Kind is zoooo traag
Mijn zoon van 7 jaar, groep 4, is een traag kind. Met alles. Alle dagelijkse bezigheden zoals aankleden, eten, spullen pakken, even bij je komen, enz enz, duren eindeloos. Ik ben het soms zo zat om overal een spelletje van te moeten maken... Het lukt soms wel om het in de vorm van een spelletje voor elkaar te krijgen. Bijv: we doen het precies tegelijk, of we doen na elke handeling een high five, of ik tel bij elke handeling tot tien, enz enz. Maar nooit kan ik eens weglopen terwijl hij iets moet doen, want dan doet hij het gewoon niet. Er zit een stuk onmacht, maar ook een stuk gedrag (onwil, geen motivatie) in.
Onze oudste van 9 heeft ADD en medicatie. Bij hem zien we vooral de onmacht als de medicatie nog niet werkt of is uitgewerkt. Bij zoon van 7 zien we ook wel ADD kenmerken, maar die worden versterkt doordat hij er gewoon geen zin in heeft. Hij is uitgebreid onderzocht en daar kwamen wel wat tekorten in aandachtsvaardigheden uit, maar lang niet zo erg als bij oudste. Wel wordt er autistisch gedrag gezien en dat zien we zelf ook. We hebben ons goed ingelezen en werken met pictogrammen, lijstjes die moeten worden afgewerkt, we helpen hem veel, doen dingen samen.
Maar het stukje motivatie, daar blijven we tegenaan lopen. Het is niet altijd het aandachtstekort en ook niet altijd het autistische stukje, maar hij ziet de noodzaak niet.
Hij kan niks met tijdsdruk, met tempo. We nemen overal uitgebreid de tijd voor, maar hij vult die tijd zo op met niks doen, dat ik altijd wee bezig ben met hem in beweging krijgen.
Op school lopen ze hier uiteraard ook tegenaan. De onderzoeken zijn gedaan op vraag van school.
Zoon blijkt verbaal heel intelligent (wisc 126) en performaal gemiddeld (95). Door omstandigheden is eerder ook een andere intelligentietest afgenomen, waar eenzelfde disharmonie uit kwam.
Op school is hij regelmatig ook niet vooruit te branden. Zijn resultaten blijven goed, desondanks.
We zijn nu terecht gekomen bij een kinderpsychologe, waar ik een goede eerste indruk van heb. Zij gaat hem ook observeren in de klas. Ze gaf aan dat het wel moeilijk zal zijn om met een kind van deze leeftijd te werken aan motivatie. Wel kan ze aan de slag met een stuk frustratie en boosheid dat in hem zit.
Ik weet het: intelligent, disharmonisch, autistisch, stukje add..... het is allemaal zo klaar als een klontje. Wat ik motivatie noem, is voor hem misschien niet eens motivatie. Hij lijkt die dagelijkse dingen niet belangrijk te vinden, komt niet tot handelen, maar loopt er wel elke keer tegen dat de hele wereld harder gaat dan hij.
Waar ik naar op zoek ben, zijn mensen die misschien ervaring hebben. Tips om hem misschien iets vlotter te krijgen....
De kinderarts sprak over eventuele proefmedicatie, maar dat zien we niet zitten. Er zit volgens ons te weinig echt ADD in en teveel autisme/slimheid. Om leren gaan met zijn slimheid en zijn gebrek aan handelend vermogen, lijkt ons het belangrijkst.
Het is zo'n heerlijk kind om te zien. Hij droomt vaak weg, zit in een fantasie, kent honderden liedjes en speelt alles na wat hij beleeft. Heeft hele specifieke interesses die maar weinig kinderen hebben, geneert zich nergens voor en geniet absoluut van zijn leven. Alleen gaat alles en iedereen in een hogere versnelling dan hij.
Tips en ervaringen? Graag!
Dank je wel.
motivatie
kinderpsychiater gaf hier aan dat motivatieproblemen één van de onderdelen van ADD zijn en dat die dus per persoon enorm kunnen verschillen. Dus ik zou proberen of het met ritalin beter gaat, dan weet je namelijk of het daar in zit.
gr Angela
Ervaring
Wel ervaring, maar weinig tips. Zo te zien doe je al wat ne kan. Ik doe dat ook, en nog steeds. Kind is nu 14 en het gaat beter, maar om nou te zeggen dat ik het aan hem overlaat, nee. Ik denk dat je alleen moet stoppen met het irritant te vinden. Het is zoals het is en jij en hij doen allebei wat jullie kunnen.
Executieve functies
http://wij-leren.nl/executieve-functies-slim-maar.php
Heb ik ook hier opgedaan: bijvoorbeeld boeken van Peg Dawson over executieve functies. Kinderen met autisme hebben moeite de tijd een invulling te geven, daar hebben ze jou bij nodig. Het komt toch vaak neer op samen doen, voordoen en controleren of het lukt. Het is geen onwil, hoewel motivatie wel kan helpen en inslijpen door zaken steeds op een zelfde tijdstip te doen. Bij voorkeur elke dag zodat het een routine wordt.
Het is geen onwil maar onmacht
Ik vraag me af of je ergens komt als er een iemand met je kind wil gaan werken aan 'motivatie'.
Ik denk dat je moet gaan werken aan inzicht, bij jezelf hierover (want echt: onmacht!) en bij hem. En ik vermoed dat hij daar nu misschien nog te jong voor is. En verder wat AnneJ zegt: accepteer het, in plaats van het als irritant te zien. Het is wat het is, dit is je kind. En dan ga je bezig om het voor jou en voor hem leefbaar en werkbaar te maken.
En als dat inhoudt dat je op veel punten voor hem de weg bereidt, hem bij de hand neemt, dan is dat (nu) zo...
Ik ken een gezin met een zoon met hetzelfde (die rottige tijd) en daar vooral een vader die daartegen aan loopt. Werd steeds naarder, want vade werd steeds geïrriteerder en daardoor venijniger. Ik kan je een ding zeggen: het werkt niet. Eerder contraproductief.
En over tijd: er zijn twee (of waarschijnlijk meer) soorten tijd: de kloktijd (opgelegde, kunstmatige tijd, die de maatschappij ons oplegt) en interne tijd, je eigen klok. De interne klok van je zoon en die van de maatschappij lopen overduidelijk niet synchroon. Zijn tijdsbeleving is gewoon anders.
Dat is lastig, maar ik vind het bv. heel herkenbaar. In zijn hoofd zit het anders. Lastig ook, omdat de school wel gewoon op een bepaalde tijd begint. Daarbij zou ik hem gewoon blijven helpen, aansturen. Laat het los, accepteer dat dit het is, en je zult zien dat door die acceptatie de irritatie afneemt. En daardoor kunnen ook weer verbeteringen ontstaan, want echt, je zoon voelt die irritatie heus wel, onbewust.
Haal de dwang eraf
Het is of je mij omschrijft. Misschien niet 100 procent, maar ik herken er veel van. Ook van dochter. Zodra ik het gevoel krijg dat er dwang is, je moet dit, je moet dat, dan gaan de ankers uit. Het werkt absoluut niet mee aan een hoger tempo. Niet altijd bewust, maar zo werkt het dan gewoon.
Als ik lees wat je over je zoon schrijft heb ik het gevoel dat er juist een enorm aandeel add aanwezig is. De ene add'er is de andere niet, weet ik inmiddels uit ervaring. Mijn dochter is niet net zo als ik. Mijn dochter is ruim volwassen en nog steeds moet ik haar achter de vodden zitten, maar sinds ik weet dat ze add heeft, accepteer ik dat wel meer. Ze doet het niet expres om dwars te zijn.
Toen ik 20-24 jaar was, kreeg ik het voor elkaar om élke dag 5 minuten te laat op mijn werk te zijn. Ik had dus echt wel een zekere structuur, maar niet die van het werk. Op een gegeven moment ben ik voor 5 minuten per dag gekort op mijn salaris. Dat zou wel werken. Mooi niet. Ik accepteerde mijn 'verlies', want ze hadden gelijk. Later, vier jaar geleden, kon ik met een flexibel rooster werken. Als je 5 minuten later binnen kwam, nou dan ging je toch ook 5 minuten langer door. Wat bij mij meestal uitmondde in dat sommigen mij erop attent maakten dat mijn werkdag er onderhand op zat. Ik vond het helemaal niet erg om buiten mijn werktijd om te werken. Die flexibele tijden waren eigenlijk ideaal voor iemand als ik en toch streefde ik er zoveel mogelijk naar om op de normale tijd te komen. Dat voelde als eigen keus en geen dwang.
Ik snap je opmerking over 'teveel autisme/slimheid' niet zo. Wat heeft slimheid te maken met het wel of niet hebben van add?
Ik zit momenteel zelf op een training voor meer inzicht in het fenomeen add/adhd en hoe daar mee om te gaan. Binnenkort gaan we het over 'structuur' aanbrengen hebben. Met een agenda werken en zo. Ik heb de neiging om daar heel hard voor weg te rennen. Ik kan niks met agenda's, dat voelt ook weer als een verplichting. Maar ik merk wel dat ik steeds meer hang aan vaste patronen. Als een gewoonte eenmaal ingesleten is, voelt dat eigenlijk wel prettig.
Ik dénk, ik ben geen psycholoog, dat je eens kunt proberen om je zoon zelf de verantwoordelijkheid te geven over wanneer hij wat doet, uiteraard binnen grenzen die jij wel in je hoofd hebt, maar die je niet per se hardop met hem bespreekt. Oké, hij zal op tijd op school moeten zijn, maar ik zou hem niet belemmeren met bijzaken als brood smeren, of zijn kleren nog uitzoeken. Geef hem de tijd om wakker te worden, ook door hem in het licht te zetten. Gordijnen open dus. Misschien zelfs een wake-up-light-wekker. Leer hem om zijn spullen klaar te leggen (ja ook nog een dingetje wat ik mezelf aan moet wennen). Van dochter en mezelf weet ik dat we altijd van alles kwijt zijn. De avond van te voren is er geen paniek nodig, dus dan laten zoeken en klaarleggen.
Als je iets met hem wilt bespreken, is rustig aan tafel zitten misschien juist niet handig. Lopend of tijdens een vorm van beweging, kan beter werken. Ik heb begrepen dat die spinners die momenteel zo'n hype zijn, heel goed werken voor add/adhd'ers. Ze worden door eraan te draaien en ermee bezig te zijn, minder snel afgeleid. Vandaag hoorde ik van iemand die dat beaamde.
Ik vind het eigenlijk heel erg positief dat zijn schoolresultaten er niet onder lijden. Ik hoop dat ze op zijn school begrip blijven tonen en hem af en toe even willen helpen om iets voor elkaar te krijgen, zonder daar al te streng over te doen. Want dat werkt averechts.
Ik zou toch overwegen om met medicatie te beginnen. Als het niet werkt, kun je er weer mee stoppen. Probeer verplichtingen tot een minimum te beperken en in kleine stapjes wat regelmaat aan te brengen. Zoals de avond van te voren iets klaarleggen voor de volgende dag. Maakt niet uit hoe laat hij dat doet, als het er maar ligt als hij naar bed gaat. Ik vrees dat jij dat moet blijven stimuleren, maar het is de manier waarop die maakt of hij dat vervelend gaat vinden.
Mijn jongste
(Nu 15) was ook echt langzaam vroeger. Niet met mentale dingen (leren)....ze las toen ze 4 was, om maar een zijstraat te normen, maar wel met motorische dungen ( doen). Aankleden, eten, dat soort dingen gingen in een tergend langzaam tempo. Ze was ook vreselijk dromerig.nzat soms op een hap eten te kauwen, wn vergat die dan volgens mij gewoon doorvoeren slikken of zo. ze was ook niet handig. Een t shirt dat binnenstebuiten zat? Ze hachelen idee hoe ze hem weer goed moest krijgen. Of ze was na haar sokken afgeleid soor weet-ik- wat wn vergat gewoon dat ze zich aan t aankleden was.
We hebben er nooit echt iets mee gedaan. Op je tong bijten, blijven aansporen, en dan idd af en toe toch maar even helpen, al was ze daar misschien te groot voor.
Het is allemaal goed gekomen. Ech handig is ze motorisch nog steeds niet. Inmiddels 15, VWO 3, en het clipje van haar bikini dichtkrijgen op haar rug lukt nog steeds niet wcht lekker. Appels schillen mag ze van mij niet. Levensgevaarlijk. En zo nog een paar dingetjes. Maar ze zit in vwo 3, doet t fantastisch, en is heel happy. Die appels en bikini regelen we wel op een andere manier. Rijbewijs zie ik over een paar jaar wel tegen op trouwens....dat kon nog wel eens lastig worden...we zullen zien.
Enfin, om maar even aan te geven dat het ook 'gewoon' over kan gaan....
Ingrid
Ingrid
Mijn oudste dochter wil ooit ook haar rijbewijs halen, maar stiekem ben ik blij met elk jaar dat dat vooruit geschoven wordt. Misschien ontzettend onterecht, maar ik ben er wat ongerust over. De jongste rijd alweer zo'n 5 jaar, dat vond ik van het begin af aan heel 'normaal'. Ik vind eigen kinderen in combinatie met een auto sowieso iets om moederlijke zorgen over te hebben, maar zij heeft heel Europa al doorgereden, dus dat moet ik loslaten.
Bedankt!
Bedankt voor alle reacties. Wat fijn dat er zo uitgebreid de tijd is genomen om te lezen en te reageren.
Ik denk dat ik in mijn stuk nogal wat irritatie liet doorschemeren. We zijn soms ook wel wat geïrriteerd en gisteren was zo'n moment, waarna ik besloot hier eens te informeren. We houden goed voor ogen dat het onmacht is, en geen onwil. Dat beseffen we heel goed.
Met mijn man, aan wie ik dit draadje heb laten lezen, heb ik besproken dat we zoon meer gaan helpen, en minder gaan willen dat hij het zelf doet. Want vechten tegen de bierkaai is voor niemand fijn en levert niks op. Bedankt voor dit inzicht!
Wat betreft wel of niet ADD... ik laat me nogal leiden door oudste, die op een heel andere manier ADD kenmerken laat zien. Maar jullie hebben gelijk, het is bij deze zoon ook duidelijk.
@Kaaskopje, wat ik bedoelde met 'meer slimheid/autisme dan add', is dat ik vermoed dat het meer het autisme en de disharmonie in de intelligentie zijn, die de problemen veroorzaken. Meer dan dat er een aandachtsstoornis is. Maar ik weet helemaal niet of ik het een wel als een oorzaak van het ander moet zien, of dat het gewoon een combinatie van dingen is.
@IngridT, wat herkenbaar allemaal! Ik moest lachen om jouw stukje. Vergeten te kauwen, halverwege je sokken vergeten dat je je aan het aankleden bent.... dat is hier aan de orde van de dag.
Jullie hebben gelijk, het is wellicht verstandig om eens aan medicatie te gaan beginnen. Wat we nu eerst afwachten is wat de psychologe heeft gezien tijdens de schoolobservatie (die was vandaag) en wat zij gaat zien als ze volgende week met zoon aan de slag gaat.
Nogmaals bedankt voor al jullie input. Ik kan er heel veel mee!
O ja
AnneJ, bedankt voor de tip van dat boek. Dat hebben we al in huis en er staan goede tips in.
En over klaarleggen van spullen: dat doe ik nog altijd voor alle kinderen. Ik leg 's avonds de kleren voor 's morgens klaar.
maar motivatie=autisme
Dat ook nog. Autisme betekent toch een beetje in een andere wereld leven. Dus ook met andere drijfveren, motivaties.
Veel gedrag van ons is eigenlijk zo onlogisch als de pest, maar we doen het om allerlei (vooral sociale) redenen. Die redenen zijn voor mensen met autisme vaak onnavolgbaar. En bij hen gewoon afwezig/anders.
Lastig soms, kind hier is alleen vooruit te branden bij grote motivatie. Zonder motivatie is alles lastig. Maar die motivatie is dan ook nog eens lastig te vinden, dus een beetje dubbelop...
Hier
Dochter van 15 is ook extreem langzaam met alles. En jawel, ook hier een gevalletje ADD. Zelfs met medicatie is ze niet vooruit te branden. Lijkt wel of ze gewoon geen opschiet-gen heeft 
Op de momenten dat het belangrijk (of erg irritant) is sporen wij heel veel aan. Op andere momenten proberen we het maar los te laten.
Motivatie is ook hier een belangrijk element. Maar niet het belangrijkste, dat is toch echt de onmacht.
sport- en dansplezier
Wat fijn om te lezen, dat er meer kinderen zijn die zooo ontzettend traaaaaag zijn. Met eten, met fietsen, met tandenpoetsen, met aankleden, met schoenen aan doen, met in de auto gaan zitten, met naar de wc gaan, met ... Hij is nu 6. Het is allemaal niet zo belangrijk voor hem. Het frappante is bij rugby en hiphop is ie een van de eerste. Hij geniet daar enorm van. We gaan geen onderzoekstraject op. Hij komt er wel. Al vraagt het van ons wel dubbel zoveel geduld.
