daar negatief op reageren ligt een negatief zelfbeeld al snel op de loer, pas daar voor op, want dat is niet zomaar weer verdwenen.

Mijn zoon met adhd is geweldig. Hij is heel lief, slim, supersnel, brengt leven in de brouwerij thuis en op school op een leuke, vrolijke manier. Kan ook heel impulsief zijn (soms hilarisch, soms verschrikkelijk). Het is in ieder geval nooit saai bij ons thuis. Ik ken veel kinderen en een paar volwassen met adhd en ze zijn allemaal heel verschillend qua karakter, maar wat bij allemaal zo fijn is: what you see is what you get. Ze zijn echt, altijd zichzelf, niet in staat een masker op te zetten.

En ik word ook wel eens stapelgek en chagerijnig van hem. Het kost veel tijd en energie om hem te begeleiden, maar ik doe het graag. Dat hij nog steeds van knuffelen houdt helpt Tegelijkertijd is het wel eens lastig om onze jongste, die van rust houdt en heel bescheiden is, voldoende ruimte te geven. Daar zijn we dan ook heel bewust mee bezig.

De vier regels van Pimpelpaars vind ik briljant.

Dochter

Dochter is al een puber. We zaten eens te praten en ze vroeg: realiseerde jij je dat iemand boven de WC had doorgetrokken terwijl wij praatten? Nou nee eigenlijk, ik had niks gehoord. Ze zei: nou, zo is dat dus. Ik hoor dat even hard als wat jij zegt en daarom luister ik niet altijd naar jou.

Toen viel er bij mij wel een kwartje hoor.

Precies li

Heel herkenbaar. Als wij in een restaurant zitten, hoort mijn man ook de gesprekken aan de tafeltjes naast ons. Ziet hij dat die ene ober raar haar heeft en ziet hij buiten die sportwagen langs rijden.

Nu ben ik natuurlijk ook wel interessant (hoop ik) dus soms kan hij ook op mij letten hoor! Haha

Maar al die aandacht, voor al die dingen. Pfffff, lijkt me vermoeiend.

Onbegrijpelijk dat ze adhd een aandachttekortstoornis noemen. Als er hier in huis iets is, dan is het wel aandacht.

bedankt!

@Pimpelpaars @Li @Drietje @Christel @M Lavell @Pirata @

Erg bedankt voor alle reacties! Ik kan hier wel wat mee hoop ik.
Gisteren avond weer een fikse ruzie thuis gehad met hem. Ik heb de hele dag geduldig naar hem geluisterd. Geprobeerd om positief te blijven. Niet meteen boos te reageren. Het ging erg goed. Tot in de avond.. daarna is de laatste druppel weer gevallen.
Ben zo boos geworden dat ik ook dingen gezegd heb wat ik liever niet had willen zeggen. Voel me zo schuldig!
Op een gegeven moment ging ik maar even naar buiten om te luchten. En heeft manlief het opgepakt.

Nadat ik thuis was gekomen ging ik naar me kamer een dutje doet. Ik voelde dat hij naast me kwam liggen. ( Ik deed alsof ik sliep ) Hij ging me omhelzen en zei dat hij van me hield.
Heb er niet op gereageerd .

Vanochtend heb ik hem met kusjes en knuffels wakker gemaakt. Toen hij wakker was geworden zei hij: sorry mama dat ik zo deed gisteren. Ik zei: Ook sorry dat ik zo deed..

Daarna is hij naar school gegaan....

Dit is zo erg om mee te maken. Hij heeft geen zelf vertrouwen meer omdat we gewoon continue boos worden op hem.

We geven hem elke dag complimenten. En spreken met me man af dat we meer gaan opletten op wat hij goed kan. En dat we hem op andere dingen gewoon niet aanspreken en negeren. En positief reageren. Dat lukt dan een paar dagen of soms niet eens een paar dagen.
Want hij blijft doorgaan!

Ik ga het boek allereerst halen en proberen. Ook ken ik iemand die in een psychiatrische instelling werkt met kinderen. Misschien dat ze mij advies kan geven. Of misschien wil ze een test afnemen zonder meteen een dossier aan te maken(?). Ik ga me best doen. Ik wil niet zo verder.

Soms voel ik echt alsof het me partner is waar ik zo een ruzie mee heb. Terwijl ik met me partner juist heel goed ben. En (afkloppen) bijna nooit ruzie hebben samen. Maar dit is niet fijn zo elke dag.
Na het werk de minuten aftellen totdat hij naar bed gaat is niet fijn.

even kort

Het kan heel uitputtend zijn en dan is er een kans dat ook jij je niet meer gedraagt zoals je van plan was. Maar hé, elke dag is een nieuwe en kun je een klein stapje vooruit proberen te zetten. Allebei excuus aanbieden is mooi. Iedereen maakt fouten, accepteer dat van elkaar.
Hier is het ook nog regelmatig vuurwerk, ik trek het ook niet altijd. Het schijnt erbij te horen met pittige kinderen.

Werk aan jezelf inderdaad

Zelf ben ik stoicijnen gaan lezen en mindfullness en boeken van de Dalai Lama. Om rustig te worden moeilijke stukken muziek instuderen, die al je aandacht vragen en daarmee de rest blokken.
Ik heb een voorbeeld genomen aan mijn vader. Bij erupties van de kinderen gingen zijn ogen glimmen en hij ging er even helemaal voor. In het moment. Alles laten vallen.
Ik moest altijd zoveel. We kwamen thuis, de schooltasjes moesten leeg, het fruit geschild, het eten op tafel, alvast een was in de wasmachine. Je kan het zo druk hebben en dan wil je de kinderen even 'uit' zetten maar dat gebeurt gewoon niet.
Maar ik heb geleerd dat ik opkomende situaties kon keren door er even met al mijn kalme aandacht bij te zijn. Te luisteren en te sturen. Samen die werkjes in de keuken gaan doen. Geduldig te zijn. Mijn tempo aan te passen aan dat van de kinderen. Met wat geduld bleek het veel eenvoudiger dan tegen de chaos in mijn eigen plan trekken.
Kalm te blijven en niet mee te gaan in de paniek van mijn kinderen.
We doen nog steeds veel samen.

Vuurwerk

Hier ook. Geen deur zonder gat (niet door mij gelukkig). Het hoort erbij, maar het vreet energie. Inmiddels ben ik zo aan alles gewend dat ik vrij veel kan negeren (als ik het even laat waaien gaan rotbuien vanzelf weer over en bovendien word ik zelf weer even rustiger). En daarna de spijt en het knuffelen herken ik ook. Dat is dan erg nodig en dat doen we ook uitgebreid. We praten dan ook altijd even na. Wat ging er nu mis, wat hebben we (allebei) fout gedaan en hoe kan het beter.

Ik zeg ook sorry als ik uit mijn slof ben geschoten. Ik leg uit dat het soms lastig is mijn geduld te bewaren, bijvoorbeeld als ik moe ben of het druk heb of gewoon chagerijning ben. Dat een rotbui er gewoon bij hoort, dat je dat weer goedmaakt en dat ik het dan heel snel vergeet (is ook zo). Het lijkt wel of het ze helpt om te beseffen (en ervaren) dat ik ook niet perfect ben. Zij hoeven dan ook niet perfect te zijn. Dus een driftbui is rot, maar geen ramp. Dat helpt in het zelfbeeld.

Als ik jou zo hoor zou ik wel echt hulp gaan zoeken. Ga naar een kinderpsycholoog bijvoorbeeld en dan kun je ook vragen wat zij ervan denkt zonder dat je meteen op een diagnose afgaat. Bij mij hebben beide kinderen last van 'vuurwerk', maar de oudste (die adhd heeft) is dat nare gevoel snel weer kwijt terwijl de jongste (geen adhd, maar wel echt een portretje) zich het echt heel erg aan kan trekken en neigt tot een laag zelfbeeld.

Je laatste zin

"Na het werk de minuten aftellen totdat hij naar bed gaat is niet fijn". Nee dat is ook niet leuk. Dat was voor ons de reden aan ritalin te beginnen. En oh wat vond ik dat erg, structureel medicijnen in mijn grietje. En achteraf ben ik er zo blij om. Ze zegt zelf, en ze is ook 7, het is zo druk in mijn hoofd als ik geen pilletje krijg.

Stel dat hij een diagnose adhd krijgt, zou dat nou zo erg zijn? Je kan het ook zien als helpen. Als je kiespijn hebt laat je de tandarts je ook helpen. Ga er achteraan, misschien voor niets, maar dit is voor hem en voor jou toch ook geen doen.

Je moet ook enorm creatief zijn, steeds iets anders verzinnen. Wij zijn net begonnen met een knikker-beloningssysteem. Ze kan vier knikkers per dag verdienen en dat wil ze heel graag. 25 knikkers levert een beloning op, ze mag kiezen uit 3 beloningen. Als het ochtendritueel goed gaat: knikker in het potje. Het levert zoveel minder gezeur op. Ze is erg gevoelig voor beloningen, het zal niet bij elk kind werken. Bij "ik ga door en door en door en door"-gedrag meld ik haar erg vriendelijk dat er zo geen knikker in het potje gaat. Werkt niet altijd, maar vaak wel. De eerste beloning was vorige week binnen: op vrijdagavond koffie drinken met iets lekkers en opblijven tot 9 uur. Ze was zo trots en wij ook!

Koester de mooie momenten, hij doet het niet om je te pesten. Echt niet.

En in weekenden en vakanties

hebben we de uitdaging van de dag. Ze vraagt 's ochtends vroeg al wat haar uitdaging wordt. Het stelt niks voor hoor, maar dat is hoe je het brengt. Soms is de uitdaging van de dag een half uur alleen op haar kamer spelen (even geen getetter om me heen) of een mooie tekening maken (slechte fijne motoriek dus gelijk even oefenen) of mij een hoofdstuk voorlezen (omdat ze dat zo goed kan).
Pas wilde ze mij ook een uitdaging geven: een hele dag niet zeggen "even wachten ik kom zo". Dat was een hele lastige

boek besteld

Stap 1 gedaan.. ik heb het boek besteld.
Hopelijk zal dat mij meer duidelijkheid geven.

Beloningssysteem moet ik ook toepassen denk ik.

Hij is gisteren met een sport begonnen.. ben benieuwd hoe lang hij het zal volhouden. Hij is zo snel uitgekeken!

Op school maakt hij ook zijn werkjes zonder na te denken waardoor hij gewoon veel te veel fouten maakt. Hij wil het te snel maken.
Dus we moeten daar ook het 1 en ander veranderen.

Maar eerst eens het boek lezen. En ga zoiezo even met mijn kennis praten die ervaring met kinderen heeft.

na 42 jaar

Na 42 jaar kwam ik er achter dat ik waarschijnlijk (want geen officiele diagnose) behept ben met ADD.

Wat Li ook schrijft over haar man, je pikt alles op, nu bv zijn er 2 collega's in 2 verschillende kamers telefonisch aan het overleggen over verschillende onderwerpen, wordt er buiten geheid, en iets afgezaagd, fluiten er vogels en wil een vlieg naar binnen en ik ben dit stukje aan het tikken.

In die inmiddels 45 jaar heb ik allerlei workarounds ontwikkeld om me te handhaven. Niet alle strategieen zijn even handig, maar daar heb ik nu een coach voor.

Wist ik veel dat niet iedereen dat heeft.
Zelfde voor een vriendinnetje van dochter waar net zware jeugd reuma is gediagnostiseerd, wist dat meisje veel dat die pijn die ze voelt niet normaal is.

Jullie zullen samen een niet standaard aanpak moeten ontwikkelen die voor jullie gezin goed werkt. Dat betekend bijvoorbeeld dat er dingen soms niet kunnen en andere dingen juist wel.

Ik zal bv niet meegaan met een klasseuitje, maar wil best bij de badmintonclub vrijwilligerswerk doen omdat het prikkelniveau dan voor mij te hanteren is.

Ik zal dochter melden wanneer ik merk dat ik overprikkeld ben en zij mij dus even moet laten liggen en niet storen.

Dochter heeft ook trekjes maar te weinig om een diagnostisch traject in gang te zetten. Wat wel helpt bij ons is om aan het eind van de dag te benoemen hoe druk het was in haar hoofd en om een geleide meditatie te doen om in slaap te kunnen vallen. Het boekje 'Slaapklets' heeft ons daar bij geholpen, dat geeft een leuke manier om de dag met je zoon te bespreken en 'm af te sluiten. Morgen weer een nieuwe kans.

http://www.gezinnig.nl/voor_kids/slaapklets_deel_1

Want het is geen onwil van je zoon, maar hij kan het gewoon nog niet. Het duurt langer om die vaardigheid aan te leren. En dat vraagt meer begeleiding van de omgeving.

erfelijk

Ja, er is vaak sprake van erfelijkheid. Enerzijds fijn voor het wederzijdse begrip, maar je bent misschien zelf ook ongeduldiger.
Mijn kinderen en collega's zeggen dat ik ook ADHD heb. Lekkere figuren ☺

Erfelijk?

Hmm het klopt wel dat ik erg ongeduldig ben. Of te wel... was. Ik heb het grotendeels moeten afleren nadat ik getrouwd was.

@noet bedankt! Dat is ook een erg leuk boekje die ga ik zeker ook bestellen. Dan kunnen we voor het slapen gaan een leuk praatje houden

beloningsssysteem

Als ik jouw stukken lees, klinkt het alsof jouw zoon, net als de mijne, een lieve jongen is, die het allemaal graag erg goed wil doen. Hij wil graag gewaardeerde worden en voelt zich verantwoordelijk voor zijn gedrag. Hij klinkt kwetsbaar.

Het klinkt ook alsof hij net als mijn zoon, een negatief zelfbeeld heeft ontwikkeld. Hij vindt zichzelf slecht. Hij probeert het goed te doen, legt grote druk op zichzelf om het goed te doen. Loopt eigenlijk de hele dag op zijn tenen, omdat hij vindt dat hij 'goed' moet zijn.
En dan gebeurt er iets en dan BAM. Want hij krijgt dan last van zijn negatieve zelfbeeld.'Zie je wel, ik ben slecht, het maakt toch niet uit wat ik doe, het lukt toch niet, ik stel mama weer teleur, het is weer mis gegaan, ik kan het niet, ik ben mislukt, ik ben kapot.'

Als je in zo'n situatie met een beloningssysteem begint, maak je het misschien alleen maar erger. Want dan kijk je alleen naar de resultaten. En dan heb je geen oog voor zijn intentie. Die is van goud, die intentie. Hij wil het zooo graag goed doen, doet zijn uiterste best, levert een topprestatie. En dan lukt het niet en tot overmaat van ramp, krijgt hij ook zijn beloning, die hij zo graag wil, niet.

Wat is dan de boodschap voor dit kind: zie je wel, je bent mislukt.

Dat wil je toch niet? Je wil dat hij positief over zichzelf gaat denken, zichzelf gaat waarderen. Als dat verbetert, wordt het gedrag ook vanzelf beter. Dat klinkt misschien een tikje naief, maar zo is het hier wel. Onze zoon heeft echt enorme gedragsproblemen gehad. Behang van de muur, gaten in deuren, kasten kapot, kleding kapot, zijn moeder tot bloedens toe gebeten, moeder blauwe plekken bezorgd, (en nog veel meer). En na een paar maanden op een andere manier met hem omgaan, gingen alle problemen weg.

Dus, als je toch koste wat kost wilt gaan belonen met een systeem. Pas dan op. Doe het volgens de regels.

Neem 1 specifiek, duidelijk en precies omschreven doel (dus niet: dat het 's morgens 'goed' gaat, dat is veel te vaag) Zorg dat het doel makkelijk haalbaar is voor hem. Geef getrapte beloning (geen beloning voor niet goed gelukt, minimale beloning voor bijna gelukt, beloning voor gelukt, dubbele beloning voor super gedaan). Negeer het zoveel mogelijk als het niet gelukt is, ga niet dreigen met 'anders krijg je je beloning niet...' of 'als je je beloning nog wil, zou ik maar heel snel..' En laat de beloning direct volgen op het gedrag. Dus niet een uur ertussen. En al helemaal niet uitstellen tot de avond.

Nou ja, ik ben dus niet van de beloningen, omdat hier de beloningssystemen meestal op dag 2 al verscheurd door de kamer werden gegooid. (Brrr)

Wat ik wel deed om het zelfbeeld te bevorderen:

De hele dag door, specifiek benoemen als hij iets goed had gedaan. 'Je hebt je brood op, goed zo, dan kan ik afruimen, dank je.'
Iedere dag (avond) een kwartier 1 op 1 speeltijd met hem doorbrengen, waarbij hij de leiding had en bepaalde wat we gingen doen, en waarbij ik geen vragen mocht stellen en geen gesprekje over zijn gedrag mocht beginnen.
Alles positief verwoorden. Dus niet: 'niet schreeuwen' maar:'Praat maar rustig.'
Stoppen met gedrag is moeilijker, dan iets anders voor het gedrag in de plaats doen. Dus:'Sla maar mij niet, sla maar dit kussen als je boos bent.'
Met weinig emotie communiceren. Nooit boos worden en schreeuwen dus, maar ook niet overdreven blij en enthousiast doen als iets goed gaat. Want dan maak je het zo belangrijk, dat hij weer in zichzelf teleurgesteld is, als het de volgende keer niet meer lukt.
Hem zo veel mogelijk autonomie geven. Zelf laten beslissen wat hij draagt, wat hij eet, wanneer hij gaat computeren, hoe zijn kamer eruit ziet, wat hij met zijn zakgeld doet (zakgeld geven, als hij dat nog niet heeft), .... Uit angst voor chaos, gaan veel ouders van adhd-ers micro-managen. Dat werkt averechts. Ze hebben vaak juist ruimte en beslissingsbevoegdheid nodig.
Hem dingen laten doen, waar hij trots op kan zijn. Onze zoon was gek op koken, hij ging op kookcursus en dat vind iedereen super, dus hij kreeg een hoop complimenten.

Nou ja, wat een verhaal. Ik kan er uren over doorschrijven. hahaha, ik hou maar op.

@pimpelpaars

Haha nee schrijf maar lekker door hoor. Vindt het zo fijn om te lezen. Maar idd beloningssysteem ga ik maar mee wachten na jou bericht. Maar een weekplanner lijkt me wel handig zodat hij weet waar hij aan toe is..

Klinkt misschien raar maar sinds mijn bericht hier en alle reacties voel ik me echt opgelucht. Ik voel me geholpen... kan het niet omschrijven maar ik voel me gehoord. Bedankt allemaal