Kindje op school hangt de hele tijd om me heen

Dank je

Het probleem is inderdaad het gedram. En ik heb totaal geen moeite om het verschil niet te kunnen zien tussen afspreken en tussen buitenspelen met buurkindjes. Het probleem is dat het om 08:30/12:00/13:00 en 15:00 gevraagd wordt op het schoolplein. Het is niet zo dat hij aan de deur komt. Daarbij komen we elkaar buiten ook tegen en ook dan wilt hij steeds mee naar binnen. Uiteraard zeg ik dan steeds nee, maar het gaat mij puur om het gedram. En ik laat mijn kindje max. 2 x per week afspreken dus dat is lang niet iedere week, omdat hij daar gewoon te moe voor is. Maar ik begrijp niet dat ik dit uit moet leggen want het is totaal off topic. Ook is er niets met mijn zoontje aan de hand, maar kan hij gewoon slecht tegen drukte, indrukken opdoen, school etc. Het kost hem gewoon veel energie. Ik heb een beetje het gevoel dat ik slecht wordt afgeschilderd, maar ik vroeg mij alleen af wat ik tegen het gedram van dat kindje kan doen.

Op dat moment bepaal jij het als moeder

Het is hetzelfde als jouw kind 's-avonds doodmoe is en zegt dat hij nog niet moe is en niet naar bed wil. Jij als moeder ziet dat het kind er helemaal doorheen zit en stuurt het kind toch naar bed. Daarmee bescherm je het kind. Het zal altijd zeggen dat hij niet moe is en door wil spelen. Zo is het ook met dit voorbeeld. Jij ziet dat jouw kind er helemaal doorheen is door een dag school en dat hij het niet aankan om dan nog eens met een vriendje te spelen. Hij zal zeggen dat hij graag wil spelen (of hij wil dat niet, maar is er nog niet assertief voor om dit te zeggen). Jij ziet dat hij een middag spelen met vriendje teveel voor hem gaat worden. Jij zit dan met een kind dat 's-avonds vreselijk onhandelbaar is doordat hij er helemaal doorheen is. Dat maak JIJ mee en andere moeders die het beter schijnen te weten niet. En daarom zeg je luid en duidelijk tegen vriendje: NEE, VANDAAG KAN JE NIET BIJ ONS SPELEN. DAT KAN WEL EEN ANDERE KEER, EN WANNEER DAT IS HOOR JE VANZELF WEL. EN NU NIET MEER HIEROVER ZEUREN, WANT JE WEET AL HET ANTWOORD EN ANDERS GAAT HET HELE FEEST NIET MEER DOOR. PUNT.
Jij bent de moeder en jij bepaalt het om het kind te beschermen. En daarvoor hoef je je niet te verdedigen. Elk kind zit anders in elkaar. Het ene kind kan na schooltijd nog uren buitenspelen en het andere niet. Je kan elkaar niet vergelijken.

Als ik het verhaal zo lees

Dan ergert Linda zich meer aan de ouders die hun kind hier niet op aanspreken. Tenminste dat maak ik er uit op en ik kan me dat van Linda heel goed voorstellen. Ik zou zelf niet willen als mijn kind dit gedrag vertoond en zou mijn kind hier zeker op aanspreken. Ik snap de irritatie van zeker wel.

En verder ben je idd. geen uitleg schuldig over wanneer, hoe, en hoe vaak jij je zoontje laat spelen. Daar gaat het toch helemaal niet over.

Ouders

Lin, je schrijft: "Zijn ouders vinden dat hij het van mij moet horen of het mag ja of nee omdat hij anders een heel drama met schreeuwen etc gaat staan maken." Zijn ouders kunnen zoveel vinden, maar als jij vindt dat dit niet werkt "hij luistert immers niet en vraagt het elke dag 4x" dan spreek je die ouders er toch op aan. Ik zou heel duidelijk aan die ouders aangeven dat je niet meer wilt dat hij het vraagt en dat jij wil dat zij dat overbrengen. En dat ook zeggen dat zij aan hem duidelijk moeten maken dat als je zoon met hem wil spelen, dat zoonlief dat zelf komt aangeven. Je moet er niet jouw probleem van maken, maar dat van hun. Ik zou als ouder dat liever zelf met mijn kind afhandelen dan moeten aanzien hoe hij steeds wordt afgewezen. Zou ik heel pijnlijk voor mijn kind vinden. Mijn kind was als kleuter alleen de eerste maand op school doodmoe, daarna niet meer. Heeft veel met kindjes gespeeld na schooltijd, wel na een uurtje vaak huilen en ruzieachtig maar dat is normaal bij kleuters, werd na een jaar of 7 allemaal wat minder gecompliceerd.

Eens met monique d

waarom ze hoofdletters gebruikt weet ik niet (komt wat boos over) maar op zich is het goed om duidelijk te zijn naar het buurjongetje.

Tja, vervelende plakkindjes, die geen nee willen/kunnen begrijpen bestaan nu eenmaal. Volhouden met (vriendelijk) nee zeggen en het kind zal op een gegeven moment wel snappen dat hij niet elke dag welkom is. Ik kan me voorstellen dat je op een gegeven moment toch kribbig gaat doen, als de boodschap niet overkomt. Ik wil ook niet elke dag hetzelfde kind over de vloer, of de klik met mijn kinderen moet al geweldig zijn. Maar zeker niet als de liefde van één kant komt of als ze niet zo leuk met elkaar overweg kunnen.

En wat vermoeide 4-jarigen betreft, die bestaan, en meer dan je denkt. Mijn jongste doet nog 3-4 keer in de week een middagslaapje. Dat betekent dat hij op vrijdag nog gaat slapen en in het weekend in elk geval een van de twee dagen, en vaak op maandag ook (gaat dan 's middags niet naar school). Op di-do is er geen gelegenheid voor een slaapje want dan werken papa en mama, en woensdag proberen we zonder slaapje te doen zodat hij met iemand kan afspreken. Als ik dit aan iemand vertel krijg ik regelmatig verhalen van kinderen die tot hun 5e af en toe een middagdutje hebben gedaan, of het eerste half jaar dat ze op school zaten met helemaal niemand afspraken omdat dat gewoon teveel voor ze was. Dan lijkt het me zeker niet fijn voor je kind om toe te geven aan het buurjongetje om te komen spelen.

Zeurpiet

Wil40,
Dat kind weet heel goed waar hij mee bezig is, want hij vraagt het niet één keer. De eerste keer dan verwacht en krijgt hij een vriendelijk antwoord. Maar als hij het elke keer vraagt (lees zeurt) wanneer hij die moeder ziet dan ligt het anders. Hij dramt dus. En dat wekt heel veel ergernis op. Waarom heeft die moeder anders dit draadje gestart? Dan deel ik dit op deze manier mee en het is dan afgelopen met zeuren. Die hoofdletters staan symbool voor het heel krachtig en duidelijk mededelen dat hij vandaag niet bij ons kan spelen. Hij hoort vanzelf wanneer dat wel kan, hij moet leren om geduld te hebben. Autoritair? Tja, wie bepaalt op die leeftijd wanneer de kinderen met elkaar kunnen spelen?

Voorbeeld

Ik sta laatst op het schoolplein met iemand te praten. Dan komt hij er tussen staan net zo lang tot ik hem gedag zeg. Terwijl ik in gesprek ben. Vervolgens zeg ik gedag en vraagt hij gelijk of hij mag spelen terwijl hij de dag ervoor bij ons is geweest. Ik zeg nee! Vervolgens gaat hij naar zijn moeder die iets verderop staat dat hij bij x wil komen spelen. Nee zegt de moeder je bent gisteren ook al geweest. Dan hoor ik zeggen, maar wat zei ze (ik dus) dan? Verder heb ik het niet gehoord omdat ik dus in gesprek was met iemand anders. Dat heeft nog ruim 5 min geduurd en dan staan ze dus op mij te wachten. Zodat ik nog een keer kan zeggen van nee. Dit omdat het kind boos wordt gaat schreeuwen, huilen etc. Ik kan gewoon niet meer normaal op te schoolplein staan praten met iemand omdat hij er de hele te tussendoor staat te praten. Ook moeten we dezelfde weg naar huis dus ook dan hoor ik hem boos doen. Maar het is toch niet normaal dat ik me schuldig ga zitten voelen, en dat ik ze probeer te ontwijken? Dit omdat ik hier stapelgek van wordt. Dit is dus een dagelijks terugkerend iets

Wat wil je?

De situatie was mij allang duidelijk hoor. Wat wil je nou eigenlijk? Je hebt al bergen advies gekregen van rustig en geduldig blijven 'want er waarschijnlijk gewoon iets met dat kind en dat kan er niets aan doen' tot heel hard en streng zijn 'want dit kind is duidelijk verwend'. Denk je nu andere adviezen te krijgen door deze nieuwe anekdote? Hoe je ook reageert, je kunt het kind niet besturen, het gaat zijn eigen gang, los van adviezen hier op het forum.
Ik heb duidelijk mijn mening in welke hoek mijn advies zit, zie mijn reactie(s) ergens hierboven.

Tja

ik geloof direct dat het jongetje 'dramt' en dat jij dat vervelend vindt. Maar ik verbaas mij er wel over dat dit jou zo vreselijk lijkt te raken. Het gaat om een kleuter! Daar zou je als volwassene boven moeten kunnen staat, dat vind ik echt. Je lijkt er vooral mee bezig dat HIJ moet veranderen. Dat gaat je niet lukken. Wat je wel kunt veranderen, is de manier waarop JIJ met de situatie omgaat. Je maakt het voor mijn gevoel veel te zwaar en dramatisch en trekt het je veel te veel aan.

Dan trek ik het me allemaal teveel aan. Het zal allemaal wel. Hopelijk hebben jullie niet dagelijks deze situatie. Bedankt voor alle adviezen. Ik ben al duidelijk genoeg geweest, maar blijkbaar wil hij niet luisteren. Anders was dit allang afgelopen. Ik ga dit topic stoppen. Bedankt voor degenen die geen oordeel over mij hadden en me gewoon van een fatsoenlijk advies hebben voorzien.

Gewoon stug doorgaan

Niet opgeven! Ik voel het meest voor het advies van koolmees. Herhalen. En als jet jongetje een bord voor de kop heeft, en hij heeft dat van zijn moeder: vriendelijk blijven herhalen.
Zonder argumenten, want je wil niet argumenteren. Gewoon: Nee, vandaag niet.

Nou ja, gewoon wat Koolmees al zei
Algebra

Jammer linda

Jammer Linda, dat je mijn goed bedoelde adviezen verkeerd uitlegt. Natuurlijk is het aan jou om te bepalen met welke adviezen je wel of niet wat wilt doen. Maar om mijn advies af te doen als onfatsoenlijk...
Ik wil helemaal niets afdoen aan de irritaties die je ondervindt. Jij schrijft dat je gek van het jongetje wordt, dus dat is dan zo. Je kunt daar op verschillende manieren mee omgaan. Jouw focus ligt nu volledig op het jongetje: jij wordt gek van het gedram, en dat komt door het jongetje, hij moet dus veranderen. Maar daarmee maak je hem verantwoordelijk voor jouw gevoelens én je legt de oplossing volledig in zijn handen. En dat gaat je gewoonweg weinig opleveren. Ik zeg dus niet dat je je aanstelt of dat er niets aan de hand is, maar wel dat je moet kijken wat JIJ kan doen om minder last van de situatie te hebben.
Ik weet niet of je wel eens een management-training hebt gedaan of begeleiding door een psycholoog hebt gehad? Daar krijg je ook vaak dit soort tips en inzichten. Ik zuig het niet zomaar uit mijn duim.

Snap het wel

Ik snap het wel hoor, en herken het ook deels. Zoon had een 'vriendje' die vaak 's ochtends bij het binnengaan van de school al vroeg 'zullen we vanmiddag spelen'. Zoon zei dan 'ja', maar in de loop van de dag had hij daar geen zin meer in en tegen 15.00 zag ik hem pruilend uit de klas komen (4 jaar hé) mama, ik wil helemaal niet bij Pietje spelen, ik ben moe. Een keer heb ik doorgezet, zo van beloofd is beloofd maar het gebeurde daarna nog een keer. Toen heb ik tegen de moeder van dat jongetje gezegd dat hij het beter om 15.00 kan vragen omdat mijn zoon het om half 9 in de ochtend nog niet zo goed kan inschatten. Die moeder was n.l. al een keer boos geworden op mijn zoontje omdat hij niet meer wilde. Maar goed, dat jongetje blééf het iedere ochtend vroeg vragen, en iedere ochtend zeiden we, we zien het wel vanmiddag oké? Als zoon dan in de middag toch niet wilde was dat jongetje (ondanks dat zoon niets beloofd had) boos. En ik voelde ook het onbegrip van die moeder. Tja het ene kind is het andere niet, en het jongetje was nogal een bazig typje en zoon onderdanig, dus zoon moest daar de hele tijd de zin van dat jongetje doen.
Maar goed, zover mijn ervaring. Ik denk dat je je ook voornamelijk irriteert aan die moeder, zij moet op een gegeven moment toch ook wel snappen dat 'nee' 'nee' is. Dus ik denk, hoe lastig dat ook is, je op dat moment (je staat met een moeder te praten en je voelt de ogen prikken van die andere moeder met het jongetje) dat je aangeeft dat je heel even jullie gesprek onderbreekt en tegen die moeder zegt, dat zoontje niet gaat spelen, en daarna kan je in ieder geval rustig verder praten. En het misschien toch maar eens echt met die moeder bespreken: Zoiets misschien: Ik merk dat Pietje 4 keer per dag komt vragen of mijn zoontje wil komen spelen, wij vinden dat nogal vervelend, wil je daar een beetje op letten? Zoiets? Ik vrees dat ik zelf op een gegeven moment ook wel wat kortaf zou zijn tegen zo'n jongetje, hoe klein en onschuldig ook, het is gewoon irritant en drammerig.

Lin

Ik hoop dat je ook het advies om met die moeder te praten serieus neemt.

Uitleg

Ik wilde alleen maar aangeven hoe zo'n situatie eruit ziet. En wat mij precies irriteert. Misschien ligt het ook aan mij dat ik mij irriteer. Maar ik weet gewoon niet wat ik nog meer moet doen om duidelijk te zijn terwijl ik dit al meerdere keren heb gedaan. Ook tegen de moeder. Dan wordt mijn irritatielevel bereikt en ik vroeg mij alleen maar af hoe anderen dit zouden oplossen of dat ik het door mijn irritatie wellicht opblaas. Het probleem is ook dat ik geen wrijving wil omdat dit ook een soort van kennissen van ons zijn. En ook al ben ik duidelijk geweest naar zowel kind als ouder de situatie is nog steeds niet veranderd. Maar ik denk dat ik nog wel wat adviezen/ nieuwe inzichten heb gekregen om nog maar weer een poging te wagen.

Cqcq

Wat een aanmatigende reactieskun jij typen, bah! Hoezo zijn 4 jarigen niet moe als ze naar school zijn geweest? Die van mij is 2 maanden bezig in de instroom en valt achterop de fiets binnen 2 minuten van pure ellende in slaap! Als ik m wakker weet te houden, ligt hij er strak om 18.00 in!

Het leven is niet zo klein als alleen jouw wereldje...

Lin

M'n reactie stond in het verkeerde draadje, hier nog een keer.

Heb je ook duidelijk tegen de moeder gezegd dat je het vervelend vindt dat haar zoontje elke keer komt vragen of hij kan spelen? En of zij wil sturen dat hij dat niet meer doet?
Of heb je haar alleen verteld dat jouw zoontje te moe is om elke dag af te spreken?

Verteld

Nee dat heb ik nog niet zo duidelijk gezegd tegen de moeder. Wel inderdaad dat mijn zoontje te moe is. Maar ik ga dit wel zeggen dat ik het vervelend vindt dat hij dit steeds komt vragen en dat ik dan toch vaak nee zal zeggen.

Misschien toch doen

Mijn zoon vond het op die leeftijd vaak ook lastig om te begrijpen. Als hij met een bepaald kindje wilde spelen ging hij het steeds vragen. Als de moeder dan steeds zei dat het kindje vandaag te moe was ging hij het de volgende dag vrolijk weer vragen. Mijn pogingen om dat af te remmen hadden weinig invloed.
Maar als ik duidelijk wist wat de 'wensen' van de andere moeder waren kon ik het prima reguleren. Dan kon ik hem vertellen dat het kindje alleen op woensdag mocht spelen, en dat het vandaag geen woensdag was en dus niet kon. Of dat ik met de moeder had afgesproken dat ze het me zou laten weten als het kindje met hem kon spelen, en dat hij het dus niet hoefde te vragen.
Maar als de moeder niet weet dat jij het vervelend vindt zoals het nu gaat, zal ze het ook niet veranderen...

Wil je

Wil je nog wel dat hij het vraagt? Zo nee, zeg dan dat je niet meer wilt dat hij het vraagt. Dat je kind ZELF het initiatief neemt op het moment dat hij zin heeft en niet te moe is. Probeer zo duidelijk mogelijk te zijn. Als je alleen maar gezegd hebt dat ie moe is, dan heeft ie moeder misschien geen idee hoe vervelend je het vindt. Mocht ze gepikeerd zijn, laat gaan. Echt er komen nog genoeg andere vriendjes in de loop van de tijd.En blijft hij het vragen, meteen moeder aanspreken, laat dat jochie er buiten.

Nee

Ik wil ook niet meer dat hij het vraagt. Vooral ook omdat hij echt boos gaat lopen doen en gaat huilen helemaal overstuur en wij dezelfde weg naar huis lopen. Loop je daar de hele tijd bij/achter. En het is dus niet een heel leuk gevoel omdat dit komt doordat ik nee zeg. Ik voel me daar dan wel vervelend over, maar ben toch niet van plan om me door dat gedrag om te laten praten. En daarin vind ik dat de moeder te kort schiet. Want ze geeft mij ook wel een beetje het gevoel dat het door mij komt dat ik nee heb gezegd. En zegt niets tegen het kind om hem aan te pakken. Hij staat sowieso altijd bij mij ook bij als ik mijn andere zoon naar zijn klas breng staat hij bij mij en niet bij zijn ouders. En als wij voor lopen naar of van school loopt hij altijd bij mij en nooit bij zijn ouders.

Maar

Reken dat de moeder aan, niet het kind. Die jongen is vier en moet nog leren hoe hij zich in dit soort situaties moet gedragen. Wees duidelijk naar de moeder en vertel haar dat dit niet de juiste manier is. Wees duidelijk dat je niet meer wil dat hij het elke dag komt vragen. Nu heb je het alleen maar over het irritante buurjongetje.