Kindje op school hangt de hele tijd om me heen

Vragen mag

maar nee is ook een prima antwoord.
Ik zou dus veel vaker nee zeggen. En je hoeft daar dan dus geen verklaring bij te geven. m.a.w. je hoeft jezelf niet te 'verantwoorden' waarom je nee zegt.

Mijn probleem

Op zich zeg ik ook steeds wel nee. Ik ben er een beetje klaar mee inmiddels. Want als ik nee zeg, dan komt hij rustig even later weer vragen. Ook het feit dat de ouders er niets van zeggen irriteert mij en ik heb dit inmiddels wel een beetje laten merken.
Zijn ouders vinden dat hij het van mij moet horen of het mag ja of nee omdat hij anders een heel drama met schreeuwen etc gaat staan maken.
Ik vind dat zij het nu een beetje mijn probleem maken. Persoonlijk zou ik het niet leuk vinden als mijn kind zo door zou blijven drammen en altijd naar mensen toe zou gaan en daar bij gaat staan. Ik zou er thuis echt wat van zeggen en anders een straf opleggen. Maar blijkbaar boeit het ze niet....

Wat vervelend ....

ik zou bijna zeggen dat dat kindje niet zelf kan spelen...
misschien moet je nog duidelijker tegen hem zijn, of de deur niet meer opendoen ()
we hebben hier ook kindjes die geregeld komen.. en ik laat mijn dochter (5) zelf uitleggen of ze wel of geen zin heeft!
volhouden dat nee toch echt nee is en dat ie de rest vd dag ook niet meer hoeft te komen...
succes..

Termijn aangeven

Ik zat hetzelfde te denken als Hanne. Niet alleen nee zeggen, maar ook zeggen hoe lang het dan niet kan.

Kinderen van 4 kunnen trouwens nog moeite hebben met termijnen van meer dan een dag. Die van mij tenminste wel. Als ik mijn dochter van die leeftijd zeg dat we zaterdag zus en zo gaan doen weet ze niet over hoeveel dagen dat eigenlijk is. Verwacht er dus geen wonderen van, wil ik maar zeggen.

Maar goed, begin eens met 'nee, vandaag niet, en morgen ook niet' en kijk of dat helpt.

Groeten,

Temet

Irritatie

Dat het jochie korte tijd later opnieuw komt vragen om te spelen is wel opvallend. Maar het helpt niet om daar geïrriteerd over te doen, naar kind toe of naar ouders. Dat maakt de situatie alleen maar lastiger. Het joch heeft kennelijk een heel lage frustratiedrempel en kan geen 'nee' accepteren dat indruist tegen zijn eigen plannen. Dan gaan bij mij gelijk alarmbelletjes rinkelen. Hoogst waarschijnlijk is hij niet verkeerd opgevoed of verwend, maar zit dit in hem. Hij kan er weinig aan doen en doet het niet opzettelijk om te treiteren oid. Dat is voor die ouders ook knap lastig. Je moet gewoon wat meer geduld met hem hebben, rustig blijven en anticiperen op zijn gewoonte. Dus als hij de 1e keer komt, vriendelijk nee zeggen en direct aangeven dat hij vandaag de hele dag niet kan komen spelen. Wat je ook kunt doen is met hem (en je zoon!) afspreken wanneer hij wèl kan komen spelen.

Ik vind trouwens 2x een speelafspraak per week heel erg weinig! Geen wonder dat je zoon dan liever die twee spaarzame keren met een uitgekozen vriendje speelt en niet 'verdoet' aan een buurjongetje wat aan komt waaien! Zou ik dus niet doen. Lekker laten spelen (als je zoon er zin in heeft natuurlijk!). Er komen nog zoveel jaren dat de kids voor de buis/pc hangen, met 4 zou ik ze dus lekker met zoveel mogelijk vriendjes laten spelen. Juist leuk dat aanwippen van (en bij) buurkinderen. Gezellig!

De speelafspraken

Die 2x spelen in de week heb ik ingesteld omdat mijn zoontje hier heel erg moe van wordt. hij kan de hele week naar school net aan en als ik hem dan iedere dag laat afspreken dan trekt hij dit gewoon niet. Vandaar 2x per week. Daarnaast werk ik ook gewoon en ik heb geen zin in iedere dag andere kinderen over de vloer. Heb ook nog een dochter die ook regelmatig afspreekt. Overigens lijkt het nu net of ik het niet leuk vindt dat er kinderen komen spelen, maar ze zijn altijd welkom bij ons. Alleen mijn zoontje heeft nog weinig aansluiting bij kindjes op school en vandaar dat ik ook wil dat hij met andere kindjes speelt. Ook vindt hij het gewoon niet leuk steeds met hetzelfde kindje. Dat zijn zijn eigen woorden.

Deur opendoen

Voor een bepaald jongetje doe ik de deur niet meer open. Lief kind, maar hij blijft vragen en zeuren en accepteert geen nee. Ik heb dus besloten dat ik mij voor hem niet meer uit mijn zetel verhef. Als zoon wil spelen, doet hij wel open. Zo niet, dan niet. Dan moet je dus wel kunnen zien wie er voor de deur staat. En een zoon hebben die stevig genoeg in zijn schoenen staat om ook eens te weigeren. Mijn zoon is wel ouder dan de jouwe.

Meestal spelen ze heel leuk trouwens.

Helaas

Probleem is alleen dat wij vlak naast elkaar wonen en bijna altijd tegelijkertijd naar school lopen. En mijn zoontje zit bij en in de klas en als ik op het schoolplein sta te wachten dan komt hij ook altijd naar me toe. Ook als ik met anderen sta te praten dan vraagt hij er dwars doorheen. Het is dus niet zo dat hij aan de deur staat want dan zou ik ook niet meer open hebben gedaan. Maar helaas kan ik hem niet ontwijken, maar vindt het gewoon vervelend en heb het gevoel dat ik niets meer kan doen of hij staat bij me te hangen en te vragen.
Ik heb nog nooit lelijk gereageerd tegen hem, maar doe wel iets koeler dan normaal.

Euhm

Ik zou het geloof ik zo doen: De eerste keer dat hij het vraagt, zou ik een antwoord geven. En dan een heel duidelijk antwoord. Zonder twijfel. 'Nee, Pietje gaat vandaag niet spelen met jou.' Desnoods nog de toevoeging: morgen komt Pietje buiten spelen, vandaag niet.
En bij de volgende keer zou ik zeggen: 'Dat heb je net ook al gevraagd. Dat weet je al. Je moet niet iets vragen wat je al weet.' Als hij dan toch naar de bekende weg blijft vragen, kun je nog zeggen: 'Wat heb ik net gezegd?'
Als hij dan weer komt, zou ik hem negeren. Gewoon omdraaien.
Ik zou dat trouwens wel met zijn ouders bespreken. Zo van: 'Klaasje komt iedere keer naar de bekende weg vragen, ik weet niet zo goed wat ik daar mee aan moet. Dus ik ga hem negeren. Dat is niet omdat ik hem niet leuk vind, maar omdat ik het vervelend vind dat hij iedere keer weer naar de bekende weg vraagt. Volgens mij is negeren dan het enige wat helpt. Of hebben jullie een beter idee?'

Het klinkt alsof het jongetje een beetje dwangmatig is in dat vragen. Of blijft hij hopen dat je na lang zeuren toch toe gaat geven?

Toch

Lin=Linda?
Dan bevestigt wat je nu vertelt over het kind mijn vermoeden over het kind. Dat je koeler tegen hem doet, zal hij niet begrijpen en ook niet aanvoelen. Irritatie heeft dus echt totaal geen nut. Dat pakt hij niet op, dat kán hij niet! Gewoon rustig en vriendelijk blijven en herhalen dat hij niet kan komen spelen. Samen een afspraak maken wanneer hij wel welkom is. Dat geeft hem houvast.
Ik snap trouwens niet helemaal wat je zegt. Aan de ene kant zeg je dat je eigen zoon weinig aansluiting heeft en dan vervolgens wil je niet dat hij speelt met de buurjongen. Dat is dan toch al vriendje/aansluiting nummer 1? Ik krijg het idee dat je wel erg veel wilt regisseren vwb speelafspraken. Of dat je zelf deze buurjongen niet zo ziet zitten? Of heb ik het mis? Zoals anderen al zeggen, laat je zoon zelf regelen of hij met zijn buurjongen wil spelen, ipv dat jij dat bepaalt. Als jij geërgerd doet tegen het kind, pikt jouw zoon dat op en zal ook minder positief tegenover hem staan. Niet omdat hij dat zelf vindt, maar omdat jij dat vindt.
En bovendien, als hij met de buurjongen speelt, wil dat niet zeggen dat hij niet met andere kinderen kan spelen?

(Ter verklaring van mijn reactie: jouw vraag raakt me omdat ik zelf een zoon heb een beetje zoals jouw buurjongen. Ik ken ook wel moeders die mijn kind niet met dan van hun willen laten spelen en zie hun gedraai om speelafspraakjes en het gemanipuleer van hun eigen kind. Ik projecteer jouw verhaal dan ook misschien wel teveel naar mezelf.)

Ten eerste

Vind ik het juist een heel lief jongetje. En ik wil ook echt dat mijn zoontje met hem speelt. Maar ik wil gewoon niet dat het 4x per dag, dag in dag uit gevraagd wordt. Ten tweede is mijn zoontje nog niet heel erg met vriendjes en speelafspraakjes bezig. Hij trekt vaak naar groep 2 kindjes en die gaan allemaal naar een andere klas volgend jaar. Vandaar dat ik een beetje probeer om hem met groep 1 kindjes te laten spelen. Ik snap ook echt wel dat het niet altijd gaat zoals ik het graag zou willen, maar ik probeer hem alleen om te stimuleren om ook met andere kindjes te spelen. En als mijn zoontje het leuk zou vinden zou ik er misschien al wat minder moeite mee hebben. Maar hij zegt zelf dat hij het niet steeds wilt, maar durft en kan dat nog niet goed vertellen.
En inderdaad is het jongetje met dingen vaak wel erg dwangmatig, het zit dus wel 'in' hem.
Ik ga proberen me er niet meer druk om te maken. En zeg gewoon heel duidelijk nee als ik het gewoon niet wilt.

Koolemmers

Ik denk dat jij een hele goede methode hebt. Misschien dat het hem dan duidelijk wordt al vermoed ik dat hij het nog niet echt snapt. Maar ik ga deze wel uitproberen. Bedankt!

Sorry ik bedoel koolmees

Leuk zo'n toetsenbord die zelf woorden alvast voortypt.......

Hier ook eentje

Het buurkind komt gerust om de 5 minuten vragen, 'wil je nu wel?' als er net nee gezegd is. Een combinatie van niet zelf kunnen spelen en er thuis uitgestuurd worden. Ik voel me daar niet verantwoordelijk voor, dus ik stuur meestal aan op nee.
Irritant is het wel. Ik zou het zelf niet prettig vinden als mijn kind de hele tijd bij anderen ging zeuren en dan nog doorging als er nee gezegd is, maar de ouders lijkt dit niet te interesseren. Wat het eerlijk gezegd nog irritanter maakt.

Waar hebben we het over?

Dit is toch gewoon een buurkindje? Dan heb je het toch niet over afspraken? Waarom zou dat belastend voor je kind zijn? Wat moet hij dan doen van jou naar schooltijd? waarom vraag je niet aan je zoon als buurkind langskomt of hij zin heeft om te spelen? Dat hoeft toch niet gelijk de hele middag te zijn? Gewoon een half uur samen buitenspelen of zo? Als je zoon moe is komt hij vanzelf wel weer terug. Dat is juist het fijne van een buurkind van dezelfde leeftijd. Ik zou van jou geloof ik heel erg balen als ik jouw buren was. Je laat je zoon alleen binnen, beslist voor hem dat hij te moe is, terwijl de mijne graag wil spelen.

Onzin cpcp

Leven en laten leven. Als Linda geen zin heeft om elke dag buurkind over de vloer te hebben is dat toch prima. Wat een onzin alsof je verplicht bent om maar ja te zeggen. Ik zou me ook ergeren als een kind bleef vragen. Soms heb je gewoon andere plannen klaar! Linda gewoon laten afspreken als je zoon zin heeft en jij het ook prima vindt. Geef je zoon ook de ruimte om met andere kinderen te spelen of gewoon met mamma naar de bieb zonder verplichtingen aangaan als je niet wil! Succes! op een gegeven moment komt de boodschap wel aan bij buurjongen.... Ik heb ook wel eens gehad dat mijn dochter bij buurmeisje wou spelen. Elke keer kon het niet, toen kwam de boodschap op een gegeven moment wel aan en heeft dochter maar iemand anders gezocht om mee te spelen. Geen probleem toch, het is niet verplicht.

Duidelijk zijn

Ik zou inderdaad ook duidelijk zijn en zeggen, nee vanmiddag niet. Je kunt je zoon hier ook een stem in geven, dus als hij zegt dat hij wel wil dan kan het, anders niet.
Verder begrijp ik niet zo goed hoe hij het 4 keer achter elkaar kan vragen. Dan ben je toch al lang weg van het schoolplein?
Dat je je zoon maar 2 keer per week met een ander kindje laat spelen begrijp ik best hoor. Ik vind dat ook niet weinig. Hier kan zoon ook maar 2 keer afspreken omdat ik de andere dagen werk en hij naar de BSO gaat. Maar goed ik denk dat dit jongetje die uitleg nog niet zal begrijpen, dat het maar 2 keer per week mag.

Hoeft toch niet over de vloer?

Kan toch gewoon buiten, in de tuin, bij buurkind. Omdat het gaat om het buurkind hoeft dat helemaal niet de hele middag te zijn. (en kind kan er ook gewoon ook geen zin in hebben. Nu beslist moeder dat kind geen zin heeft, dat vind ik raar).

Cqcq, kind van 4 zelf bepaalt dat ie moe is?

Nou Cqcq, ik heb niet de illusie dat een kind van 4 zelf aangeeft dat ie te moe wordt van spelen. Op dat moment is het misschien nog helemaal niet moe en wil t spelen terwijl het een uur later niet meer te genieten is. Ik vind het helemaal oke dat een moeder bepaalt dat haar kind van die leeftijd wel of niet kan spelen.
Linda zegt ook nergens dat zij beslist dat haar kind geen zin heeft, dat is wat jij er van maakt. Ik lees alleen dat Linda voor haar kind beslist dat het te vermoeiend is, dat is toch heel wat anders.

Ik probeer het me voor te stellen...

Kind van vier uitgeput op de bank na schooltijd? Ik vermoed van niet, de meeste kinderen van vier die ik ken zijn na schooltijd gewoon aan het spelen.

Wat maakt spelen met het buurjongetje dan precies voor verschil? Hoe put dat precies uit?

Toevallig

Is mijn zoontje wel ontzettend moe van school. Als hij om half 4 knikkebollend op de bank zit of zich terugtrekt op zijn kamer dan is hij toch echt moe.
Overigens gaat daar de discussie ook niet over. En geeft hij zelf aan dat hij niet altijd wilt spelen. Ik beslis alleen of het uitkomt en of hij het aan kan. Niet of hij zin heeft of niet. Dat kan hij heel goed zelf en dat zal ik ook nooit voor hem beslissen.

Die van mij

was met 4 jaar ook dood moe van alle indrukken en niet te genieten. Speelafspraakjes kwamen echt niet in haar op. Een jaar later was dat al heel anders.

Wel vond ze het leuk om in een zandbak in de buurt een beetje te rommelen en te spelen met wie er toevallig in de buurt was en zolang als zij en ik er zin in hadden. Misschien is dat een optie, zo van: "misschien zien we elkaar straks nog wel in de zandbak, maar niet thuis", of zo.

Overly attached

Nou, mijn oudste had ook zo'n overly attached buurjongetje. En dat was best moeilijk voor haar. Toen zij vier was, was ze nogal bedeesd en bezig met sociaal wenselijk gedrag. Juist op school. Uitgeput dus, als ze uit school kwam. En dan stond hij weer bij het tuinhek te schreeuwen om haar aandacht. Terwijl mijn dochter behoefte had om op de bank een beetje voor zich uit te blubben.
Daarbij kwam nog, dat dit jongetje haar juist zo leuk vond, omdat zij zo sociaal wenselijk was. Hij kon lekker de baas over haar spelen. Als ze hier waren, zei ik altijd: 'Hij is de gast, dus je moet het hem wel een beetje naar het zin maken.' Later kwam ik erachter dat zijn moeder, bij hem thuis zei: 'Nee, jij bent hier te gast, je moet je wel aanpassen aan wat buurjongen wil.' Mijn arme dochter was dus in allebei de situaties zijn zin aan het doen!

Dan moet je als ouder echt wel een grens trekken, want anders leert je kind niet, hoe ze haar eigen grenzen moet bewaren. Ik heb dat toen te weinig gedaan en daar had ik later spijt van. (Ik was zelf ook niet zo goed in het bewaren van persoonlijke grenzen, kon het goede voorbeeld (nog) niet geven.)

Dus ik vind het super goed van Lin, dat zij dat wel doet.

Ook

Ik had ook zo'n buurjongetje. Mijn oudste wilde niet met hem spelen en had daar goede redenen voor, in mijn ogen. Ik heb dat mannetje gewoon steeds kort en krachtig afgewimpeld maar dat viel nog niet mee. Waarom dan niet en wanneer wel enzo. Maar goed, uiteindelijk hield het toch vanzelf op.

Cqcq

Jee je lijkt zelf wel een beetje op het drammerige buurjongetje ) Mijn zoon had ook van die middagen. Niet doodmoe op de bank, maar zeker geen zin in vriendjes over de vloer. Hij had de hele middag op school al gespeeld en vond het heerlijk om gewoon in de middag lekker thuis te lummelen en te rommelen, zonder vriendjes.
En dan zou jij balen als jij mijn buurvrouw was? Die snap ik helemaal niet. Alsof iemand anders verplicht is jouw kind te 'vermaken', dat bepaal ik als ouder sowieso zelf, en inderdaad ook voor mijn kind.

Wij hadden dat trouwens vaak op zondagen, van die heerlijke dagen thuis met het gezin, relaxed, filmpje kijken of je rustig klaarmaken voor familie bezoek later op de dag. Ik wimpelde op zondag dus bijna altijd alle buurtkindjes af, geen behoefte aan op die dag, het is nog altijd mijn huis, mijn ritme.

Alleen de vraag gelezen

ik zou tegen hem zeggen "kom het maar niet meer vragen, voortaan komt x wel naar jou toe als hij mag spelen"

en dat kan je ook nog uitleggen als "ik vind het zo zielig voor je dat ik telkens nee moet zeggen, we spreken af dat jij niet meer komt vragen maar dat X dat voortaan doet, ok ?"

Ik snap wel een beetje wat cqcq bedoelt

Er is hier een groot verschil tussen afspraakjes maken met kinderen van school of spelen met een straatvriendje.

Het eerste is vast, je kunt niet halverwege zeggen dat je er geen zin meer in hebt en ze lopen binnen en buiten te spelen.

Het tweede is veel losser, je kunt een kwartiertje buiten spelen en dan zeggen dat je er genoeg van hebt.

Linda heeft moeite om die twee te scheiden lijkt het mij en dat is logisch omdat het een kindje van school betreft.

Als haar zoon nog niet buiten de tuin speelt wordt het helemaal lastig maar dat zal toch ook wel een keer gaan veranderen? Als het zover is zeg je gewoon dat hij niet meer hoeft aan te bellen omdat, als zoon zin heeft, hij zelf wel naar buiten komt.

Verder zul je duidelijker moeten worden. Vandaag is X te moe, probeer het morgen maar weer eens en wat vaker stimuleren dat jouw zoon eventjes naar buiten gaat.

Tenslotte snap ik niet waarom je je zoon wel 2x laat afspreken als hij om half 4 uitgeput op de bank zit. Hij is er dan nog helemaal niet aan toe en dan vind ik 2x per week nog best vaak. Ook vind ik het niet zo gezond klinken en zou ik eens een afspraak met de huisarts maken of misschien moet je 'er wat meer kcal in stoppen' na schooltijd?

Dank je wel p

Dat is precies wat ik bedoel. Op het schoolplein kun je bijvoorbeeld i.p.v. 'nee' ook zeggen: X gaat eerst mee naar huis om ..... Als X zin heeft om te spelen dan ziet hij jou straks wel buiten/in de speeltuin/ ...

Ik denk dat ik gewoon blij zou zijn met een speelkameraadje in de buurt (woon zelf in een buurt met vrijwel alleen oude mensen).

Maar cqcq

Als het kind 'nee' niet snapt, denk je dat hij dan wel snapt 'Als X zin heeft om te spelen dan ziet hij jou straks wel buiten/in de speeltuin/ ...'?

Wij hebben een exemplaar in de straat dat in beide gevallen gewoon door blijft drammen. En dat maakt dat kind nou juist zo vreselijk irritant, enige kind van die leeftijd in de straat of niet. Als ik zou zeggen dat X misschien straks naar buiten komt, dat staat dat kind op de stoep te wachten en gilt het door de brievenbus of X al komt.

Zelfs met 'X is niet thuis' ben je er nog niet vanaf: dan komt het kind om de 5 minuten vragen of X al thuis is. 'Nee' werkt nog het beste. Dan is het 3x en afgelopen, maar bij valse hoop blijft het doorgaan.

Volgens mij is het probleem bij Linda ook het gedram, of niet?